Εγκαίνια: Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου 2016
Διάρκεια: 15.09 – 14.10.2016
Χώρος: Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη
Επιμέλεια: Θάλεια Στεφανίδου
Placebo ονομάζεται το εικονικό φάρμακο με το οποίο το θεραπευτικό αποτέλεσμα στηρίζεται αποκλειστικά στην υποκειμενική αντίληψη ή πίστη.
Placebo ονομάζει η Πέγκυ Κλιάφα την έκθεσή της στην γκαλερί Λόλα Νικολάου το Σεπτέμβριο του 2016, μένοντας πιστή σε ρηματικές αναφορές από την ιατρική ορολογία καθώς και στην ανάγκη της να υποψιάσει για τον θεραπευτικό χαρακτήρα των ψευδαισθησιακών τεχνικών της τέχνης.
Εγώ θα πρόσθετα σε αυτή την έννοια μία διαζευκτική προσωπική ερμηνεία: «Placebo ή το μελαγχολικό τέχνασμα των “ζωγράφων”». Όπως ο νους φτιάχνει “ιαματικά” ποιήματα συνταιριάζοντας δάνεια κυριολεκτικά από παντού, έτσι κι ο καλλιτέχνης συλλέγει υλικά, με μια δημιουργική αυτοδιαχείριση τεχνικής, μοντάζ και χειροτεχνίας, τα οποία παράγουν με τις ιδιόρρυθμες συναθροίσεις τους εκείνο το ιδιαίτερο είδος πνευματικής δημιουργίας που ψυχικά ανατάσσει—με τέχνασμα! Υπό αυτήν την έννοια, το ενδιαφέρον της Κλιάφα εστιάζει στα θεμέλια της δυτικής συνείδησης όσον αφορά τα “θαύματα” της φύσης ή της επιστήμης, αλλά εν τέλει και σε σχέση με τα διανοητικά θαύματα, όπως άλλωστε αυτό συμβαίνει και σε κάθε μορφή τέχνης.
Vitraux, τοίχοι, ταπετσαρίες, ροζέτες, δαντέλες, μάνταλα, ανάγλυφα, πολυέλαιοι, ψηφιδωτά, assemblages και κορνιζαρισμένα χάπια εν είδει πορτρέτου… όλα φτιαγμένα από άδειες, χρησιμοποιημένες συσκευασίες [blister] ή άδειες διαφανείς κάψουλες και χάπια, ατόφια κι ανέπαφα, συχνά μέσα σε σελοφάν καραμέλας. Η επιλογή και η ταξινόμηση του υλικού είναι φανερό πως απαιτεί ιδιαίτερη επιμέλεια. Οι κατασκευές της Πέγκυς Κλιάφα μοιάζουν με μέλη αιρετικής αρχιτεκτονικής, που καταλαμβάνουν τον τρισδιάστατο χώρο πλάθοντας ό,τι θα ανακαλούνταν στη μνήμη μας ως χώρος λατρείας ή μυστικής τελετουργίας και μέθεξης.
Η διαδικασία κατασκευής αναδεικνύει διαφορετικά ζωγραφικά μοτίβα και οι διαφοροποιημένοι χειρισμοί της έτοιμης πρώτης ύλης μορφοποιούν ενός είδους κέντημα σε επιφάνειες ή και σε σχηματοποιημένες περίβλεπτες συσσωρεύσεις στο χώρο. Πρόκειται για μία χειροτεχνική συνθήκη μέσα στη μεγάλη ποικιλία των επινοητικών καλλιτεχνικών πρακτικών, όπου απαιτούνται χειρονομίες υψηλής ακρίβειας, ώστε να προκύψουν έργα σχεδόν αχειροποίητα.
Οι έξυπνες ανα-δια-τάξεις της επιλεγμένης ύλης, οι συρραφές από τις “κλεμμένες”, άδειες πλέον θήκες των ιαμάτων, οι περιδινήσεις και οι υβριδισμοί, οι συστροφές και οι ρυθμικές διαδοχές, οι σπείρες και οι ρόδακες, όπως και οι αναλογικές απεικονίσεις γνώριμων συμβόλων ή σχημάτων, λειτουργούν σαν πιόνια που συνθέτουν κάθε φορά και μια άλλη παρτίδα, πλάθοντας όλα μαζί ένα παράδοξο σύμπαν.
Από την επιλογή των υλικών έως το τελικό αποτέλεσμα των έργων είναι φανερό πως πρόκειται για μία υπομονετική εργασία και ταυτόχρονα για μια άσκηση, στοιχεία που κάνουν να αναδυθεί η εσωτερικότητα της εμπειρίας της δημιουργού. Η εύγλωττη ησυχία των έργων της Πέγκυς Κλιάφα είναι σίγουρο πως καλλιεργεί μια ατμόσφαιρα συγκέντρωσης, παράξενης εχεμύθειας και εμβάθυνσης, κάτι στο οποίο συμβάλλει κατά πολύ και η χρήση διαχρονικών ιερών συμβόλων.
Παρόλο που η επιλογή του υλικού για τη δημιουργία των έργων της Πέγκυς Κλιάφα παραπέμπει με έναν καταφατικό τρόπο στη δυνατότητα της επιστήμης να καταφέρνει την ίαση μέσω φαρμάκων, η επιλογή του τίτλου [placebo] που επέλεξε η καλλιτέχνης υποψιάζει προς την κατεύθυνση της αυταπάτης. Η δυναμική “placebo” είναι σαφώς πλασματική, παρόμοια με το πλασματικό ιδιόλεκτο της οποιασδήποτε τέχνης. Μια αλληγορία λοιπόν για την ίαση και τους αποτελεσματικούς της τρόπους και μία παρωδία ταυτόχρονα με τον τρόπο ενός σύγχρονου Φάουστ, που επειδή έχει βρει το ελιξίριο της ζωής μαστορεύει μεθοδικά, περνώντας ευχάριστα την ώρα του. Από αυτή την άποψη, το εργαστήρι της Πέγκυς Κλιάφα είναι γεμάτο από καλαίσθητα “παρασκευάσματα αλχημείας της τέχνης”, σαν αντίδοτα ψευδαισθησιακά και σαν μαγικά φίλτρα για την “αρρώστια”. Κι έτσι είναι σαν να ομολογείται μέσω της καλλιτεχνικής της εργασίας πως κάθε έκφραση δημιουργικότητας αποτελεί μια σχεδόν θεολογική εμπειρία, μια ανα-παρα-γωγιμότητα που, διευρύνοντας τους ορίζοντες της αντιληπτικής μας δυνατότητας, θεραπεύει…
Θάλεια Στεφανίδου
Ιστορικός/Κριτικός Τέχνης, Curator
Εγκαίνια: Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013
Διάρκεια: 28 Νοεμβρίου 2013-5 Φεβρουαρίου 2014
Χώρος: Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, Αθήνα
Επιμέλεια: Δρ. Λίνα Τσίκουτα–Δεϊμέζη
…ο Σωκράτης αποδεικνύει ότι το όλον του σώματος, δεν μπορεί να ιαθεί, παρά μόνον στην πηγή, – στην ψυχή – όλων των καλών και των κακών του. «…Όταν η ψυχή έχει αποκτήσει πλέον τη σοφία και τη διατηρεί, τότε είναι εύκολο να δώσει την υγεία στο κεφάλι και στο σώμα ολόκληρο». Και τότε πλέον, ο διάλογος στρέφεται προς την ουσία της σοφίας, το καλύτερο φάρμακον, το κεφαλαιώδες ίαμα.
Αυτό το φάρμακον, αυτό το «γιατρικό», αυτό το φίλτρο, ίαμα και δηλητήριο συνάμα, εισάγεται ήδη στο σώμα του λόγου (discours) μαζί με όλη την αμφισημία του. Αυτή η γοητεία, αυτή η ικανότητα να σαγηνεύει, αυτή η δύναμη να μαγεύει, μπορεί αν κάνουν – συγχρόνως ή διαδοχικά – καλό και κακό.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ
Jacques Derrida
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ
Ευτελές υλικό – άψογη μορφή – κυριαρχία της ιδέας – απόλαυση του αισθητικού αποτελέσματος: το απείκασμα μιας εννοιολογικής ποιητικής εικόνας
«Je dis seulement que l’art est une illusion»
Marcel Duchamp
«Ce n’est pas une époque d’œuvres achevées. C’est une époque de fragments»
Marcel Duchamp
Πολλές είναι οι ρήσεις σημαντικών σύγχρονων καλλιτεχνών που ταιριάζουν στην πολυεπίπεδη διάσταση της καλλιτεχνικής δημιουργίας της Πέγκυς Κλιάφα (1967). Το «η τέχνη είναι μία ψευδαίσθηση» ή το «είναι μία εποχή αποσπασμάτων», του ανατρεπτικότερου καλλιτέχνη του 20ου αιώνα, του Γάλλου Marcel Duchamp (1887-1968), αφορά τόσο τη μορφή όσο και το περιεχόμενο της τέχνης της Ελληνίδας καλλιτέχνιδας. Ακόμη, της ταιριάζει το απόφθεγμα του Damien Hirst (1965), «Η τέχνη είναι όπως η ιατρική. Έχει τη δύναμη να γιατρέψει», που διατύπωσε, ο Άγγλος καλλιτέχνης με την ευκαιρία της έκθεσης «Modern Medicine» το 1990, η οποία αποτελεί και την απαρχή της ανόδου της Young British Art.
Στην τέχνη της Πέγκυς Κλιάφα, η ιδέα, το εννοιολογικό πλαίσιο είναι κυρίαρχο με πολλούς συνειρμούς, απλές αναγνώσεις και εύγλωττες προεκτάσεις. Στην πρώτη ατομική της έκθεση στην αίθουσα Τέχνης Καππάτος παρουσιάζει σε τρεις ενότητες την καλλιτεχνική της δημιουργία από το 2008 μέχρι το 2013, από την περίοδο της φοίτησής της στην ΑΣΚΤ, την αποφοίτησή της, το 2011-2012 και την εξέλιξη της δουλειάς της. Από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας αποφοίτησε μετά από σπουδές στο Γ’ Εργαστήριο Ζωγραφικής με Διευθυντή τον καθηγητή Μάριο Σπηλιόπουλο και διδάσκοντες τους καθηγητές Ζάφο Ξαγοράρη και Παντελή Χανδρή και βασική επιλογή/κατεύθυνση τη Γλυπτική με καθηγητή τον Νίκο Τρανό.
Ο τίτλος «Pharmakon» συμπυκνώνει απλά και καθαρά όλο το πλαίσιο της δημιουργίας της, ως προς την ανάπτυξη της ιδέας, την τεχνική και το υλικό υπόβαθρο, την αισθητική ολοκλήρωση των έργων της. Και αυτό γιατί με κάθε συστατικό στοιχείο αναφέρεται και παραπέμπει στο Φάρμακο, στην Ίαση, στη Θεραπεία του σώματος ή της ψυχής.
Η ιδιαιτερότητα της τέχνης της έγκειται στο ότι η ίδια επιλέγει, ως βάση, ως συστατικό στοιχείο των έργων της, το χάπι ή το περιτύλιγμα, την ίδια τη συσκευασία του φαρμάκου. Με μονάδα το χάπι ή το περιτύλιγμα, το blister, συνθέτει εικόνες από μεταλλικούς τοίχους, vitraux γνωστών δυτικών καθεδρικών ναών, ταπετσαρίες, δαντέλες, ψηφιδωτά. Τα χάπια, σε διάφορα χρώματα και σχήματα και τα περιτυλίγματά τους, άλλοτε ανέπαφα και άλλοτε χρησιμοποιημένα, ανοιγμένα, τσαλακωμένα, αναπτύσσονται σε γεωμετρικούς, επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς. Το νέο αυτό υλικό, θα μπορούσαμε να πούμε πωtapestς, παίρνει τη θέση της πινελιάς, του χρώματος, του μολυβιού, του μετάλλου, του γυαλιού, της ψηφίδας, του νήματος. Η αυστηρή δομή, η απόλυτη συμμετρία, η άψογη εκτέλεση συντελούν στη δημιουργία μιας ψευδαισθησιακής εικόνας με πολλές προεκτάσεις και συνειρμούς.
Οι τρεις ενότητες των έργων «Θρησκεία-Μεταφυσική», «Φύση» και «Επιστήμη-Χημεία» αντανακλούν τη θεωρητική της έρευνα, ιστορικά, για την αντιμετώπιση της ασθένειας του ανθρώπου, από τις πρωτόγονες κοινωνίες μέχρι τη σημερινή εποχή, από τη μεταφυσική και τη θρησκεία, την αξιοποίηση της προσφοράς της φύσης και των βοτάνων, και αργότερα την εξέλιξη της επιστήμης και της χημείας, στην υπηρεσία της προσπάθειας για ίαση της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου. Η ίδια θεωρεί ότι οι τρεις ενότητες των έργων της έκθεσής της αποτυπώνουν «την ιστορία της θεραπευτικής ως ένα παλίμψηστο μεταφυσικής, φύσης και επιστήμης».
Η πρώτη ενότητα «Θρησκεία-Μεταφυσική», περιλαμβάνει έργα όπως τα «Vitraux» ή το «Omphalio». Τα «Vitraux» προερχόμενα από δυτικές εκκλησίες, είναι τρία μεγάλα έργα, που αποτελούν μία εγκατάσταση, με τίτλο «Remedy or Poison» (Ίαμα ή Δηλητήριο). Τα δύο κάθετα έργα είναι πιστή απόδοση των αντίστοιχων vitraux του Καθεδρικού Ναού της Κολωνίας, ενώ ο κεντρικός Ρόδακας προέρχεται από τον Καθεδρικό Ναό του Durham. Η καλλιτέχνης θεωρεί ότι: «Τα βιτρώ είναι παράθυρα, όπως το φάρμακο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο από μόνο του, τόσο με την έννοια της διεξόδου από την αρρώστια και τον πόνο, όσο και με την έννοια μιας κοσμοθεωρίας». Η ίδια ωστόσο προχωρά και σε μία ερμηνευτική, ψυχαναλυτικού χαρακτήρα, διάσταση, προσθέτοντας: «Η λήψη ή η αποφυγή λήψης κάποιων φαρμάκων και το είδος των φαρμάκων που παίρνει ο καθένας μας δηλώνουν ξεκάθαρα τη στάση μας απέναντι στην ίδια τη ζωή».
Το «Omphalio», έγχρωμο, γεωμετρικό ψηφιδωτό, με χρώματα, λευκό, κίτρινο, κοκκινωπό, πράσινο, πορτοκαλί, αναπαράγει το μωσαϊκό δάπεδο της Μονής Σαγματά στη Βοιωτία, με τετράγωνα, κύκλους, σπείρες, φυλλώματα, ενώ, κατά την ίδια, θα μπορούσε να είναι ένας συμβολισμός του «κέντρου του κόσμου».
Η δεύτερη ενότητα «Φύση» περιλαμβάνει έργα, όπως η απλή ταπετσαρία, με τον διφορούμενο, ειρωνικό τίτλο «Nature is innocent» που αναπαράγει εικόνες, της κόκκινης παπαρούνας, του λουλουδιού του opium, και του πράσινου φύλλου της μαριχουάνας, τυπωμένες πάνω σε φύλλα οδηγιών χρήσης των φαρμάκων. Στην ίδια ενότητα ανήκει και ένα καινούργιο έργο, το «Δέντρο», από αναβράζοντα δισκία.
Στην τρίτη και τελευταία ενότητα «Επιστήμη-Χημεία» αντιστοιχούν δημιουργίες εκτελεσμένες με ποικίλα μέσα, ζωγραφική, γλυπτική, βίντεο, ανάγλυφα, εγκαταστάσεις και προσμετρούν έργα από τα παλαιότερα σε ζωγραφική, όπως και την πιο πρόσφατη παραγωγή του 2013. Τα «Πορτρέτα χαπιών» είναι ζωγραφικά πορτρέτα χαπιών, ως οντότητες, ως προσωπικότητες, ως celebrities, χάπια διαφόρων ιδιοτήτων και χρήσεων, αντιβιοτικά, παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη ή ψυχοφάρμακα. Ένα ψηφιδωτό από χάπια αναπαριστά μία «Λευκή δαντέλα». Η καλλιτέχνης παίζει με τις έννοιες, με τις ιδιότητες και την πρόσληψη των φαρμάκων και αναρωτιέται: «Η λευκή δαντέλα συμβολίζει τον ρομαντισμό, την καθαρότητα, «ντύνει χαρμόσυνα» γεγονότα της ζωής μας. Ισχύει το ίδιο για το φάρμακο;».
Ένα μοναδικό έργο, στην ίδια ενότητα, είναι ένα λευκό γλυπτό, συνοπτικά δοσμένου ανθρώπου, από αναβράζοντα δισκία, ενώ αντιπαραβάλλεται ταυτόχρονα με ένα βίντεο, που αναπαριστά το εφήμερο της ύπαρξής του και τη διαδικασία διάλυσής του στο νερό, διαδικασία που διαρκεί μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Σε επίπεδο μορφής, τα έργα εντυπωσιάζουν, είτε ακολουθούν μία διαδικασία πιστής αναπαράστασης, είτε αναπτύσσονται σε επίπεδα λιτών επιφανειών, με κυρίαρχο το απλό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο της βάσης. Έτσι, τα «Vitraux» εντυπωσιάζουν και ξεγελούν με την αρτιότητα της αναπαραστατικής τους πιστότητας, παρά την αντίθεση και τη δυσκολία της πρώτης ύλης, των ασημένιων χρησιμοποιημένων συσκευασιών χαπιών που τα αποτελούν. Επίσης, έργα, όπως το «Armory», ένας τεράστιος ασημένιος τοίχος, με τα ίδια «ασυνεχή» υλικά, ξαφνιάζουν με τη δύναμη της μινιμαλιστικής διάστασης και την ένταση της λιτότητας της εννοιολογικής τους δύναμης. Το έργο, παρά τις τεράστιες διαφορές, φέρνει στο νου ένα περιβάλλον του Ιάσωνα Μολφέση (1925-2009), τον «Σιδερένιο διάδρομο» του 1990, από βαριά υλικά (πολυεστέρα και σίδερο), με συγγένειες ως προς την έμφαση στη δύναμη του ελαχίστου και στην ομορφιά του υλικού.
Λιτά έργα, απλά assemblages, που δημιουργούν «μεταλλικούς» τοίχους, πανοπλίες, ασπίδες, κολώνες, επιτύμβιες στήλες. Δυνατά έργα, παρά το ανεικονικό και την έμφαση στο ελάχιστο.
Η τελευταία παραγωγή της Πέγκυς, του 2013, παρουσιάζει μία συνέχεια, αλλά και μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη σε επίπεδο μορφών και υλικού. Τα νέα έργα, εικονογραφικά, έχουν τη βάση τους στη βιολογία στη θέαση εικόνων, σχημάτων στο μικροσκόπιο, από μεγεθυσμένες αποικίες βακτηρίων, σε εντυπωσιακούς σχηματισμούς που μοιάζουν με υδρόβια φυτά, κοράλλια, μορφές του φυτικού βασιλείου, υδάτινες δίνες ή λαμπερούς σχηματισμούς σαν από νιφάδες χιονιού ή χάρτες. Οι τίτλοι τους “Bacteria”, μας προσγειώνουν ως προς την προέλευση και την ιδιότητά τους. Τα νέα αυτά σχήματα, όχι τόσο γεωμετρικά και αυστηρά, πιο ανάλαφρα, πιο ελεύθερα, πιο λυρικά, παίζουν με την αντίθεση της ομορφιάς τους και την πρόδηλη απειλή και το θάνατο της ιδιότητάς τους. Σε επίπεδο υλικού, επίσης υπάρχει ένα νέο στοιχείο, μιας και στα καινούργια έργα, η μονάδα δεν είναι τα χάπια ή οι άδειες συσκευασίες τους, αλλά μικρότερα, ανάλαφρα στοιχεία, που δεν είναι άλλα από τα μικρά ασημί χαρτάκια που καλύπτουν κάθε χάπι.
Στους καλλιτέχνες οι τυχαίες επιρροές, οι ανατροπές, οι εξελίξεις έρχονται πολλές φορές αναπάντεχα, εκείνο που σίγουρα ενδιαφέρει είναι οι αφομοιωμένες επιδράσεις, οι προσωπικές διατυπώσεις και η πρωτότυπη πρόταση. Σίγουρα το χάπι και το φάρμακο παραπέμπει στον Hirst, όπως επίσης είναι βέβαιο, πως ο Άγγλος καλλιτέχνης, στο έργο του βγάζει πάντα μία διάθεση επίδειξης και μία δεδηλωμένη, επαναλαμβανόμενη, επιθετική πρόκληση. Αντίθετα, η Κλιάφα, με το έργο της, καταλήγει σε μία ευχάριστη ποιητική έκπληξη.
Όλη η δουλειά της έχει συγγένειες με τη Minimal Art, την Op Art και φυσικά την Conceptual Art. Η τέχνη της έχει άμεση και ειλικρινή σχέση με το ελάχιστο, με το μίνιμαλ, με το ευτελές, αλλά και με τις γεωμετρικές μορφές που ορίζονται με καθαρότητα, σε σχέση με το χώρο και την πρόσληψη του θεατή. Με συστηματική, επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία πετυχαίνει τον απόλυτο ορθολογισμό της φόρμας. Στα χέρια της το ευτελές γίνεται ισχυρό, αναγορεύεται σε νόημα. Η σκέψη του Adorno πως η τέχνη αποκτά το νόημα, τη σημασία της, στην απουσία λειτουργίας, βρίσκει «ανάγλυφο» παράδειγμα στις δημιουργίες της Πέγκυς.
Το οπτικό παιχνίδι των γραμμών, των επιφανειών, των επιπέδων, των χρωμάτων, όπου υπάρχουν, η γραμμική αρμονική διάταξη με άψογους συνδυασμούς θετικού-αρνητικού, κοίλου και κυρτού, σε μια φωτεινή πολυσημία, προκαλούν έναν οπτικό ερεθισμό, που τη συντάσσει στην Op Art. Ο ερεθισμός της ματιάς καταλήγει σε αισθητικό παιχνίδι φωτός. Στα έργα της, τα αυστηρά οργανωμένα σύνολα αναδεικνύουν τις σχέσεις φωτός, σχημάτων και μορφών, καταλήγοντας σε μία οπτική εμπειρία με εικόνα κίνησης και μεταβολής, παρά τη στατικότητα του συνόλου.
Η μαθηματική δομή, η αναλογία, η παράθεση και ο χειρισμός των μονάδων των χρησιμοποιημένων συσκευασιών ή των αυτούσιων χαπιών, στηρίζεται σε ένα εμπειρικό σημειολογικό σύστημα σε ανάπτυξη. Στοιχεία κονστρουκτιβιστικά, συνδυασμένα με μινιμαλιστικά και εννοιολογικά δάνεια, ολοκληρώνουν την αισθητική της πρόταση. Ο τρόπος όμως που διαχειρίζεται η Ελληνίδα καλλιτέχνης τις κυρίαρχες επιρροές της, από σημαντικά κινήματα και προτάσεις της τέχνης του 20ου αιώνα, έχει μια καθαρότητα στον εκλεκτικισμό της και μία πηγαία προσωπική εμπλοκή. Για παράδειγμα, ενώ μένει πιστή στην αρχή του κονσεπτουαλισμού, σχετικά με την κυριαρχία του περιεχομένου, την υπεροχή της έννοιας, της ιδέας στη φόρμα, στη μορφή, απομακρύνεται ουσιαστικά από αυτή την αρχή, μιας και το τελικό αποτέλεσμα, παρότι η ιδέα είναι κυρίαρχη, προσλαμβάνει εξ’ ίσου ουσιαστική σημασία. Η έμφαση στη χειρωνακτική, χρονοβόρα, επίπονη εργασία επίσης αναγορεύεται σε κυρίαρχο συστατικό της ολοκλήρωσης του έργου της.
Η τελειότητα της τεχνικής, της εφαρμογής και του αισθητικού αποτελέσματος καταλήγει σε ένα simulacrum, σε μία ψευδαισθησιακή εικόνα που η γοητεία της – όταν μάλιστα διαπιστώσει ο θεατής την υλική διάστασή της – ξεπερνά και δύναται να αντιπαρατεθεί στην ίδια την πραγματικότητα. Γιατί τα έργα της θέτουν ζητήματα όπως το εφήμερο ή τη σχέση υψηλής και ταπεινής τέχνης. Τελικά, το έντονο εννοιολογικό υπόβαθρο, σε συνδυασμό με το ταπεινό, φθαρτό και ευτελές του υλικού και την εμπνευσμένη εκτέλεση οδηγούν στην αισθητική απόλαυση.
Στην τέχνη της έχει σημασία, όπως είδαμε, η πρόσληψη, η μελέτη, η σοβαρότητα στην προσέγγιση των επιρροών και οι αφομοιωμένες επιδράσεις που καταλήγουν σε μία ειλικρινή, προσωπική πρόταση. Η ειλικρίνεια της πρότασής της και η εμμονή στην οικειοποίηση του πρωτογενούς υλικού της – συσκευασία χαπιού ή χάπι – τη φέρνει κοντά σε μία λαμπρή περίοδο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, αυτής της θρυλικής γενιάς του ’60, γενιάς που καταφέρνει να ευθυγραμμιστεί με τους διεθνείς νεωτερισμούς της εποχής της, και η οποία, κάτω από την προτροπή πρωτοποριακών κινημάτων, με εμμονή, σοφία και πρωτοτυπία, εκφράστηκε με το επιλεγμένο υλικό της, που έγινε σήμα κατατεθέν ενός εκάστου των καλλιτεχνών. Ενδεικτικά αναφέρουμε υλικά, όπως μανταλάκια, χαρτάκια, affiches machicotées, γύψο, πλέγματα ή ρούχα, χαρτόκουτα εμπορίου ή λινάτσα, σε ό,τι αφορά τους Κώστα Καραχάλιο (1923), Παύλο (1930), Κανιάρη (1928-2011), Δανιήλ (1924-2008), αντίστοιχα. Είναι τιμή για τη νέα καλλιτέχνιδα, μετά από μισό αιώνα, να αποτελεί ισάξια συνέχεια, προτείνοντας ένα εξ’ ίσου πρωτότυπο και προσωπικό έργο.
Επίσης, τα έργα της Κλιάφα βρίσκονται στη συνέχεια πολλών σημαντικών καλλιτεχνών, γνωστών ή αγνώστων. Αρκεί να παρατηρήσουμε, από παλαιότερους, το χαρακτηριστικό «Artériosclérose», του 1961, του Arman (1928), ένα assemblage με πιρούνια και κουτάλια, ή το «Kreis», του 1970, του Günter Uecker (1930), με την ομόκυκλη διάταξη εκατοντάδων καρφιών, που προσελκύουν και διαθλούν το φως με τις πτυχές τους, ή ακόμη και το «Light Corner», του 2000, του νεότερου Carsten Höller (1961), τον τοίχο φωτός, με τους άπειρους λαμπτήρες.
Τα «Φάρμακα» της Πέγκυς αποτελούν μία γενναία και ισχυρή πρόταση σε όλα τα επίπεδα. Στο εννοιολογικό, στο επίπεδο της φόρμας, στην εκτέλεση, στην ολοκλήρωση, και γι’ αυτό το τελικό αποτέλεσμα, μετά το ξάφνιασμα του υλικού, οδηγεί σε αισθητική απόλαυση και ανάταση ψυχής. Είναι το απείκασμα της ιδέας, της μορφής και του αισθητικού αποτελέσματος, γι’ αυτό της ταιριάζει η ρήση του μινιμαλιστή Sol le Witt (1928-2007) «η ιδέα γίνεται μια μηχανή τέχνης».
Δρ. Λίνα Τσίκουτα–Δεϊμέζη
Iστορικός Τέχνης
Επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης