Τα Νέα

OTAN TA XAΠIA ГINONTAI…EPΓA TEXNHΣ

Με άδειες σακούλες και κάψουλες, η εικαστικός Πέγκυ Κλιάφα σχολιάζει τη ζωή στις δυτικές μεγαλουπόλεις

Της Μαίρης Αδαμοπούλου

Ένας εντυπωσιακός πολυέλαιος έχει καταλάβει το κέντρο της αίθουσας. Δεν κρέμεται από την οροφή, αλλά αιωρείται με τη βοήθεια ενός ικριώματος. Το φως που αναδύεται από το εσωτερικό του επιτρέπει στα «κρύσταλλα» που τον συνθέτους να λάμπουν. Η έκπληξη, όμως, διαδέχεται την πρώτη εντύπωση, καθώς όσο πλησιάζει το βλέμμα στο διαστάσεων 2,5×2 μ. φωτιστικό αποκαλύπτεται πως είναι στο σύνολό του καμωμένο από άδειες συσκευασίες χαπιών.

Χρυσές και ασημί, πράσινες και πορτοκαλί καρτέλες χαπιών συνθέτουν και τις προσόψεις «πολυκατοικιών» που έχουν αναρτηθεί στους τοίχους, ενώ οι δύο φωτεινοί κίονες που στέκονται παραδίπλα αποτελούνται από διαφανείς βρώσιμες κάψουλες κυτταρίνης, πλάι σε ένα κολλάζ από άδειες μη βιοδιασπώμενες σακούλες φαρμακείου.

Ανάμεσα σε αυτό το ιδιότυπο σύμπαν η δημιουργός του, η εικαστικός Πέγκυ Κλιάφα, εξετάζει ξανά και ξανά την τελική θέση που θα πάρει κάθε στοιχείο, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα έως τα εγκαίνια της νέας της έκθεσης με περισσότερα από 25 έργα της, στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, υπό τον τίτλο «Θεραπεύοντας το πλέγμα» σε επιμέλεια της δρος Σωζήτας Γκουντούνα.

«Ο όρος πλέγμα περιλαμβάνει πολλές πτυχές: από τον πολεοδομικό σχεδιασμό έως τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις δυτικές μεγαλουπόλεις, που χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα και το κυνήγι των εύκολων λύσεων, ενώ τον συναντάμε τόσο στην ψυχολογία και τη χειρουργική όσο και στην οργάνωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης» λέει στα «ΝΕΑ» η εικαστικός που ήδη από τα φοιτητικά της χρόνια στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών άρχισε να χρησιμοποιεί τις συσκευασίες χαπιών ως πρώτη ύλη για τα έργα της. «Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναζητούμε γρήγορους τρόπους για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και να επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας, χρησιμοποιώντας ένα χάπι, ενώ θα μπορούσαμε να ρίξουμε τους ρυθμούς μας και να χαλαρώσουμε» αναφέρει σχετικά με το ένα από τα δύο θέματα που θέλει να θίξει μέσα από τη δουλειά της.

To δεύτερο είναι «ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος από την υπερκατανάλωση ιατρικών σκευασμάτων, καθώς δεν μεριμνούμε για την ανακύκλωση ούτε των φαρμάκων ούτε των συσκευασιών τους» επισημαίνει και εξηγεί πως στο πλαίσιο αυτό δημιουργεί έναν Ιανό, ένα δίπολο ανάμεσα στα βιοδιασπώμενα και μη υλικά για να «χτίσει» τον εμβληματικό πολυέλαιο, που θυμίζει και ένα ανεστραμμένο Ζιγκουράτ, ένα ιερό οικοδόμημα της αρχαίας Μεσοποταμίας, θεωρώντας πως με τον τρόπο αυτόν θα στείλει ένα μήνυμα στον θεατή να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις στον τρόπο ζωής του παρελθόντος.

Το έργο “Chandelier III, Ziggurat-Ianos” (2025) της Πέγκυς Κλιάφα, ένας επιβλητικός πολυέλαιος από άδειες συσκευασίες χαπιών

«Χρειάζονται χρόνια»

Παρατηρώντας κάθε έργο -τόσο τη μεγάλης κλίμακας εγκατάστασή της, όσο και εκείνα που έχουν αναφορές στη γεωμετρική αφαίρεση- διαπιστώνει κανείς τον χρόνο και τη χειρωνακτική εργασία που απαιτείται για να πάρουν την τελική τους μορφή.

«Ορισμένα εξ αυτών χρειάζονται και χρόνια για να ολοκληρωθούν, καθώς η πρώτη ύλη είναι συσκευασίες από χρησιμοποιημένα ή ληγμένα φάρμακα που συγκεντρώνω από φίλους, φαρμακεία, νοσοκομεία. Πολλές φορές είναι ανόμοια. Δεν φαντάζεστε την πληθώρα των χρωμάτων και των σχεδίων που υπάρχουν στα χάπια και στις συσκευασίες τους και ορισμένα χρώματα, όπως το χρυσό, αποδεικνύονται πολύ σπάνια, σχεδόν συλλεκτικά. Όταν, όμως, τα απλώνω για να τα ομαδοποιήσω είναι εκείνα που μπορεί να μου δώσουν την ιδέα για ένα νέο έργο» εξηγεί. Και παραδέχεται ότι αν και η χρήση της συγκεκριμένης πρώτης ύλης προήλθε όταν είδε μια διαφήμιση για φάρμακα, αλλά και από τις απορίες που είχε σχετικά με τη χρήση τους στην καθημερινότητά της, το 2008, γρήγορα αναδείχθηκε σε όχημα που της επιτρέπει κάθε φορά να θέτει τα ερωτήματα που την απασχολούν.

«Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα να χρησιμοποιώ φάρμακα και συσκευασίες για τα έργα μου προβληματίστηκα για το πώς θα τα υποδέχονταν το κοινό, δεδομένου ότι είναι υλικά που φέρουν αρνητικό φορτίο. Επειδή, όμως, η θέση μου είναι η λελογισμένη χρήση, το μέτρο, πιστεύω ότι ο θεατής το εισπράττει και διαβάζει στα έργα μου και τις δύο όψεις του νομίσματος» καταλήγει η Πέγκυ Κλιάφα.

«Δεν φαντάζεστε την πληθώρα των χρωμάτων και των σχεδίων που υπάρχουν στα χάπια και στις συσκευασίες τους» λέει η Πέγκυ Κλιάφα