Εγκαίνια: Σάββατο 9 Ιουλίου 2022
Διάρκεια: 9 Ιουλίου – 29 Ιουλίου 2022
Χώρος: Art Space / Studio 265, Παροικιά, Πάρος
Επιμέλεια: Aλέξιος Παπαζαχαρίας
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Χλόη Ακριθάκη, Νικομάχη Καρακωνστάντογλου, Πέγκυ Κλιάφα, Μαριάννα Λούρμπα, Έφη Χαλιορή
Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει στην έκθεση με τα έργα:
Armour or Slimming Dress – Blue, 2019/22, Άδειες καρτέλες χαπιών από αλουμίνιο και γεμάτες διαφανείς καρτέλες χαπιών για αδυνάτισμα και άλλα προβλήματα μεταβολισμού πάνω σε επιφάνεια αλουμινίου & plexiglass με κρεμάστρα/ερωτηματικό, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 105 x 60 x 4,5 εκ
Armory Square – Placebo Series – Blue, 2022, Άδειες καρτέλες χαπιών από αλουμίνιο και γεμάτες διαφανείς καρτέλες χαπιών πάνω σε επιφάνεια plexiglass, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 71,8 x 71,8 x 4,5 εκ.
Microbial Colony – Blue, 2022, Στρογγυλά μικρά τυπωμένα αλουμινόχαρτα από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά με ακρυλικά spray, ξύλινη κορνίζα, 65 x 65 x 4,5 εκ.
Microbial Colony – White, 2022, Στρογγυλά μικρά τυπωμένα αλουμινόχαρτα από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά με ακρυλικά spray, ξύλινη κορνίζα, 65 x 65 x 4,5 εκ.
Ο αέρας και τα κύματα, ο εκθαμβωτικός ήλιος και οι καθαρές σκιές όσο και οι δροσερές νύχτες, τα κοκτέιλ και η μουσική, αποτελούν την έμπνευση και την αφορμή για αυτή την έκθεση που δανείζεται τον τίτλο της από το ομώνυμο άλμπουμ της Madonna. Το True Blue, κυκλοφόρησε περίπου τέτοιο καιρό το 1986, και το υπερεπιτυχημένο του single La Isla Bonita μιλάει για το πόσο λίγο μόνο κρατούν οι διακοπές σε ένα φανταστικό νησί.
Όμως το μπλε είναι ένα χρώμα.
Στην έκθεση True Blue τα έργα τοποθετούνται σε αυτό το κομμάτι στεριάς μέσα στη θάλασσα που λέγεται νησί, μια κορυφή βουνού περιγεγραμμένη από το βαθύ μπλε της θάλασσας και ταυτόχρονα αγγίζει το γαλανό ουρανό. Φωτογραφία, ζωγραφική, κατασκευή, γλυπτική αποτελούν τα εργαλεία μέτρησης της απόστασης από το μπλε του απείρου και της θάλασσας μέχρι το μπλε που βλέπει το μάτι, και από το μπλε του τοπίου στο μπλε του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το έργο της Μαριάννα Λούρμπα προσεγγίζει το φορμαλισμό καλειδοσκοπικά, συνδυάζοντας απόψεις αντικρουόμενες στη φύση τους αλλά ερωτοτροπούσες στη συμπεριφορά τους όπως φως και σκοτάδι, ανάγλυφο και επίπεδο, λείο και ματ. Η Έφη Χαλιορή δημιουργεί εικόνες που των οποίων η σαφήνεια τους επιτρέπει να κινούνται με χάρη στην ασάφεια μεταξύ του μικρού και του μεγάλου, του μακριά και του κοντά, του μαλακού και του σκληρού. Η Νικομάχη Καρακωνστάντογλου ακολουθεί δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Στη μια με το πινέλο και το μελάνι δημιουργεί δεξιοτεχνικά εικόνες που η κάθε μία στο άθροισμα της δεν μοιάζει να αποτελείται από παραπάνω από δύο κινήσεις, που είναι αρκετές όμως για όλο το χαρτί. Στην άλλη που περιλαμβάνει τρισδιάστατα αντικείμενα, είναι η μνήμη του αντικειμένου σε όποια της μορφή η αρχή σε μια διαδικασία όπου το γλυπτό σχηματίζεται σταδιακά μέσα από συχνά δραματικές βελτιώσεις ή αποκλίσεις. Ο άνθρωπος μέσα από τη μεγαλύτερη αγωνία του είναι ο κεντρικός άξονας του έργου της Πέγκυς Κλιάφα. Τα φάρμακα γίνονται για την καλλιτέχνη ένα αποκαλυπτικό σημείο του πολιτισμού που συνοψίζει καλύτερα την κατάσταση του ανθρώπου σήμερα, στα καλύτερα του και στα χειρότερα του, τα πράγματα που έχει κατορθώσει και αυτά που δεν έχει καταφέρει. Τέλος στο φωτογραφικό έργο της Χλόης Ακριθάκη αναπτύσσεται κυρίως γύρω από τη θεματική του χρόνου και της εμπειρίας. Οι φωτογραφίες της, υπάρχουν άλλες φορές σαν στιγμές κι άλλες σαν διάρκειες, μια συμπεριφορά που μοιράζονται με τις πραγματικές αναμνήσεις.