Peggy Kliafa

Εγκαίνια: Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2024

Διάρκεια: 20 Οκτωβρίου 2024-24 Μαΐου 2025

Χώρος: Οδός Μητροπόλεως 73, Καστοριά

Επιμέλεια: Δρ. Εύα Κέκου

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Ε. Αγκοπιάν,  Μ. Κάσση, Π. Κλιάφα, Ε. Μουράντ, Τ. Τατόλας

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

ARMOUR or SLIMMING DRESS

2019/2022

Πανοπλία/Φόρεμα σε μεταλλική κρεμάστρα φτιαγμένο από άδειες καρτέλες χαπιών για την χοληστερίνη & χάπια αδυνατίσματος, φύλλα αλουμινίου, plexiglass, βίδες, μεταλλικό στατώ με κινητή βάση και στοπ

190 x 60 x 54  εκ., (φόρεμα με κρεμάστρα: 104,5 x 60 cm)

ARMOUR or MIGRAINE KILLER DRESS – HOMAGE TO ANDY WARHOL

2019/2022

Πανοπλία/Φόρεμα σε μεταλλική κρεμάστρα φτιαγμένο από άδειες συσκευασίες χαπιών για τις ημικρανίες & παυσίπονα χάπια, φύλλα αλουμινίου, plexiglass, βίδες, μεταλλικό στατώ με κινητή βάση και στοπ

190 x 60 x 54 εκ, (φόρεμα με κρεμάστρα: 104,5 x 60 cm)

 

Κείμενο της επιμελήτριας:

Η παρουσίαση με τίτλο Windowscapes -Αντικατοπτρισμοί αστικών τοπίων- στις βιτρίνες της οδού Μητροπόλεως στοχεύει στην αναβίωση των κλειστών χώρων. Η κάθε μία από τις βιτρίνες νοείται ως ένα αυτόνομο και ανεξάρτητο τοπίο. Στο πλαίσιο της βιτρίνας δημιουργείται μια “νέα ιστορία” που αναγεννιέται μέσα από τον ιστό που υφαίνει το αποτύπωμα της μνήμης στο χώρο.

Οι βιτρίνες μέσα στην αυτονομία τους λειτουργούν στη συνολική αισθητική τους παρουσία ως αντικατοπτρισμός του αστικού τοπίου. Πρόκειται δηλαδή για έναν χώρο που εμπερικλείει όλες τις προϋπάρχουσες συνθήκες που τη διέπουν, καθώς και τις οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους που τη συνδημιουργούν.

Ο κάθε καλλιτέχνης από τους πέντε συμμετέχοντες,  χρησιμοποιεί στο έργο του ως “πρώτη ύλη” και έμπνευση την ατμόσφαιρα και τις μνήμες που ενυπάρχουν στα καταστήματα της οδού Μητροπόλεως.

Οι  βιτρίνες στις οποίες παρουσιάζονται τα έργα  δημιουργούν ένα “φίλτρο” -με την εικαστική  διάσταση εδώ-  μέσω του οποίου το εξωτερικό τοπίο αντανακλά το εσωτερικό, με όλον τον φιλοσοφικό προβληματισμό που αυτό μπορεί να εμπεριέχει. Ταυτόχρονα, οι βιτρίνες  υπαινίσσονται  τις πολλαπλές, αόρατες αλλά και δυσδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές, όπως και τις επιμέρους ταξινομήσεις που υπάρχουν. Η έκθεση φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια ετεροτοπία εντός της οποίας αντιπαραβάλλονται διάφοροι χρόνοι αλλά και νεοδιαμεσολαβούμενοι χώροι.

                                                                                                                                             Δρ. Εύα Κέκου

Τοποθεσία: 32 Connaught Street, W2 2AF, Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία

Εγκαίνια: 21 Ιουνίου 2024

Διάρκεια: 21-23 Ιουνίου 2024

Διοργάνωση: International Body of Art

Επιμέλεια: April Kelly

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Stelarc, Jake Elwes, The Alternative Limb Project, Micro Febbo, Josh Wirz, Peggy Kliafa, TJ Chen

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

“Armory Square – Placebo Series”

Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου σε επιφάνεια πλέξιγκλας, σιλικόνη, led φωτισμός, 87,8 x 87,8 x 4 εκ.

 

Η έκθεση με τίτλο “Performance Machines” ασχολείται με τη φύση του βιωμένου χρόνου στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κοινωνία. Συγκεκριμένα, παίζει με τις ιδέες της επιτάχυνσης και της ανάγκης για συνεχή πρόοδο που υποδηλώνουν ότι το σώμα αδυνατεί να ισορροπήσει, κάτι που στη συνέχεια δίνει ώθηση στις τροποποιήσεις του σώματος, τη μανία με την υγεία κλπ.

Αυτή η έκθεση αποτελεί το δεύτερο κεφάλαιο στην τριμερή εξερεύνηση της χρονικότητας. Με το προηγούμενο μέρος να λειτουργεί ως ερευνητική προσέγγιση στη σύγχυση της μνήμης, η έκθεση «Μηχανές Απόδοσης: Προιόντα Επιτάχυνσης» μάς τοποθετεί τώρα στην έντονη, λαμπερή πραγματικότητα του εδώ και τώρα.

Εγκαίνια: Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2019

Διάρκεια: 20 Δεκεμβρίου 2019 – 29 Φεβρουαρίου 2020

Χώρος: Δημοτική Πινακοθήκη Μαλεβιζίου, Ηράκλειο Κρήτης

Επιμέλεια: Ομάδα «ΔΙΠΟΛΑ» – Ευθύμης Λαζόγκας, Δημήτρης Καρατζάς, Δημήτρης Λάμπρου

Συνεπιμέλεια: Χρύσα Βαθιανάκη – Διευθύντρια Δημοτικής Πινακοθήκης Μαζεβιζίου

Με την υποστήριξη: Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη

Συμμετέχουν τιμητικά έργα των: Νίκου Κεσσανλή, Παύλου (Διονυσόπουλου)

Παραχώρηση: Roma Gallery, Αθήνα

Σχεδιασμός αφίσας – πρόσκλησης – καταλόγου: Χρυσάνθη Νίκα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Ν. Κεσσανλής, Παύλος (Διονυσόπουλος), Γ. Λάππας, Γ. Λαζόγκας, Π. Χαραλάμπους, Γ. Χαρβαλιάς, Θ. Χιώτη, Γ. Τσακίρης, Α. Λίτη, Α. Βούτσας, Β. Μπέτσου, Π. Σιάγκρης, Ά. Σκούρτης, Χ. Κοντοσφύρης, Ν. Κρυωνίδης, Χ. Κάλφας, Π. Κλιάφα, Σ. Καραλέκα, Γ. Ανδρούτσος, Δ. Αμελαδιώτης, Δ. Εφέογλου, Δ. Καρατζάς, Μ. Πέτροβα, Ε. Μαρτίνου, Ά. Πετρανάκη, Κ. Δαμουλάκης, Β. Αλεξάνδρου, Χ. Παπαϊωάννου, Χ. Νικολαΐδου, Μ. Ράλλη, Μ. Καλογνώμου, Σ. Λάσκος, Θ. Γκατζούλη, Γ. Ιερομονάχου, Γ. Πανταζής, A. Shena, Σ. Μπακιρτζή, Ό. Σουλαχάκη, Α. Τριαντοπούλου, Σ. Μαυρίδης, Λ. Μίσιου, Λ. Χριστίνα, Θ. Μακινατζής, Φ. Μπάλας, Κ. Κολέτσος, Γ. Τρούλη, Μ. Παρλαμάς, Μ. Παπαντωνίου, Σ. Καλλίας, Ε. Ζήνωνος, Μ. Προβατίδου, Κ. Στασινοπούλου, Σ. Μιχαλακοπούλου, Λ. Χαρίτου, Σ. Κουκουλάκη, Α. Παπαγεωργίου, L. Jaric, Γ. Πολιτόπουλος, Κ. Ανδρουλάκη, Έ. Βαρδάκα, Ε. Στόικου, Μ. Τσιμπλάκη, Ο. Φθενάκη, Έ. Μπερδούση, Κ. Καλατζίδου, Κ. Γρηγορίου, Κ. Παρασκευοπούλου, Μ. Καλουδάς, Ά. Κατσαμπάνη, Ν. Παναγοπούλου, Μ. Δημητροπούλου, Μ. Μηλιώτη, Ν. Στεργίου, Δ. Μπογιατζής, Τ. Καραμάνου, Δ. Παλάντζας, Β. Κοσκινιώτου, Γ. Μπρούζος, Χ. Αδάμ, Σ. Πετσούρα, Δ. Τριανταφυλλοπούλου, Χ. Σκεπετζή

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τo έργo:

“Bacteria VII or Map”, 2019, 84,5 x 84,5 εκ. Πρόκειται για ένα assemblage από μικρές «φλοίδες» αλουμινίου των συσκευασιών χαπιών (blister) πάνω σε καμβά προετοιμασμένο με ακρυλικά χρώματα.

 

…Η κεντρική ιδέα της έκθεσης αφορά στο πως το παρελθόν υπεισέρχεται στο παρόν και
έτσι παράγεται το μέλλον. Ο James Joyce τονίζει: “If there is a future in every past, that is
present” («Υπάρχει μέλλον σε κάθε παρελθόν που γίνεται παρόν).

Έργα γνωστών εικαστικών θα συνεκτίθενται με την δουλειά ανερχόμενων καλλιτεχνών της
νέας γενιάς των οποίων το έργο έχει κριθεί ως αξιόλογο από την πορεία τους στην
καλλιτεχνική σκηνή της χώρας.
Σκοπός της ομάδας είναι να προαχθεί μια γόνιμη συνομιλία μέσω της οποίας θα
αναπτυχθούν συσχετισμοί μεταξύ των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών της εποχής
κατά την οποία διαμορφώθηκε το κάθε έργο…

Κείμενο Ευθύμη Λαζόγκα για την έκθεση:
Οι Έλληνες δημιουργοί των δεκαετιών ’60 – ’80 επηρέασαν ανεξίτηλα το εικαστικό αποτύπωμα της εικαστικής πραγματικότητας μέχρι και σήμερα. Υπήρξαν κοινωνοί της νεωτερικότητας, των νέων επαναστατικών ρευμάτων στην τέχνη εκείνη την εποχή και παρά το πολιτισμικό σοκ της Χούντας που έθεσε πριν απ’ όλα στο γύψο την αισθητική και τα τεκταινόμενα σε Ευρώπη κι Αμερική, ήταν αναμφίβολα οι πρώτοι που τόλμησαν να βάλουν ένα οριστικό τέλος στην εσωστρέφεια και την ψευδεπίγραφη ελληνικότητα που χαρακτήριζε τότε τα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα.

Συμμετείχαν δυναμικά στην διεθνή εικαστική σκηνή, κυρίως την Ευρωπαϊκή, διαμορφώνοντας μια νέα εικαστική ταυτότητα που γεύτηκε τους καρπούς του Γαλλικού Μάη και σαγηνεύτηκε από  τη γοητεία της αμφισβήτησης, της ρήξης με την εξουσία, την σεξουαλική επανάσταση, την ανατροπή, την Ουτοπία.

Αυτές οι νέες γενιές καλλιτεχνών, που διέθεταν ένα νέο εικαστικό αφήγημα με τολμηρά πολλές φορές ανοίγματα, αφουγκράστηκαν τα διεθνή ρεύματα, πάλεψαν ανάμεσα στην αφαίρεση και το ρεαλισμό, την μορφή και την αποδόμησή της, την δυναμική της γραφής, το δίλλημα της αφήγησης ή την πλήρη άρνησή της, πειραματίστηκαν με την performance, το χώρο και την εγκατάσταση, μετέτρεψαν κριτικά τον καταναλωτισμό της κοινωνίας σε τέχνη. Ταυτόχρονα εναντιώθηκαν στον εμπορευματικό χαρακτήρα της τέχνης, το κύκλωμα των γκαλερί, τον ακαδημαϊσμό στις σχολές Καλών Τεχνών.

Ευθύμης Λαζόγκας

Τοποθεσία: Παξοί

Εγκαίνια: 2 Ιουνίου 2024

Διάρκεια: 2 Ιουνίου – 6 Οκτωβρίου 2024

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Marina Tomacelli Filomarino

Επιμέλεια: THE KRANK

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: περισσότεροι από 100 καλλιτέχνες από την Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αυστραλία και Αφρική

Διαβάστε περισσότερα για την Μπιενάλε των Παξών εδώ 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο “OLIVE TREE – PHARMAKON”, το οποίο εκτίθεται στο Φαρμακείο της Μαρίας Κάγκα στα Μαγαζιά των Παξών, με την ευγενική παραχώρηση της ίδιας και της Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

OLIVE TREE – PHARMAKON

2024, Assemblage με κομμάτια αλουμινόχαρτου από τις καρτέλες χαπιών πάνω σε καμβά, ακρυλικά χρώματα και μολύβι, 40 x 30 εκ.

Πρόκειται για ένα έργο assemblage που αναπαριστά ένα κλαδί ελιάς με επικολλημένα αλουμινόχαρτα απο καρτέλες χαπιών. Mε αυτό η Πέγκυ Κλιάφα εξυμνεί την ελιά ως φαρμακευτικό φυτό με πολλά οφέλη για την ανθρώπινη υγεία, ενώ ταυτόχρονα θίγει την παρούσα συγκυρία με την έξαρση ενός παθογόνου βακτηρίου που απειλεί τα ελαιόδεντρα με αφανισμό. Προκειμένου να επιβιώσουν, οι ελιές χρειάζεται να προστατευθούν με φάρμακα. Η ελιά ως φάρμακο αλλά και σε επείγουσα ανάγκη φαρμάκου. Η διττή φύση του φαρμάκου που διαχρονικά απασχολεί την εικαστικό τονίζεται για άλλη μια φορά μέσα από αυτό το έργο.

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ

Η Μπιενάλε των Παξών, με θέμα MANIFESTO OF MEMORY, παρουσιάζει έργα τέχνης πέρα από τα αποστειρωμένα όρια των παραδοσιακών γκαλερί, αντ’ αυτού τα έργα φιλοξενούνται σε παλιά και παραδοσιακά καταστήματα που είναι διάσπαρτα στο νησί. Πλέκοντας την τέχνη με το πλούσιο μωσαϊκό της κληρονομιάς των Παξών, κάθε ιδιοκτήτης καταστήματος γίνεται θεματοφύλακας μοναδικών έργων τέχνης, σε ζεστούς και ζωντανούς χώρους όπου η ανθρωπιά βρίσκεται στο επίκεντρο.

Αυτή η προσέγγιση όχι μόνο γιορτάζει τη μνήμη και την πολιτιστική κληρονομιά των Παξών, αλλά υπογραμμίζει επίσης τον ζωτικό ρόλο των κατοίκων του νησιού στην ύφανση του ιστού της ζωής. Είναι οι άνθρωποι των Παξών, με τις ιστορίες και τις παραδόσεις τους, που δίνουν ζωή σε αυτά τα έργα τέχνης, δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη εμπειρία που ξεπερνά τα όρια των συμβατικών εκθέσεων.

 

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ, THE KRANK

Στον ελληνικό πολιτιστικό λόγο, η ελιά αναδεικνύεται σε σύμβολο με βαθιά σημασία. Η εισαγωγή της στους Παξούς από τους αρχαίους Έλληνες και στη συνέχεια από τους Βενετούς πριν από περίπου τέσσερις αιώνες σηματοδότησε μια σημαντική καμπή στην πολιτιστική αφήγηση και εικόνα του νησιού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εικόνα των ελαιόδεντρων στους Παξούς αποκλίνει σημαντικά από την εικόνα του δέντρου που έχουμε στην μνήμη μας, η οποία χαρακτηρίζεται από πανύψηλο ανάστημα που φτάνει τα πέντε μέτρα, τραχιά μορφολογία και ανεμπόδιστη ανάπτυξη χωρίς ανθρωπογενή παρέμβαση. Λειτουργώντας ως έμβλημα σθένους και ανθεκτικότητας, το ελαιόδεντρο ενσαρκώνει την αντοχή σε αντίξοες περιβαλλοντικές συνθήκες, επιδεικνύοντας μια αξιοσημείωτη ικανότητα αναγέννησης μετά από περιόδους αντιξοότητας.

Στα παραδοσιακά πλαίσια, χρησιμεύει συχνά ως μεταφορά για την πνευματική ανάπτυξη, τη διανοητική διαφώτιση και τη φιλοσοφική οξυδέρκεια, υπογραμμίζοντας έτσι την εγγενή αξία που αποδίδεται στη διαρκή εξέλιξη και την ενδοσκοπική εξερεύνηση.

Σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές της Μεσογείου, μια πρόσφατη έξαρση της Xylella, ενός βακτηρίου παθογόνου για τα ελαιόδεντρα, προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές, οδηγώντας στην καταστροφή εκατομυρίων δέντρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετά από αυτά τα σεβάσμια ελαιόδεντρα, που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, αντιμετωπίζουν τώρα τον κίνδυνο αφανισμού, διαφωτίζοντας έτσι την επισφαλή φύση του οικοσυστήματος και την επικίνδυνη πιθανότητα διάδοσης του παθογόνου βακτηρίου σε όλες τις περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.

Ένα τέτοιο σενάριο υπογραμμίζει τόσο την ευπάθεια που ενυπάρχει στα οικολογικά συστήματα όσο και τον απτό κίνδυνο που συνδέεται με τη διάβρωση αυτής της εμβληματικής εικόνας της ειρήνης και της ευημερίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η τρέχουσα Μπιενάλε των Παξών διερευνά την περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του ελαιόδεντρου και των εννοιολογικών εμπλοκών του με τις έννοιες της φθοράς και της εξαφάνισης. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να φωτίσει την επιτακτική ανάγκη διαφύλαξης της συλλογικής μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς, λειτουργώντας ως μια υπενθύμιση ότι κανένα στοιχείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόσβλητο από τη φθορά του χρόνου και των περιστάσεων.

Εγκαίνια: Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2023

Διάρκεια: 3 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου 2023

Χώρος: Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, Αίθουσα Νίκος Κεσσανλής

Οργάνωση: AICA ΕΛΛΑΣ (Ένωση Τεχνοκριτικών)

Οικονομική υποστήριξη και αιγίδα: Υπουργείο Πολιτισμού

 

25 Τεχνοκριτικοί προτείνουν 58 εικαστικούς!

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο “Silent Cells” που ανήκει στην πρόταση του Επιμελητή-Ιστορικού Τέχνης Στρατή Πανταζή μαζί με τα έργα των εικαστικών Ελένης Λύρα και Αιμιλίας Παπαφιλίππου

SILENT CELLS

2020, Συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο, φύλλα αλουμινίου, plexiglass, σιλικόνη, ακρυλικοί διαφανείς σωλήνες γεμισμένοι με μικρά αλουμινόχαρτα (υπολείμματα/απορρίμματα της συσκευασίας των φαρμάκων), φωτιστικά led, καλώδια, 210 x 85 x 10,5 εκ.

 

Συνολική Επιμέλεια: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, Φαίη Τζανετουλάκου, Έλλη Λεβεντάκη, Νίκη Παπασπύρου

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Μαρίνα Προβατίδου σε πρόταση της Διονυσίας Γιακουμή, Τζόνα Σαχπάζης σε πρόταση της Γκέλλυ Γρυντάκη, Άννη Καλτσίδου σε πρόταση της Μαρίας Δ. Καγιαδάκη, Κώστας Σταυρόπουλος σε πρόταση της Κατερίνας Καζολέα, Σοφία Δαμαλά, Δημήτρης Ζουρούδης, Ιωάννα Σιδέρη σε πρόταση της Αρτέμιδος Καρδουλάκη, Χαρίκλεια Παπαποστόλου, Τόλης Τατόλας σε πρόταση της Εύας Κέκου, Αντώνης Παυλάκης σε πρόταση της Αλεξάνδρας Κουρουτάκη, Κωνσταντίνος Κοντογεώργος, Ελένη Μωραϊτη, σε πρόταση της Έλλης Λεβεντάκη, Έρση Βενετσάνου, Κώστας Βρούβας, Εύη Κυρμακίδου σε πρόταση του Εμμανουήλ Μαυρομμάτη, Φίλιππος Τσιτσόπουλος σε πρόταση της Έφης Μιχάλαρου, Κωστής, Αγγελική Λόη, Μάνος Ποντικάκης σε πρόταση του Κωνσταντίνοu Μπάσιου, Ασπασία Μπούρχα σε πρόταση της Λαμπρινής Μπενάτση, Γιώργος Δρίβας, Αλεξάνδρα Πετρανάκη σε πρόταση της Μαρίας Ξυπολοπούλου, Πέγκυ Κλιάφα, Ελένη Λύρα, Αιμιλία Παπαφιλίππου σε πρόταση του Στρατή Πανταζή, Νίκος Βρούβας, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Βιβέττα Χριστούλη σε πρόταση της Μπίας Παπαδοπούλου

 

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ

Πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες, όπως ο Damien Hirst, η Joana Rajkowska και Marc Quinn, χρησιμοποιούν υλικά που σχετίζονται με τη φαρμακοβιομηχανία για να σχολιάσουν τον εύθραυστο, εφήμερο και αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς και τη σχέση της κοινωνίας με τα φάρμακα, η οποία ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους. Παρόμοια, η Πέγκυ Κλιάφα δουλεύει κυρίως με φάρμακα και τις συσκευασίες τους. Το γλυπτό της με τίτλο Silent “Cells” (2020) δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία του COVID-19, είναι μια φυσικού μεγέθους κλειστή πόρτα φυλακής φτιαγμένη από συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο (blister). Μέσα στις Plexiglass μπάρες του μικρού παραθύρου διακρίνονται τα απορρίμματα των συσκευασιών. Η «στιβαρή» πόρτα είναι τοποθετημένη στον τοίχο και σε συνδυασμό με το φως που βγαίνει από το παράθυρό της, δίνει την ψευδαίσθηση της ύπαρξης ενός χώρου πίσω από αυτήν.

Η αγγλική λέξη “cells” του τίτλου, προσφέρει μια διπλή ερμηνεία στο έργο. Αναφέρεται στα κελιά των φυλακών (prison cells) και στα κύτταρα (body cells). Για την Κλιάφα, «μια πόρτα είναι ένα όριο και ένα σύμβολο διττότητας όπως τα φάρμακα μπορούν να είναι ιάματα και δηλητήρια ταυτόχρονα». Το έργο διαπραγματεύεται τις διαφορετικές μορφές εγκλεισμού και φυλάκισης, τις ορατές και αόρατες μπάρες και τις κλειδωμένες πόρτες που μας απομονώνουν από το περιβάλλον μας. Η ολοένα αυξανόμενη στροφή των ανθρώπων στα ψυχοφάρμακα και τα καταπραϋντικά ναι μεν προσφέρει ηρεμία στα κύτταρα (body cells), αλλά συχνά οδηγεί σε έναν καλυμμένο εθισμό, σε μια μορφή εσωτερικής φυλακής (prison cells).

Η πόρτα της Κλιάφα, φτιαγμένη στο μέγεθος του ανθρώπου, μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος καλείται να ανακαλύψει ξανά το μέτρο, το οποίο, σύμφωνα με τον φιλόσοφο Πρωταγόρα των Αβδήρων, έχει ως επίκεντρο τον ίδιο τον άνθρωπο. Να βασιστεί στην εσωτερική του δύναμη, μακριά από υποκατάστατα και δεκανίκια. Ο άνθρωπος που «κατοικεί» πίσω από τα φάρμακα είναι ο ίδιος το μέτρο της γνώσης και της αλήθειας, το «φως» που απλώνεται στο εσωτερικό του κελιού και παλεύει να βγει προς τα έξω.

Στρατής Πανταζής

 

Εγκαίνια: Τετάρτη, 28 Ιουνίου 2023

Διάρκεια: 29 Ιουνίου – 2 Ιουλίου 2023

Χώρος: Μέγαρο Ησαΐα, Πατησίων 65 & Ιουλιανού 26, Αθήνα 104 33

Επιμέλεια Back to Athens: Γιώργος Γεωργακόπουλος, Φωτεινή Καπίρη, Christian Rupp

Επιμέλεια Disorientation: THE KRANK

Με τη συμμετοχή 181 καλλιτεχνών σε 40 επιμελητικές εκθέσεις

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει στην ομαδική έκθεση με τίτλο “DISORIENTATION” σε επιμέλεια του The Krank με το έργο:

Armour or Slimming Dress, 2019/22, άδειες καρτέλες χαπιών από αλουμίνιο και γεμάτες διαφανείς καρτέλες χαπιών για αδυνάτισμα και άλλα προβλήματα μεταβολισμού πάνω σε επιφάνεια αλουμινίου & plexiglass με κρεμάστρα/ερωτηματικό, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 105 x 60 x 4,5 εκ

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες στην έκθεση Disorientation: Ιωάννης Αυγουστής, Haotique, Πέγκυ Κλιάφα, Δημήτρης Κοντοδήμος, Μαριλένα Κρανιώτη, Θανάσης Μυλωνάς, Γιάννης Παππάς, Δήμητρα Σταυροπούλου, The Bad Poetry Social Club, The Krank

 

 

Η μεγάλη διακαλλιτεχνική διοργάνωση «Back to Athens 10 International Art Meeting | 2023: Geometry of racional» συνεχίζει για 10η χρονιά την καλλιτεχνική δραστηριότητα στην καρδιά του Αθηναϊκού κέντρου, στο εμβληματικό Μέγαρο Ησαΐα.

Στη φετινή διοργάνωση, οι προτάσεις και οι σκέψεις διαμοιράζονται σε 40 επιμελητικές εκθέσεις, εγκαταστάσεις, performance και πάνω από 185 καλλιτέχνες και επιμελητές με στόχο την κατά το δυνατόν σφαιρική καταγραφή των εικαστικών απόψεων.

Από το 2012, το Back to Athens διαμορφώνει ένα πολιτιστικό χάρτη της Αθήνας ανοίγοντας ξανά ιστορικά και εμβληματικά κτίρια, χώρους, σημεία που αποκαλύπτουν τη δική τους, ιδιαίτερη Αθηναϊκή ιστορία, και όχι μόνο.

Φέτος η διοργάνωση φιλοξενείται στο τετραώροφο μέγαρο του Γ. Ησαΐα, στη γωνία των οδών Πατησίων και Ιουλιανού, η οποία οικοδομήθηκε το 1923 και διακρίνεται από έναν όψιμο εκλεκτικισμό.

Στον σύγχρονο κόσμο και τις κοινωνίες όπου όλα πλέον συνδέονται μεταξύ τους σε ένα ενιαίο σύνολο το Back to Athens 2023 με ειδικό τίτλο “Geometry of racional, a review” ¹ σχεδιάζει μία σειρά εκθέσεων και εξετάζει αφενός τις σχέσεις μεταξύ καλλιτεχνών όσο και τις σχέσεις μεταξύ του έργου τους και τον πραγματικό αντίκτυπο που έχουν στην κοινωνία. Στο Back to Athens, η καλλιτεχνική έρευνα και το εικαστικό έργο τοποθετούνται σε μία κλίμακα σύγκρισης μετρήσιμων στοιχείων.

Το Back to Athens εξετάζει 5 σημεία και δημιουργεί ένα σύστημα αξιών που συνδέει αυτά τα στοιχεία και τις αμοιβαίες σχέσεις τους. Ο σκοπός είναι να συζητήσει συστηματικά μέσα από απτά παραδείγματα με τη μορφή εκθέσεων τις σχέσεις αυτών των αξιών μεταξύ τους και επίσης τη σχέση του καθενός στην ανάπτυξη ενός νέου υβριδίου προβολής και επικοινωνίας.

Γιώργος Γεωργακόπουλος, Φωτεινή Καπίρη, Christian Rupp

 

Η έκθεση « Disorientation» που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Back to Athens εμβαθύνει στην περίπλοκη σχέση μεταξύ των κοινωνικοπολιτικών θεμάτων που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία και της ευρέως διαδεδομένης εμπειρίας του αποπροσανατολισμού.

Μέσω μιας μακροσκοπικής παρατήρησης της κοινωνίας, αναγνωρίζουμε μοτίβα, τάσεις και αλληλεπιδράσεις που αφορούν τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε σχέση με την πολιτική προπαγάνδα που παραμορφώνει την κατανόησή μας για την πραγματικότητα. Εξετάζοντας κριτικά τους μηχανισμούς μέσω των οποίων διαδίδεται η πληροφορία, παρατηρούμε το φαινόμενο της κατασκευής αφηγήσεων που επηρεάζουν τη συνείδηση της κοινωνίας.

Μπορούμε να ανακτήσουμε από τη μνήμη μας πληροφορίες σχετικά με ένα σημαντικό γεγονός; Και πόσο πλέον η μνήμη μας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

THE KRANK 

 

Εγκαίνια: Πέμπτη, 4 Μαΐου 2023

Διάρκεια: 4 – 27 Μαΐου 2023

Χώρος: Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλατεία Κολωνακίου 20, Αθήνα

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, Νικομάχη Καρακωστάνογλου, Μαρίνα Καρέλλα, Πέγκυ Κλιάφα, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Έλπη Σαράντη, Χριστιάνα Σούλου, Σοφία Στεβή, CHRYSSA, Farida El Gazzar

Επωφελούμενο Σωματείο: ΕLIZA – Σωματείο Ενάντια στην Κακοποίηση του Παιδιού

Χορηγοί Εγκαινίων: Mr Vertigo, Kontogiannis Family

Xορηγοί Επικοινωνίας: Athens Voice, culturenow.gr

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει στην ομαδική έκθεση με τα έργα:

Armour or Slimming Dress – Blue, 2019/22, άδειες καρτέλες χαπιών από αλουμίνιο και γεμάτες διαφανείς καρτέλες χαπιών για αδυνάτισμα και άλλα προβλήματα μεταβολισμού πάνω σε επιφάνεια αλουμινίου & plexiglass με κρεμάστρα/ερωτηματικό, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 105 x 60 x 4,5 εκ

Armory Square – Placebo Series, 2022, άδειες καρτέλες χαπιών (blisters) από αλουμίνιο πάνω σε επιφάνεια plexiglass, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 70 x 70 x 4,5 εκ.

 

Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “11 Women United for Children”, για τους σκοπούς του ΕLIZA – Σωματείου Ενάντια στην Κακοποίηση του Παιδιού.

Με αφορμή την αυξημένη δημοσιοποίηση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, ακραίας παραμέλησης, σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, η Γκαλερί Ζουμπουλάκη ενώνει τις δυνάμεις της με το Σωματείο ΕΛΙΖΑ ώστε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη και να συμβάλλει στην προσπάθεια του ΕΛΙΖΑ  για την επιμόρφωση επαγγελματιών που εργάζονται κοντά σε παιδιά, για την αναγνώριση και διαχείριση περιστατικών με υποψία κακοποίησης παιδιών. Συγκεκριμένα, η έκθεση “11 Women United for Children ” στηρίζει την πρωτοβουλία του Σωματείου ΕΛΙΖΑ για τη δημιουργία ενός Εθνικού Προγράμματος Επιμόρφωσης και Ενδυνάμωσης Νηπιαγωγών για την πρόληψη της κακοποίησης των παιδιών.

Η έκθεση “11 Women United for Children” εστιάζει σε γυναίκες καλλιτέχνες με σκοπό τη δημιουργία μίας ομαδικής έκθεσης που θα πλαισιώσει τους σκοπούς του ΕΛΙΖΑ και θα μεταφέρει την απαραίτητη αίσθηση αισιοδοξίας για την επίτευξη της πρόληψης του οδυνηρού αυτού φαινομένου.

Η ηχηρή καλλιτεχνική δύναμη των συμμετεχόντων καλλιτεχνών θέλει να εστιάσει στην αναγκαιότητα ανάληψης δράσης από τους αρμόδιους φορείς, προκειμένου να δοθεί προτεραιότητα στην πρόληψη της κακοποίησης των παιδιών, σε ένα φαινόμενο που δεν αφορά μόνο το σήμερα αλλά κυρίως διασφαλίζει το μέλλον κάθε χώρας, το μέλλον των παιδιών της.

Οι συμμετέχουσες χρησιμοποιούν τη φωνή και το έργο τους για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη σε αυτό το σημαντικό κοινωνικό ζήτημα που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, χωρίς να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Η τέχνη και οι φορείς της μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρό εργαλείο για τη μεταστροφή της κοινής γνώμης και στάσης/δράσης, ώστε να ενισχύσουν την αναγκαιότητα γνώσης, αλλά και να καλλιεργήσουν ένα πρόσφορο έδαφος για την πρώιμη διάγνωση, παρέμβαση και αντιμετώπιση της παιδικής κακοποίησης.

Ξεκινώντας από το 2020, η Γκαλερί Ζουμπουλάκη έχει καθιερώσει να αφιερώνει μέρος του ετήσιου εκθεσιακού προγράμματός της σε ένα κοινωνικό project, μετατρέποντας το κοινό της σε ενεργούς υποστηρικτές κοινωνικών θεμάτων.

Μέρος από τα έσοδα των πωλήσεων των έργων της έκθεσης θα διατεθούν στο ΕΛΙΖΑ για την υλοποίηση του αναφερόμενου σκοπού.

Εγκαίνια: 27 Απριλίου 2023

Διάρκεια: 27 Απριλίου – 25 Μαΐου 2023

Χώρος: Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μανόλη Ανδρόνικου 6, 540 13 Θεσσαλονίκη

Επιμέλεια: Μάχη Πεσματζόγλου

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Αβρανάς, Ανδρέας Αγγελιδάκης, Νίκος Αλεξίου, Άρτεμις Αλκαλάη, Άγγελος Αντωνόπουλος, Κωστής Βελώνης, Χρήστος Βενέτης, Ζωή Γαϊτανίδου, Απόστολος Γεωργίου, Στηβ Γιαννάκος, Πάρις Γιαχουστίδης, Βάσω Γκαβαϊσέ, Βαγγέλης Γκόκας, Γιώργος Γύζης, Γιώργος Γυπαράκης, Δανιήλ (Παναγόπουλος), Γιώργος Ζογγολόπουλος, Λίνα Θεοδώρου, Ελένη Θεοφυλάκτου, Νίκος Καναρέλης, Βλάσης Κανιάρης, Νίκος Κεσσανλής, Πέγκυ Κλιάφα, Αθηνά Κουμπαρούλη, Γιώργος Λάππας, Παναγιώτης Λουκάς, Τάσος Μαντζαβίνος, Νίκος Μόσχος, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Ράνια Μπέλλου, Βένια Μπεχράκη, Εμμανουήλ Μπιτσάκης, Απόστολος Ντελάκος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία Παπαδημητρίου, Νίκος Παπαδημητρίου, Τάσος Παυλόπουλος, Άγγελος Πλέσσας, Άρτεμις Ποταμιάνου, Ράνια Ράγκου, Ηλίας Σιψάς, Takis (Βασιλάκης), Δημήτρης Τζαμουράνης, Θανάσης Τότσικας, Παύλος Τσάκωνας, Παντελής Χανδρής, Χρύσα (Βαρδέα), Λάμπρος Ψυρράκης, Αλέξανδρος Ψυχούλης, Μανταλίνα Ψωμά

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο που ανήκει στη συλλογή Κολλιαλή:

Vitrail Orleans

2020, άδειες καρτέλες χαπιών (blisters) πάνω σε διαφανή πλαστική επιφάνεια και σε MDF με μεταλλική βαφή, φωτισμός led, καλώδιο, 142 x 88 x 5 εκ.

 

Η συλλογή της Πόλλυς και του Χρήστου Κολλιαλή έγινε ευρύτατα γνωστή χάρη στην εγκυρότητά της στον τομέα της ελληνικής ναΐφ ζωγραφικής. Μίτο για τη διαμόρφωση της συλλογής στον τομέα αυτό αποτέλεσε η μουσειακή κατάταξη του Στέλιου Λυδάκη στο επίτομο έργο του Οι Έλληνες Ναΐφ Ζωγράφοι. Τα όρια, όμως, γρήγορα ξεπεράστηκαν χάρη στην έξαψη του κυνηγιού της Πόλλυς Κολλιαλή, που είναι ο ιθύνων νους της συλλογής, και χάρη στην ικανότητά της να ανιχνεύει αφανείς δημιουργούς, με αποτέλεσμα την πληρότητα και καθιέρωση της συλλογής εντός και εκτός ελληνικών ορίων.

Αν όμως το κύρος και η αναγνωρισιμότητα είναι ουσιώδη κίνητρα για τη συλλεκτική δραστηριότητα, κατά την Susan M. Pearce οι συλλογές αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο δομούμε τον κόσμο μας και αποτελούν προέκταση του εαυτού μας. Η ανήσυχη και πολυσχιδής προσωπικότητα της Πόλλυς Κολλιαλή ανιχνεύεται, λοιπόν, ακόμα καλύτερα σε ένα άλλο τμήμα της συλλογής, αυτό της σύγχρονης τέχνης. Εδώ, παραμερίζοντας μια «πολιτικά ορθή» συλλεκτική διαδικασία, αισθάνεται απόλυτη ελευθερία. Εδώ, ο αντισυμβατικός χαρακτήρας της, η υποκειμενική της ματιά στα πράγματα και οι θαρραλέες, πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις, επιλογές της έχουν ως αποτέλεσμα ένα γοητευτικό, δροσερό σύνολο έργων, με κέντρο βάρους στους νέους εικαστικούς.

Στην παρούσα έκθεση, που αποτελεί ένα πολύ περιορισμένο, ενδεικτικό αλλά αντιπροσωπευτικό υποσύνολο της συλλογής, νέοι εικαστικοί συνανα-στρέφονται με εμβληματικούς καλλιτέχνες που άφησαν το αποτύπωμά τους. Έργα διαφορετικών εποχών, και ύφους εντάσσονται στην παρουσίαση, τη διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από αυτήν. Συγκροτούν ένα αναπάντεχα ενδιαφέρον, άναρχο σύνολο, το οποίο αποτυπώνει την προτίμηση της συλλέκτριας σε έργα με θεματικό επίκεντρο το υπαρξιακό ερώτημα, ιδωμένο ωστόσο από την αισιόδοξη πλευρά του.

Αν και η επιμέλεια εκθέσεων κατά κανόνα νοείται ως παραγωγή και οργάνωση επινοημένων αφηγημάτων, στην παρούσα έκθεση ο άξονας της επιμελητικής προσέγγισης είναι η υπογράμμιση των χαρακτηριστικών της συλλογής. Έτσι, κατά το πρότυπο της Lucy R. Lippard, παραμερίστηκε το θεωρητικό υπόβαθρο, που συμβατικά θεωρείται ως η βάση της επιμελητικής διαδικασίας, και υιοθετήθηκε μια εσκεμμένη συσσώρευση, σαν κολάζ τέχνης. Το αποτέλεσμα είναι μια ανοικτή έκθεση, η οποία προσφέρεται στον θεατή ως πεδίο οικειοποίησης οπτικών ερεθισμάτων, πρόκλησης ελεύθερων συσχετισμών, υποκειμενικής νοηματοδότησης και ερμηνείας, με σκοπό να το ωθήσει να βασιστεί αποκλειστικά στη δική του ικανότητα πρόσληψης και αξιολόγησης.

Τέλος, αν κατά τον Baudrillard η συλλογή αναδύεται ως γεγονός πολιτισμού, η έκθεσή της στο θεσμικό πλαίσιο ενός μουσείου σηματοδοτεί τη μεταγραφή της στην κατηγορία του υλικού της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πολύ περισσότερο, εφ’ όσον φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

Μάχη Πεσματζόγλου

Αρχιτέκτων – Μουσειολόγος

Επιμελήτρια της έκθεσης

Εγκαίνια: Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2022

Διάρκεια: 15 Οκτωβρίου-19 Nοεμβρίου 2022

Χώρος: IFAC Athina, Γαλαξία 11, Νέος Κόσμος, Αθήνα 117 45

Επιμέλεια: Άλια Τσαγκάρη

Υπό την αιγίδα: Platform Project και Artsy.net

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Δάφνη Αθα, Χρήστος Μπότσης, Αλέξανδρος Γεωργίου, Πέγκυ Κλιάφα, Εσμεράλντα Κοσματοπούλου, Μελίνα Κρεμεζή, Μϊλτος Μανέτας*, Λέανδρος Πηγάδης, Arianna Darvis Tabar, Κατερίνα Σκάση, Λυδία Βενιέρη, WOOZY

*Η τοποειδικής εγκατάσταση του Μίλτου Μανέτα περιλαμβάνει έργα των εικαστικών: Λουκίας Αλαβάνου, Λίζης Καλλιγά, Σωκράτη Φατούρου, Γεωργίας Καρύδη, Καλλιόπης Νικολού, Λήδας Παπακωνσταντίνου, Μαρίας Παπαδημητρίου, Άγγελου Παπαδημητρίου, Αιμιλίας Παπαφιλίππου, Ηλίας Παπαηλιάκης, Πάνος Παπαδόπουλος, Θεόκριτος Παπαδόπουλος, Εύα Παπαμαργαρίτη, Μανταλίνας Ψωμά, Poka-Yio, Άγγελου Πλέσσα, Δανάης Στράτου, Πάνου Τσαγκάρη, Γιάννη Βαρελά, Κώστα Βαρώτσου, Κωστή Βελώνη, Βάνας Ξένου, Γιούλας Χατζηγεωργίου, και του συγγραφέα Αποστόλη Αρτινό.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο: 

CUBE TOWER I SOFT “ANTI STRESS” PILLS

2021, 3 κύβοι plexiglass γεμάτοι με μαλακά “anti-stress” χάπια – γλυπτά από ύφασμα και βάτα ή γέμισμα μαξιλαριών

145 x 55 εκ. (3 κύβοι: 55 x 55 x 55 εκ., 50 x 50 x 50 εκ., 45 x 45 x 45 εκ.)

 

Τον Οκτώβριο του 2015, η IFAC Athina ιδρύθηκε ως αποκεντρωμένος χώρος καλλιτεχνικού εργαστηρίου στην οδό Γαλαξία 11, στον Νέο Κόσμο. Έχοντας διανύσει μία επταετή πορεία ιχνηλάτησης και εμπλοκής με τις πολυεπίπεδες χαρτογραφίες της σύγχρονης τέχνης, η IFAC Athina επιστρέφει στην αποτύπωση της αδιαμεσολάβητης αμεσότητας του παρόντος με την Έκθεση του Οκτώβρη.

Διαμορφώνοντας τους συγχρόνους μας Οκτωβρίους, η έκθεση συνθέτει θεωρητική έρευνα και καλλιτεχνική πρακτική με σκοπό την επανεξέταση της επιμελητικής διαδικασίας και τον εντοπισμό των ιστορικών – κοινωνικών, πολιτικών, και αισθητικών – πραγματικοτήτων που την περικλείουν.

Υπό αυτό το πρίσμα, η Έκθεση του Οκτώβρη συγκροτείται ως ένα μετα- καταστασιακό περιβάλλον που εγκολπώνεται την αδιάλειπτη ροή ενέργειας ως ενοποιητικό στοιχείο και οικειοποιείται τον ελεύθερο συνειρμό ως μεθοδολογικό σύνδεσμο μεταξύ των έργων και των θεατών. Σε αυτό το πειραματικό επιμελητικό εγχείρημα, η Αθήνα λειτουργεί ως καταλύτης που επικοινωνεί την ουσία της ενότητας ενός εύρους καλλιτεχνών.

Καθόλη τη διάρκεια της έκθεσης θα φιλοξενήσουμε συζητήσεις, προβολές, επιτελέσεις.

 

 

Εγκαίνια: Τρίτη, 4 Οκτωβρίου 2022

Διάρκεια: 4 Οκτωβρίου-27 Νοεμβρίου 2022

Χώρος: The Opening Gallery, 42 Walker Street, Νέα Υόρκη

Επιμέλεια: Σωζήτα Γκουντούνα

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Alina Bliumis, Jeff Bliumis, Veronique Bourgoin, Αλέξανδρος Γεωργίου, Mat Chivers, Raúl Cordero, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Steven C. Harvey, Πέγκυ Κλιάφα, Άρτεμις Κοτιώνη, Jessica Mitrani, Paula Meninato, Ελένη Μυλωνά, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Warren Neidich, Alexander Polzin, Juli Susin, Δημήτρης Τράγκας, Αντώνης Βολανάκης, Hans Weigant, Βασίλης Ζαφειρόπουλος

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

COLONY
2018, ακρυλικά χρώματα σε καμβά, ξύλινη κορνίζα
44 x 34 εκ.

 

H Opening Gallery παρουσιάζει την ομαδική έκθεση Collective Brain με έργα των Alina Bliumis, Jeff Bliumis, Veronique Bourgoin, Αλέξανδρου Γεωργίου, Mat Chivers, Raúl Cordero, Γιούλας Χατζηγεωργίου, Steven C. Harvey, Πέγκυς Κλιάφα, Άρτεμης Κοτιώνη, Jessica Mitrani, Paula Meninato, Ελένης Μυλωνά, Μαργαρίτας Μυρογιάννη, Warren Neidich, Alexander Polzin, Juli Susin, Δημήτρη Τράγκα, Αντώνη Βολανάκη, Hans Weigant, Βασίλη Ζαφειρόπουλου και επιμέλεια της Σωζήτας Γκουντούνα. Στον πρώτο όροφο της 42 Walker St, η έκθεση Collective Brain επιχειρεί να δοκιμάσει την αντίληψη των νοητικών μας διαδικασιών με μια σύνθεση από προκλητικά έργα τέχνης, συνδέοντας καλλιτέχνες που δουλεύουν με διαφορετικά μέσα και προέρχονται από διαφορετικά μέρη.

Προσεγγίζοντας την έννοια του μυαλού ως μηχανισμού – ένα σύστημα που είναι υπεύθυνο για τη χωρική μνήμη και την πλοήγηση – η έκθεση Collective Brain παρουσιάζει από διαφορετικές σκοπιές τον εγκέφαλο και τους εκατομμύρια νευρώνες του. Επίσης, εστιάζει στη θεμελιώδη έννοια της νευροποικιλομορφίας για την κατανόηση της φυσικής και βιολογικής προέλευσης των ανθρώπινων συναισθημάτων, καθώς και στη σύλληψη, την έκθεση και την πρόσληψη των έργων τέχνης. Ένα τμήμα της έκθεσης επιχειρεί επίσης να κατανοήσει και να θέσει υπό αμφισβήτηση την εικόνα που έχουμε για τις λειτουργίες του μη ανθρώπινου μυαλού.

Ο επαναστατικός τομέας της οπτογενετικής μας επιτρέπει να αποκωδικοποιούμε τις λειτουργίες του εγκεφάλου χρησιμοποιώντας φως, ωστόσο, φαίνεται πως ακόμα γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για το ανθρώπινο μυαλό και κάποιοι θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι είναι εξαιρετικά πολύπλοκο για να μπορέσουμε να το ελέγξουμε. Παράλληλα, πειράματα ηλεκτροδιέγερσης του εγκεφάλου που πραγματοποιήθηκαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 συχνά δεν κατάφερναν να ξεκαθαρίσουν ποια μέρη του εγκεφάλου διεγείρονται από τσιπ όπως το λεγόμενο «stimoceiver» ή από ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.

Πέρα από την έννοια του ελέγχου του μυαλού, τελευταίες επιστημονικές έρευνες επιχειρούν να ρίξουν φως στη φύση των εσωτερικών μας κόσμων και των «προβολών», δηλαδή των τρόπων με τους οποίους το άτομο βιώνει τις διαφορετικές πλευρές του εαυτού του σα να μην του ανήκουν (Deisseroth K.). Αντλώντας έμπνευση  από  τον  Santiago Ramón y Cajal, τον ιδρυτή της σύγχρονης νευροεπιστήμης, και του ισχυρισμού του πως «η γνώση της φυσικοχημικής βάσης της μνήμης, των συναισθημάτων και της λογικής θα καθιστούσε τους ανθρώπους κυρίαρχους της πλάσης,  καθώς το πιο υπερβατικό τους κατόρθωμα θα ήταν η κατάκτηση του ίδιου τους του μυαλού» , η έκθεση επιχειρεί να απεικονίσει το εσωτερικό κύκλωμα του εγκεφάλου με  μια ιδιαίτερη ενσυναίσθηση προς τις διανοητικές διαταραχές.

Ο Cajal τόλμησε να είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνης και παθολόγος, ενώ υπήρξε ο πρώτος  άνθρωπος που κατάφερε να δει νευρώνα. Οπτικοποιήσε τις εσωτερικές διεργασίες του μυαλού μέσα από χιλιάδες εκπληκτικά διαγράμματα με πενάκι, ενώ τα υπέροχα, λεπτομερή του σχέδια των νευρώνων του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού απέδειξαν πως κάθε νευρώνας του εγκεφάλου είναι διαφορετικός και πως οι νευρώνες επικοινωνούν μεταξύ τους με συνάψεις.

Υπάρχει μια διαρκής ομοιότητα της «απεικόνισης του εγκεφάλου» στον επιστημονικό και τον καλλιτεχνικό χώρο και ένα έντονο ενδιαφέρον για την απεικόνιση των νευρώνων, αλλά και για το πώς αυτή η απεικόνιση  μάς βοηθάει να κατανοήσουμε τις αόρατες συνάψεις του συλλογικού νου και κυρίως τους τρόπους με τους οποίους οι ανθρώπινες κοινωνίες  μπορούν να αντισταθούν στον  έλεγχο του μυαλού με πραγματική ελεύθερη βούληση.

 

Εγκαίνια: Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου 2022

Διάρκεια: 9-17.9.2022

Χώρος: Κεντρική Αγορά του Μιλάνου, Ιταλία

Επιμέλεια: Sabino Maria Frassà

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Marta Abbott, Anouk Chambaz, Benedetto Ferraro, Gaetano Frigo, Simone Giai, Rossana La Verde, Giovanni Longo, Martina Merlini, Giulia Nelli, Lucrezia Zaffarano.Letizia Cariello, Stefano Cescon, Franco Guerzoni, Peggy Kliafa, H.H. Lim, Franco Mazzucchelli, Fulvio Morella, Luca Pignatelli, Francesca Piovesan

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

“ARMORY SHIELD – PLACEBO SERIES”

2018 • Συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο (blister), φύλλο αλουμινίου, plexiglass, σιλικόνη, φωτισμός led, καλώδιο

Φ100 εκ. x 4,5 εκ.

 

Η διεθνής έκθεση “The Fall” θα παραμείνει ανοιχτή στο κοινό από τις 9 έως τις 17 Σεπτεμβρίου 2022 στο Mercato Centrale του Μιλάνο (εντός του Κεντρικού Σταθμού). Η έκθεση που επιμελείται ο Sabino Maria Frassà παρουσιάζει 10 έργα των φιναλίστ των 9^ων Βραβείων Cramum μαζί με εκείνα διεθνώς αναγνωρισμένων καλλιτεχνών (εκτός συναγωνισμού). Φέτος, οι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες είναι: Letizia Cariello (Letia), Stefano Cescon (νικητής του προηγούμενου Βραβείου Cramum), Franco Guerzoni, Πέγκυ Κλιάφα (Ελλάδα), H.H. Lim (Κίνα), Franco Mazzucchelli, Fulvio Morella, Luca Pignatelli και Francesca Piovesan. Στις 9 Σεπτεμβρίου η κριτική επιτροπή θα ανακοινώσει το νικητή του Βραβείου, στον οποίο θα δοθεί η δυνατότητα να παρουσιάσει τη δουλειά του σε εκθέσεις και εκδόσεις. Ο νικητής θα λάβει επίσης τον “κύβο”, το σύμβολο των Βραβείων που φέτος έχει φιλοτεχνήσει η εταιρεία Marini Marmi και είναι φτιαγμένο από Ceppo di Gré. Χάρη στη νέα συνεργασία με το ArtBite, το ειδικό βραβείο Bite&Go&Cramum θα απονεμηθεί επίσης στις 9 Σεπτεμβρίου.

Οι φιναλίστ των Βραβείων είναι: Marta Abbott (Τσεχία), Anouk Chambaz (Ελβετία), Benedetto Ferraro, Gaetano Frigo, Simone Giai, Rossana La Verde, Giovanni Longo, Martina Merlini, Giulia Nelli και Lucrezia Zaffarano.

Τόσο η έκθεση, όσο και η σχετική έκδοση “THE FALL, How to Fall High” ήταν αποτέλεσμα στοχασμού πάνω στη σημερινή εποχή με έναυσμα το μυθιστόρημα του 1956 «Η πτώση» του Albert Camus.

Ο επιμελητής της έκθεσης Sabino Maria Frassà εξηγεί πως «όπως στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ξαναβιώνουμε μια κορύφωση της έντασης που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην πτώση. Τί κάνει κανείς; Κλείνει τα μάτια, καταγράφει ό,τι συμβαίνει ή παρεμβαίνει; Αυτή η έκθεση μας ενθαρρύνει να στοχαστούμε πάνω σε αυτά τα ευαίσθητα θέματα, χωρίς να δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις, αλλά θέλοντας κυρίως να προκαλέσει «καλές αμφιβολίες».

Συγκεκριμένα, το έργο της Πέγκυς Κλιάφα με τίτλο “Αrmory Shield” προσεγγίζει το θέμα της πτώσης μέσα από το πασίγνωστο «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» (Πλούταρχος, Ηθικά 241). Πρόκειται για ένα πολύ διάσημο απόφθεγμα από την πλούσια αρχαία ελληνική ιστορία που αναφέρεται στην έκφραση που έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στους γιούς τους, όταν πήγαιναν στον πόλεμο. Οι Σπαρτιάτες πολεμιστές έπρεπε να γυρίσουν από τη μάχη είτε νικητές είτε πεθαμένοι, προκειμένου να είναι άξιοι σεβασμού. Με άλλα λόγια, μπορούσαν είτε να κερδίσουν είτε να «πέσουν» στο πεδίο της μάχης. Η απώλεια του Αυτοσεβασμού είναι επίσης η αιτία της «Πτώσης», του πρωταγωνιστή του περίφημου μυθιστορήματος του Camus. Ο αυτοσεβασμός είναι το απόλυτο γιατρικό, η ασπίδα που μάς ενθαρρύνει και μάς παρακινεί να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής.

Τα φετινά Βραβεία Cramum πραγματοποιούνται χάρη στη συνεργασία του Cramum με το Mercato Centrale Milano, καθώς και με: το Istituto Confucio dell’Università degli Studi di Milano, την Associazione Marmisti della Regione Lombardia, τη Marini Marmi Srl, το Studio Museo Francesco Messina, το The Art Talk, το ArtBite, την Cantina Giacinto Gallina και το Ama Nutri Cresci.

Εγκαίνια: Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022

Διάρκεια: 8/9 – 30/9/2022

Χώρος: Γκαλερί Λόλα Νικολάου – Θεσσαλονίκη (σε συνεργασία με την Alma Gallery – Αθήνα)

Επιμέλεια: Στέφανος Τσιτσόπουλος

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Διαμαντής Αϊδίνης, Αντρέας Βούσουρας, Μελίνα Γεωργούδα, Θάλεια Γκατζούλη, Κωστής Δαμουλάκης, Θανάσης Δάπης, Σταμάτης Θεοχάρης, Γιάννης Καλύβης, Χρήστος Κάλφας, Capten, Νίκος Κάσκουρας, Μιχάλης Κιούσης, Πέγκυ Κλιάφα, Δημήτρης Κόκορης, Μαρίνα Κροντηρά, Νίκος Κρυωνίδης, Δήμητρα Λαζαρίδου, Σταμάτης Λάσκος, Κυριακή Μαυρογιώργη, Κατερίνα Μερτζάνη, Φώτιος Μπάλας, Μανώλης Μπιτσάκης, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Ράνια Ράγκου, Νίκος Σταματιάδης, Βάνα Φερτάκη

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με δύο έργα:

“LOVE – POWER”, 2022,  Light box από plexiglass, άδεια φαρμακευτικά φυαλίδια καρνιτίνης, φωτισμός led, καλώδιο, 50 x 100 x 10 εκ.

“LOVE”, 2022,  Assemblage από μικρά στρογγυλά κομματάκια αλουμινόχαρτου τυπωμένου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά, ακρυλικό spray, κορνίζα και μουσειακό τζάμι, 50 x 100 x 7 εκ.

 

 

Μια ομαδική έκθεση για την επιθυμία, την ταυτότητα και την αποδοχή βασισμένη σε μια σπουδαία ωδή στην αγάπη και την τρυφερότητα.

1977, σαράντα πέντε καλοκαίρια πριν: Elvis has left the building. Παγκόσμιος θρήνος, ο βασιλιάς του rock ‘n’ roll είναι νεκρός. Τα νέα ταξιδεύουν αστραπιαία σε όλο τον κόσμο, έναν κόσμο μαθημένο να επικοινωνεί μέσω ραδιοφώνου -που μετέδιδε τη μουσική του αδιάκοπα για μέρες – τηλεόρασης – που έδειχνε συνεχώς αποσπάσματα από τις πολυάριθμες ταινίες του- και εφημερίδων. Οι πάντες θρηνούσαν το θάνατό του.

Κοινό και κριτικοί παραδέχονται ομόφωνα πως η μουσική του Πρίσλεϊ, ενός χωριατόπαιδου από το Mέμφις που κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο, έφερε κοντά τα μαύρα γκόσπελ και τα μπλουζ με τη λευκή κάντρι. Η εξίσου «μαύρες» σε καταγωγή τζαζ και σουίνγκ συνδυάστηκαν με την κατά κύριο λόγο «λευκή» ροκαμπίλι δίνοντας ένα διαφυλετικό, ανθρωπιστικό και πολυδιάστατο ήχο. Το ρεπερτόριο του Έλβις και η πολυτάλαντη περσόνα του έσπασαν τα δεσμά της ταυτότητας και η φωνή του έγινε πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό σύμβολο που ένωσε τους ανθρώπους. Πέρα από την ηθική και σεξουαλική απελευθέρωση και μια γενικότερη επαναστατική συμπεριφορά που εκφράστηκε μέσω της άσεμνης γλώσσας και των εκκεντρικών ρούχων και  χτενισμάτων, η μουσική του Έλβις ένωσε με διάφορους τρόπους τη διχασμένη Αμερική, λειτουργώντας ως προάγγελος του κινήματος για τα δικαιώματα του ανθρώπου, του φεμινισμού και πολλών άλλων αγώνων και ριζοσπαστικών ρευμάτων που μερικά χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’60, μεταμόρφωσαν το βαθιά συντηρητικό και σκοτεινό πρόσωπο των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου.

Love me tender: Σαράντα πέντε καλοκαίρια από αυτό το μοιραίο καλοκαίρι του 1977, ο Έλβις επιστρέφει. Όχι φυσικά στο πλαίσιο κάποιας θεωρίας συνωμοσίας, όπως εκείνης που τον θέλει ζωντανό κάπου μεταξύ Σείριου και Χαβάης, αλλά μέσω μιας έκθεσης που αποτίει φόρο τιμής στις ιδέες του και στο ριζοσπαστισμό. Love me tender: Η Γκαλερί Άλμα της Αθήνας, σε συνεργασία με τη Γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη, κάλεσαν 30 καλλιτέχνες να στοχαστούν και να δημιουργήσουν πάνω στη ρηξικέλευθη προσωπικότητα του Έλβις και ειδικότερα στο μήνυμα του Love me Tender, ενός τραγουδιού που φέρει ένα πολύ σημαντικό μάθημα ιστορίας.

Το Love me Tender γράφτηκε το 1861, μέσα στο διχαστικό αμερικάνικο εμφύλιο. Ωστόσο, είχε καταφέρει να τραγουδιέται από τις δυνάμεις τόσο του Βορρά όσο και του Νότου. Η πρωτότυπη σύνθεση ονομαζόταν Aura Lee και μπόρεσε να υπερβεί το χάσμα ανάμεσα στους οπαδούς της δουλείας και τους μαχητές της εξάλειψής της, ενώ τραγουδιόνταν γύρω από τις φωτιές που άναβαν τόσο τα βόρεια όσο και τα νότια στρατεύματα. Όταν ο Έλβις διασκεύασε το Aura Lee το 1956 γράφοντας νέους στίχους, το έκανε εντελώς συνειδητά. Στόχος του ήταν να καταργήσει τα σύνορα. Η τρυφερότητα είναι το μήνυμα και η αγάπη είναι συγχρόνως το σημαίνον και το σημαινόμενο. Στη διασκευή του Aura Lee, η γλυκύτητα της ερμηνείας του Έλβις σε συνδυασμό με τους νέους στίχους μετατρέπουν την ανάμνηση του αιματηρού εμφύλιου πολέμου σε ύμνο αγάπης και στοργής.

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, επιμελητής της έκθεσης, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αρκεί το t να αντικατασταθεί από το g και το Love me Tender γίνεται Love me Gender. Μισό αιώνα μετά την πρώτη ερμηνεία του από τον Έλβις, το τραγούδι είναι και πάλι επίκαιρο. Love me tender: επιθυμία, τρυφερότητα, ένταξη, σεβασμός και ίσα δικαιώματα. Ο αγώνας όλων των καταπιεσμένων φύλων, γκέι, λεσβίες, μπαϊσέξουαλ, τρανς, νον μπάιναρι, κουίρ, πανσέξουαλ, ασέξουαλ, ίντερσεξ και σις τζέντερ, απαιτεί να σπάσουν τα ταμπού που επέβαλε κυριαρχικά αιώνες τώρα το ετεροκανονικό κατεστημένο. Το δικαίωμα στην ορατότητα, το σεβασμό, την αγάπη και τον αυτοπροσδιορισμό δίχως κανενός είδους χλευασμό ή περιορισμό. Αυτήν την ιδέα ο κάθε καλλιτέχνης την ερμηνεύει με τα δικά του μέσα υπό τους ήχους του Love me tender». Περισσότερες εικόνες, περισσότερη αγάπη, στοργή και ελευθερία στην Γκαλερί Άλμα που για την τελευταία έκθεση της σεζόν επιλέγει να παρουσιάσει ένα μοναδικό τραγούδι σε πολλαπλές ερμηνείες, μεταφράσεις και «συνθέσεις».

 

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Athens Voice, συγγραφέας μυθιστορημάτων και ραδιοφωνικός παραγωγός.

 

 

Εγκαίνια: Σάββατο 9 Ιουλίου 2022

Διάρκεια: 9 Ιουλίου – 29 Ιουλίου 2022

Χώρος: Art Space / Studio 265, Παροικιά, Πάρος

Επιμέλεια: Aλέξιος Παπαζαχαρίας

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Χλόη Ακριθάκη, Νικομάχη Καρακωνστάντογλου, Πέγκυ Κλιάφα, Μαριάννα Λούρμπα, Έφη Χαλιορή

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει στην έκθεση με τα έργα:

Armour or Slimming Dress – Blue, 2019/22, Άδειες καρτέλες χαπιών από αλουμίνιο και γεμάτες διαφανείς καρτέλες χαπιών για αδυνάτισμα και άλλα προβλήματα μεταβολισμού πάνω σε επιφάνεια αλουμινίου & plexiglass με κρεμάστρα/ερωτηματικό, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 105 x 60 x 4,5 εκ

Armory Square – Placebo Series – Blue, 2022, Άδειες καρτέλες  χαπιών από αλουμίνιο και γεμάτες διαφανείς καρτέλες χαπιών πάνω σε επιφάνεια plexiglass, σιλικόνη, led φωτισμός, καλώδιο, 71,8 x 71,8 x 4,5 εκ.

Microbial Colony – Blue, 2022, Στρογγυλά μικρά τυπωμένα αλουμινόχαρτα από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά με ακρυλικά spray, ξύλινη κορνίζα, 65 x 65 x 4,5 εκ.

Microbial Colony – White, 2022, Στρογγυλά μικρά τυπωμένα αλουμινόχαρτα από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά με ακρυλικά spray, ξύλινη κορνίζα, 65 x 65 x 4,5 εκ.

 

Ο αέρας και τα κύματα, ο εκθαμβωτικός ήλιος και οι καθαρές σκιές όσο και οι δροσερές νύχτες, τα κοκτέιλ και η μουσική, αποτελούν την έμπνευση και την αφορμή για αυτή την έκθεση που δανείζεται τον τίτλο της από το ομώνυμο άλμπουμ της Madonna. Το True Blue, κυκλοφόρησε περίπου τέτοιο καιρό το 1986, και το υπερεπιτυχημένο του single La Isla Bonita μιλάει για το πόσο λίγο μόνο κρατούν οι διακοπές σε ένα φανταστικό νησί.

Όμως το μπλε είναι ένα χρώμα.

Στην έκθεση True Blue τα έργα τοποθετούνται σε αυτό το κομμάτι στεριάς μέσα στη θάλασσα που λέγεται νησί, μια κορυφή βουνού περιγεγραμμένη από το βαθύ μπλε της θάλασσας και ταυτόχρονα αγγίζει το γαλανό ουρανό. Φωτογραφία, ζωγραφική, κατασκευή, γλυπτική αποτελούν τα εργαλεία μέτρησης της απόστασης από το μπλε του απείρου και της θάλασσας μέχρι το μπλε που βλέπει το μάτι, και από το μπλε του τοπίου στο μπλε του ανθρώπινου πολιτισμού.

Το έργο της Μαριάννα Λούρμπα προσεγγίζει το φορμαλισμό καλειδοσκοπικά, συνδυάζοντας απόψεις αντικρουόμενες στη φύση τους αλλά ερωτοτροπούσες στη συμπεριφορά τους όπως φως και σκοτάδι, ανάγλυφο και επίπεδο, λείο και ματ. Η Έφη Χαλιορή δημιουργεί εικόνες που των οποίων η σαφήνεια τους επιτρέπει να κινούνται με χάρη στην ασάφεια μεταξύ του μικρού και του μεγάλου, του μακριά και του κοντά, του μαλακού και του σκληρού. Η Νικομάχη Καρακωνστάντογλου ακολουθεί δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Στη μια με το πινέλο και το μελάνι δημιουργεί δεξιοτεχνικά εικόνες που η κάθε μία στο άθροισμα της δεν μοιάζει να αποτελείται από παραπάνω από δύο κινήσεις, που είναι αρκετές όμως για όλο το χαρτί. Στην άλλη που περιλαμβάνει τρισδιάστατα αντικείμενα, είναι η μνήμη του αντικειμένου σε όποια της μορφή η αρχή σε μια διαδικασία όπου το γλυπτό σχηματίζεται σταδιακά μέσα από συχνά δραματικές βελτιώσεις ή αποκλίσεις. Ο άνθρωπος μέσα από τη μεγαλύτερη αγωνία του είναι ο κεντρικός άξονας του έργου της Πέγκυς Κλιάφα. Τα φάρμακα γίνονται για την καλλιτέχνη ένα αποκαλυπτικό σημείο του πολιτισμού που συνοψίζει καλύτερα την κατάσταση του ανθρώπου σήμερα, στα καλύτερα του και στα χειρότερα του, τα πράγματα που έχει κατορθώσει και αυτά που δεν έχει καταφέρει. Τέλος στο φωτογραφικό έργο της Χλόης Ακριθάκη αναπτύσσεται κυρίως γύρω από τη θεματική του χρόνου και της εμπειρίας. Οι φωτογραφίες της, υπάρχουν άλλες φορές σαν στιγμές κι άλλες σαν διάρκειες, μια συμπεριφορά που μοιράζονται με τις πραγματικές αναμνήσεις.

Εγκαίνια: Πέμπτη 23 Ιουνίου 2022

Διάρκεια: 23 Ιουνίου – 23 Ιουλίου  2022

Χώρος: Gallery Alma– Αθήνα (σε συνεργασία με την Γκαλερί Λόλα Νικολάου–  Θεσσαλονίκη)

Επιμέλεια: Στέφανος Τσιτσόπουλος

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Διαμαντής Αϊδίνης, Αντρέας Βούσουρας, Μελίνα Γεωργούδα, Θάλεια Γκατζούλη, Κωστής Δαμουλάκης, Θανάσης Δάπης, Σταμάτης Θεοχάρης, Γιάννης Καλύβης, Χρήστος Κάλφας, Capten, Νίκος Κάσκουρας, Μιχάλης Κιούσης, Πέγκυ Κλιάφα, Δημήτρης Κόκορης, Μαρίνα Κροντηρά, Νίκος Κρυωνίδης, Δήμητρα Λαζαρίδου, Σταμάτης Λάσκος, Κυριακή Μαυρογιώργη, Κατερίνα Μερτζάνη, Φώτιος Μπάλας, Μανώλης Μπιτσάκης, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Ράνια Ράγκου, Νίκος Σταματιάδης, Βάνα Φερτάκη

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με δύο έργα:

 “LOVE – POWER”, 2022,  Light box από plexiglass, άδεια φαρμακευτικά φυαλίδια καρνιτίνης, φωτισμός led, καλώδιο, 50 x 100 x 10 εκ.

“LOVE”, 2022,  Assemblage από μικρά στρογγυλά κομματάκια αλουμινόχαρτου τυπωμένου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά, ακρυλικό spray, κορνίζα και μουσειακό τζάμι, 50 x 100 x 7 εκ.

 

Μια ομαδική έκθεση για την επιθυμία, την ταυτότητα και την αποδοχή βασισμένη σε μια σπουδαία ωδή στην αγάπη και την τρυφερότητα.

1977, σαράντα πέντε καλοκαίρια πριν: Elvis has left the building. Παγκόσμιος θρήνος, ο βασιλιάς του rock ‘n’ roll είναι νεκρός. Τα νέα ταξιδεύουν αστραπιαία σε όλο τον κόσμο, έναν κόσμο μαθημένο να επικοινωνεί μέσω ραδιοφώνου -που μετέδιδε τη μουσική του αδιάκοπα για μέρες – τηλεόρασης – που έδειχνε συνεχώς αποσπάσματα από τις πολυάριθμες ταινίες του- και εφημερίδων. Οι πάντες θρηνούσαν το θάνατό του.

Κοινό και κριτικοί παραδέχονται ομόφωνα πως η μουσική του Πρίσλεϊ, ενός χωριατόπαιδου από το Mέμφις που κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο, έφερε κοντά τα μαύρα γκόσπελ και τα μπλουζ με τη λευκή κάντρι. Η εξίσου «μαύρες» σε καταγωγή τζαζ και σουίνγκ συνδυάστηκαν με την κατά κύριο λόγο «λευκή» ροκαμπίλι δίνοντας ένα διαφυλετικό, ανθρωπιστικό και πολυδιάστατο ήχο. Το ρεπερτόριο του Έλβις και η πολυτάλαντη περσόνα του έσπασαν τα δεσμά της ταυτότητας και η φωνή του έγινε πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό σύμβολο που ένωσε τους ανθρώπους. Πέρα από την ηθική και σεξουαλική απελευθέρωση και μια γενικότερη επαναστατική συμπεριφορά που εκφράστηκε μέσω της άσεμνης γλώσσας και των εκκεντρικών ρούχων και  χτενισμάτων, η μουσική του Έλβις ένωσε με διάφορους τρόπους τη διχασμένη Αμερική, λειτουργώντας ως προάγγελος του κινήματος για τα δικαιώματα του ανθρώπου, του φεμινισμού και πολλών άλλων αγώνων και ριζοσπαστικών ρευμάτων που μερικά χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’60, μεταμόρφωσαν το βαθιά συντηρητικό και σκοτεινό πρόσωπο των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου.

Love me tender: Σαράντα πέντε καλοκαίρια από αυτό το μοιραίο καλοκαίρι του 1977, ο Έλβις επιστρέφει. Όχι φυσικά στο πλαίσιο κάποιας θεωρίας συνωμοσίας, όπως εκείνης που τον θέλει ζωντανό κάπου μεταξύ Σείριου και Χαβάης, αλλά μέσω μιας έκθεσης που αποτίει φόρο τιμής στις ιδέες του και στο ριζοσπαστισμό. Love me tender: Η Γκαλερί Άλμα της Αθήνας, σε συνεργασία με τη Γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη, κάλεσαν 30 καλλιτέχνες να στοχαστούν και να δημιουργήσουν πάνω στη ρηξικέλευθη προσωπικότητα του Έλβις και ειδικότερα στο μήνυμα του Love me Tender, ενός τραγουδιού που φέρει ένα πολύ σημαντικό μάθημα ιστορίας.

Το Love me Tender γράφτηκε το 1861, μέσα στο διχαστικό αμερικάνικο εμφύλιο. Ωστόσο, είχε καταφέρει να τραγουδιέται από τις δυνάμεις τόσο του Βορρά όσο και του Νότου. Η πρωτότυπη σύνθεση ονομαζόταν Aura Lee και μπόρεσε να υπερβεί το χάσμα ανάμεσα στους οπαδούς της δουλείας και τους μαχητές της εξάλειψής της, ενώ τραγουδιόνταν γύρω από τις φωτιές που άναβαν τόσο τα βόρεια όσο και τα νότια στρατεύματα. Όταν ο Έλβις διασκεύασε το Aura Lee το 1956 γράφοντας νέους στίχους, το έκανε εντελώς συνειδητά. Στόχος του ήταν να καταργήσει τα σύνορα. Η τρυφερότητα είναι το μήνυμα και η αγάπη είναι συγχρόνως το σημαίνον και το σημαινόμενο. Στη διασκευή του Aura Lee, η γλυκύτητα της ερμηνείας του Έλβις σε συνδυασμό με τους νέους στίχους μετατρέπουν την ανάμνηση του αιματηρού εμφύλιου πολέμου σε ύμνο αγάπης και στοργής.

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, επιμελητής της έκθεσης, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αρκεί το t να αντικατασταθεί από το g και το Love me Tender γίνεται Love me Gender. Μισό αιώνα μετά την πρώτη ερμηνεία του από τον Έλβις, το τραγούδι είναι και πάλι επίκαιρο. Love me tender: επιθυμία, τρυφερότητα, ένταξη, σεβασμός και ίσα δικαιώματα. Ο αγώνας όλων των καταπιεσμένων φύλων, γκέι, λεσβίες, μπαϊσέξουαλ, τρανς, νον μπάιναρι, κουίρ, πανσέξουαλ, ασέξουαλ, ίντερσεξ και σις τζέντερ, απαιτεί να σπάσουν τα ταμπού που επέβαλε κυριαρχικά αιώνες τώρα το ετεροκανονικό κατεστημένο. Το δικαίωμα στην ορατότητα, το σεβασμό, την αγάπη και τον αυτοπροσδιορισμό δίχως κανενός είδους χλευασμό ή περιορισμό. Αυτήν την ιδέα ο κάθε καλλιτέχνης την ερμηνεύει με τα δικά του μέσα υπό τους ήχους του Love me tender». Περισσότερες εικόνες, περισσότερη αγάπη, στοργή και ελευθερία στην Γκαλερί Άλμα που για την τελευταία έκθεση της σεζόν επιλέγει να παρουσιάσει ένα μοναδικό τραγούδι σε πολλαπλές ερμηνείες, μεταφράσεις και «συνθέσεις».

 

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Athens Voice, συγγραφέας μυθιστορημάτων και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Εγκαίνια: Τρίτη 7 Ιουνίου 2022

Διάρκεια: 7 – 9 Ιουνίου  2022

Χώρος: Νεοκλασικό οίκημα (οικογένειας Βενιάμη), Περικλέους 24, Πειραιάς

Επιμέλεια: Μαριλένα Κουτσούκου

Υποδοχή: Ειρήνη Βενιάμη

Οργάνωση: ICC Women Hellas – Clusters Ναυτιλίας και Πολιτισμού

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Ναυτιλίας, Δήμου Πειραιά, Ναυτικού Επιμελητηρίου

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Καλλιόπη Λεμού, Χλόη Ακριθάκη, Νικομάχη Καρακοστάνογλου, Πέγκυ Κλιάφα, Άννα Φαφαλιού, Έφη Χαλιορή

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει στην έκθεση με την εγκατάσταση που αποτελείται από τα έργα:

Chandelier II – Placebo Series, 2016, 170 x 90 εκ. Διαφανείς κάψουλες (χάπια) ζελατίνης, πετονιά, μπρούτζος, καλώδια, λάμπες

Armour or Migraine Killer Dress – Homage to Andy Warhol, 2021, 176 x 69 x 2,5 εκ. Άδειες συσκευασίες χαπιών για την ημικρανία (blisters) και παυσίπονα χάπια, φύλλο αλουμινίου, plexiglass, μεταλλικές βίδες

 

Η έκθεση ΝΕΟΜΑΙ, Tαξίδι και Eπιστροφή εμπνέεται από τη θάλασσα και το ταξίδι και πραγματοποιείται στα πλαίσια των Ποσειδωνίων με πρωτοβουλία του ICC Women Hellas. Η επιμελήτρια της έκθεσης, Μαριλένα Κουτσούκου, επέλεξε μια ομάδα Ελληνίδων εικαστικών, οι οποίες παρουσιάζουν τα έργα τους στην καρδιά του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ελληνική ναυτική ιστορία. Με ξεκάθαρη τη θηλυκή σφραγίδα, η έκθεση ΝΕΟΜΑΙ ανοίγει τις πόρτες της στο διατηρητέο νεοκλασικό της οικογένειας Βενιάμη στην οδό Περικλέους 24 στον Πειραιά, τραβώντας την προσοχή του κοινού στο αναπάντεχο πάντρεμα της ναυτιλίας και της τέχνης.

Στις 7 Ιουνίου, ημέρα εγκαινίων της έκθεσης, το ICC Women Hellas και οι Ομάδες Εργασίας της Ναυτιλίας και του Πολιτισμού, με επικεφαλής την Ειρήνη Βενιάμη και την επιμελήτρια της έκθεσης Μαριλένα Κουτσούκου, διοργανώνει εκδήλωση με ευρύτερο θέμα τη Γυναίκα και τη Ναυτιλία και ειδικότερα το ταξίδι και τη διαδρομή που κάθε γυναίκα κάνει προς την επιτυχία. Η εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλίες σημαντικών γυναικών από τον τομέα της ναυτιλίας και της γνωστής ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου. Έτσι, αυτό που θα ήθελε να τονίσει η έκθεση, είναι η αποτύπωση ενός ταξιδιού – φανταστικού, πραγματικού, αφαιρετικού, ρεαλιστικού, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας – προσθέτοντας την βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για επιστροφή στο σπίτι, στις ρίζες του.

Στην έκθεση αυτή επιλέγηκαν καλλιτέχνες που το έργο τους συνδέεται με την θάλασσα, τον Πειραιά, τη ναυτιλία και το ταξίδι, με έναν πιο αφαιρετικό τρόπο. Έτσι δίνεται χώρος στον επισκέπτη να φανταστεί και να ταξιδέψει, χρησιμοποιώντας τα έργα αυτά ως έναυσμα, ως καθοδήγηση.

Η επιμελήτρια Μαριλένα Κουτσούκου, σε συνέντευξη που έδωσε στο Δημήτρη Σπύρου στo The Art Newspaper Greece στις 6/6/2022, μας ξεναγεί στην έκθεση με τα δικά της λόγια:

«Οι συγκλονιστικές βάρκες της Καλλιόπης Λεμού, Boats full of Secrets, λαξευμένες από ξύλο τουλίπας και τοποθετημένες όρθια με κατεύθυνση προς τα πάνω, επιβλητικές αλλά και γαλήνιες, οδηγούν το θεατή σε ένα υπαρξιακό ταξίδι. Η Χλόη Ακριθάκη στις φωτογραφίες της με τίτλο I Know I Dream αποτυπώνει καθημερινά στιγμιότυπα, αναδεικνύοντας το συνεχόμενο ταξίδι μας μέσα στον προσωπικό χρόνο της ζωής μας.  Το υπέροχο δίπτυχο της Νικομάχης Καρακωστάνογλου, Intimately Close, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αιωρούμαστε κι εμείς, μέσα στους ονειρικούς μπλε τόνους που μας παραπέμπουν στο υδάτινο στοιχείο, αλλά συγχρόνως και στο φως. Η Άννα Φαφαλιού, μέσα από το neon έργο Ι ΑΜ μιλάει για το ταξίδι μέσα στον εαυτό μας, στο ποιοι είμαστε, δημιουργώντας αυτό το διάλογο μεταξύ αντικειμένου, μνήμης και ταυτότητας. Η Έφη Χαλιορή φωτογραφίζει τον Πειραιά, και μας παρουσιάζει, για πρώτη φορά, έναν Πειραιά ονειρικό, ιδωμένο μέσα από ένα πέπλο, ένα σύννεφο, με τα χρώματά του αχνά, αφαιρώντας τους ήχους που μας μπερδεύουν.

Ο Πειραιάς άλλωστε είναι ένα κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος για την έκθεση. Τα έργα παρουσιάζονται στην καρδιά του, στη γειτονιά των καπεταναίων, στο διατηρητέο του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορία της ναυτιλίας και δίνοντας στο οίκημα μια νέα, εικαστική πλέον πνοή.  Κλείνει η έκθεση νοητά με τα έργα της Πέγκυς Κλιάφα, με το φόρεμα/πανοπλία από συσκευασίες χαπιών και τον πολυέλαιο από κάψουλες ζελατίνης, που δεσπόζει μέσα στο νεοκλασικό και μας δημιουργεί παραδοσιακές μνήμες σπιτιού, ενώνοντας τη ναυτιλία, το ταξίδι, το ιστορικό οίκημα Βενιάμη και την έννοια του σπιτιού και της επιστροφής».

 

Εγκαίνια: Παρασκευή 06 Μαϊου 2022

Διάρκεια: 6 Μαϊου – 15 Μαϊου 2022

Χώρος: Amphicar Studio, Εκάτης 7, Αθήνα

Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου

Σχεδιασμός Έκθεσης: Αθηνά Τσιγαρίδα

Σχεδιασμός Οπτικής Ταυτότητας: Ελένη Σημαντηράκη

Επικοινωνία: Γιώργος Κατσώνης

Οπτικοακουστικός Σχεδιασμός: Κωνσταντίνος Νησίδης

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Mediengruppe Bitnik, Μαργαρίτα Αθανασίου, Άγγελος Ακρίδα, Ναταλία Αστραία, Ιάκωβος Βολκώβ, Κυριακή Γονή*, Μαρία Διαμαντίδου, Δήμητρα Ζερβού, Τατιάνα Καλλέργη, Ιάσονας Καμπάνης, Πέγκυ Κλιάφα, Μαριλία Κολυμπίρη, Δανάη Νικολαΐδη-Κωτσάκη, Μαρία Μαυροπούλου, Γιώργος Παπαφίγκος & Κωστής Σπανόπουλος, Κυβέλη Ζώη Στενού, Pirro Caridha, Jean-Damien Charmoille, Charlotte Eifler, Anton Kats, The Krank, RIZOM Athens (Γρηγόρης Μυργιώτης, Θάλεια Παρασκευά, Vincent Theunissen), Molly Soda**

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο/γλυπτό:

CUBE TOWER I

SOFT “ANTI STRESS” PILLS

2021 * 145 x 55 εκ.  (3 cubes: 55x55x55εκ., 50x50x50εκ., 45x45x45εκ.)

3 κύβοι plexiglass γεμάτοι με μαλακά “anti-stress” χάπια – γλυπτά από ύφασμα και βάτα ή γέμισμα μαξιλαριών

 

Η ομαδική έκθεση The Root διερευνά τη δημιουργία δικτύων κάτω από την επιφάνεια καθώς και τη σημασία της συνδεσιμότητας στην πόλη, στο περιβάλλον, στην τεχνολογία, την προσωπική εμπειρία και την τέχνη. Εικαστικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό στρέφουν την προσοχή σε απροσδόκητα σημεία και αξιοποιούν διαφορετικά μέσα για να αφηγηθούν ιστορίες γύρω από την έννοια του υπογείου και του αθέατου.

Τα έργα που παρουσιάζονται, όπως και οι καλλιτέχνες που εργάζονται στο χώρο του Amphicar studio, διαμορφώνουν ένα δίκτυο, όπου κάθε κόμβος συνδέεται με τους γύρω του. Έτσι, η έκθεση αναπτύσσεται χωρίς κέντρο και γραμμική αφήγηση, ενώ οι σχέσεις που διαμορφώνονται μεταξύ ανθρώπινων και μη-ανθρώπινων δικτύων είναι αναπάντεχες, ετερογενείς και ταυτόχρονα ίσες.

Τι θα μπορούσε να συνδέει τα αστικά θεμέλια με τη μνήμη και το προσωπικό βίωμα; Μπορούν να υπάρξουν νέοι τρόποι διάδρασης μεταξύ της φύσης και του ανθρώπου; Ποιος είναι ο ρόλος της τεχνολογίας σε μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο ως άυλη;

Αν κοιτάξουμε έξω από εμάς, θα συναντήσουμε τη σύγχρονη αρχιτεκτονική των κτιρίων και την πολεοδομία, δυνάμεις που καθορίζουν τον ρυθμό στη ζωή των πολιτών και τον τρόπο πλοήγησής τους στην πόλη. Οι ρίζες των δέντρων δημιουργούν ένα δίκτυο κάτω από τον αστικό ιστό και μας προσκαλούν να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με τη φύση. Ωστόσο, το οικολογικό αποτύπωμα ενός κόσμου υπό κατάρρευση καθώς και τα τεχνοαπολιθώματα που δημιουργούνται, αντανακλούν τη σημερινή πραγματικότητα, φέρνοντας μας ενδεχομένως μπροστά σε μια νέα γεωλογική εποχή.

Η επιταχυνόμενη τεχνολογική δραστηριότητα και η συνεχόμενη διάδραση μας με το Διαδίκτυο ορίζουν νέες συμπεριφορές και επιτρέπουν, μέσα από τις αισθήσεις μας, τη σωματοποίηση άυλων εμπειριών. Ταυτόχρονα, κάτω από την επιφάνεια του Διαδικτύου που χρησιμοποιούμε καθημερινά, βρίσκεται το σκοτεινό Διαδίκτυο (dark web) προωθώντας όρους αποκέντρωσης της πληροφορίας και ανωνυμίας.

Καθώς οι εικαστικοί πειραματίζονται με ακόμα μικρότερους κόσμους, η προσοχή στρέφεται από το υλικό στο άυλο, από το μόνιμο στο εφήμερο και τελικά από το σώμα στην ψυχή. Εκεί, αρχετυπικά σύμβολα, αναμνήσεις, ένστικτα και υποσυνείδητες αλήθειες αποκωδικοποιούνται μέσα από το καλλιτεχνικό έργο και εκφράζονται με διάφορα μέσα και υλικά.

Μέσα από εγκαταστάσεις, ζωγραφική, βίντεο και web based έργα, ψηφιακές εκτυπώσεις, murals και γλυπτά, η έκθεση The Root μας προσκαλεί να σκεφτούμε τη δική μας θέση μέσα σε αυτά τα δίκτυα και να φανταστούμε νέους τρόπους περιήγησης σε χώρους κάτω από την επιφάνεια.

 

* Το έργο της Κυριακής Γονή είναι μέρος της εγκατάστασης Data Garden σε ανάθεση και παραγωγή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση.

** Το έργο της Molly Soda είναι ανάθεση της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση και σε επιμέλεια του NEW INC.

Εγκαίνια: Παρασκευή, 16 Φεβρουαρίου 2018

Διάρκεια: 16 Φεβρουαρίου 2018 – 20 Μαΐου 2018

Χώρος: Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Επιμέλεια: Θούλη Μισιρλόγλου, Ιστορικός τέχνης, Διευθύντρια ΜΜΣΤ
Γιάννης Μπόλης, Ιστορικός τέχνης – Προϊστάμενος Συλλογών ΚΜΣΤ

Επιμελητική ομάδα – Κείμενα:
Δόμνα Γούναρη (ΚΜΣΤ)
Αρετή Λεοπούλου (ΚΜΣΤ)
Θούλη Μισιρλόγλου (ΜΜΣΤ)
Γιάννης Μπόλης (ΚΜΣΤ)
Ειρήνη Παπακωνσταντίνου (ΚΜΣΤ)
Κατερίνα Σύρογλου (ΜΜΣΤ)
Συραγώ Τσιάρα (ΚΜΣΤ)

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Armory Square – Placebo Series, 2013/2016, 140×140εκ. Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου, σιλικόνη, πλέξι γκλας, ταινία φωτισμού led.

 

Η έκθεση ‘Συμφωνία σε 20 μέρη. Σύγχρονα έργα από τις συλλογές του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης’, που θα πραγματοποιηθεί στο ΜΜΣΤ (εντός ΔΕΘ) από τις 16 Φεβρουαρίου έως τις 20 Μαΐου 2018, παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα διευρυμένο σύνολο έργων ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών που προέρχεται από τις συλλογές των δύο μουσείων. Ενόψει της συνένωσης των λειτουργιών των δύο μουσείων, η παρουσίαση αυτή αποκτά συμβολική διάσταση, καθώς προτείνει μια πρώτη συμπαράθεση έργων και καλλιτεχνών των δύο συλλογών, η οποία δημιουργεί νέους συσχετισμούς και ερμηνείες.

Μέσα από 20 ενότητες, εκτίθεται ένα ιστορικό κομμάτι έργων και καλλιτεχνών, το οποίο συμπληρώνεται από νέες διασυνδέσεις και οπτικές γωνίες, που εμπλουτίζουν το τοπίο της σύγχρονης τέχνης και αναδεικνύουν όψεις σημερινών προβληματισμών, καλλιτεχνικών, κοινωνικών, πολιτικών.

Η νέα έκθεση που συνδιοργανώνουν τα δύο μουσεία περιλαμβάνει σχεδόν 200 καλλιτέχνες, ενώ ανοίγει την προοπτική επόμενων εκθέσεων, ώστε να παρουσιαστεί σταδιακά το σύνολο των συλλογών και των καλλιτεχνών που εμπλουτίζουν τις συλλογές. Το ΚΜΣΤ και το ΜΜΣΤ ευελπιστούν ότι η συνάντηση Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών στο μέλλον θα ξαναβρεί την προοπτική της διάσταση, μέσα από το ρόλο που θα κληθεί να παίξει ο υπό σύσταση ενοποιημένος Μητροπολιτικός Οργανισμός Μουσείων Εικαστικών τεχνών Θεσσαλονίκης (MOMus) στην ελληνική κοινωνία και στην κοινωνική, πολιτισμική και καλλιτεχνική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας, των ευρωπαϊκών και των βαλκανικών χωρών.

Μέσα από την έκθεση ‘Συμφωνία σε 20 μέρη. Σύγχρονα έργα από τις συλλογές του ΚΜΣΤ και του ΜΜΣΤ’ προβάλλεται και μια όψη της ιστορίας των δύο συλλογών:

Η Συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΜΜΣΤ) είναι η καρδιά του Μουσείου και περιλαμβάνει περισσότερα από 2300 έργα. Το ΜΜΣΤ ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ως αποτέλεσμα μιας συνολικής συνείδησης και προσπάθειας που κατέβαλε μια μικρή ομάδα ανθρώπων με πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Ιόλα. Ο διεθνώς γνωστός γκαλερίστας και συλλέκτης συγκέντρωσε ένα σύνολο έργων συγχρόνων δημιουργών, Ελλήνων και ξένων, με την πρόθεση να καλύψει ένα ουσιαστικό κενό που άφηναν οι υπόλοιποι καλλιτεχνικοί θεσμοί  στην Ελλάδα. Η έλλειψη ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα με διεθνείς προοπτικές και προδιαγραφές ήταν αισθητή. Η σχέση με τα καινούργια ρεύματα της τέχνης και τους καλλιτέχνες της διασποράς αποτελούσε ταμπού, σε μια εποχή όπου η ευρωπαϊκή και διεθνής διάσταση της ευρύτερης εικαστικής σκηνής στην Ελλάδα είχε ουσιαστικά αποκατασταθεί επαγγελματικά και ιδεολογικά. Οι καλλιτέχνες της διασποράς είχαν αρχίσει να επιστρέφουν ή τουλάχιστον να παίζουν ξανά ένα βασικό ρόλο στην καλλιτεχνική ζωή της Ελλάδας κι οι νεότεροι καλλιτέχνες να εξασφαλίζουν όλο και περισσότερους δεσμούς με την διεθνή εικαστική κοινότητα κι ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Μ’ αυτό λοιπόν τον τρόπο, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στάθηκε η πρώτη συλλογική ανανεωτική προσπάθεια και συμβολή στην αναθεώρηση της πολιτισμικής και καλλιτεχνικής σύγχρονης ιστορίας. Η συλλογή  δημιουργήθηκε ως βάση μιας τέτοιας ανάγνωσης και προοπτικής.

Ο Ιόλας δώρισε μια σειρά από έργα που επικεντρώνουν σε πρώτο πλάνο τις σχέσεις τις γενιάς του ’60 με τη Γαλλία (Tinguely, de Saint Phalle, Raysse, Raynaud κοκ.) την Ιταλία ( Pascali, Mattiacci, Fontana). Στη δωρεά του Ιόλα προστέθηκαν κι άλλες δωρεές από καλλιτέχνες και φιλότεχνους. Μέσα από αυτή την προοπτική οι Έλληνες καλλιτέχνες που σφράγισαν αυτό το πέρασμα βρήκαν τη θέση τους και ο ρόλος που έπαιξαν διεθνώς καταγράφηκε για πρώτη φορά συστηματικά και έγινε αντιληπτός (Τάκις, Παύλος, Τσόκλης,  Ακριθάκης, Μπουτέας, Αληθινός, Τζίβελος, Λαζόγκας). Η πολιτική του Μουσείου που σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες τους ίδιους και πολλούς φιλότεχνους από τον ιδιωτικό τομέα εμπλούτισαν τις δωρεές αυτές και δημιούργησαν ενδιαφέροντα κι αντιπροσωπευτικά σύνολα της περιόδου εκείνης, συνέκλινε και με τον προγραμματισμό των πρώτων μεγάλων αναδρομικών εκθέσεων που παρουσίασαν σε βάθος και συνολικά το έργο των περισσότερων καλλιτεχνών αυτής της γενιάς (Κεσσανλής, Κανιάρης, Δανιήλ, Αντωνάκος, Χρύσα, Περδικίδης, Φιλόλαος, Ζογγολόπουλος, Κουλεντιανός, Λουκόπουλος). Στη συνέχεια, πολλοί καλλιτέχνες συνέβαλαν με ανάλογες δωρεές, ώστε να συγκεντρωθεί ένα σοβαρό κι ικανοποιητικό σύνολο έργων. Στις προσπάθειες αυτές συνέβαλε και ο σημαντικός τεχνοκριτικός Αλέξανδρος Ξύδης, ο οποίος δώρισε μεγάλο μέρος της προσωπικής του συλλογής, ανοίγοντας μ’ αυτό τον τρόπο και το κεφάλαιο που αφορά το θέμα της ελληνικότητας, αλλά και πολλές σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Παράλληλα, η συστηματική καταγραφή της σύγχρονης τέχνης ενθάρρυνε πλήθος νέων δωρεών, όπως το σύνολο έργων του Αχιλλέα Απέργη, δωρεά του γιου του. Συλλέκτες όπως ο Χάρης Αντωνίου, ο Μάνος Παυλίδης, ο Λεωνίδας Μπέλτσιος και πολλοί άλλοι, βοήθησαν επίσης, συμπληρώνοντας τη συλλογή με σημαντικά αποκτήματα.

Με την εγκαινίαση του νέου κτιρίου το 2002, νέες δωρεές καλλιτεχνών άνοιξαν καινούργιες προοπτικές μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό σύνολο της δεκαετίας του ’80 και ’90, καθώς και μέσα από τα σύνολα που αφορούν τη σύγχρονη φωτογραφία και τη χαρακτική.  Η διεθνής διάσταση των συλλογών σε συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε ο Ιόλας έχει αρχίσει να εμπλουτίζεται με σημαντικά μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ελληνικής πραγματικότητας και κυρίως των δυσκολιών της αγοράς. Μέχρι σήμερα το σύνολο των συλλογών του ΜΜΣΤ αποτελούν ένα από τα πιο μεγάλα σύγχρονης ελληνικής και διεθνούς τέχνης επί ελληνικού μουσείου.

Η Συλλογή σύγχρονων έργων του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΚΜΣΤ).

Αρχικός πυρήνας των συλλογών του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (εκτός της διεθνούς φήμης Συλλογής Κωστάκη με έργα καλλιτεχνών της ρωσικής πρωτοπορίας) είναι μια σειρά περίπου 200 έργων που δωρήθηκαν στο Μουσείο από τον Οργανισμό «Θεσσαλονίκη – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997». Πρόκειται για ζωγραφικές, γλυπτικές και χαρακτικές συνθέσεις, κυρίως καλλιτεχνών που ζουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη, που αποκτήθηκαν με αγορές, καθώς και έργα που είχαν παρουσιαστεί σε σημαντικές διοργανώσεις και εκθέσεις. Ενδεικτικά αναφέρονται: Το Παρεκκλήσι της Ουράνιας Κλίμακας του ελληνοαμερικάνου καλλιτέχνη Στήβεν Αντωνάκου, το οποίο είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1997, τη μνημειακή γλυπτική σύνθεση Gridlock, του, επίσης ελληνοαμερικάνου εικαστικού, Κρις Γιανάκου, τις Μορφές του σημαντικού Έλληνα γλύπτη Ιωάννη Αβραμίδη.

Τη δωρεά της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας συμπλήρωναν έργα τα οποία πρόεκυψαν κατά τη διάρκεια καλλιτεχνικών εργαστηρίων και δράσεων που πραγματοποιήθηκαν το 1997: το ζωγραφικό εργαστήριο Pictor, το εργαστήριο γλυπτικής Ίχνη και Προοπτικές, καθώς και το εργαστήριο χαρακτικής του Κέντρου Χαρακτικής «Ήλιος». Από το 2000, το Μουσείο, εκτός της εκθεσιακής και ερευνητικής του δραστηριότητας, έδωσε ξεχωριστή έμφαση και στη συλλεκτική. Σήμερα, η συλλογή του Μουσείου ξεπερνά τα 900 έργασύγχρονης τέχνης –έργα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα μέσων: ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, βίντεο, εγκαταστάσεις, φωτογραφία. Υπάρχει, ακόμη, ένας σημαντικός αριθμός βιντεοσκοπημένων περφόρμανς. Η συντριπτική πλειοψηφία τους προέρχονται από δωρεές καλλιτεχνών, οι οποίοι παρουσίασαν τη δουλειά τους σε ατομικές εκθέσεις ή συμμετείχαν σε μεγάλες θεματικές εκθέσεις ή διεθνείς διοργανώσεις του Μουσείου: Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Τέχνη – Η Τέχνη των Βαλκανικών Χωρών (2002), Cosmopolis (2004), Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2007, 2009, 2011, 2013, 2015, 2017). Έχοντας ως αφετηρία τη συλλογή Κωστάκη, το Μουσείο παρακολουθεί και την εξέλιξη της σύγχρονης ρωσικής τέχνης και κατέχει μια σειρά έργων σημαντικών σύγχρονων Ρώσων καλλιτεχνών.

Η παραγωγή εκθέσεων με βάση αυτά τα έργα καταδεικνύει ότι η συλλεκτική πολιτική του Μουσείου, σχεδιάστηκε με στόχευση και με συστηματικό τρόπο, προσβλέποντας στην δημιουργία μιας αντιπροσωπευτικής συλλογής με άξονα τη σύγχρονη εικαστική δημιουργία. Ιδιαίτερη θέση στις συλλογές του Μουσείου έχουν και οι δωρεές εκείνες μεγάλου αριθμού έργων που έγιναν από του ίδιους τους καλλιτέχνες ή τις οικογένειές τους. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην ενότητα ζωγραφικών έργων και σχεδίων του Θεοχάρη Μορέ. Το 2012 ο Στήβεν Αντωνάκος έκανε μια γενναιόδωρη δωρεά 67 τυπωμάτων, εξηγώντας ότι στην πράξη του αυτή τον ώθησε η σχέση που έχουν τα έργα αυτά με τα έργα των καλλιτεχνών της ρωσικής πρωτοπορίας από τη συλλογή Κωστάκη. Το 2017 ο αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Τζώνης και η σύζυγός του Liane Lefaivre, δώρισαν στο μουσείο σημαντικές συλλογές μεταξύ των οποίων και μια ενότητα σχεδίων της Χρύσας Βαρδέα.

 

 

Εγκαίνια: Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Διάρκεια: 30 Μαΐου – 2 Σεπτεμβρίου, 2018

Χώρος: Salone degli Incanti (ex Pescheria), Riva Nazario Sauro 1, Τεργέστη, Ιταλία

 

40 Συλλογές Imago Mundi με 6.354 έργα στην Τεργέστη ακολουθούν την κόκκινη κλωστή της σύγχρονης Τέχνης που ενώνει την Μεσόγειο και την Κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή

Μάΐος 2018. Η τέχνη του Imago Mundi έρχεται στην Τεργέστη, σαν ένα πλοίο του Οδυσσέα που φέρνει κοντά και ενώνει λαούς και τόπους, ιδέες και θρησκείες. Οι φανταστικές πραγματικότητες της λεκάνης της Μεσογείου, ο ποικιλόχρωμος πολιτισμός των Βαλκανίων, οι Σκανδιναβικές εμπνεύσεις, οι μύθοι του όμορφου γαλάζιου Δούναβη, τα καρικευμένα χρώματα της Μέσης Ανατολής: μια ματιά του κόσμου που μόνο η τέχνη μπορεί να δώσει μέσα από τις δημιουργικές χειρονομίες χιλιάδων καλλιτεχνών, που ενώθηκαν στην εκτεταμένη έκθεση Join the Dots/Unire le distanze, που παρουσιάζει 40 συλλογές Imago Mundi.

Στο πρώην κτίριο της Pescheria Centrale πάνω στο Riva Nazario Sauro, αγναντεύοντας τη θάλασσα, σε μια Τεργέστη που σήμερα απολαμβάνει μια αναγέννηση ως κέντρο ανταλλαγής αγαθών και ιδεών στον μοντέρνο Δρόμο του Μεταξιού, 6.354 έργα τέχνης του Imago Mundi εικονογραφούν ένα κεντρικό μέρος του κόσμου μας.

Στην έκθεση της Τεργέστης κάθε συλλογή συνδιαλέγεται με τις άλλες προτείνοντας μια ανταλλαγή: ποιητικών, styles, τεχνικών και ιδεών που διασχίζουν τα σύνορα και δημιουργούν διασυνδέσεις.

Μέσα από τις 40 συλλογές Imago Mundi ο θεατής μπορεί να «ενώσει τις κουκίδες»( “join the dots”), να γεφυρώσει τις αποστάσεις, να ανακαλύψει το ταξίδι σαν μια περιπέτεια στον κόσμο, σαν μια εξερεύνηση πολιτισμών και ταυτοτήτων, ταυτόχρονα, σαν μια οικεία αντανάκλαση στον εσωτερικό χώρο κάποιου. Διότι η Join the Dots/Unire le distanze είναι μια έκθεση που έρχεται από μακριά, από τα σύγχρονα πάθη του Luciano Benetton για την τέχνη και το ταξίδι. Και, νοηματικά, από την επιγραφή του Gauguin πάνω στο αριστούργημά του του 1897 “Από που ερχόμαστε; Τι είμαστε; Που πάμε;”, ένας θερμός, εμμονικός διαλογισμός πάνω στη σημασία του πιο σημαντικού ανθρώπινου ταξιδιού – τη ζωή.

 

Για περισσότερες πληροφορίες:
Imago Mundi external relations
martina.fornasaro@imagomundiart.com / +39 338 6233915
barbara.liverotti@fabrica.it / +39 0422 51 5372 – 334 990 1269
www.imagomundiart.com

Εγκαίνια: Τρίτη 19 Απριλίου 2022

Διάρκεια: 19.04 – 21.05.22

Χώρος: Γκαλερί «7», Σόλωνος 20, Κολωνάκι, Αθήνα

Επιμέλεια: Χλόη Ακριθάκη

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Δημοσθένης Αβραμίδης, Χρήστος Αθανασιάδης, Ακριθάκης Αλέξης, Χλόη Ακριθάκη, Ευγενία Αποστόλου, Κωστής Βελώνης, Αλέξης Βερούκας, Μάρθα Δημητροπούλου, Αθηνά Ιωάννου, Λίζη Καλλιγά, Αικατερίνη  Κανακάκι, Απόστολος Καρακατσάνης, Νικομάχη Καρακωστάνογλου, Πέγκυ Κλιάφα, Χάρης Κουρκούλης, Βασιλική Λευκαδίτη, Μαριάννα Λούρμπα, Κλεοπάτρα Μουρσελά, Λιάνα Μαρκάκη, Ειρήνη Μίγα, Χρήστος Μπουρονίκος, Νίκος Παπαδόπουλος, Ηλίας Παπαηλιάκης, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Χαρά Πιπερίδου, Λίλα Πολενάκη, Δημήτρης Ρεντούμης, Γεωργία Σαγρή, Ήβη Σαμαρά, Νάνα Σαχίνη, Κώστας Σαχπάζης, Γιώργος Σταματάκης, Μάγδα Ταμμάμ, Τόλης Τατόλας, Φίλιππος Τσιτσόπουλος, Κώστας Τσώλης, Έφη Χαλιορή, Μανταλίνα Ψωμά, Capten, Paolo Colombo.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο/εγκατάσταση:

“Nature is Innocent”, Ταπετσαρία τοίχου με τίτλο “Nature is Innocent” και δύο ακουαρέλες/πίνακες με τίτλους “Canabis Sativa L” (Marijuana) and “Papaver Somniferum L.” (Opium)

 

Κείμενο της επιμελήτριας:

“Μπορεί η άνοιξη να άργησε φέτος να έρθει, μα είναι πια εδώ για τα καλά, όπως κάθε χρόνο. Κλείνουμε για λίγο τα μάτια, κι αφουγκραζόμαστε αυτό το μικρό λουλουδάκι που φυτρώνει όπου βρει και μας ψιθυρίζει λόγια τρυφερά, για τον έρωτα, το πάθος, την αγάπη, για την αρχή μιας καινούργιας ζωής. Για όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας όμορφη, ιδιαίτερη και μοναδική. Όλα αυτά και άλλα τόσα μυστικά που δε γνωρίζουμε και ίσως να μη μάθουμε ποτέ, όσο κι αν κοιτάζουμε ένα ανθισμένο λουλούδι ή ένα λιβάδι με παπαρούνες.

Στον “Αφρό των ημερών” του Μπορίς Βιάν ένα νούφαρο φυτρώνει στον πνεύμονα της ηρωίδας, ο γιατρός συστήνει στην ασθενή να περιβάλλεται με άνθη. Τα λουλούδια, συγχρόνως φάρμακο και δηλητήριο. Οι τοίχοι στρογγυλεύουν. Το δωμάτιο στενεύει. Ο κόσμος γύρω μας μικραίνει επικίνδυνα.
Για μία ακόμη φορά ο ήχος του πολέμου μας πλησιάζει.

Άνοιξη, λουλούδια παντού.
Αγιόκλημα, αμαρυλλίδα, ανεμώνη, αζαλέα, βιολέτα, γαρδένια, γαρίφαλο, γιασεμί, γλαδιόλες, ηλιοτρόπιο, ζουμπούλι, ίρις, καμπανούλα, κρίνος, ορχιδέα
μαργαρίτα, μη με λησμόνει, μιμόζα, μπιγκόνια, νάρκισσος, νεραγκούλες, ντάλια, πανσές, πετούνια, σκυλάκι, τουλίπα, τριαντάφυλλο υάκινθος, φρέζια, φούλι, χαμομήλι, χρυσάνθεμο…

Λουλούδια του κήπου ή του αγρού, ταπεινά ή αριστοκρατικά, εξωτικά, μικρά η μεγάλα. Φυτρώνουν στην άκρη του δρόμου ή στολίζουν ένα βάζο. Βασικός σκοπός τους, η αναπαραγωγή και η διαιώνιση του είδους· τα χρώματά τους όμως, προσελκύουν όχι μόνο μέλισσες, πεταλούδες και μυρμηγκάκια αλλά κι εμάς, τους ανθρώπους. Και όχι μόνο ομορφαίνουν τη ζωή μας αλλά στην πάροδο των αιώνων έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της τέχνης και έχουν εμπνεύσει καλλιτέχνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Στον “Αφρό των Ημερών” παρουσιάζονται έργα 40 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, με θέματα γύρω από το λουλούδι. Όλοι μας από από την παιδική μας ηλικία έχουμε ζωγραφίσει λουλούδια. Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν ασχοληθεί κάποια στιγμή με τη θεματική του λουλουδιού, ανιχνεύοντας τον συμβολισμό του ή απλά αποτυπώνοντας την ομορφιά του. Κάποια έργα προϋπήρχαν, κάποια προσαρμόστηκαν, αλλά και πολλά δημιουργήθηκαν για τη συγκεκριμένη έκθεση. ´Έτσι όλα τα έργα της έκθεσης είναι «λουλούδια από τους φίλους μου»*, όπου σημαντικός είναι όχι μόνο ο πολύπλευρος συμβολισμός των λουλουδιών αλλά και η σημασία της ίδιας της χειρονομίας. Έργα τόσο διαφορετικά όσο και οι δημιουργοί τους.

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα σε χαρτί, σε καμβά, κολάζ, χειροτεχνία, κατασκευές, κεραμικά και φωτογραφίες.
Έργα που αντιπροσωπεύουν την άνοιξη, τη χαρά της όρασης ή της όσφρησης, τη δροσιά της πάχνης, τη ζεστασιά της γης ή το πάθος της φωτιάς ή που έρχονται αντιμέτωπα με τη μνήμη, τον πόνο και την ίαση, τον πόλεμο και την ειρήνη.

Το σύνολο, ένας φανταστικός κήπος που ανθίζει από τις 19 Απριλίου μέχρι τις 15 Μαίου στην γκαλερί 7.

Χλόη Ακριθάκη

*Το 1990 ο Αλέξης Ακριθάκης εκθέτει στη Γκαλερί 7 «Τα λουλούδια για τους αυτόχειρες φίλους του».

Εγκαίνια: Πέμπτη 31 Μαρτίου 2022

Διάρκεια: 31.03 – 07.05.2022

Χώρος: Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αλέξης Ακριθάκης, Δημήτρης Αληθεινός, Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Γαΐτης, Κωστής Δαμουλάκης, Θανάσης Δάπης, Όπυ Ζούνη, Πέγκυ Κλιάφα, Νίκος Κρυωνίδης, Γιώργος Λάππας, Σταμάτης Λάσκος, Γιώργος Μπουζιάνης, Γιώργος Τσακίρης, Γιάννης Τσαρούχης, Costis, Henri Matisse, Joan Miro, Pavlos, Pablo Picasso, Takis, Andy Warhol

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

“Heartbeat” Armour/Dress after Mondrian & YSL, 2022. Blister (συσκευασίες χαπιών) και αληθινά χάπια για την καρδιά και σχετικά θέματα υγείας, μαύρη αυτοκόλλητη ελαστική ταινία για φυσιοθεραπευτική αγωγή, φύλλο αλουμινίου, plexiglass, led φωτισμός.

 

Με μεγάλη χαρά συμμετέχω σε αυτή την εξαιρετική έκθεση της @lolanikolaou_gallery, Θεσσαλονίκη, με το έργο μου “Armour/Dress – Heartbeat” ανάμεσα σε τόσο σημαντικά έργα και καλλιτέχνες!!! Με τιμά ιδιαίτερα δε το γεγονός πως τοποθετήθηκε το έργο μου σε διάλογο με το έργο του Καθηγητή Γιώργου Λάππα και του μυθικού Andy Warhol!

Εγκαίνια: 23 Οκτωβρίου 2021

Διάρκεια: 23/10/2021-10/1/2022

Χώρος: Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ, Μέτσοβο

Με την οικονομική υποστήριξη: Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Χορηγοί: Ίδρυμα Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα • Κατώγι Αβέρωφ Α.Ε.

Επιμέλεια: Δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη, Επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Αθήνα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Γιάννη Αδαμάκο, Βασίλη Γεροδήμο, Αννή Ζαβιτσάνου, Θόδωρο Ζαφειρόπουλο, ΄Αντζυ Καρατζά, Μιχάλη Κατζουράκη, Τάκη Κατσουλίδη, Πέγκυ Κλιάφα, Απόστολο Κοτούλα, Μαρία Κτιστοπούλου, Άρη Λιάκο, Θόδωρο Παπαγιάννη, Κατερίνα Παπαζήση, Κυριάκο Ρόκο, Ξενή Σαχίνη, Άγγελο Σκούρτη, Βασίλη Σπεράντζα, Μάριο Σπηλιόπουλο, Τάκη Στεφάνου, Κώστα Τσώλη, Χρήστο Χαρίση, Μανώλη Χάρο, Γιώργο Χουλιαρά, Βιβέττα Χριστούλη, Αλέξανδρο Ψυχούλη και την ομάδα Indoors (Μαριγώ Κάσση, Βάλυ Νομίδου, Σπυριδούλα Πολίτη, Μαίρη Χρηστέα), Κώστα Μαλάμο, Γιώργο Μενουδάκο, Νίκο Σαχίνη, Κώστα Μπαλάφα.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Armory Shield – Placebo Series, 2016, Φ110 εκ. Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου, σιλικόνη, φύλλο αλουμινίου, φωτισμός led.

Το έργο ανήκει στην μόνιμη συλλογή της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ.

 

Η έκθεση με τίτλο «Νέα Αποκτήματα 2008-2021» εγκαινιάζεται στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ στις 23 Οκτωβρίου 2021. Πενήντα Έλληνες καλλιτέχνες αντιπροσωπεύονται με έργα τους που καλύπτουν μια ευρεία χρονική περίοδο, από τον 19ο αιώνα (Νικηφ. Λύτρας, Κ. Βολανάκης, Ν. Ξυδιάς Π. Πανταζής, Π. Προσαλέντης, κ.α.) έως και τις μέρες μας. Πρόκειται για έργα πολύ διαφορετικά ως προς την τεχνοτροπία και τα μέσα έκφρασής τους, έργα σημαντικά που συμπληρώνουν την ιστορική συνέχεια της συλλογής ή την επεκτείνουν χρονολογικά ώστε να διαφαίνονται και οι πιο σύγχρονες αναζητήσεις στην ελληνική τέχνη. Τα έργα αυτά προήλθαν από τους καλλιτέχνες Γιάννη Αδαμάκο, Βασίλη Γεροδήμο, Αννή Ζαβιτσάνου, Θόδωρο Ζαφειρόπουλο, ΄Αντζυ Καρατζά, Μιχάλη Κατζουράκη, Τάκη Κατσουλίδη, Πέγκυ Κλιάφα, Απόστολο Κοτούλα, Μαρία Κτιστοπούλου, Άρη Λιάκο, Θόδωρο Παπαγιάννη, Κατερίνα Παπαζήση, Κυριάκο Ρόκο, Ξενή Σαχίνη, Άγγελο Σκούρτη, Βασίλη Σπεράντζα, Μάριο Σπηλιόπουλο, Τάκη Στεφάνου, Κώστα Τσώλη, Χρήστο Χαρίση, Μανώλη Χάρο, Γιώργο Χουλιαρά, Βιβέττα Χριστούλη, Αλέξανδρο Ψυχούλη και την ομάδα Indoors (Μαριγώ Κάσση, Βάλυ Νομίδου, Σπυριδούλα Πολίτη, Μαίρη Χρηστέα), Κώστα Μαλάμο, Γιώργο Μενουδάκο, Νίκο Σαχίνη, Κώστα Μπαλάφα.

Στόχος της έκθεσης είναι να δώσει στον επισκέπτη την ευκαιρία να θαυμάσει τα νέα αποκτήματα της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ της περιόδου 2008-2021, αλλά και να αναδείξει τη σημασία της δωρεάς και να τιμήσει τους δωρητές της.

Την έκθεση συνοδεύει ομώνυμος δίγλωσσος κατάλογος με έγχρωμες φωτογραφίες των έργων.

Τα εγκαίνια θα γίνουν στο ανακαινισμένο κτίριο της Πινακοθήκης, που χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου (ΙΣΝ), είναι πλέον πλήρως προσβάσιμο σε άτομα με κινητικές δυσκολίες.

 

Τα έργα για την προσβασιμότητα της Πινακοθήκης σε άτομα με κινητικές δυσκολίες πραγματοποιήθηκαν χάρη στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ)

Εγκαίνια: 17 Ιουνίου 2021

Διάρκεια: 17 Ιουνίου-3 Ιουλίου 2021

Χώρος: Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αντωνάκης, Γιάννης Βαρελάς, Κυβέλη Ζωή, Φίλιππος Θεοδωρίδης, Λάκης & Άρης Ιωνάς The Callas, Στέλλα Καπεζάνου, Βασίλης Καρούκ, Πέγκυ Κλιάφα, Βασιλική Κούκου, Νίκος Λαγός, Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά, Αναστασία Παπαλεωνίδα, Στέφανος Ρόκος, Βαλίνια Σβορώνου, Παύλος Τσάκωνας, Cacao rocks, Georgia Fambris. 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τις σανίδες:

BACTERIA – SKATES, 2021, 81×20 εκ. Μέρη αλουμινίου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών (blisters) και ακρυλικά σπρέι πάνω σε καναδικό ξύλο σφενδάμου των skateboards, που προμηθεύει τους καλλιτέχνες η THE SKATEROOM.

 

Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη και η THE SKATEROOM παρουσιάζουν -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- το επιτυχημένο Art-For-Social-Impact Project: Art on Boards|The Skate Project που έχει καθιερώσει συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο της σύγχρονης τέχνης. Οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής δημιουργούν έργα πάνω σε σανίδες skateboarding, η πώληση των οποίων υποστηρίζει έναν κοινωνικό σκοπό.

Για την ελληνική εκδοχή, 17 νέοι αλλά και καταξιωμένοι εικαστικοί, με έδρα την Αθήνα και με ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών πρακτικών, συμμετέχουν στην ομαδική αυτήν έκθεση, δημιουργώντας 51 συλλεκτικές σανίδες. Τα κέρδη από τα έσοδα της έκθεσης θα δοθούν σε δύο μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, οι οποίοι υποστηρίζουν ανήλικα παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη στην Αθήνα:
• Το Free Movement Skateboarding υποστηρίζει και προωθεί την
πνευματική ευεξία, την ενδυνάμωση και την κοινωνική ένταξη των
απροστάτευτων ανήλικων που ζουν στην Αθήνα, μέσω του
skateboarding. Με την καθιέρωση δεσμών μεταξύ δομών μεταναστών
και ποικίλων κοινοτικών κέντρων, παρέχει εβδομαδιαία
εργαστήρια skateboarding που σα σκοπό έχουν να δημιουργήσουν
ένα ασφαλές περιβάλλον για την κοινωνικά απομονωμένη αθηναϊκή
νεολαία, προωθώντας τη γυναικεία συμμετοχή.
• τον φιλανθρωπικό οργανισμό Mum Institute, που μέσα από
εκπαιδευτικές δραστηριότητες με πυρήνα την τέχνη, προγράμματα
σίτισης, επαγγελματικής κατάρτισης και αρχιτεκτονικής ανάπλασης,
εστιάζει στην ενίσχυση του θεραπευτικού πλαισίου και της κοινωνικής
ένταξης παιδιών και νέων που φιλοξενούνται σε ιδρύματα.
• Καθώς επίσης και όλες τις συνέργειες που έχουν αναπτυχθεί από τη συνεργασία του
FMS και του MI από την γέννηση του Art On Boards, συμβάλλοντας στην
πνευματική και ψυχολογική ευμάρεια των παιδιών που διαφορετικά δεν
θα είχαν καμία πρόσβαση σε ψυχαγωγία ή άθληση.

Προωθώντας την φιλοσοφία του skateboarding που έχει τη δύναμη να εξαλείψει τις φυλετικές, έμφυλες και κοινωνικές διακρίσεις, το Art on Boards προωθεί την ενδυνάμωση και την πολυπολιτισμικότητα με στόχο την ευαισθητοποίηση και τη στήριξη κοινωνικών project μέσω της τέχνης.

 

Σχετικά με τη THE SKATEROOM:
Η The Skateroom – με την πιστοποίηση B Corporation για την κοινωνική ευημερία- ενώνει αγοραστές έργων τέχνης, καλλιτέχνες, γκαλερί, μουσεία, ιδρύματα, εμπόρους και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις παγκοσμίως σε ένα νέο οικονομικό μοντέλο – «Art for Social Impact»- το οποίο μετατρέπει τους καταναλωτές σε ενεργούς συμμετέχοντες κοινωνικών project. Μέχρι σήμερα η The Skateroom έχει χορηγήσει πάνω από $1,000,000 για την υποστήριξη 37 κοινωνικών project με σκοπό την ενδυνάμωση νέων που βρίσκονται σε κίνδυνο σε διάφορα μέρη του πλανήτη, μέσω του skateboarding. Καλλιτέχνες όπως η Jenny Holzer, ο Ai Weiwei, ο Steven Harrington, μεταξύ πολλών άλλων, έχουν δημιουργήσει έως σήμερα 167 σανίδες skateboarding. Παρουσιάζοντας έργα τέχνης πάνω σε υπεύθυνα κατασκευασμένες σανίδες, η The Skateroom αποδεικνύει στο ευρύ κοινό πως η Τέχνη μπορεί πραγματικά να έχει κοινωνικό αντίκτυπο, καθώς καταφέρνει να τη φέρει στη ζωή καθενός από εμάς, ενώ συγχρόνως δημιουργεί λαμπρές ευκαιρίες στη ζωή όλων.
Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.theskateroom.com/
Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη σύστησε στην ελληνική αγορά τη THE SKATEROOM και το όραμά της το 2014, προσφέροντας το 10% των κερδών από τις πωλήσεις των σανιδών skateboarding στο μη κερδοσκοπικό οργανισμό Skateistan.

Εγκαίνια: 30 Δεκεμβρίου 2020

Διάρκεια: 30 Δεκεμβρίου 2020 – 31 Ιουλίου 2021

Χώρος: John Jay College of Criminal Justice, CUNY, City University of New York και σε άλλους πολιτιστικούς χώρους

Επιμέλεια: Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα

Οργάνωση: μη κερδοσκοπική πλατφόρμα GREECE IN USA, που τελεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Μαρία Άντελμαν, Στήβεν Αντωνάκος, Κλίτσα Αντωνίου, Μαργαρίτα Αθανασίου, Λυδία Βενιέρη, Βαγγέλης Βλάχος, Αντώνης Βολανάκης, Αλέξανδρος Γεωργίου, Εύα Γιαννακοπούλου, Κλειώ Γκιζέλη, Χριστίνα Δημητριάδη, Γιώργος Δρίβας, Μαίρη Ζυγούρη, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Πέγκυ Κλίαφα, Πάνος Κοκκινιάς, Γεωργία Κοτρέτσος, Λάππας Αριστείδης, Μανώλης Λεμός-Δασκαλάκης, Ειρήνη Λιναρδάκη, Αριστείδης Λογοθέτης, Μάριον Ιγγλέση, Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά & Δέσποινα Δαμάσκου for SPAGHETTO, Μπίλ Μπαλάσκας, Μαργαρίτα Μποφίλιου, Γιώργος Παπαφίγκος, Χαρά Πιπερίδου, Βασίλης Σαλπιστής, Πάνος Σκλαβενίτης, Έφη Σπύρου, Μαρίλια Σταγουράκη, Γιώργος Σταματάκης, Χρυσάν Σταθάκος, Πάνος Τσαγκάρης, Στέφανος Τσιβόπουλος, Νάγια Φραγκούλη, Νίκος Χαραλαμπίδης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου & Ανθή Μουριάδου, Νάγια Φραγκούλη, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Κλεοπάτρα Χαρίτου, Veronique Bourgoin, Tim D’Agostino, Karen Finley, Geyer Andrea & Sharon Hayes, Steve C Harvey., Ashley Hunt, Richard Kamler, Renee Magnati, Ilan Manouach, Daina Mattis, Juli Susin, Mischa Twitchin.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Silent “Cells”, 2020, 210 x 85 x 10,5 εκ. Συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο (blister), φύλλα αλουμινίου, plexiglass, σιλικόνη, ακρυλικοί διαφανείς σωλήνες γεμισμένοι με μικρά αλουμινόχαρτα (απορρίμματα της συσκευασίας των φαρμάκων), φωτιστικά led, καλώδια

Το ‘GREECE IN USA’ επιπλέον προσκάλεσε την καθηγήτρια και επιμελήτρια Thalia Vrachopoulos να ανταποκριθεί στο θέμα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της κυρίως σε καλλιτέχνες από την Ασία, και την επιμελήτρια Tressa Berman να προτείνει έναν ιστορικό Αμερικανό καλλιτέχνη.

 

Σχετικά με το έργο της Πέγκυς Κλιάφα:

Φαίνεται πως στις φυλακές και σε άλλες μορφές εγκλεισμού υπάρχουν φανερές μπάρες, κλειδωμένες πόρτες, φύλακες παντού, υπάρχουν όμως επίσης και αόρατα δεσμά. Η συστηματική προμήθεια ψυχοτρόπων κυρίως αλλά και άλλων φαρμάκων, επηρεάζει τα κύτταρα (body cells) και επιτυγχάνει την απαραίτητη ησυχία και ηρεμία στα κελιά (prison cells), ορθώνοντας ακόμα πιο ισχυρά εμπόδια για τους φυλακισμένους. Τα φάρμακα μπορούν να είναι φυλακή ακόμα και για τους «ελεύθερους» ανθρώπους μερικές φορές. Είτε επιβάλλονται για διάφορους λόγους είτε ζητούνται από τους φυλακισμένους ως ένα είδος «απόδρασης», μπορεί να γίνουν εθισμός και οι εθισμοί μπορούν να είναι μια φυλακή επίσης. Ειδικά αυτό το συγκεκριμένο είδος εθισμού, που είναι νόμιμο και απενοχοποιημένο.

Το έργο της Πέγκυ Κλιάφα με τίτλο SILENT “CELLS” για την έκθεση “The Right to Silence?” είναι ένα γλυπτό που αναπαριστά μια κλειστή πόρτα φυλακής σε φυσικό μέγεθος, καλυμμένη με συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο (blister), με ένα μικρό φωτεινό παράθυρο πίσω από διαφανείς «μπάρες» γεμισμένες με τα απορρίμματα αυτών των συσκευασιών χαπιών (blister). Το φως του παραθύρου μοιάζει σαν να έρχεται από το εσωτερικό του κελιού. Ο τίτλος του έργου αναφέρεται τόσο στα κελιά των φυλακών (jail cells) όσο και στα κύτταρα (body cells).

Μια πόρτα είναι ένα όριο και ένα σύμβολο διττότητας όπως τα φάρμακα μπορούν να είναι ιάματα και δηλητήρια ταυτόχρονα. Μια κλειστή πόρτα, βαριά οχυρωμένη με τις μεταλλικές συσκευασίες των χαπιών (blister) στην εποχή της πανδημίας του covid 19 μπορεί να έχει ένα πλήθος άλλων αναφορών επίσης. Την «απεικόνιση» των διαδοχικών lockdown σε όλο τον κόσμο, του να ζούμε και να εργαζόμαστε μέσα στα σπίτια μας, της αύξησης κατανάλωσης φαρμάκων/ναρκωτικών σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που εντείνονται από τον εγκλεισμό.

Σχετικά με την έκθεση “The Right to Silence”:

Η έκθεση “The Right to Silence?” θίγει ζητήματα ποινικής δικαιοσύνης και στηρίζεται σε έρευνα και σε δύο παράλληλες ροές οι οποίες ασχολούνται με τα διαφορετικά πολιτικά γεωγραφικά και πολιτικά πλαίσια, εστιάζοντας στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Κείμενο της επιμελήτριας:

Πολλές σύγχρονες συνθέσεις φαίνεται να αρνούνται την παρουσία του παρατηρητή στην διάταξή τους παρόλο που αυτό που έχει κυρίως σημασία για τον κανόνα της τέχνης σήμερα είναι ο διάλογος με τον παρατηρητή.  Αναγνωρίζοντας την παρουσία του παρατηρητή και τον προορισμό των έργων να ιδωθούν υπήρξε επίσης η αποφασιστική συμβολή στην συνεχιζόμενη εικαστική συζήτηση για τον μοντερνισμό. Αλλά πως μπορούν τα όρια αυτού του κανόνα να εξεταστούν σε σχέση με την ευρύτερη κοινωνία. Τι γίνεται στην περίπτωση που ο παρατηρητής παραμένει κρυμμένος από τον κόσμο ανίκανος να μπει σε οποιονδήποτε διάλογο με το έργο τέχνης. Αντικρίζοντας τον τοίχο, σε ένα τσιμεντένιο κελί χωρίς παράθυρα ή καθισμένος με δεμένα μάτια σε έναν μικροσκοπικό τσιμεντένιο κύβο σε απόλυτη ησυχία, περιμένοντας τον ανακριτή. Ένα ουσιώδες στοιχείο της φυλακής είναι η επιβολή της ησυχίας – η επιβολή της ησυχίας της ζωής, συχνά της δικαιοσύνης, του πόνου και της πολιτικής έκφρασης.

Η μαζική φυλάκιση έχει συζητηθεί με όρους βαθμών α/ορατότητας αλλά όχι τόσο με όρους εύρους διαδικασιών που αποκαλύπτουν το ενδιάμεσο των παραστατικών γλωσσών που θα μπορούσαν να ονομαστούν με ακουστικούς όρους ησυχία και με οπτικούς όρους αορατότητα. Συνδέεται η ησυχία και η αορατότητα με σχέση αιτίας και αιτιατού; Η κατάσταση/στάτους ως ένας ήσυχος και αόρατος χώρος δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται ακόμα σήμερα κυρίως από φυλακισμένους καλλιτέχνες  που δουλεύουν με κοινότητες που επηρεάζονται περισσότερο από φυλακές και αστυνόμευση έτσι ώστε να εξετάσουν την ιδιωτικοποίηση των φυλακών και την πολιτική και τα οικονομικά της μαζικής αύξησης του πληθυσμού των φυλακισμένων στις Η.Π.Α. από τη δεκαετία του 1970. Φυλακισμένοι, πρώην φυλακισμένοι, οι οικογένειές τους, κοινωνικοί ακτιβιστές, ακαδημαϊκοί και επαγγελματίες ίδρυσαν στη δεκαετία του ’70 μία voice-magnifying επίθεση στα ίδια τα θεμέλια των φυλακών που ονομάστηκε GIP (ή Prisons Information Group/Ομάδα Πληροφόρησης Φυλακών) και που αποσκοπούσε στο να μεταφέρει πληροφορίες σχετικά με τις φυλακές ανάμεσα στους ίδιους τους φυλακισμένους, αλλά και στους φυλακισμένους και τον έξω κόσμο. Σήκωσαν το πέπλο που έκρυβε τις εμπειρίες τους από την κοινή θέα.

Παρουσιάζοντας έργα εικαστικών καλλιτεχνών και performing artists η ομαδική έκθεση επιχειρεί να αποκαλύψει την βαθιά και σύνθετη αίσθηση της ησυχίας που χαρακτηρίζει το βιομηχανικό σύμπλεγμα της φυλακής ώστε να εξετάσει αν η τέχνη και η αισθητική μπορούν να σπάσουν τη σιωπή πάνω σε κρίσιμα πολιτικά θέματα όπως η μαζική φυλάκιση και η μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης, καθώς επίσης και η διαφθορά/κακοποίηση, τα δικαιώματα των διεμφυλικών-ανήλικων και η απομόνωση στις φυλακές. Η έκθεση επίσης θέτει τα θέματα της σχέσης αλλά και της ασυμφωνίας ανάμεσα στις τρέχουσες συνθήκες αυτο-περιορισμού και αυτό-απομόνωσης και της πραγματικής φυλάκισης εξετάζοντας τις ψυχικές, φυσικές, συναισθηματικές και πνευματικές πιέσεις που οι άνθρωποι πρέπει να υπομείνουν κατά τη διάρκεια της απομόνωσης. Όπως σημειώνει ο Mischa Twitchin «ποια μπορεί να είναι η “ηχώ” της σιωπής, πως μπορεί ο κοινωνικός χώρος ή οι τοποθεσίες να είναι ακριβείς (ή, πως μπορεί κανείς να αντισταθεί στο προνόμιο της “ιδιωτικότητας”,)… και τι μπορεί κανείς να καταλάβει με τον όρο “απομακρυσμένος” σε αυτές τις συνθήκες, τελικά;». Αναγνωρίζοντας την επίπτωση των πρακτικών που ενθαρρύνουν το ευρύτερο κοινό να έχει ενσυναίσθηση με τους φυλακισμένους διαμέσου της τέχνης ή του τρόπου που η τέχνη μπορεί να θεραπεύσει φυλακισμένους η έκθεση θα αντλήσει από μορφές αναπαράστασης που έχουν τη δυνατότητα να δουν πέρα από τον εαυτό τους αυτό που δεν μπορεί ούτε να ιδωθεί ούτε να ειπωθεί.

Σχετικά με την πλατφόρμα GREEECE IN USA:

Το ‘GREECE IN USA’ είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός παγκόσμιας εμβέλειας, ο οποίος προάγει τη γνώση του σύγχρονου και αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό και προωθεί τη διεθνή πολιτιστική συνεργασία και τη συμμετοχή της κοινωνίας. Η πλατφόρμα είναι αφιερωμένη στη διάδοση καινοτόμων και μοναδικών προγραμμάτων στον χώρο της τέχνης και της εκπαίδευσης, εξερευνώντας την εξελισσόμενη ποικιλομορφία και τον πλούτο του ελληνικού πολιτισμού επιδιώκει να δημιουργήσει και προκαλέσει νέα (πρωτότυπη) σκέψη για τις τέχνες και να προωθήσει τον διαπολιτισμικό διάλογο μέσα από συνεργασίες και “νέες” πλατφόρμες έκφρασης. Εστιάζει σε μια σειρά πολιτιστικών δραστηριοτήτων, μεταξύ των οποίων η ανάπτυξη και η υποστήριξη της δημιουργικής, ακαδημαϊκής έρευνας με έμφαση στην πολιτιστική πολιτική και την εξωστρέφεια του ελληνικού πολιτισμού. Καθώς επίσης στην παραγωγή πολιτιστικών έργων και φεστιβάλ σε συνεργασία με εξέχοντες πολιτιστικούς εταίρους των ΗΠΑ, καθώς και τη διοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων, εργαστηρίων και πολιτιστικών ανταλλαγών μέσω προγραμμάτων φιλοξενίας καλλιτεχνών ‘art residencies.’

 

Εγκαίνια: 2 Ιουλίου 2020

Διάρκεια: 2 Ιουλίου 2020 – 8 Αυγούστου 2020

Χώρος: Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη

Επιμέλεια: Δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Β. Αλεξάνδρου, Δ. Αμελαδιώτης, Γ. Βαβάτσης,  Λ.Βασιλειάδη, Λ. Βενιέρη, Θ. Γκατζούλη, Κ. Δαμουλάκης, Θ. Δάπης, Δ. Εφέογλου, Β. Ζωγράφος, Ε. Θεοφυλάκτου, Χ. Κάλφας, Π. Κλιάφα, Χ. Κοντοσφύρης, Ν. Κρυωνίδης, Γ. Λαζόγκας, Δ. Λάμπρου, Γ. Λάππας, Σ. Λάσκος, Α. Λίτη, Θ. Μακινατζής, Ε. Μαυρίδης, Κ. Μαυρογεώργη, Φ. Μπάλας, Β. Νομίδου, Γ. Ξένος, Α. Παλαβράκης, Δ. Παλάντζας, Γ. Πανταζής, Λ. Παπακωνσταντίνου, Χ. Σαραντοπούλου, Ε. Στόικου, Σ. Ταυλαρίδης, Γ. Τσακίρης, Φ. Τσιτσόπουλος, Γ. Φτελκόπουλος, Μ. Χάρος,  M. Jankulovski, L. Jaric, W. Stiller 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

“Armory Square”, 2019, 76 x 76 εκ. Άδειες χρησιμοποιημένες Καρτέλες χαπιών από αλουμίνιο (blisters) πάνω σε επιφάνεια plexiglass, σιλικόνη.

Ανήκει στη σειρά έργων με τίτλο “Armory”:

Πρόκειται για μια σειρά αφηρημένων έργων με τίτλο “Armory” (από τη μορφική τους ομοιότητα με τις μεσαιωνικές πανοπλίες και τον σχετικό συμβολισμό) και τα οποία είναι φτιαγμένα από τις «καρτέλες» (blister) αλουμινίου στις οποίες συσκευάζονται τα χάπια, κολλημένων πάνω σε επιφάνειες δύο ή τριών διαστάσεων σε σχηματισμούς γεωμετρικής αφαίρεσης με έναν αυστηρό εσωτερικό ρυθμό. Το ανάγλυφο των συσκευασιών αυτών δημιουργεί ένα παιχνίδι με το φως και το πλήθος του υλικού διάφορους συνειρμούς με το φάρμακο και την εμπειρία του καθενός με αυτό….

Όπως έγραψε η επιμελήτρια Δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη στον πρόλογο του καταλόγου της ατομικής της έκθεσης με τίτλο “Pharmakon”: «… όλη η δουλειά της έχει συγγένειες με τη Minimal Art, την Op Art, και φυσικά την Conceptual Art. … Το οπτικό παιχνίδι των γραμμών, των επιφανειών, των χρωμάτων, όπου υπάρχουν, η γραμμική αρμονική διάταξη με άψογους συνδυασμούς θετικού-αρνητικού, κοίλου και κυρτού, σε μια φωτεινή πολυσημία… Ο ερεθισμός της ματιάς καταλήγει σε αισθητικό παιχνίδι φωτός. … τα αυστηρά οργανωμένα σύνολα αναδεικνύουν τις σχέσεις φωτός, σχημάτων και μορφών, καταλήγοντας σε μια οπτική εμπειρία με εικόνα κίνησης και μεταβολής, παρά τη στατικότητα του συνόλου.»

“Bacteria VIII”, 2019,  64,5 x 64,5 εκ. Στρογγυλά, μικρά, αλουμινόχαρτα από την πίσω τυπωμένη πλευρά των καρτελών των χαπιών (blisters) πάνω σε προετοιμασμένο καμβά με ακρυλικά spray.

Ανήκει στην σειρά έργων με τίτλο “Bacteria”:

Η σειρά έργων “Bacteria” αποτελείται από έργα φτιαγμένα από στρογγυλά ή ωοειδή κομματάκια της συσκευασίας των χαπιών (τυπωμένη πίσω όψη των blisters) από αλουμίνιο επικολλημένα σε καμβά.

Η σειρά αυτή των έργων είναι εμπνευσμένη από την βιολογία και συγκεκριμένα από τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς που δημιουργούν οι αποικίες βακτηρίων, όπως φαίνονται στο μικροσκόπιο. Η μεγέθυνση αυτών των απειροελάχιστων σχημάτων αναδεικνύει την τεράστια δύναμή τους και η αναπαράστασή τους με assemblage από μικρά ασημόχαρτα της συσκευασίας των χαπιών (blister) πάνω στον προετοιμασμένο καμβά επιτρέπει να συνυπάρχουν στο κάθε έργο το πρόβλημα και η λύση του, η αρρώστια και η ίαση, ενδεχομένως η ζωή και ο θάνατος.

Εγκαίνια: Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Διάρκεια: 23 Μαΐου 2020 – 6 Ιουνίου 2020

Χώρος: Γκαλερί Σκουφά, Αθήνα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Νίκος Αγγελίδης, Καλλιόπη Ασαργιωτάκη, Μαρία Γιαννακάκη, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Ειρήνη Κανά, Πέγκυ Κλιάφα,. Ανδρέας Κοντέλλης, Αλέξης Κυριτσόπουλος, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Θανάσης Μακρής, Τάσος Μαντζαβίνος, Παναγιώτης Μπελντέκος, Λαμπρινή Μποβιάτσου, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Κώστας Παπανικολάου, Αχιλλέας Ραζής, Γεράσιμος Ρήγας, Παύλος Σάμιος, Βασίλης Σελιμάς, Βασίλης Σούλης, Αντώνης Στάβερης, Γιώργος Σταθόπουλος, Γιώργος Χαδούλης

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τo έργo:

“Πορτραίτο του Viagra”, 2013, 75,5×63,5 εκ. Ακρυλικά χρώματα σε καμβά, ξύλινη κορνίζα, μεταλλικό ταμπελάκι με σκαλισμένο όνομα.

Ανήκει σε μια σειρά έργων με τίτλο «Πορτραίτα Χαπιών», που περιλαμβάνει ζωγραφισμένα χάπια πάνω σε καμβά που πλαισιώνονται από «μπαρόκ» ξύλινες κορνίζες και μικρά μεταλλικά ταμπελάκια με χαραγμένα τα «ονόματά» τους, όπως θα εμφανίζονταν στον τοίχο ενός μουσείου. Η ιδέα είναι ότι τα φάρμακα έχουν ένα κύκλο ζωής, επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων, έχουνε μια «προσωπικότητα». Η ιδέα είναι επίσης ότι γνωρίζοντας τι είδους φάρμακα παίρνει ή δεν παίρνει κάποιος, μπορούμε να «ζωγραφίσουμε το πορτραίτο του».

Εγκαίνια: 9 Οκτωβρίου 2019

Διάρκεια: 19 Οκτωβρίου 2019 – 9 Μαρτίου 2020

Χώρος: Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ, Μέτσοβο

Επιμέλεια: Δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη, Επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης – Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου

Υπό την αιγίδα: Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

Χορηγοί: Ίδρυμα Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αδαμάκος Γιάννης, Βελώνης Κωστής, Βενετόπουλος Μπάμπης, Γεροδήμος Βασίλης, Γκαβαϊσέ Βάσω, Γουλάκος Περικλής, Γραμμένος Κορνήλιος, Γυπαράκης Γιώργος, Δαμοπούλου Γεωργία, Ζαμπούρα Μαριλένα, Ζαφειρόπουλος Θοδωρής, Ζαχαριουδάκης Μανώλης, Ζουρούδης Δημήτρης, Indoors (Μαριγώ Κάσση, Βάλλυ Νομίδου, Σπυριδούλα Πολίτη, Μαίρη Χρηστέα), Κάπτεν (Χρήστος Κωτσούλας), Καρατζά Άντζυ, Κλιάφα Πέγκυ, Κριθαρά Ρίκα, Λίτη Αφροδίτη, Μακαρούνας Νίκος, Μανουσάκης Μιχάλης, Ματσούκη Ειρήνη, Μισούρας Τάσος, Μπέτσου Βίκυ, Μπήτσικας Ξενοφών, Μπονάτσος Σταύρος, Μπουρονίκος Χρήστος, Μυτιληναίου Φρόσω, Ξαγοράρης Ζάφος, Παπαδημητρίου Νίκος, Παπαδόπουλος Κρίτων, Παπαζήση Κατερίνα, Παπαηλιάκης Ηλίας, Πατσουράκης Ευτύχης, Ζαφειροπούλου Κατερίνα, Προδρομίδης Θοδωρής, Ραυτόπουλος Θοδωρής, Ρόρρης Γιώργος, Σάββα Ανδρέας, Σαχίνης Ξενής, Σκούρτης Άγγελος, Σπηλιόπουλος Μάριος, Σπύρου Έφη, Στράτου Δανάη, Τρανός Νίκος, Τριανταφύλλου Κωστής, Τσακίρης Γιώργος, Τσώλης Κώστας, Φάρος Μάκης, Χαλυβοπούλου Έφη, Χανδρής Παντελής, Χαραλάμπους Πάνος, Χαρβαλιάς Γιώργος, Χαρίσης Χρήστος, Χάρος Μανώλης, Χατζηαργηρού Έρση, Χατζηγεωργίου Γιούλα, Χιώτη Θάλεια, Χριστόπουλος Κώστας, Χριστούλη Βιβέττα, Ψυχούλης Αλέξανδρος

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

PILLOW, 2019, 63 x 107.5 εκ. Πραγματικά χάπια και ακρυλικά χρώματα πάνω σε επιφάνεια MDF, προστατευτική επιφάνεια από plexiglass

 

Από τον Κατάλογο της Έκθεσης, κείμενο της επιμελήτριας Δρ. Λίνας Τσίκουτα-Δεϊμέζη:

Στα έργα της Πέγκυ Κλιάφα η κεντρική ιδέα, το εννοιολογικό πλαίσιο, είναι κυρίαρχο με προεκτάσεις και αναλύσεις που θέτει η ίδια, ως προς το περιεχόμενο και την τεχνική αρτιότητα που εκπλήσσει.

Το θέμα, το περιεχόμενο και το εννοιολογικό πλαίσιο, η καλλιτέχνιδα το εντοπίζει με έρευνα, μελέτη και τεκμηρίωση. Η πρωτοτυπία της τέχνης της έγκειται στο ότι η ίδια επιλέγει ως βάση επηρεασμένη από τα ready-made του Marcel Duchamp, ως συστατικό στοιχείο των έργων της, το χάπι ή το περιτύλιγμα, τη συσκευασία του φαρμάκου ή άλλα μικρότερα ανάλαφρα στοιχεία, τα μικρά ασημί χαρτάκια, τις φλοίδες που καλύπτουν κάθε χάπι πριν ανοιχτεί.

Το έργο της Κλιάφα, Pillow, φτιαγμένο για την έκθεση, δημιουργείται από χάπια. Ένα μαξιλάρι κατασκευασμένο από αληθινά χάπια, τοποθετημένα σε επιφάνεια MDF και ακρυλικά χρώματα, κλεισμένο σε plexiglas, διαστάσεων 63 x 107,5 εκ.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από διάφορα μετσοβίτικα παραδοσιακά μαξιλάρια και υφαντά, ένα οριζόντιο δημιούργημα φτιαγμένο, όπως συνηθίζει η Πέγκυ, με πραγματικά χάπια διαφόρων χρωμάτων και κάποια τμήματα ζωγραφισμένα με ακρυλικά χρώματα. Η σύνθεση με έμπνευση από μοτίβα των μαξιλαριών, με γεωμετρικά σχήματα που δημιουργούν μιαν όμορφη, λαμπερή γεωμετρική σύνθεση. Τα μαξιλάρια στα χωριά είχαν διάφορες χρήσεις, ανάπαυσης, θεραπείας αλλά και στολισμού του εσωτερικού των σπιτιών.

Η όλη δημιουργία παρουσιάζει μια αντίθεση, μαλακού και σκληρού, καθώς τα μαξιλάρια είναι υφασμάτινα και μαλακά, ενώ το έργο σχηματίζεται από σκληρά υλικά, όπως η ξύλινη βάση, τα στερεά χάπια, τα οποία αναπαριστούν τα σχέδια από τις κλωστές και τα νήματα. Την Πέγκυ την ενδιαφέρει η έννοια της θεραπείας μέσα από την επιστροφή στις ρίζες, η αναζήτηση μοτίβων και σχημάτων, μέσα από τα παραδοσιακά γεωμετρικά σχέδια των μαξιλαριών, με χρωματιστά τρίγωνα, ρόμβους, γραμμές σε σειρές, τετράγωνα κ.ά. Στην έρευνά της, όπως συνηθίζει πάντα στις δημιουργίες της, ανακάλυψε πως τα σχήματα και τα μοτίβα στα υφαντά χρησιμοποιούν μια ολόκληρη γλώσσα, έννοιες και συμβολισμούς, αποδίδοντας νόημα και ιδιαίτερη σημασία σε κάθε μοτίβο, μικρό ή μεγάλο σχήμα, και αυτό ουσιαστικά δημιουργείται και εξελίσσεται, μέσα από την καθημερινότητά τους, τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, τις χαρές και τις συνήθειές τους μέσα από τις παραδόσεις. 

Η αυστηρή δομή, η απόλυτη συμμετρία, η άψογη εκτέλεση, συντελούν στη δημιουργία μιας ψευδαισθησιακής εικόνας με πολλές προεκτάσεις και συνειρμούς. Σίγουρα το χάπι και το φάρμακο παραπέμπουν στον Hirst, αλλά τα έργα της Κλιάφα έχουν προσωπική υπόσταση και καταλήγουν σε μια ευχάριστη ποιοτική έκπληξη.

Η τελειότητα της τεχνικής, της εφαρμογής και του αισθητικού αποτελέσματος καταλήγει σε ένα simulacrum, σε μια ψευδαισθησιακή εικόνα που η γοητεία της, όταν μάλιστα διαπιστώσει το θεατής την υλική διάστασή της, ξεπερνά και δύναται να αντιπαρατεθεί στην ίδια την πραγματικότητα.

Όλη η δουλειά της Πέγκυ έχει συγγένειες με τη minimal art, την op art, και φυσικά την conceptual art. Η τέχνη της έχει άμεση και ειλικρινή σχέση με το ελάχιστο, με το ευτελές, αλλά και με τις γεωμετρικές μορφές. Στα χέρια της το ευτελές γίνεται ισχυρό. Τα έργα της θέτουν ζητήματα, όπως το εφήμερο ή η σχέση υψηλής και ταπεινής τέχνης, με κατάληξη στην αισθητική απόλαυση.

Δελτίο Τύπου

Επετειακή έκθεση με τίτλο «Τόποι Δημιουργίας»

Έκθεση με τίτλο «Τόποι Δημιουργίας» εγκαινιάζεται στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ στις 19 Οκτωβρίου 2019 από τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Κωνσταντίνο Τασούλα. Πρόκειται για μια φιλόδοξη εικαστική παραγωγή στην οποία συμμετέχουν με πρωτότυπο έργο τους 64 σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες.

Οι καθιερωμένες φθινοπωρινές εκδηλώσεις της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ σηματοδοτούνται φέτος από μια διπλή επετειακή γιορτή: Τη συμπλήρωση, αφενός, των 30 χρόνων λειτουργίας της Πινακοθήκης στο Μέτσοβο και, αφετέρου, των 60 χρόνων από την αναμπέλωση των άγονων πλαγιών της περιοχής και τη δημιουργία του γνωστού σήμερα κρασιού «Κατώγι» από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.

Αφιερωμένη στον τόπο, στην δημιουργία, στο όραμα και στη συνέχεια, η έκθεση «Τόποι Δημιουργίας» φιλοδοξεί να αναδείξει αφενός την πολυμορφία των αναζητήσεων και το δυναμισμό της σύγχρονης τέχνης των δημιουργών μας και αφετέρου να συμβάλλει στην πρόσληψη και κατανόηση μιας ιδιαίτερης πολιτισμικής οντότητας –ενός ξεχωριστού «τόπου δημιουργίας»-, διερευνώντας συγχρόνως τις βαθύτερες ταυτίσεις που ορίζουν τους «τόπους δημιουργίας» των συμμετεχόντων καλλιτεχνών.

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη, η οποία υπογράφει και τα κείμενα στον δίγλωσσο πολυτελή κατάλογο της έκθεσης.

Όπως εξηγεί η ίδια στον πρόλογο του βιβλίου: «Στην επιμέλεια και στην επιλογή των καλλιτεχνών, ένα πολύ δύσκολο και σκληρό εγχείρημα για τον επιμελητή, τον ερευνητή, τον ιστορικό τέχνης, είναι τις τελευταίες δεκαετίες ο μεγάλος αριθμός των σημαντικών Ελλήνων δημιουργών που δραστηριοποιούνται στη χώρα. (…) Με κριτήριο, την ποιότητα, την απόδοση της πολυμορφίας της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας, και το προσωπικό στίγμα των καλλιτεχνών, καταλήξαμε σε 64 ξεχωριστούς και σημαντικούς καλλιτέχνες οι οποίοι δημιούργησαν τα 60 έργα της έκθεσης. (…) Τα είδη, τα μέσα και οι τεχνικές που χρησιμοποιούν είναι όλα τα σύγχρονα μέσα που χρησιμοποιούνται στη σύγχρονη τέχνη, από τα πιο παραδοσιακά μέχρι τα πιο πρωτοποριακά, τα πολυμέσα, την τεχνολογία και τις πιο εξελιγμένες εκδοχές της. Πιο συγκεκριμένα έχουμε 19 έργα ζωγραφικής, 12 επιτοίχια, 20 εγκαταστάσεις ή γλυπτά, 11 βίντεο, και 3 performances. (…) Στην επιλογή του θέματος έχουν παίξει ρόλο τόσο η εικόνα, όσο και το εννοιολογικό πλαίσιο. Θεματικά, κάποιοι καλλιτέχνες ασχολούνται στο έργο τους με τον ίδιο τον Αβέρωφ, άλλοι με την ιδιαίτερη φύση του τόπου, τα κλήματα, τα αμπέλια, τα ζώα, τις αρκούδες, τα αχανή τοπία, την παράδοση, τα έθιμα και τις συνήθειες, τον ρόλο της γυναίκας στην περιοχή, τα υφαντά, τα στολίδια, τα κεντήματα, τα κρασιά, την ιστορία, τις ιδιαίτερες παραδόσεις. Ενδιαφέρον έχει η αντίθεση του συνδυασμού της παράδοσης με σύγχρονες τεχνικές. Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε πως τα έργα έχουν όλα ενδιαφέρον και κατά δεύτερο λόγο αποτελούν μια αρκετά ενδιαφέρουσα και αντικειμενική εκδοχή της σύγχρονης ελληνικής εικαστικής σκηνής. Οι εμμονές τους, αλλά και η προσωπική γραφή, οι επιλογές που καθορίζουν και καθιστούν συνήθως αναγνωρίσιμο το έργο τους διαφαίνονται και στη συγκεκριμένη έκθεση. Τέλος, η εννοιολογική, η μινιμαλιστική τέχνη, φιλοσοφικές έννοιες, πρωτοτυπία, ευρηματικότητα, γνώση της ιστορίας της τέχνης, αλλά και της σύγχρονης διεθνούς τέχνης, συνδυασμός της παράδοσης, βαθιά γνώση των τεχνικών, αποτελούν στοιχεία τα οποία καθιστούν ενδιαφέρουσες και ξεχωριστές τις 60 εικαστικές δημιουργίες που παρουσιάζονται στο Μέτσοβο. (…) Από μια άποψη, η έκθεση αυτή έρχεται ως συνέχεια και εξέλιξη, μια νέα εκδοχή της παλιότερης έκθεσης που παρουσιάσαμε από κοινού το 2002, στην οποία 51 καλλιτέχνες από όλα τα μέσα και τις τεχνικές δημιούργησαν ένα έργο-αφιέρωμα στο νομό Ιωαννίνων, προφέροντας έτσι για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια αντιπροσωπευτική καταγραφή της πολυμορφίας της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. (…) Μπορούμε χωρίς υπερβολή να πιστεύουμε πως η έκθεση «Τόποι Δημιουργίας», όπως και η πρώτη του 2002, γράφουν ιστορία με τη σύγχρονη εικαστική σκηνή της Ελλάδας, η οποία δεν υστερεί καθόλου σε σχέση με την διεθνή, απλά δεν έχει τους κατάλληλους κρατικούς μηχανισμούς για την προωθήσει και να την κάνει γνωστή στο εξωτερικό».

 

* Κατώγι Αβέρωφ Α.Ε.

* Alpha Bank

Εγκαίνια: Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Διάρκεια: 25 – 30 Σεπτεμβρίου 2019

Χώροι: Επιβατικός Σταθμός, Χώρα, Μύκονος (25-30/09)
Κίτρινος Πύργος, Άνω Μερά, Μύκονος (26/09)
Νήσος Δήλος (28/09)
Μαράθι, Μύκονος ( 29/09)

Ιδρύτρια και Art Director της Μπιενάλε Μυκόνου: Λυδία Βενιέρη

Program Manager: Έλλη Σκρέτα

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

ANTIDOTE, 2019, 20 x 15 x 8,5 εκ. Μεταλλικό κουτί, Συσκευασίες (blister) χαπιών από αλουμίνιο, Σιλικόνη, Καθρέπτης

 

Σχετικά με το έργο ANTIDOTE της Πέγκυς Κλιάφα:

“Αυτό το φάρμακο, αυτό το «γιατρικό», αυτό το φίλτρο,

ίαμα και δηλητήρια συνάμα…”

PLATO’S PHARMACY

Jacques Derrida

Το δηλητήριο εκδηλώνεται σε πολλές μορφές και συγκεκριμένα σε ουσίες και καταστάσεις που μολύνουν το σώμα και την ψυχή. Τα φάρμακα μπορεί να είναι ταυτόχρονα το δηλητήριο και το αντίδοτο. Ένα κουτί ντυμένο με χρησιμοποιημένες συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο με έναν εσωτερικό καθρέπτη υποδηλώνουν την δύναμη των φαρμάκων, τη δύναμη της αντιμετώπισης της αλήθειας στη διαδικασία της αυτογνωσίας και τη δύναμη της τέχνης ως αντίδοτα στο δηλητήριο και σε άλλες δυσάρεστες καταστάσεις. Η αμφισημία, που χαρακτηρίζει τα φάρμακα και τους καθρέπτες μέσα στην ιστορία της τέχνης, επεκτείνεται και στην δημιουργία ενός πολύτιμου μικρού κουτιού που γυαλίζει με τα συμμετρικά κοίλα του σχήματα  παρόλο που έχει κατασκευαστεί από απόλυτα ευτελή υλικά και που έχει ποικίλους συνειρμούς που σχετίζονται με τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές μέσα στη ζωή.

 Peggy Kliafa

 

Mykonos Biennale

Απάθεια είναι το θέμα της 4ης Mykonos Biennale που ξεκινά στη Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου στη Χώρα Μυκόνου. Θα ακολουθήσουν πέντε μέρες γεμάτες εικαστικές, μουσικές και χορευτικές δραστηριότητες, video art προβολές καθώς και ένα διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους με τη συμμετοχή καλλιτεχνών απ’ όλο το κόσμο, όπου η παράδοση συναντά την σύγχρονη τέχνη.

Στον «Μεταβατικό Σταθμό» της Μπιενάλε, τον πρώην επιβατικό σταθμό της Χώρας του νησιού, θα φιλοξενηθούν δράσεις και θα εκθέσουν έργα τους οι: Francisco Alvarado–Juárez​, Tjorg Douglas Beer, Λυδία Βενιέρη, Άννα Βεκρή, Γιώργος Βδοκάκης, Loreto Buttazzoni, Γιάννης Γαζετόπουλος, Khadim Dai, Karl Grümpe & Rene P.G., Γιάννης Ηλιόπουλος, Βασίλης Καβουρίδης, Χάρης Κοντοσφύρης, Αλεξανδρος Μαγκανιώτης, Κωνσταντίνος Μπούρας, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Polly Patsy, Βίκη Σταματοπούλου, Άγγελος Σπυρόπουλος, Βασίλης Τσοκόπουλος και η Κλεοπάτρα Χαρίτου.

Στον ίδιο χώρο θα πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Dramatic Nights στα πλαίσια του οποίου θα παρουσιαστούν οι ταινίες: BATHERS από τον Florian Goralsky (FR), BURQA CITY από τον Bracq Fabrice (FR), DESOLATION από τον Θωμά Γιαννάκη (GR) , DIRTY WHITES από τον Joseph Laguidice (USA), ESCAPE από τον Amr Singh (NOR), GO BACK 3 SPACES από τον Stefano Schiavone (IT), KOPACABANA από τους Marcos Bonisson & Khalil Charif (BR), LITTLE MAID’S DOLL από τον Dima Proykova (BGR), PEEPING NICHOLAS από τον Emanuel Cossu (IT), PRISON του Ramazan Çardak (TUR), STILL BORN της Leila Abdelrazaq (USA), SUNSHINE VICE του Joseph Laguidice (USA), THE PASSPORT από την Hanieh Bavali (IRN).

Παράλληλα, στα στενά της χώρας και γύρω από τον Επιβατικό Σταθμό θα γίνουν οι προβολές Video Graffiti στις οποίες θα παρουσιαστούν τα παρακάτω έργα: EMBRACES & THE TOUCH OF SKIN της Sara Koppel (DNK), DIVINE COMEDY του Behnaz Zahmatkesh (IRN), HOLIDAY COLORS του Marco Cucurnia, IN THE RIVER’’ FLOW της Alexandria Searls (USA), INVISIBLE SCULPTURE 019 της Capitana F (GER), KOMPONG KHLEANG FLOATING VILLAGE του Matthew Gibson (Cambodia), RIVANNA RIVER DIARIES: THE SCHOOL της Alexandria Searls (USA), ROOFTOP REFUGEE της Alexandra Brodski (UK), SEVEN KINDS OF SATISFACTION του Amir Monfared (GER), STORMCHOIR – SPAWN OF ERDENVOLK του Matthew Gibson (RUS), WOUND της Nima Valibeigi (IRN), A DECLARATION OF ANOTHER KIND OF LOVE της Εσμεράλδας Μομφερράτου (GR), και το AUTANT EN EMPORTE LA MER της Όλιας Βερροιοπούλου (GR).

Για ακόμη μία χρονιά θα πραγματοποιηθεί το μαγευτικό κυνήγι θησαυρού στην Δήλο με τη συμμετοχή καλλιτεχνών απ’ όλο το κόσμο. Αναλυτικά οι καλλιτέχνες: Francisco Alvarado–Juárez​, Michelle Andrade, Tjorg Douglas Beer, Κωστής Βελώνης, Ιωάννα Βλάχου, Aruro Brena, Medri Davide, Peter D. Gerakakis, Μαρία Γεωργούλα, Θάλεια Γκατζούλη, Chris Giannakos, Zhen Guo, Βασίλης Καβουρίδης, Ζωή Κεραμέα, Αμάντα Κυριτσοπούλου, Πέγκυ Κλιάφα, Barbara Knight, Κωνσταντίνος Λαδιανός, Θανάσης Λάλας, Ειρήνη Λιναρδάκη, Αφροδίτη Λίτη, Τζένη Μαρκέτου, Steve Miller, Δημήτρης Μπαρούχος, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Βάλια Παπαστάμου, Ηλίας Παπαηλιάκης, Χαρά Πιπερίδου, Sebastian Piras, Patsy Pitts, Joanna Przybyla, Hamid Razmkhah, Γεωργία Σαγρή, Νικόλας Σαρλής, Βίκη Σταματοπούλου, Άγγελος Σπυρόπουλος, Νίκος Τρανός, Κλεοπάτρα Χαρίτου, Μανώλης Χάρος και ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης. Τα Αντίδοτα των καλλιτεχνών θα εκτεθούν κλειστά πριν το κυνήγι θησαυρού και η αποκάλυψη τους θα γίνει τη τελευταία μέρα της Μπιενάλε στον Επιβατικό Σταθμό της Χώρας.

Οι εκδηλώσεις της Μπιενάλε περιλαμβάνουν ακόμη: τη χορευτική performance της Μαρίας Χρισταρά τη Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου, τη μοναδική μουσική performance του συνθέτη και μουσικού Βασίλη Τζαβάρα στον Επιβατικό Σταθμό τη Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, το Μυστικό Πάρτυ στην Άνω Μέρα την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου με τους μουσικούς Λευτέρης Σηκινιώτης – Καντανάσο (τουμπάκι, τσαμπούνα) και τον Μιχάλη Μπάμπελη (τσαμπούνα) συνοδευόμενοι από τα τοπικά χορευτικά σχήματα: Ανεμόμυλοι, Μαντώ, Μυκονιάτικη Βεγγέρα και Άνω Μερά. Τη Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί Μυκονιάτικο Πανηγύρι στην Εκκλησία του Σταυρού στο Μαράθι που οργανώνει ο Απολλώνιος Όμιλος και θα χορέψει η Μυκονιάτικη Βεγγέρα, η Μπιενάλε θα είναι εκεί ενισχύοντας τις τοπικές δράσεις του νησιού.

Στο κλείσιμο της φετινής Μπιενάλε, τη Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη,  θα γίνει προβολή του βίντεο που δημιουργήσαμε προς τιμήν του γλύπτη Τάκη. Ύστερα μια πομπή καλλιτεχνών θα απελευθερώσει φανάρια στον νυχτερινό ουρανό στην μνήμη του, με τη συνοδεία του καταξιωμένου σαξοφωνίστα και μουσικού Δημήτρη Βασιλάκη και της χορεύτριας Silvia Macci.

 

Website: www.mykonosbiennale.com

Εγκαίνια: 15 Σεπτεμβρίου 2019

Διάρκεια: 15 – 30 Σεπτεμβρίου 2019

Χώρος: Πολιτιστικό & Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου Κρήτης

Επιμέλεια: Στέλλα Κουκουλάκη

Βοηθός Επιμελήτριας: Δημήτρης Λάμπρου

Υποστήριξη: Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη
Δήμος Ηρακλείου

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αγαπητού Τατιάνα, Αδάμ Χριστίνα, Αλεξάνδρου Βασίλης, Ανδρουλάκη Κατερίνα, Ανδρουτσάκης Στάθης, Αντωνόπουλος Σταύρος, Αργυράκη Ασαργιωτάκη Θεοδοσία, Βασιλάκου Μαργαρίτα, Γαΐτης Γιάννης, Γκαρστέα Έλενα, Γρηγοριάδη Μαρία, Παύλος, Δουζενάκη Μαρκέλλα, Ζαρωνάκης Νίκος, Καλιακάτσος Τάσος, Καμένου Βίκυ, Καρατζάς Δημήτρης, Κεσσανλής Νίκος, Κλιάφα Πέγκυ, Κολέτσος Κων/νος-Νεκτάριος, Κοντοσφύρης Χάρης, Κουκουλάκη Στέλλα, Κουνάλης Γιώργος, Κουνάλης Κώστας, Λαζόγκας Γιώργος, Λάμπρου Δημήτρης, Λάππας Γιώργος, Λιναρδάκη Ειρήνη, Λίτη Αφροδίτη, Μαλτέζου Μαρίνα, Μάρα Μάγδα, Ματαλλιωτάκη Ρένα, Μαρκαντωνάκης Γιάννης, Μαυρίδης Στάθης, Μουδάτσος Κώστας, Μπακαλούμα Τζένη, Μποβιάτσου Λαμπρινή, Μπογδάνου Όλγα, Μπρισνοβάλη Αγγελική, Μπρούζος Γιάννης, Μυταράς Δημήτρης, Νικολαΐδου Χαρούλα, Νικολακάκη Ευαγγελία, Ξημέρη Ιωάννα, Παγωμένος Κώστας, Παπαγιάννης Ευάγγελος, Παπαδάκης Αριστοδήμος, Παπαδοπεράκη Ασπασία, Παπαϊωάννου Χριστίνα, Πετρανάκη Αλεξάνδρα, Πολιτόπουλος Γιάννης, Πολιτοπούλου Ελένη, Πυτικάκη Ελευθερία, Ράλλη Μπέσσυ, Ρήγα Ναυσικά, Σαρλής Νικόλαος, Σιαμπακούλης Γιώργος, Σκεπετζή Χρυσούλα, Σολιδάκης Βασίλης, Σπυριδάκης Στέλιος, Στάμος Θεόδωρος, Στασινοπούλου Κανέλλα, Σταυριανουδάκης Καμπάς Ανδρέας, Στεφανάκις Γιάννης, Σφακιανάκη Χριστίνα, Τριαντοπούλου Αγγελική, Τσακίρης Γιώργος, Τσαμανδούρας Ζαχαρίας, Τσαμπουράκης Μανώλης, Τσόκλης Κώστας, Φασιανός Αλέκος, Φιλίππου Αποστόλης, Φραγκιαδάκης Μανώλης. 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Armory Shield – Placebo Series, Φ110 εκ. Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου,
σιλικόνη, φύλλο αλουμινίου, φωτισμός led

 

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ:

Αντί προλόγου:

Η έκθεση CulturaHer, διοργανώνεται στα πλαίσια των εκδηλώσεων του φεστιβάλ του Δήμου Ηρακλείου, «Τέχνη καθ’ οδόν». Με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών διαφορετικής τεχνοτροπίας και άποψης για την τέχνη, η έκθεση έχει στόχο την ανάδειξη των πολλαπλών δυνατοτήτων της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με έργα αξιόλογα, τα οποία καλύπτουν μια εικαστική διαδρομή που έχει ως αφετηρία την πολιτιστική κληρονομιά και καταλήγει στη σύγχρονη αντίληψη περί τέχνης…

Αριστέα Πλεύρη

Αντιδήμαρχος Πολιτισμού,
Εθελοντισμού και Μνημείων

 

Τέχνης διασταυρώσεις

Ένα χρόνο μετά την επιτυχημένη διοργάνωση της έκθεσης ActaρικART το φεστιβάλ «Τέχνη καθ’ οδόν», με στόχο την ανάδειξη της σύγχρονης τέχνης, δραστηριοποιείται ενεργά με νέα καλλιτεχνικά βήματα, καλωσορίζοντας με μεγάλο ενθουσιασμό την έκθεση CulturaHER…

…η συμμετοχή 73 δημιουργών αποσκοπεί στο να δοθεί έμφαση στο καθολικό πρόσωπο της τέχνης, που αντανακλά τον πολιτισμό μας εν γένει…

…Τα εκτιθέμενα έργα, ως γνήσια προϊόντα τέχνης, συνιστούν ένα μικρόκοσμο όλων εκείνων που τεκταίνονται στις μέρες μας και κατά αυτόν τον τρόπο συμπυκνώνουν ποικίλα συναισθήματα, προβληματισμούς και ανησυχίες, πυροδοτώντας τον καλλιτέχνη να τους δώσει σάρκα και οστά, για να παραμείνουν έτσι ζωντανά στη συλλογική συνείδηση. Η τέχνη δρα καταλυτικά στην ευαισθητοποίηση για την επίτευξη της προόδου, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την αναζήτηση για το ωραίο… Ο πλουραλισμός αυτός είναι απαραίτητος, ώστε η τέχνη να μπορεί να γεννήσει καρπούς και να επιδρά θετικά, ολοένα και περισσότερο, με κάθε της μορφή, στην κοινωνία.

 

Στέλλα Κουκουλάκη

Εικαστικός – Επιμελήτρια

 

Εγκαίνια: 12 Ιουλίου 2019
Διάρκεια: 12 Ιουλίου – 4 Αυγούστου 2019
Χώρος: Κτίριο Beau Rivage, Ακτή Λουτρακίου
Επιμέλεια: Φωτεινή Βεργίδου, Τάκης Ζερβεδάς, Ζωή Πυρίνη και Μάκης Φάρος

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Μαργαρίτα Αθανασίου, Μπάμπης Βενετόπουλος, Κυριακή Γονή, Λίνα Θεοδώρου, Πέγκυ Κλιάφα, Μάρι Μασουρίδου, Βάλλυ Νομίδου, Στέλιος Ντεξής και Μυρτώ Βουνάτσου, Εύα Παπαμαργαρίτη, Νεκτάριος Παππάς και Άννα Παπαέτη, Γιασεμί Ράπτη, Τζάνις Ράφα (Ραφαηλίδου), Σπύρος Στεργίου, BrowserBased (BjørnMagnhildøen, AlexZakkasandZsoltMesterhazy), JohnButler, YvonChabrowski, TedDavis, forcancel (Τάκης Ζερβεδάς, Ζωή Πυρίνη, Μάκης Φάρος), BenGrosser, Refrakt (AlexanderGovoni & CarlaStreckwall), LouiseSchmid και LiamYoung.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

Change, 2016, 90x90x13 εκ. Σταυρός φαρμακείου Led κυλιόμενων μηνυμάτων digital,
περιμετρικό προφίλ αλουμινίου, επιφάνειες plexi glass με εμφανή led φωτισμό

Dissolution, 2011. Πρόκειται για ένα βίντεο που δείχνει τη διάλυση του αναβράζοντος γλυπτού (“Man”) μέσα σε έναν κύβο πλέξι γκλας γεμάτο νερό, την πτώση του και την εξαφάνισή του. Ένα έργο για το εφήμερο και το αυτο-καταστροφικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Η δεύτερη έκθεση του TILT platform με τίτλο Ίασις διερευνά τη σχέση μας με τη φύση, το σώμα μας, τον ψυχισμό μας, τον Άλλον, την παρέμβαση της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή και το τι ορίζουμε σήμερα ως κανονικότητα.

Η ομάδα του TILT platform παρουσιάζει έργα 35 σύγχρονων Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών και καλλιτεχνικών ομάδων γύρω από τις μεθόδους ίασης που αναπτύσσουμε μέσα από την τέχνη και την έρευνα, σε κοινωνικό, επιστημονικό και υπαρξιακό επίπεδο καθώς και τις παθογένειες και τις προκλήσεις της εποχής μας. Άλλωστε ο τόπος διεξαγωγής του είναι το Λουτράκι, μια πόλη κατεξοχήν Ιαματική.

Πώς ορίζεται το φυσιολογικό και πώς ορίζεται το πάσχον; Τι δηλώνει η προσομοίωση του ανθρώπου σε μια μηχανιστική συμπεριφορά όταν τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση μας, όπως τα λάθη, η κούραση, το δικαίωμα στην επιλογή, θεωρούνται πλέον μεμπτά; Είναι ο άνθρωπος ο ιός – ξενιστής που καταστρέφει την οικολογία του πλανήτη; Ποια είναι τα όρια του πραγματικού και του εικονικού σε μια εποχή παγκόσμιας επιτήρησης; Και τέλος, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης μέσα σε μια εποχή τραυματική και τραυματισμένη;

Μέσα σε τέσσερις θεματικές ενότητες, η έκθεση αποσκοπεί να προσεγγίσει την έννοια της θεραπείας και της ίασης όπως την ορίζουμε σήμερα.

Στην πρώτη ενότητα θέτει το ερώτημα πάνω στην έννοια της κανονικότητας ως κοινωνικού κατασκευάσματος. Μέσα από μια σειρά έργων που αναφέρονται σε καταστάσεις και εμπειρίες θεραπείας στη σύγχρονη εποχή, το TILT platform θίγει όχι μόνο την προσωπική μας σχέση με το άρρωστο σώμα και την αντίληψη της διάγνωσης ως έκφραση αποστροφής ή ρατσισμού, αλλά και την έννοια του τραύματος και του πόνου σε υπαρξιακό επίπεδο.

Στη δεύτερη ενότητα της έκθεσης σκιαγραφείται η πολιτική και κοινωνική διάσταση του Ιατρικού Λόγου, τόσο του επιστημονικού όσο και του πολιτικού λόγου, που επιχειρηματολογεί με θεραπευτικούς όρους, ενώ συνυπάρχει με την μαγική λειτουργία της ίασης, η βασκανία, ο εξορκισμός, η νηστεία και φυσικά η εναπόθεση της υγείας του ασθενούς στην θεϊκή εύνοια και Τύχη.

Στην τρίτη ενότητα της έκθεσης βρίσκουμε την σχέση του ανθρώπου με τη φύση, την απομάκρυνση του από κάθε τι φυσικό και την διερεύνηση του αστικού τοπίου, της βιομηχανίας και του κυβερνοχώρου ως τη νέα μορφή τεχνο-νομαδισμού ενώ στην τέταρτη ενότητα επιχειρείται μια προσέγγιση στις θεραπευτικές ιδιότητες της Τέχνης, ως ένα παντοδύναμο εργαλείο ίασης.

Επίσης, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε δύο καλλιτεχνικούς φορείς: το φεστιβάλ Μηδέν, που εκπροσωπείται από την επιμελήτρια Γιούλα Παπαδοπούλου και τους καλλιτέχνες Κατερίνα Αθανασοπούλου, Apotropia, Roch Forowicz, Fan Tzu Liu, Jung Hee Seo, Rosary Solimanto και Sven Windszuss, και το Μουσείο της Λήθης (Σουηδία) που εκπροσωπείται από τους: Konstantin Economou, Per Hüttner, Γιούλα Χατζηγεωργίου και Κλίτσα Αντωνίου.

Το έργο της Εύας Παπαμαργαρίτη είναι ευγενική παραχώριση της Polyeco Contemporary Art Initiative.

Παράλληλες Δράσεις:

Ψηφιακή Πλατφόρμα QR Walks:
Η πλατφόρμα QR Walks παρασιτεί και εξαπλώνεται στο δημόσιο χώρο. Μια πραγματική αλλά και εννοιολογική σύνδεση του πραγματικού χώρου με το διαδίκτυο. Με τη χρήση διάφορων τεχνολογιών διασύνδεσης, σε πολλά σημεία της πόλης του Λουτρακίου, αναδύονται μέσα στην οθόνη του κινητού ή του τάμπλετ (μέσω της εφαρμογής) εικόνες, βίντεο, μουσικές που έχουν άμεση αναφορά με τον εκάστοτε χώρο. Μια σταγόνα ανοικειότητας στην καθημερινότητα της πόλης. Τα τρία πρώτα «πειραματικά» QR Walks πραγματοποιήθηκαν με τη συμμετοχή των σπουδαστών της σχολής Focus: Ειρήνη Αγγελίδη, Λέα Αμπατζόγλου, Στέλλα Αναστασοπούλου, Πάνος Μαζαράκης, Εύα Μπεσλεμέ, Νάντια Παναγοπούλου, Ρίτα Τσέλα, Φίλιππος Φερεντίνος και φίλων καλλιτεχνών: μουσικό group Sister, Γιούλα Παπαδοπούλου, Γιασεμή Ράπτη και Μάκης Φάρος.

Φέτος, το Festivart και το TILT platform συνεργαζόμενα με τον Δήμο Λουτρακίου συνεχίζουν την πλατφόρμα QR Walks, προσφέροντας μια βόλτα στην πόλη του Λουτρακίου με αλλεπάλληλες εκπλήξεις. Αρκεί κάποιος να έχει το κινητό του για να δει, μέσω κάποιας εφαρμογής, όψεις της πόλης και της καθημερινότητας με διαφορετικό τρόπο. Φέτος για την εξάπλωση και ανανέωση του QR Walks συνεργαστήκαμε με την σχολή Φωτογραφίας και Βίντεο Focus και το εικαστικό τμήμα του Deree. Καλλιτέχνες: Ειρήνη Βελαώρα, Αλίκη Παπαδημητρίου, Χαρά Αθανασοπούλου, Κατερίνα Γιαμαρέλλου, Μαριάννα Νατσή, Sophia Marshall, Άλεξ Ροκαδάκης και Nadia Elgazzar.

Τέλος, το TILT platform θα έχει ένα μικρό αφιέρωμα στην “Biennale του Ψηλορείτη”, που από την πρώτη στιγμή νιώσαμε πως έχουμε μια συγγένεια.

 

Περισσότερες πληροφορίες:

https://tiltplatform.com/

https://www.facebook.com/tiltplatform/

https://www.instagram.com/tilt_platform/

Εγκαίνια: Τρίτη 9 Απριλίου 2019

Διάρκεια: 9 – 12 Απριλίου 2019

Χώρος: ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (Κυπριακή Πρεσβεία στην Αθήνα)

Επιμέλεια: Νόρα Όκκα

Επιμέλεια: Τάκης Βοΐλας, Μαρία Ραγιά

Συντονισμός: Ιωάννης Πούλιος

Οργάνωση: Έλενα Γκότση, Μάγια Καραχάλιου (Σύνδεσμος Υποτρόφων Ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη – Ελλάδας)

Συμμετέχοντες επιστήμονες/καλλιτέχνες: Αντώνιος Γερόπουλος, Εύη Γογγολίδου, Μάγια Καραχάλιου, Αθηνά Κεραμιδιώτου, Πέγκυ Κλιάφα, Μαρία Παρασκευή Κοτίνη, Panayotis Maghsoudlou, Κρυσταλλία Μπούρα, Αργυρώ Παπαθανασίου, ΤΑΝΟ, Τόλης Τατόλας, FAME Lab, Βάσια Χατζή, Λούης Χατζηιωάννου

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

Bacteria I or Map, 2013, 140×140 εκ. Μικρά μέρη φύλλου αλουμινίου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών (blisters), ακρυλικά σπρέι, θερμή σιλικόνη.

Bacteria II or Vortex, 2013, 140×140 εκ. Μικρά μέρη φύλλου αλουμινίου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών (blisters), ακρυλικά σπρέι, θερμή σιλικόνη.

Bacteria V, 2015, 140×140 εκ. Μικρά μέρη φύλλου αλουμινίου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών (blisters), ακρυλικά σπρέι, θερμή σιλικόνη.

 

Η εκδήλωση έχει ως σκοπό να αναδείξει την ανάγκη αλλά και τις δυσκολίες επικοινωνίας του επιστημονικού έργου στο ευρύ κοινό, καθώς και να αναζητήσει τα όρια μεταξύ επιστήμης και τέχνης. Στην πρώτη ενότητα της εκδήλωσης «Public Engagement with Research» παρουσιάζονται φορείς και πρωτοβουλίες που φέρνουν σε επαφή τους επιστήμονες-ερευνητές με το ευρύ κοινό.

 Η δεύτερη ενότητα της εκδήλωσης περιλαμβάνει την εικαστική έκθεση «Beyond Science», όπου νέοι επιστήμονες μιλούν για το ερευνητικό τους έργο μέσα από φωτογραφίες, video, γραφήματα, ζωγραφική, assemblage και κοσμήματα. Μέσα από τις οργανικές δομές που συναντά κανείς στο μικροσκόπιο, τις υποθαλάσσιες μορφές που απαθανατίζει με τον φωτογραφικό του φακό και τις συνθέσεις που εμπνέονται από την επιστημονική έρευνα, η επιστήμη συναντά την τέχνη – με κοινή αφετηρία την παρατήρηση, καθώς και τη δημιουργική «αμηχανία» απέναντι στην ομορφιά της φύσης, της (α)συμμετρίας, της πολυπλοκότητας ή της απλότητας.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το τρίπτυχο Bacteria (“Bacteria I or Map”, “Bacteria II or Vortex” και “Bacteria V”), που αποτελείται από 3 πίνακες μεγάλης διάστασης (140 x 140 εκ.), φτιαγμένα από μέρη της συσκευασίας των χαπιών (blisters) από αλουμίνιο επικολλημένα σε καμβά. Η σειρά έργων Bacteria είναι εμπνευσμένη από την βιολογία και συγκεκριμένα από τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς που δημιουργούν οι αποικίες βακτηρίων, όπως φαίνονται στο μικροσκόπιο. Η μεγέθυνση αυτών των απειροελάχιστων σχημάτων αναδεικνύει την τεράστια δύναμή τους και η αναπαράστασή τους με assemblage από μικρά ασημόχαρτα της συσκευασίας των χαπιών (blister) πάνω στον προετοιμασμένο καμβά επιτρέπει να συνυπάρχουν στο κάθε έργο το πρόβλημα και η λύση του, η αρρώστια και η ίαση, ενδεχομένως η ζωή και ο θάνατος.

Εγκαίνια: Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Διάρκεια: 25 -27 Φεβρουαρίου 2019

Χώρος: ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ – Φουαγιέ της αίθουσας «Νίκος Σκαλκώτας»

Επιμέλεια: Σωζήτα Γκουντούνα

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Trajal Harrell, Μαίρη Ζυγούρη με τον Michelangelo Pistoletto, Chrysanne Stathacos, Μαρία Παπαδημητρίου, Twin Automat, Πέγκυ Κλιάφα, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Χαρά Πιπερίδου, Νίκος Χαραλαμπίδης, Γιούλα Χατζηγεωργίου

Συνεργάτης Παραγωγής: Γεωργία Καλογεροπούλου

Παραγωγή: Out Of The Box Intermedia

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

ARMOUR or MIGRAINE KILLER DRESS – HOMAGE TO ANDY WARHOL, 2019, 190 x 65 x 12 εκ. συν βάση (40 x 40 x 2 εκ.) 800 άδειες συσκευασίες χαπιών για τις ημικρανίες & παυσίπονα χάπια, φύλλα αλουμινίου, πλέξι γκλας, βίδες

 

Η ομαδική Εικαστική Έκθ εση UN/FASHION – RETHINKING FASHION πραγματοποιείται στο πλαίσιο του AFFF και παρουσιάζει –σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Σωζήτας Γκουντούνα– διαφορετικές εκδοχές και εικαστικές προκλήσεις στην έννοια της μόδας.

Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας της μόδας βασίζεται στην παραγωγή και κατανάλωση τεράστιων ποσοτήτων ρούχων. Οι συλλογές κατασκευάζονται με φοβερές ταχύτητες και πωλούνται για εξαιρετικά χαμηλές ή απίστευτα υψηλές τιμές. Αυτή η ταχέως μεταβαλλόμενη βιομηχανία είναι δύσκολο να εξαντληθεί.

Σε μια εποχή συνεχούς πειραματισμού της μόδας – από τον εξπρεσιονισμό της πασαρέλας των σχεδιαστών του Λονδίνου, της οι Charles Jeffrey Loverboy και οι Art School, μέχρι το πρόσφατο κίνημα της κίνησης-ως-επικοινωνία των Comme des Garçons η σχέση τέχνης και μόδας είναι ζωτικής σημασίας, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.

Εγκαίνια: 15 Νοεμβρίου 2019

Διάρκεια: 16 ως 18 Νοεμβρίου 2019

Χώρος: John Atanasof Innovation Forum στο Tech Park, Σόφια, Βουλγαρία

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο – video: 

“DISSOLUTION”, 2011, σε 2 εκδοχές που διαρκούν 2,45’ και 3,05’ η καθεμία.

Πρόκειται για ένα video που δείχνει την διάλυση ενός «αναβράζοντος» γλυπτού, με τη μορφή ανθρώπινης όρθιας φιγούρας, μέσα σε έναν διαφανή κύβο από πλεξι γκλας γεμάτο με νερό. Ένα έργο τέχνης για το εφήμερο και αυτό-καταστροφικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Η έκθεση SYMBIARTIC είναι μια φιλόδοξη πρωτοβουλία που σκοπό έχει να γεφυρώσει την εννοιολογική τέχνη και την θεμελιώδη επιστήμη. Το project εστιάζει κυρίως στην ανάπτυξη μιας διεπιστημονικής πλατφόρμας που θα δώσει μια εικόνα του παγκόσμιου κινήματος SciArt (Επιστήμη & Τέχνη) που πρόσφατα ιδρύθηκε, και που διακηρύσσει ότι τόσο η Τέχνη όσο και η Επιστήμη έχουν ρίζες «στην άσβεστη δίψα για κατανόηση της φύσης και της ύπαρξής μας».  Η έκθεση SYMBIARTIC θα προσπαθήσει να εισάγει ένα κίνημα μοναδικό στο είδος του. Με απώτερο στόχο να ενδυναμώσει τους τοπικούς καλλιτέχνες και επιστήμονες που η δουλειά τους σχετίζεται, ώστε να συνδράμουν στον σκοπό και να εντείνουν τη γνώση του κοινού για την υπο-χρηματοδότηση των projects επιστήμης και τέχνης στη Βουλγαρία.

Υπάρχει σύνδεση μεταξύ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ και ΤΕΧΝΗΣ; Είναι η επιστημονική εικονογράφηση  περισσότερο «Επιστήμη» ή περισσότερο μια καθαρή ανόθευτη «Τέχνη»;

Είναι οι σύγχρονες επιστημονικές τεχνολογίες απεικόνισης (MRT, μικροσκοπική φωτογραφία, PET/CT, κλπ.) μόνο άψυχοι υπηρέτες των σχετικών επιστημονικών πεδίων, ή αποτελούν ίσως επίσης μια πηγή Τέχνης; Οι επιστήμονες αποκωδικοποιούν κυρίως εικόνες χωρίς πάθος, ή μήπως αντιλαμβάνονται την ομορφιά και πέρα από τις στεγνές επιστημονικές πληροφορίες που είναι κωδικοποιημένες σε αυτές; Και, γενικότερα, είναι η επιστήμη κυρίως επιστήμη – και η τέχνη κυρίως ρηχή ευχαρίστηση των αισθήσεων;

Στην προσπάθεια να αποκαλύψουμε στο Βουλγαρικό κοινό τον απόντα σύνδεσμο (link) στην πάντα σημαντική σχέση μεταξύ των δύο σφαιρών, προσπαθούμε να συνενώσουμε τις απόψεις των καλλιτεχνών και των επιστημόνων ώστε να δείξουμε το πόσο ποικίλη και διορατική μπορεί να είναι η επακόλουθη έμπνευση και πόση δημιουργικότητα απαιτείται και στα δύο αυτά πεδία.

Η έκθεση είναι μέρος του 3^ου Διεθνούς Συνεδρίου Βιοϊατρικής

 

Πληροφορίες:

http://ibc-sofia.org/sci-art

http://ibc-sofia.org/

 

Εγκαίνια:  Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018

Διάρκεια:  28 Σεπτεμβρίου – 5 Οκτωβρίου 2018

Χώρος:  Ανώτατη Σχολή Κάλων Τεχνών(ΑΣΚΤ), (ανακαινισμένη) Παλαιά Βιβλιοθήκη, Πειραιώς 256, TK 182 35 Αγ. Ιωάννης Ρέντης

Επιμέλεια: Φιόνα Μουζακίτη, Δέσποινα Σταύρου

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αγγελική Δουβέρη, Αγγελική Μπόμπορη,  Αγγελική Μπρισνόβαλη, Άγγελος Σκούρτης, Αγνή Χρονοπούλου, Αιμιλία Τσεκούρα, Αθηνά Χαρατσή,  Αλεξία Κοκκίνου,  Αμαρυλλίς Σινιόσογλου, Ανδρομάχη Γιαννοπούλου, Άννα Μελή,  Άννα Τζώρτζη, Άννα Μαρία Χατζηστεφάνου,  Αννέττα Σπανουδάκη, Αντιγόνη Μανωλίδου, Αντρέας Tomblin, Αργυρώ Κουφοπάνου, Άρης Μ. Κλωνιζάκης, Βάγια Πολίτη, Βασίλεια Μ. Αναξαγόρου, Βασιλική Κοσκινιώτου, Βασιλική Σπύρου, Βούλα Φερεντίνου, Γιάννης Καρδάσης, Γιασεμί Ράπτη, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Γιώργος Λυντζέρης, Παναγιώτα Πιτσιρή,  Γωγώ Παπαβασιλείου, Δέσποινα Μανώλαρου, Δέσποινα Πανταζή, Ελένη Γκλίνου, Ελένη Γούναρη, Ελένη Καστρινογιαννάκη, Ελένη Πολιτοπούλου, Ελισάβετ Κεχαγιά, Εριέτα Βουλγαρίδη, Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών Α. ΤΑΣΣΟΣ, Εύα Μαραγκάκη, Ευαγγελία Μπίζα, Ευδοκία Κύρκου, Εύη Αθανασίου, Ηρώ Μπαρτζιώκα, Θάλεια Μιχελάκη, Θόδωρος Μπρουσκομάτης, Ιωάννα Δελφίνο, Ιωάννα Κορομηλά, Κατερίνα Πασχαλίδου, Κατερίνα Τσίτσελα, Κλεοπάτρα Χατζηγιώση, Κριστιάνα  Ηλιοπούλου, Κυβέλη Ζαχαρίου, Κυριακή  Μαυρογιώργη, Κωνσταντίνα Μπολιεράκη, Κώστας Βίττης, Κώστας Ευαγγελάτος, Κώστας Μπουντούρης, Λένα Αντωνίου, Λεωνίδας Καμπούρογλου, Μαίρη Λουκά,  Μαργαρίτα Σπηλιωτάκη, Μάρθα Τσιάρα, Μαρία Αντωνάτου, Μαρία Γκόλια, Μαρία Κοκκίνη, Μαρία Κομπατσιάρη, Μαρία Ματάλα, Μαρία Μπενάκη, Μαρία Μπουρμπού, Μαρία Παπαβασιλείου, Μαρία Σταμάτη, Μάρκος Καμπάνης, Μπάμπης Δερμάτης, Νεκτάριος Σταματόπουλος, Νεφέλη Κατσαρού, Ντορίνα Μάλλιου, ‘Ολγα Κοζάκου-Τσιάρα, Όλγα Μελισσαρίδου- Μπάμπουρα, Όλγα Μπογδάνου, Παναγιώτα Γιουγλή, Πέγκυ Κλιάφα, Πηνελόπη Συρογιάννη, Ρόζα Φύτιζα, Ρούλα Αναγνώστου, Σούλα Πέτρου, Στέλλα Κουκουλάκη, Στέλλα Τσιστράκη, Τασία Σέμψη, Φίλιππος Φέξης, Φιόνα Μουζακίτη, Χρήστος Σανταμούρης,  Χριστίνα Αγγελά, Ausra Lisauskiene, Imke Lohmann, Stephanie Iris Orati, Ομάδα σπουδαστών του εργαστηρίου Χαρακτικής (διδάσκων Μανόλης Γιανναδάκης) του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων  Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

POSSIBLE SIDE EFFECTS, 2017, 35x26x3 εκ. ARTIST’S BOOK: ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Blister (συσκευασίες χαπιών) αλουμινίου, σιλικόνη, δέρμα, χαρτί, ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ: μαύρος μαρκαδόρος πάνω σε φύλλα οδηγιών χρήσης φαρμάκων, χαρτί

Ο τίτλος του έργου είναι “Possible Side Effects” και είναι ένας δερματόδετος τόμος στο εξώφυλλο του οποίου έχουν επικολληθεί assemblages με μοτίβα από blister χαπιών αλουμινίου (άδειες συσκευασίες χαπιών) σε μια μορφή που θα μπορούσε να παραπέμπει σε θρησκευτικό βιβλίο.

Το εσωτερικό του τόμου αποτελείται από τις έντυπες «Οδηγίες Χρήσης», που περιέχονται σε όλα τα κουτιά των φαρμάκων, όπου με μαύρο μαρκαδόρο έχουν σβηστεί κάποιες πληροφορίες και έχουν παραμείνει προς ανάγνωση οι λόγοι για τους οποίους παίρνει κανείς το κάθε φάρμακο και οι παρενέργειές του (side effects). Δηλαδή το τι δύναται να διορθώσει, να γιατρέψει το κάθε φάρμακο και ταυτόχρονα τι δύναται να καταστρέψει, να απορυθμίσει. Πρόκειται για τον διαχρονικό προβληματισμό πάνω στην ιδιότητά του να είναι φάρμακο και φαρμάκι μαζί.

 

Με αφορμή την ανακήρυξη της Αθήνας ως παγκόσμιας πρωτεύουσας βιβλίου για το έτος 2018, η ομάδα Project 2, παρουσιάζει μια μεγάλη έκθεση με θέμα το εικαστικό βιβλίο.

Συμμετέχουν 100  Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες και παρουσιάζονται πάνω από 400 εικαστικά βιβλία διαφόρων διαστάσεων και υλικών.

Η έκθεση οργανώνεται ως συνέχεια της επιτυχημένης έκθεσης του 2016 «Το Βιβλίο ως Έργο Τέχνης- Contemporary Artists’ Books», που είχε παρουσιαστεί στον εκθεσιακό χώρο του Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων.

Η έκθεση θα πλαισιώνεται από ομιλίες, workshop και παρουσίαση βιβλιοδεσίας ώστε να ενημερωθούν οι επισκέπτες για την τέχνη του βιβλίου και να γνωρίσουν τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες.

Ο σκοπός της έκθεσης είναι να αναδείξει τα artists’ books, ένα μέσο έκφρασης των καλλιτεχνών που πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και εξελίχθηκε σε ένα πρωτότυπο και διαφορετικό τρόπο προβολής  εννοιών και ιδεών που απασχολούν τον καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης με αφετηρία την μορφή του βιβλίου δημιουργεί ένα ξεχωριστό έργο τέχνης που μπορεί να συνδυάζει την γλυπτική, την φωτογραφία, την ζωγραφική, την χαρακτική, τον γραπτό λόγο, ήχο και εικόνα. Είναι άπειρες οι δυνατότητες δημιουργίας και πειραματισμού των καλλιτεχνών με αυτό το μέσο.

Η έκθεση θέλει προβάλλει στο ευρύ κοινό την εξαιρετική δουλειά πολλών καλλιτεχνών από τον εικαστικό χώρο αλλά και από τον χώρο της βιβλιοδεσίας και φιλοδοξεί να είναι η μεγαλύτερη και η πιο ολοκληρωμένη έκθεση εικαστικών βιβλίων στην Ελλάδα έως σήμερα.  Ένας φόρος τιμής στο βιβλίο ως αντικείμενο τέχνης, απόλαυσης και γνώσης που συντρόφευσε τον άνθρωπο για 4.000 χρόνια έως σήμερα την αυγή της ψηφιακής εποχής.

 

Πρόγραμμα εκδηλώσεων:

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018:

Παρουσίαση βιβλιοδεσίας από την κ. Ευαγγελίας Μπίζα, (καλλιτέχνης βιβλιοδέτης): 13.00 – 14.00

Ομιλία της κ. Αλεξίας Κοκκίνου (καλλιτέχνης βιβλιοδέτης):  14.00 – 14.30

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου:

Ομιλία της κ. Aušra Lisauskienė (Professor at Vilnius Academy of Fine Arts): 18.00 – 18.30

Ομιλία της κ. Ελένης Γκλίνου (εικαστικός) 18.30 – 19.00

Εγκαίνια: 18 Σεπτεμβρίου 2018

Διάρκεια: 15 Αυγούστου – 15 Νοεμβρίου 2018

Χώρος: IFAC Arts @ The Yard 85 Delancey St 2nd and 3rd Floors, New York , NY 10002

Επιμέλεια: Eric Friedmann, Σωζήτα Γκουντούνα και Lee Wells

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Ευγενία Αποστόλου, Martin Durazo, Μαρία Φραγκουδάκη, Eric Friedmann, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Σοφία Χούσου, Dana James, Kathryn Karwat, Douglas Ward Kelley, Πέγκυ Κλιάφα, Christine de Lignieres, Berdt Naber, Lindsey Nobel, Λεονάρδος Πηγάδης, Λίνα Πηγαδιώτη, Μάχη Πολυμεροπούλου, João Salema, Ashley Taraban, Li Trincere, Johan Wahlstrom, Αγνή Ζώτη

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Colony, 2018, 44×34 εκ. Ακρυλικά χρώματα σε καμβά

 

“today, reality is itself hyperrealistic” Baudrillard

«σήμερα, η πραγματικότητα είναι αυτή καθαυτή υπερ-ρεαλιστική» Baudrillard

Το IFAC Arts και το The Yard Lower East Side γιορτάζουν 5 χρόνια συνεργασίας παρουσιάζοντας μια ομάδα είκοσι ενός διεθνών καλλιτεχνών που ωθούν (την τέχνη) στα άκρα της αφαίρεσης και βοηθούν στο να οδηγηθούμε σε μια νέα ιστορική κατάσταση: στον Υπέρ – Μοντερνισμό. Αυτή η έκθεση ελπίζει να αποσαφηνίσει κάποια πράγματα δημιουργώντας ένα μη – τόπο (non-place) σχεδιασμένο να μας απαλλάξει από τετριμμένους ακούσιους περισπασμούς και διάφορα θεάματα περιορισμένα από τον μετα-μοντέρνο λόγο. Κάποιοι έχουν πει πως συζητάμε για εναλλακτικές μορφές εννοιολογικού Πλατωνισμού αλλά κάνουν πιθανότατα λάθος. Η σπηλιά δεν υπήρξε ποτέ. Η πραγματικότητα, μια ατέλειωτη αντανάκλαση του τίποτα, δεν έχει ούτε ίχνη ούτε σκιά για να μας πληροφορήσει, οδηγώντας μας στην αμφισβήτηση επισφαλών αλληγορικών ιδεών για την πρωτοτυπία και το νόημα. Η εκτελεστική εμπειρία έχει προτεραιότητα έναντι του τόπου, του αντικειμένου, και του υποκειμένου, όλα είναι συμπληρωματικά και προσπαθεί να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη γλώσσα και διάλογο μέσα από το σύνολο των αντιπαραθέσεων.

Βρεθήκαμε εδώ μετά από μια μεγάλη περίοδο σιγής και αναλυτική κριτική, έχοντας φανταστεί μια τέχνη πέρα από την επιθυμία και τον συναισθηματισμό, κάπου ανάμεσα στο ομοίωμα και την προσομοίωση. Μια τέχνη χωρίς σχέση με τις ακούσιες άφθονες υπερ-πραγματικότητες, που υπάρχει μόνο σε μια ονειρική απροσδιόριστη συναισθηματική αναγέννηση χωρίς φροντίδα για συμβολικούς ιστορικούς placeholders. Μια τέχνη που αναπτύχθηκε από ποικιλία μορφών της αντιληπτής καθαρότητας και αλήθειας, αισθητικά όμορφης αλλά όχι πολιτικά ορθής. Μια τέχνη που αφήνει τον πραγματικό κόσμο πίσω για πολλούς καλούς λόγους, και επειδή τα κοινά πράγματα σπάνια υπερβαίνουν τις διαφορές. Όλο αυτό με τη σειρά του μας προσφέρει την ελευθερία να επαναβεβαιώσουμε τη σημασία στο τέταρτο στάδιο.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο The Yard και στον Διευθυντή του Art Program Michaeline Sanders

INTERNATIONAL FINE ARTS CONSORTIUM IFAC Arts, είναι μια ημι-νομαδική επιμελητική πλατφόρμα με βάση τη Νέα Υόρκη και την Αθήνα, Ελλάδα.

www.ifac-arts.com

Εγκαίνια: Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

Διάρκεια: 28 Δεκεμβρίου 2017– 14 Ιανουαρίου 2018

Χώρος: Μακρίδειο Θέατρο, Πάφος, Κύπρος

Επιμέλεια: Γιούλα Χατζηγεωργίου

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Θεόδουλος Γρηγορίου, Άγγελος Μακρίδης, Νίκος Κουρούσιης, Γιάννος Οικονόμου, Ανδρέας Σάββα και Γιούλα Χατζηγεωργίου από την Κύπρο, η Δανάη Στράτου, ο Κώστας Βαρώτσος, η Πέγκυ Κλιάφα, η Γιασεμί Ράπτη και η Βάλλυ Νομίδου από την Ελλάδα, ο Vince Briffa από τη Μάλτα.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Chandelier I – Placebo Series, 2015, ύψος έργου: 110εκ. (ύψος αλυσίδας: μεταβλητό), Φ 60εκ. επάνω, Φ 12,5εκ. κάτω. Πολυέλαιος από διαφανείς κάψουλες ζελατίνης, πετονιά, καλώδια, λάμπες, μπρούντζος.

Σχετικά με το έργο της Πέγκυ Κλιάφα – κείμενο καταλόγου:

Το έργο της Πέγκυς Κλιάφα Chandelier I – Placebo Series είναι ένας «κλασικός» πολυέλαιος με την ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία πως τα στοιχεία εκείνα που από μακριά φαίνονται σαν μικρά κρύσταλλα, στην πραγματικότητα είναι διαφανείς άδειες κάψουλες ζελατίνης (χάπια). Ανήκει σε μια ομάδα έργων της που έχουν ως θέμα το φάρμακο, ή ως όχημα το φάρμακο για να σχολιάσουν διάφορα θέματα που έχουν σχέση με τον άνθρωπο, την υγεία, τη θεραπεία του.

Οι πολυέλαιοι με κάψουλες προέκυψαν μέσα από την έρευνα της εικαστικού πάνω στο εντυπωσιακό φαινόμενο του Placebo, του εικονικού φαρμάκου, που έχει τη δύναμη να κάνει τον άνθρωπο να νιώθει πράγματι καλύτερα. Η σκέψη της ήταν πως οι άδειες διαφανείς κάψουλες που μοιάζουν με κρυσταλλάκια μπορούν να δώσουν ενέργεια-δύναμη-φως αν και δεν έχουν περιεχόμενο. Το φαινόμενο placebo παραπέμπει δε στις ψευδαισθησιακές τεχνικές της τέχνης και όπως αναφέρει η ιστορικός τέχνης Θάλεια Στεφανίδη στο κείμενό της «Παρόλο που η επιλογή του υλικού για τη δημιουργία των έργων της Πέγκυς Κλιάφα παραπέμπει με έναν καταφατικό τρόπο στη δυνατότητα της επιστήμης να καταφέρνει την ίαση μέσω φαρμάκων, η επιλογή του τίτλου placebo που επέλεξε η καλλιτέχνης υποψιάζει προς την κατεύθυνση της αυταπάτης. Η δυναμική placebo είναι σαφώς πλασματική, παρόμοια με το πλασματικό ιδιόλεκτο της οποιασδήποτε τέχνης. Μια αλληγορία λοιπόν για την ίαση και τους αποτελεσματικούς της τρόπους…».

Ο καθένας φυσικά αντιλαμβάνεται το έργο όπως αισθάνεται. Κάποιοι βλέπουν μόνο το φως, τη δύναμη που δίνει στη ζωή τους το φάρμακο. Κάποιοι άλλοι την «αμφισημία» του έργου και του φαρμάκου. Έτσι κάποιοι συνδέοντάς το με το θέατρο στην εν λόγω έκθεση θα δουν την «Αυλαία» να ανοίγει και κάποιοι άλλοι να πέφτει. Και σύμφωνα με τον Jacques Derrida στην Πλάτωνος Φαρμακεία: «Αυτό το φάρμακον, αυτό το «γιατρικό», αυτό το φίλτρο, ίαμα και δηλητήριο συνάμα, εισάγεται ήδη στο σώμα του λόγου (discours) μαζί με όλη την αμφισημία του. Αυτή η γοητεία, αυτή η ικανότητα να σαγηνεύει, αυτή η δύναμη να μαγεύει, μπορεί να κάνουν -συγχρόνως ή διαδοχικά- καλό και κακό.».

Δελτίο Τύπου έκθεσης:

Στην αμφίσημη λειτουργία της “Αυλαίας” παραπέμπει ο τίτλος της έκθεσης-εικαστικής παρέμβασης στον περιβάλλοντα χώρο του καινούριου Μαρκιδείου Θεάτρου της Πάφου, η οποία εγκαινιάζεται στις 28 Δεκεμβρίου αναδεικνύοντας μέσα από εγκαταστάσεις και βίντεο 12 κορυφαίων εικαστικών από την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Μάλτα, την έννοια της θεατρικότητας και ταυτόχρονα θίγοντας ζητήματα της σύγχρονης Ευρώπης.

Πρόκειται ουσιαστικά για την εκδήλωση που επέλεξε ο Οργανισμός “Πάφος 2017” για να παραδώσει επισήμως τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας στις επόμενες ευρωπαϊκές πόλεις που έχουν ανακηρυχθεί Πολιτιστικές πρωτεύουσες του 2018, στην πρωτεύουσα της Μάλτας Βαλέτα και στην ολλανδική Leeuwarden δηλαδή.

Γι αυτό δεν είναι τυχαίος ο τίτλος “Αυλαία” που καθώς συνδέεται υπογείως με τον γνωστό στίχο του Τ. Σ. Ελιοτ “στην αρχή μου είναι το τέλος μου και στο τέλος μου η αρχή μου” παραπέμπει καταρχάς σε μία παράσταση που ίσως να σηματοδοτεί μία έναρξη ή μία λήξη, πάντως χωρίς τίποτα από τα δύο να είναι οριστικό. Και πράγματι με την  έκθεση “Αυλαία”,  η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης αποχαιρετά την παλιά Πάφο και καλωσορίζει την καινούρια πόλη που αναδύθηκε μέσα από ένα υψηλού επιπέδου πρόγραμμα,  εκατοντάδες δράσεις και ανταλλαγές, γνώσεις, εμπειρίες και δίκτυα, καθώς και νέους χώρους που ορίζουν πια την όψη του νέου σύγχρονου αστικού τοπίου. Με μία διαφορετική ανάγνωση του τίτλου της έκθεσης  και του συμβολισμού του κάτι ανάλογο ισχύει και για την σύγχρονη Ευρώπη και την ιστορία της. Κάθε τέλος (ιστορικών περιόδων, ιδεολογιών, κοινωνικών ή πολιτιστικών κινημάτων) κυοφορεί μία νέα αρχή και κάθε αρχή εμπεριέχει το τέλος.

Αυτές είναι οι έννοιες τις οποίες, συνδεδεμένες πάντα με την εικόνα της σύγχρονης Ευρώπης και όσων την καθορίζουν,  πραγματεύονται με τα έργα τους οι 12 καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση. Είναι οι Θεόδουλος Γρηγορίου, Άγγελος Μακρίδης, Νίκος Κουρούσιης, Γιάννος Οικονόμου, Ανδρέας Σάββα και Γιούλα Χατζηγεωργίου από την Κύπρο, η Δανάη Στράτου, ο Κώστας Βαρώτσος, η Πέγκυ Κλιάφα, η Γιασεμί Ράπτη και η Βάλλυ Νομίδου από την Ελλάδα, ο Vince Briffa από τη Μάλτα.  Την οργάνωση και την επιμέλεια της έκθεσης έχει η εικαστικός Γιούλα Χατζηγεωργίου, ενώ την σύνταξη και τεκμηρίωση των κειμένων που συνοδεύουν τον κατάλογο έχει κάνει η ιστορικός τέχνης Σωζήτα Γκουντούνα.

Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες, όλοι από την περιοχή της Μεσογείου, προτείνουν συμβολικές λύσεις στην εποχή της ευρωπαϊκής κρίσης, όταν η πίστη έχει εξαντληθεί και οι παλιές ουτοπίες έχουν αποτύχει. Επιπλέον, αποκαλύπτει προβληματισμούς για τις εθνικές, εθνοτικές και θρησκευτικές συμβάσεις που κυριαρχούν στην πολιτική και γεωγραφική μας πραγματικότητα. Η “Αυλαία” τους ανοίγει (ή κλείνει) από το νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης στην Πάφο για να φωτίσει το σύνθετο παρελθόν, τον κόσμο της μετανάστευσης, τις πολιτικές και γεωγραφικές μετατοπίσεις και την αποσύνθεση της πραγματικότητας όπως την ξέρουμε. Επίσης αποκαλύπτει την κοινή και διαρκώς αναδιατυπωμένη ιστορία μας. Η Αυλαία είναι μια φαντασίωση στην ιστορία!

Η έκθεση γίνεται με τη συνεργασία των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης, Valletta 2018, Ελευσίνα 2021.

Διάρκεια: 30.9.2017 – 14.1.2018

Χώροι: Κρατικό Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Μονή Λαζαριστών, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης στην Αποθήκη Β1 στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, σε χώρους του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και στην Αγιορειτική Εστία.

Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες στην κεντρική έκθεση είναι (κατ’ αλφαβητική σειρά): Γιώργος Αλεξανδρίδης, Μπάμπης Αλεξιάδης, Halil Altindere (Χαλίλ Αλτιντερέ), Einat Amir (Εϊνάτ Αμίρ), Arushee (Αρουσί), Oreet Ashery (Ορίτ Ασερί), Younes Baba-Ali (Γιούνες Μπάμπα Άλι), Ινώ Βαρβαρίτη, Μπάμπης Βενετόπουλος, Λουκάς Βενετούλιας, Eva Borner (Εύα Μπόρνερ), Ascan Breuer (Ασκάν Μπρόιερ), James Βridle (Τζέιμς Μπράιντλ), Myriam Chaieb (Μίριαμ Τσαϊέμπ), Bo Choy (Μπο Τσόι), Raffaella Crispino (Ραφαέλα Κρισπίνο), Sophie Dubosc (Σοφί Ντουμπόσκ), Ahmet Elhan (Αχμέτ Ελχάν), Alessandra Eramo (Αλεσάντρα Εράμο), Δημήτρης Φραγκάκης, Alicia Framis (Αλίσια Φράμις), Alexander Glandien (Αλεξάντερ Γκλαντιέν), Dylan Graham (Ντίλαν Γκράχαμ), Chaja Hertog & Nir Nadler (Τσάζα Χέρντογκ & Νιρ Νάντλερ), Paolo Incarnato (Πάολο Ινκαρνάτο), Dzamil Kamanger & Kalle Hamm (Ντζαμίλ Καμανγκέρ & Κάλε Χαμ), Reysi Kamhi (Ρέιζι Καμχί), Άκης Καράνος, Φωτεινή Καρυωτάκη, Norayr Kasper (Νοραϊρ Κάσπερ), Sharlene Khan (Σαρλίν Χαν), Πέγκυ Κλιάφα, Gustav Klucis (Γκούσταβ Κλούτσις), Πάνος Κόμπης, Mikko Kuorinki (Μίκο Κουορίνκι), El Lizzitzky (Ελ Λιζίτζκι), Σωτήρης Λιούκρας, Ανδρέας Λόλης, Orly Maiberg (Ορλί Μέιμπεργκ), Kazimir Malevich (Καζιμίρ Μαλέβιτς), Πάνος Ματθαίου, Oleg Mavrommati & Boryana Rossa (Όλεγκ Μαυρομμάτι & Μποργιάνα Ρόσα), Agnes Meyer-Brandis (Άγνκες Μέγιερ – Μπράντις), Vladimir Miladinović (Βλαντιμίρ Μιλαντίνοβιτς), Sherry Millner & Ernie Larsen (Σέρι Μίλνερ & Έρνι Λάρσεν), Δώρα Μπελεγρίνου, Νατάσα Μπιζά, Άλκης Μπούτλης, Marina Naprushkina (Μαρίνα Ναπρούσκινα), Kristian Nemeth (Κρίστιαν Νέμεθ), Παύλος Νικολακόπουλος, Νεφέλη Παπαδημούλη, Eύα Παπαμαργαρίτη, Φωτεινή Παπαχατζή, Κώστας Παππάς, Κοσμάς Παυλίδης, Martha Rosler (Mάρθα Ρόσλερ), Deniz Sağdıç (Ντενίζ Σαγκντίτς), Mark Salvatus (Μαρκ Σαλβάτους), Ξενής Σαχίνης, Sermin Sherif (Σερμίν Σερίφ), Walter Solon (Γουόλτερ Σόλον), Έφη Σπύρου, Tatiana Stadnichenko (Τατιάνα Σταντνιτσένκο), Στεφανία Στρούζα, Κωνσταντίνος Ταλιώτης, Δημήτρης Τάταρης, The Kingdoms of Elgaland-Vargaland, Αντιγόνη Τσαγκαροπούλου, Γιώργος Τσεριώνης, Στέφανος Τσιβόπουλος, Άντρη Τσιουτή – Μιχάλης Χαραλάμπους – Γιώργος Στυλιανού – Στέφανος Παπαδάς, Mona Vatamanu & Florin Tudor (Μόνα Βαταμάνου & Φλορίν Τιούντορ), Marian Wijnvoord (Μαριάν Βάινβουρντ), Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Arseny Zhilyaev (Αρσένι Ζιλγιάεφ).

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με την εγκατάσταση:

Χωρίς τίτλο, 2016, 247 x 160 x 135 εκ.

Η εγκατάσταση της Πέγκυς Κλιάφα αποτελεί τμήμα μίας ενότητας αυτοτελών έργων που επεξεργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και σε πολλές παραλλαγές. Χρησιμοποιεί άδειες συσκευασίες φαρμάκων για να συνθέσει κατασκευές, στον πυρήνα των οποίων εντοπίζονται εμβληματικά μοτίβα (ρόδακες, σπείρες) και τεχνικές (βιτρό) της δυτικοευρωπαϊκής τέχνης και πιο συγκεκριμένα των γοτθικών καθεδρικών ναών. Οι χρησιμοποιημένες συσκευασίες μετατρέπονται σε περίτεχνες και εντυπωσιακές συνθέσεις με την καθοριστική επέμβαση του τεχνητού, καθαρού και ζεστού φωτός που διαπερνά τη διάφανη υφή τους, και ορίζουν τόπους ιερούς, χώρους υπερβατικούς, όπου μπορείς να απομονωθείς, να συνδεθείς με τις απόμακρες πλευρές του εαυτού σου, να επικοινωνήσεις με το θείο. Η ευρηματική αντικατάσταση του επιζωγραφισμένου γυαλιού με άδειες συσκευασίες χαπιών, αντικείμενα καθημερινής χρήσης με αμφιλεγόμενη επίδραση στην ανθρώπινη ύπαρξη –εφόσον το φάρμακο έχει θεοποιηθεί λόγω της ανεξέλεγκτης χρήσης του- έχει ως αποτέλεσμα να μετατρέπεται το περιεχόμενο της πλαστικής συσκευασίας σε κυρίαρχο υλικό ενός φαντασιακού καταφυγίου του ανθρώπου και σε ένα θεμελιώδες στοιχείο της πίστης του.

Από τον Κατάλογο της Έκθεσης
6η Biennale Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης 2017

 

Οργανωτικός Φορέας

Χρηματοδότηση

 

Διαβάστε περισσότερα http://biennale6.thessalonikibiennale.gr

Εγκαίνια: 7/7/2017

Διάρκεια: 3 – 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

Χώρος: Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Κέρκυρα

Επιμέλεια: Δρ Σωζήτα Γκουντούνα

Παραγωγή : Out of the Box Intermedia 

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Υποστηρικτές: Matt Straughen, La Tour Melas
Ευχαριστίες στον Δήμο Κέρκυρας, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, καθώς και στο Corfu Holiday Palace

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Σάντρα Χρήστου ~ Σοφία Χούσου ~ Γιούλα Χατζηγεωργίου ~ Ασπάσιος Χαρωνιτάκης ~ Κλεοπάτρα Χαρίτου~ Φίλιππος Τσιτσόπουλος ~ Αντώνης Τσακίρης ~ Δανάη Στράτου ~ Άγγελος Σκούρτης ~ Χριστίνα Σγουρομύτη ~ Νανά Σαχίνη ~ Γιώργος Σαμψωνίδης ~ Μαρίνα Προβατίδου ~ Άρτεμις Ποταμιάνου ~ Μπριζίτ Πολέμη ~ Χαρά Πιπερίδου ~ Αιμιλία Παπαφιλίππου ~ Αντωνία Παπατζανάκη ~ Νίκος Παπαδόπουλος ~ Νίκος Ναυρίδης ~ Μαργαρίτα Μυρογιάννη ~ Βένια Μπεχράκη ~ Ράνια Μπέλου ~ Μάρω Μιχαλακάκου ~ Λέων Μιχαήλ ~ Ηλιόδωρα Μαργέλου~ Χρήστος Κώστουλας (Captain) ~ Εσμεράλδα Κοσματόπουλος ~ Πέγκυ Κλιάφα ~ Μαρία Κατραντζή ~ Ειρήνη Καραγιαννοπούλου ~ Νίκος Καναρέλης ~ Δημήτρης Ζουρούδης ~ Κατερίνα Ζαχαροπούλου ~ Κλειώ Γκιζελή ~ Μαρία Γεωργούλα ~ Αντώνης Βολανάκης ~ Κωστής Βελώνης ~ Ευγενία Αποστόλου ~ Λυδία Αδριώτη

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

Φαρμακευτικά Φυτά: Canabis Sativa L. (Marijuana), 2013, 49,5×38,5 εκ. Τέμπερα σε χαρτί

Φαρμακευτικά Φυτά: Papaver Somniferum L. (Opium), 2013, 49,5×38,5 εκ. Τέμπερα σε χαρτί

 

Ένα ορισμένο Mπλε της θάλασσας είναι τόσο Mπλε
που μόνο το αίμα θα ήταν πιο Kόκκινο*

A CERTAIN BLUE OF THE SEA

Η ιστορία της τέχνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του χρώματος και σε αυτήν την ιστορία, το μπλε παραπέμπει πάντα στην απεραντοσύνη, «το μπλε δεν έχει διαστάσεις, είναι πέρα ​​από τις διαστάσεις», όπως περιέγραψε ο εικαστικός Yves Klein. Χρώματα όπως η ουλτραμαρίνα, το βαθύ μπλέ, προέρχεται από το lapis lazuli, έναν πολύτιμο λίθο που εδώ και αιώνες μπορούσε να βρεθεί μόνο σε μια οροσειρά στο Αφγανιστάν. Για εκατοντάδες χρόνια, το κόστος του lapis lazuli ξεπερνούσε ακόμη και την τιμή του χρυσού.

Η μειωμένη όμως ευαισθησία και η αδυναμία αντίληψης για το μπλέ χρώμα στους ανθρώπους που δυσκολεύονται να εντοπίσουν τις διαφορές μεταξύ μπλε και κίτρινου, ιώδους και κόκκινου, μπλέ και πράσινου έχει ως αποτέλεσμα τα φαινόμενα να τους παρουσιάζονται ως κόκκινα, ροζ, μαύρα, άσπρα, γκρίζα και τυρκουάζ. Ενώ, το μπλε εμφανίζεται πράσινο και το κίτρινο εμφανίζεται ιώδες ή ανοιχτό γκρί για εκείνους που έχουν χρωματική τύφλωση για το μπλε (τριτανοπία).

Η οπτική αντίληψη είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα για την απόκτηση γνώσεων και εμπειρίας του περιβάλλοντος, του κόσμου, καθώς και των οργάνων του σώματος. Το χρώμα είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της αντίληψής μας, ωστόσο, ο φυσικός κόσμος και ο κόσμος των αντικειμένων δεν περιέχουν χρώμα και δεν είναι όπως τα βιώνουμε. Το χρώμα δεν είναι μια φυσική ιδιότητα των αντικειμένων, επομένως, το αίμα δεν είναι κόκκινο, η θάλασσα δεν είναι μπλε, τα δέντρα δεν είναι πράσινα …

Η εμφάνιση του χρώματος ενός αντικειμένου μπορεί να μετατραπεί αν αλλάξει το χρώμα του φωτός που λάμπει πάνω του και το χρώμα του ορατού φωτός εξαρτάται από το μήκος κύματος του. Το λευκό φως αποτελείται από όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου επειδή περιέχει όλα τα μήκη κύματος και περιγράφεται ως πολυχρωματικό φως. Το χρώμα λάμπει με το φως του ακτινοβόλου ήλιου και δημιουργεί ένα αμείλικτο θέαμα από καθαρή ορατότητα, έντονη φωτεινότητα που έχει την ικανότητα ακόμη και να μας τυφλώσει.

Αντλώντας από τις διαφορετικές αντιλήψεις μας για το χρώμα, την έλλειψη έγχρωμων οραμάτων, αλλα ακόμη και από την “αχρωματοψια” (ολική χρωματική τύφλωση), οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες της ομαδικής έκθεσης του “Corfu in Colour” ανιχνεύουν τις διαφορετικές ερμηνείες του χρώματος ως αισθήσεις, αισθητικές εμπειρίες, ψυχολογικές ιδιότητες οπτικών εμπειριών, αλλα και ως αναπαραστάσεις των δομών του εγκεφάλου.

 

 

Η έκθεση “A CERTAIN BLUE OF THE SEA,” θα λάβει χώρα στην Ιόνιο Βουλή Κέρκυρας με την υποστήριξη του Δήμου Κέρκυρας απο τις 4 Ιουλίου 2017 έως και το τέλος Ιουλίου ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ 7ΜΜ. Το “A CERTAIN BLUE OF THE SEA,” εστιάζει στη σύζευξη του Τουρισµού µε τον Πολιτισµό, που είναι το σήµα κατατεθέν της Κέρκυρας και θα λάβει χώρα στο πλαίσιο του Corfu Challenge 2017 που διοργανώνεται από τον ιστιοπλοϊκό όμιλο Marina Gouvia, με τη συνεργασία του International Maxi Association (IMA) και της Maxi 72 Class.

Βασικοί στόχοι της έκθεσης είναι να αναδείξει το Ιόνιο και την Κέρκυρα ως χώρο έµπνευσης, δηµιουργίας και πολιτισµικού διαλόγου και να χαρτογραφήσει εκ νέου το αρχιπέλαγος ως έναν αστερισµό προορισµών µε πολιτιστικό ενδιαφέρον.

* Maurice Merleau-Ponty_Το Ορατό και το Αόρατο_

Η Αστική Μη Κερδοσκοπική Out of the Box Intermedia ιδρύθηκε το 2008 στο Λονδίνο και την Αθήνα και ειδικεύεται στην έρευνα και την παραγωγή διατομεακών πρότζεκτ με τη διεθνή συνεργασία πανεπιστημίων, καλλιτεχνικών ομάδων και επιστημονικών ιδρυμάτων. Η εταιρία είναι εγγεγραμμένη στο Μητρώο Πολιτιστικών Φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού και διοργανώνει καλλιτεχνικές παραγωγές, εκπαιδευτικά προγράμματα, συνέδρια, δημοσιέυσεις. Έχει υποστηριχθεί απο το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Τουρισμού, το Ευρωπαικό Ιδρυμα Πολιτισμού, το Βρετανικό Συμβουλίο, το Γαλλικό Ινστιτούτο, το Ίδρυμα ΝΕΟΝ και ιδιωτικές εταιρίες. Παραγωγές της Out Of The Box έχουν παρουσιαστεί στο Μουσείο Μπενάκη, στο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο, Shunt Vaults Λονδίνο, Hunterian Museum Λονδίνο, French Institute, ICA, Historical Archives Museum, Place-London, Frieze London, Tate Modern, στο Δημόσιο Χώρο στη Βυρητό, στο Βουβάλειο Παρθεναγωγείο στην Ποθία Καλύμνου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δήλου, το Ιστορικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών και το Ελληνικό Προξενείο Νέας Υόρκης. Οι παραγωγές της εταιρίας εξετάζουν δομικούς συσχετισμούς ανάμεσα στις εικαστικές τέχνες, τον κινηματογράφο, την αρχιτεκτονική, την επιστήμη και τη χορογραφική έρευνα.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: http://www.outoftheboxintermedia.org/

Διάρκεια: 2-30 Ιουνίου 2017

Χώρος: Καΐρη 6 & Αθηνάς, Μοναστηράκι

Με την υποστήριξη: NEON.org 

Ιδέα, Καλλιτεχνική Διεύθυνση:Μαρία Βασαριώτου

Εκτελεστικός Παραγωγός/ Καλλιτεχνικός Σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σακκάς

Έρευνα & Κοινωνικό πλαίσιο: Πολίνα Γιοτζόγλου

Βοηθοί Επιμελητή & Παραγωγοί Γραμμής: Γιώργος Νομικός, Γεωργία Ελένη Τιγκινάγκα

Διευθύντρια Παραγωγής: Κατερίνα Κότσου

Επικοινωνία: Γιώργος Κατσώνης

Graphic Designer: komodo

Φωτογραφία: Χρήστος Καρνάκης

Social Media: Φλώρα Κοπέλου

Production Management: Delta Pi

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Τζένη Αργυρίου, Βασίλης Γεροδήμος, Νατάσα Ζούκα, Μαριάννα Καβαλιεράτου, Πέγκυ Κλιάφα, Γιώργος Μαραζιώτης, Μαριέλα Νέστορα, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Αντρέας Σάββα, Χρήστος Τόλης, Παναγιώτης Βελιανίτης.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

“CHANGE”, 90x90x13 εκ. Σταυρός Φαρμακείου Led με κυλιόμενο μήνυμα digital

 

Ομαδική Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης στα πλαίσια του projet Removement, Athens 2017

Η Στοά Καΐρη θα φιλοξενήσει εικαστικές παρεμβάσεις, εγκαταστάσεις και προβολές video art στα τέσσερα επίπεδα (ορόφους) της στοάς. Όλοι οι καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από τις πραγματικές ιστορίες που συνοδεύουν τη στοά από το 1930 που η στοά χτίστηκε. Ιδιοκτήτες και ενοικιαστές ανακαλούν τη δόξα του παρελθόντος αυτής της στενής στοάς που ήταν κάποτε γεμάτη δουλειά και κόσμο με διάφορους ιδιοκτήτες καταστημάτων όπως το εργοστάσιο σοκολάτας Gloria, τα καταστήματα Ταράσσης και Φάρος, το ιστορικό οπλοδιορθωτήριο της οικογένειας Παπαϊωάννου, καθώς και διάφοροι κατασκευαστές και λιοανοπωλητές ρούχων και παπουτσιών.

Τζένη Αργυρίου, Βασίλης Γεροδήμος,  Πέγκυ Κλιάφα, Γιώργος Μαραζιώτης,  Αντρέας Σάββα, Χρήστος Τόλης, Παναγιώτης Βελιανίτης.

Ο καθένας από τους παραπάνω καλλιτέχνες χρησιμοποιεί διαφορετικά εικαστικά μέσα και υλικά, μετατρέπει τους χώρους της Στοάς σε έναν καμβά γεμάτο αλλαγές, χρώματα, συναισθήματα που συνεισφέρουν στην αναβίωση της αστικής μνήμης και προδιαθέτουν για την ανάγκη νέων τρόπων επανάχρησης.

 

Περισσότερα για την ιδέα

Το Removement είναι εμπνευσμένο από το θέμα της εγκατάλειψης της ίδιας της Αθήνας, μια άμεση επίπτωση της οικονομικής κρίσης που είχε ως αποτέλεσμα έναν μεγάλο αριθμό άδειων και με ζημιές κτιρίων. Αντίστοιχα, το ίδιο φαινόμενο χτύπησε διάφορες γειτονιές της πόλης, που έχασαν την μοναδική ταυτότητά τους, και οδήγησαν τους κατοίκους τους να μετακινηθούν εξαιτίας του φόβου και της ανασφάλειας. Κτίρια που κάποτε στέκονταν ως κολώνες του ενεργού ιστού της Αθήνας τώρα στέκονται απομονωμένα σαν απομεινάρια  ενός γεμάτου παρελθόντος. Το πρότζεκτ Removement στέκεται σαν ένας παρατηρητής αυτών των αλλαγών:  τεκμηριώνει ρεαλιστικά και ιδεολογικά κάθε κίνηση στο πέρασμα του χρόνου, ακόμα και όταν η αλλαγή μένει απαρατήρητη από το ανθρώπινο βλέμμα. Αυτές οι γρήγορες αλλαγές επηρεάζουν χρόνο με το χρόνο αυτό που αποκαλείται αστική μνήμη, και είναι ένα ζήτημα που κινεί το ίδιο το Removement, που θα χρησιμοποιηθεί από τους καλλιτέχνες ως κινητήρια δύναμη που θα αφυπνίσει και θα ανακαλέσει διαμέσου του πιο πολύτιμου και άμεσου καλέσματος: της τέχνης.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το Removement, Αθήνα 2017 συνδέει τις ιστορίες του παρελθόντος με μια σύγχρονη προσέγγιση επανάχρησης τριών διαφορετικών Στοών που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας: Πραξιτέλους, Καΐρη και Αρσάκη.

Εγκαταστάσεις, έργα τέχνης, προβολές video-art, performances και διαδραστικά events συνθέτουν ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα ενός μήνα που προσκαλεί καλλιτέχνες και κοινό να αναβιώσουν την αστική μνήμη της πόλης και να δημιουργήσουν ή να καταστούν μάρτυρες καλλιτεχνών παρεμβάσεων  μέσα σε αυτές τις τρεις ιστορικές στοές.

 

https://www.delta-pi.org/removement-kairi

Εγκαίνια: Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Διάρκεια: 27 Απριλίου – 3 Ιουνίου 2017

Χώρος: Γκαλερί Ελευθερία Τσέλιου, Ηρακλείτου 3, Αθήνα 10673

Επιμέλεια: Δαυίδ Σαμπεθάι και Ελευθερία Τσέλιου

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Marcel Duchamp – Richard Hamilton, Gerhard Richter, Nobuyoshi Araki, Gilbert and George, Edward Ruscha, Allan Kaprow, Γιάννης Τσαρούχης, William Kentridge, Richard Hamilton, Ito Jakuchu, Ulisses Carrion, Νίκος Εγγονόπουλος, Tom Phillips, Dan Flavin, Robert Filliou, Felix- Gonzales Torres, Wolf Vostel, Anne Carson, Roni Horn, Daynita Singh, Jan Voss, Αλέξης Ακριθάκης,  Marcel Broodthaers, Arnulf Reiner, Boyle family, Γιάννης Κεφαλληνός, Jean – Francois Bory, Luis Jacob, Bruno Munari, Hanna Schimek, Tom Wasmuth, Δημήτρης Γαλάνης, Claes Oldenburg, Christian Boltanski, Αντωνάκης, Στέμνα Ασέμι – Χριστίνα Τζιάλλα, Αντώνης Βάθης, Μαρία Γεωργούλα, Γιάννης Γκανάς, Ιωάννα Γουζέλη, Κώστας Γουζέλης, Μαρία Ευσταθίου, Απόστολος Καραστεργίου, Μάρκος Καμπάνης, Πέγκυ Κλιάφα, Ηλίας Κοέν, Δημήτρης Κόντος, Ανδρέας Λυμπεράτος, Γιάννης Μιχαηλίδης, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Αλίκη Παναγιωτοπούλου, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Δαυίδ Σαμπεθάι, Κύριλλος Σαρρής, Σοφία Σταυροπούλου, Κώστας Τσώλης, Γιώργος Χατζημιχάλης, Max Eulitz, Aidan Koch, John Ryaner, Cube Art Editions, Deste Foundation Publications.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Possible Side Effects, 2017, 35x26x3 εκ. ARTIST’S BOOK: ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Blister (συσκευασίες χαπιών) αλουμινίου, σιλικόνη, δέρμα, χαρτί, ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ: μαύρος μαρκαδόρος πάνω σε φύλλα οδηγιών χρήσης φαρμάκων, χαρτί

 

-Κύριε, είπα στον πλοίαρχο, σας ευχαριστώ, γιατί βάλατε αυτή την υπέροχη βιβλιοθήκη στη διάθεση μου. Υπάρχουν εδώ θησαυροί επιστήμης και θα ωφεληθώ πολύ απ’ αυτούς.

Ιούλιος Βέρν, Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω απο τη θάλασσα,
μετάφραση Γεωργίου Δ. Παπαιωάννου, εκδόσεις Ιω. Σιδέρης.

Τον Μάϊο του 2016 ο Δαυίδ Σαμπεθάι και η Ελευθερία Τσέλιου συζήτησαν για πρώτη φορά την ιδέα του Σαμπεθάι για μία έκθεση με βιβλία καλλιτεχνών (artists’ books). ‘’Eνα χρόνο σχεδόν μετά παρουσιάζεται στη γκαλερί η έκθεση ‘The Library Show / Βιβλιοθήκη’.

Ο χώρος της γκαλερί μετατρέπεται σε βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο, όπου μπορεί κανείς να δει, να ξεφυλλίσει ή και να διαβάσει εκτός απο βιβλία σύγχρονων καλλιτεχνών και ιστορικές εκδόσεις που έχουμε δανειστεί απο ιδιωτικές συλλογές, όπως των Marcel Duchamp – Richard Hamilton, Gerhard Richter, Nobuyoshi Araki, Gilbert and George, Edward Ruscha, Allan Kaprow, Γιάννη Τσάρουχη, William Kentridge, Richard Hamilton, Ito Jakuchu, Ulisses Carrion, Νίκου Εγγονόπουλου, Tom Phillips, Dan Flavin, Robert Filliou, Felix- Gonzales Torres, Wolf Vostel, Anne Carson, Roni Horn, Daynita Singh, Jan Voss, Αλέξη Ακριθάκη,  Marcel Broodthaers, Arnulf Reiner, Boyle family, Γιάννη Κεφαλληνού, Jean – Francois Bory, Luis Jacob, Bruno Munari, Hanna Schimek, Tom Wasmuth, Δημήτρη Γαλάνη, Claes Oldenburg, Christian Boltanski καθώς και των Αντωνάκη, Στέμνα Ασέμι – Χριστίνα Τζιάλλα, Αντώνη Βάθη, Μαρία Γεωργούλα, Γιάννη Γκανά, Ιωάννα Γουζέλη, Κώστα Γουζέλη, Μαρία Ευσταθίου, Απόστολου Καραστεργίου, Μάρκου Καμπάνη, Πέγκυ Κλιάφα, Ηλία Κοέν, Δημήτρη Κοντού, Ανδρέα Λυμπεράτου, Γιάννη Μιχαηλίδη, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Αλίκη Παναγιωτοπούλου, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Δαυίδ Σαμπεθάι, Κύριλλου Σαρρή, Σοφία Σταυροπούλου, Κώστα Τσώλη, Γιώργου Χατζημιχάλη, Max Eulitz, Aidan Koch, John Ryaner, Cube Art Editions, Deste Foundation Publications.

Εγκαίνια: Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Διάρκεια: 7 – 25 Ιουνίου 2016

Χώρος: Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αλέξης Ακριθάκης, Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Γαΐτης, Απόστολος Γεωργίου, Γιώργος Δέρπαπας, Βλάσης Κανιάρης, Πέγκυ Κλιάφα, Γιώργος Λαζόγκας, Γιώργος Λάππας, Αφροδίτη Λίτη, Άγγελος Μαυραειδής, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Pavlos, Χριστίνα Σαραντοπούλου, Wolfgang Stiller, Γιάννης Τσαρούχης

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

Pill Candy, 60×90 εκ.

Armory Square – Σειρά Placebo, 2016, 88×88 εκ. Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου, σιλικόνη, πλέξι γκλας, ταινία φωτισμού led

Ψηφιδωτό I Δαντέλα, μεταξοτυπία

Ψηφιδωτό II Ομφάλιο, μεταξοτυπία

Εγκαίνια: Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Διάρκεια: 15 Ιουνίου – 15 Σεπτεμβρίου 2016

Χώρος: EleftheriaTseliou Gallery, Ηρακλείτου 3, Αθήνα 10673

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Εοζέν Αγκοπιάν, Αντωνάκης, Χρύσα Βουδούρογλου,  Βασίλης Γεροδήμος, Γιάννης Γκανάς, Μαρία Ευσταθίου, Βασίλης Ζωγράφος, Λίζη Καλλιγά, Απόστολος Καραστεργίου, Πέγκυ Κλιάφα, Ηλίας Κοέν, Πάνος Κουλουράς, Ανδρέας Λυμπεράτος, Ηλιοδώρα Μαργέλλου, Ελεάννα Μαρτίνου, Γιάννης Μιχαηλίδης, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Δαυίδ Σαμπεθάι, Κύριλλος Σαρρής, Μαρία Φραγκουδάκη, Γιώργος Χατζημιχάλης.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τo έργo:

Pill Candies, 5 φωτογραφίες c-print σε χαρτί, μεταλλική κορνίζα, 130 x 60 εκ.

 

Η Eleftheria Tseliou gallery παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο ‘Multiples’. Η έκθεση ξεκινά τη Τετάρτη 15 Ιουνίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου 2016.

Η σημασία και η θέση της μοναδικότητας αποτελεί ένα από τα κεντρικά θέματα της σύγχρονης τέχνης. Αυτό πραγματεύεται και η έκθεση ‘Multiples’. Η ελευθερία που έχει ο σύγχρονος καλλιτέχνης στη χρήση των μέσων, του παρέχει τη δυνατότητα να δημιουργεί έργα εκτός συγκεκριμένων πλαισίων, μπορεί δηλαδή να ζωγραφίζει σε καμβά ή να χρησιμοποιεί το υλικό αυτό για να φτιάξει κάτι άλλο, κάτι που να ξεφεύγει  του αρχικού μέσου, να κάνει φωτογραφία, βίντεο, χαρακτική, γλυπτά, happenings, artists’ books  και πολλά άλλα.

Η ιδέα του πολλαπλού έργου μπορεί να έχει πολλές εκδοχές, στην έκθεση αυτή πραγματοποιείται με την συνθήκη αντιτύπων σε οποιοδήποτε υλικό και μέσο έχει επιλέξει ο κάθε καλλιτέχνης. Το αντίγραφο μπορεί να έχει γίνει με τη χρήση της τεχνολογίας και με μηχανικά μέσα ή να είναι μια αναπαραγωγή με το χέρι.

Από τους είκοσι δύο καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση οι περισσότεροι δεν έχουν ασχοληθεί συστηματικά με την κατασκευή έργων σε αντίτυπα. Εδώ παρουσιάζουν έργα σε τρία αντίτυπα με την εξαίρεση καλλιτεχνών που αν και το έργο τους συνήθως εκδίδεται  σε αντίτυπα  σε αυτή τη περίπτωση  συμμετέχουν με ένα μοναδικό έργο.

 

Διαβάστε: http://www.kathimerini.gr/864066/gallery/politismos/eikastika/ta-pollaplasia-ths-monadikothtas

Διάρκεια: 20 Μαΐου – 26 Αυγούστου 2016

Χώρος: Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, Αθηνάς 12, Αθήνα 10554

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Lynda Benglis, Louise Bourgeois, Patrick Heron, Μιχάλης Κατζουράκης, Γιώργος Λάππας, Πέγκυ Κλιάφα, Sarah Morris, Βασίλης Σαλπιστής, Γιώργος Παπαφίγκος, Αλίκη Παππά, Γιώργος Σαμψωνίδης, Santiago Sierra.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

CHANGE, 2016,  Σταυρός Φαρμακείου Led κυλιόμενων μηνυμάτων digital, περιμετρικό προφίλ αλουμινίου, επιφάνειες plexi glass με εμφανή φωτισμό led, 90 x 90 x 13 εκ.

Armory Column – Σειρά Placebo, 2015/2016, Συσκευασίες χαπιών (blisters) αλουμινίου, σιλικόνη, plexi glass, λάμπα φωτισμού led, 205 x 23 x 23 εκ.

Armory Square – Σειρά Placebo, 2013/2016, Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου, σιλικόνη, πλέξι γκλας, ταινία φωτισμού led, 140 x 140 εκ.

Bacteria III or Star, 2013, Μικρά μέρη φύλλου αλουμινίου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών (blisters), ακρυλικά σπρέι, θερμή σιλικόνη, 140 x 140 εκ.

gallery@kappatosgallery.com
www.kappatosgallery.com
www.athensartresidency.com

Μύκονος:
Πρόγραμμα Kivotos Art Projects 2015

Εγκαίνια: Σάββατο 1 Αυγούστου 2015
Διάρκεια: 1η Ιουνίου – 18 Οκτωβρίου 2015

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Felix Delandre, Χριστόφορος Δουλγέρης, Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος, Μάριον Ιγγλέση, Βασίλης Καβουρίδης, Τζουλιάνο Καγκλής, Μιχάλης Κατζουράκης, Πέγκυ Κλιάφα, James Lane, Ηλιοδώρα Μαργέλου, Λέων Μιχαήλ, Ζέτα Νικολακοπούλου, Αλίκη Παππά, Κατερίνα Παπαζήση, Μπριζίτ Πολέμη, Δημήτρης Ρόκος, Νίκος Σεπετζόγλου, Μαρία Φραγκουδάκη, Μάρκ Χατζηπατέρας, Σοφία Χούσου

Τήνος:
Πρόγραμμα Art Dovecotes 2015

Εγκαίνια: Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015
Διάρκεια: 16 Ιουνίου – 4 Οκτωβρίου 2015

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Felix Delandre, Βένια Δημητρακοπούλου, Χριστόφορος Δουλγέρης, Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος, Μάριον Ιγγλέση, James Lane, Ηλιοδώρα Μαργέλου, Λέων Μιχαήλ, Χριστίνα Παπαδημητρίου, Κατερίνα Παπαζήση ,Μπριζίτ Πολέμη, Δημήτρης Ρόκος, Νίκος Σεπετζόγλου, Μαρία Φραγκουδάκη, Μάρκ Χατζηπατέρας, Ζωή Χούντα, Σοφία Χούσου

 

Επιμέλεια: Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

Μεταξοτυπία σε χαρτί του έργου “Mosaic I – Lace” (ψηφιδωτού από πραγματικά χάπια), ξύλινη κορτνίζα, 70 x 70 εκ.

Πορτραίτο του Viagra, 2013, Ακρυλικά χρώματα σε καμβά, ξύλινη κορνίζα, 75,5 x 63,5 εκ.

Bacteria V, 2015, Μικρά μέρη φύλλου αλουμινίου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών (blisters), ακρυλικά σπρέι, θερμή σιλικόνη, 140 x 140 εκ.

 

Η Αegeanale είναι μια διεθνής πλατφόρμα τέχνης και πολιτισμού που δημιουργήθηκε το 2012. Βασικοί στόχοι της είναι να αναδείξει το Αιγαίο ως χώρο έμπνευσης, δημιουργίας και διαπολιτισμικού διαλόγου και να χαρτογραφήσει εκ νέου το αρχιπέλαγος ως έναν αστερισμό προορισμών με πολιτιστικό ενδιαφέρον. Η Aegeanale είναι μια πολιτιστική πλατφόρμα εν εξελίξει με πρόγραμμα που αρθρώνεται σε δύο άξονες: Ο πρώτος άξονας αφορά καλλιτεχνικές δράσεις από όλα τα πεδία της σύγχρονης τέχνης, οι οποίες περιοδεύουν σε τοποθεσίες του Αιγαίου δημιουργώντας για τους ταξιδιώτες διαδρομές και ρότες με πυξίδα τον πολιτισμό. Ο δεύτερος άξονας αφορά ένα εικαστικό residency πρόγραμμα, που θα εγκαινιαστεί το καλοκαίρι του 2015 σε νησιά του Αιγαίου. Οι καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα θα δημιουργήσουν έργα τέχνης σε άμεση διάδραση με τον κάθε τόπο φιλοξενίας καθιστώντας σταδιακά το Αιγαίο ένα πρωτοποριακό υπαίθριο μουσείο. Η συνολική διοργάνωση της Aegeanale τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Τουρισμού και έχει εξασφαλίσει συνεργασία με πολλούς σημαντικούς φορείς του πολιτισμού και του τουρισμού όπως το Biennial Foundation.

Η πλατφόρμα τέχνης και πολιτισμού Aegeanale εγκαινιάζει το φετινό πρόγραμμά της σε συνεργασία με την επιμελήτρια Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα στη Μύκονο και στην Τήνο και στη με το καλλιτεχνικό πρόγραμμα Kivotos Art Projects που ξεκίνησε το 2012 και το πρόγραμμα Art Dovecotes που εγκαινιάζεται στις 17 Ιουλίου 2015.

Το Kivotos Art Projects και το Art Dovecotes αποτελούν ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα σύγχρονης τέχνης με έργα από καταξιωμένους καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα όπως ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, βίντεο, πολυμέσα, εγκαταστάσεις.

Η ομαδική έκθεση του Kivotos Art Projects φιλοξενείται από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο του 2015 στον εκθεσιακό χώρο του ξενοδοχείου «Κιβωτός» στον Ορνό Μυκόνου και η έκθεση του Art Dovecotes φιλοξείται στον εκθεσιακό χώρο του Συγκροτήματος Κατοικιών «Δήλες και Ρηνειές» στην Τήνο, αποτελώντας το βασικό του εικαστικό πρόγραμμα, το οποίο θα πλαισιώνεται από μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Τήνου.

Φιλοδοξία του Kivotos Art Projects και του Art Dovecotes είναι να αξιοποιήσει τα επιτεύγματα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης σε συνάρτηση με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της Μυκόνου, της Τήνου και των Κυκλάδων και να συμβάλει σε ένα δημιουργικό διάλογο μεταξύ τέχνης και τουρισμού, ενισχύοντας πολιτιστικά την Ελλάδα. Η Aegeanale τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Τουρισμού και Πολιτισμού και χαίρει της στήριξης και της προβολής μιας σειράς έντυπων και ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε.

 

Τα εγκαίνια της ομαδικής έκθεσης πλαισιώνονται από μουσικά και χορευτικά δρώμενα διακεκριμένων καλλιτεχνών του Φεστιβάλ Τήνου.

 

Εγκαίνια: Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Διάρκεια: 20 Νοεμβρίου 2014-3 Ιανουαρίου 2015

Χώρος: Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, Αθήνα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Marina Abramović, Αλίκη Παππά, Lynda Benglis, Μιχάλης Κατζουράκης, Πέγκυ Κλιάφα, Βασίλης Σαλπιστής, Γιώργος Παπαφίγκος, Γιώργος Σαμψωνίδης, Marie Voignier, Tim Shaw. 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τα έργα:

Armory-Γλυπτό, 2013, 60x40x9 εκ. Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου, σιλικόνη, πλέξι γλας

Ομφάλιο, 2011, 111×111 εκ. Μεταξοτυπία σε μεταξωτό ύφασμα με ξύλινη κορνίζα ψηφιδωτού σε MDF με ακρυλικά, χάπια, πλέξι γλας

 

Διεθνείς και Έλληνες καλλιτέχνες της Αίθουσας Τέχνης Καππάτος συναντώνται σε μια ομαδική έκθεση που θα ολοκληρωθεί σε συνεργασία με το Art Professionals-In-Athens Residency και την συμμετοχή του Ιρλανδού γλύπτη Tim Shaw στις 20 Νοεμβρίου.

Το σώμα της Marina Abramović είναι το μέσον και το αντικείμενο μέσα από το οποίο εξερευνά τα φυσικά και πνευματικά όρια της ύπαρξής της προσπαθώντας να μεταφερθεί σε ακραίες και μοναδικές καταστάσεις συναισθηματικής και πνευματικής εμπειρίας. Για την Αλίκη Παππά, η έννοια της σύγκρουσης, οπτικοποιημένης ή λανθάνουσας, συνιστά θεματικό πυρήνα και συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στα έργα της, όπως άλλωστε και η έννοια του μη χώρου, του κενού. Το έργο της Lynda Benglis χρησιμοποιώντας την ίδια την φύση και τις ιδιότητες των υλικών, μεταπλάθει σε φόρμες και σε άμορφες εικόνες τις προσωπικές επιθυμίες και έννοιες με τρόπο χειρονομιακό και άμεσο. Ο Μιχάλης Κατζουράκης εμπεριέχει στο έργο του τα γόνιμα στοιχεία των σύγχρονων καλλιτεχνικών αναζητήσεων της διεθνούς και ελληνικής μεταπολεμικής τέχνης και κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αφαίρεση, αναφερόμενος κυρίως στον αστικό πολιτισμό. Με μονάδα το χάπι ή το περιτύλιγμα, η Πέγκυ Κλιάφα συνθέτει εντυπωσιακές εικόνες από μεταλλικούς τοίχους, βιτρό γνωστών δυτικών καθεδρικών ναών, ταπετσαρίες, δαντέλες, ψηφιδωτά και αφηγείται μία αναγωγική πορεία της εξέλιξης του ανθρώπου σχετικά με την ίαση της ψυχής και του σώματος. Ο Βασίλης Σαλπιστής επικεντρώνεται στον κατεξοχήν προβληματικό χαρακτήρα της εικαστικής χειρονομίας και διερευνά τόσο τις συνθήκες όσο και τα όρια της αναγνωρισιμότητά της. Η πρόδηλη επίκληση της σχεδιαστικής δεινότητας του Γιώργου Παπαφίγκου συγκροτεί το χειρόπλαστο αντικείμενο να κυριαρχεί στο υποστήριγμά του παραπλανητικά και στρέφεται στον καθημερινό άνθρωπο και τις νοητικές, σεξιστικές, συναισθηματικές του φυλακές. Τα τοπία του Γιώργου Σαμψωνίδη έρχονται από την χώρα του Ύπνου και της Λήθης και ελκύουν τον θεατή σε ένα μεταίχμιο ενόρασης. Η Marie Voignier ήταν η τρίτη φιλοξενούμενη του προγράμματος Art Professionals-In-Athens Residency, όπου στη διάρκεια της παραμονής της δημιούργησε σε συνεργασία με τον εικαστικό Βασίλη Σαλπιστή το πειραματικό φιλμ-κολάζ ένα ένα. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί με την συμμετοχή του Tim Shaw του πέμπτου κατά σειρά καλλιτέχνη που φιλοξενήθηκε στο Art Professionals-In-Athens Residency. Ο Shaw θα παρουσιάσει δύο νέα έργα που θα πραγματεύονται την τάξη, την κανονικότητα και την σχέση τους με το χάος.

IMAGO MUNDI: Ιδέα – Περιγραφή – Σκοπός

Το project Imago Mundi

Ομαδικές εκθέσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου

Το Imago Mundi (Εικόνα του Κόσμου) είναι ένα παγκόσμιο πολιτιστικό project που φιλοδοξεί να προάγει τη διαφάνεια, τους νέους ορίζοντες και τη συνύπαρξη της εκφραστικής ποικιλότητας.

Η Συλλογή, που συνεχώς επεκτείνεται, περιλαμβάνει αυτή τη στιγμή 2000 έργα τέχνης περίπου, που συλλέγει από το 2008 ο Luciano Benetton: καταξιωμένοι και πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες από διάφορες χώρες και από τις πέντε ηπείρους ανέλαβαν σε εθελοντική βάση και χωρίς οικονομική ανταμοιβή να δημιουργήσουν ένα έργο του οποίου ο μόνος περιορισμός είναι το σχήμα 10 x 12 εκ. Η συλλογή, που φιλοξενείται από το Ίδρυμα Benetton, δεν έχει εμπορικές φιλοδοξίες, αλλά φιλοδοξεί να ενώσει τις διαφορετικότητες του κόσμου στο όνομα μιας κοινής καλλιτεχνικής εμπειρίας. Θα μπορούσε να παραλληλιστεί με ένα ανοικτό αρχείο ικανό να καταδείξει πόσο διαφορετικά βλέπουν, μελετούν και αναπαριστούν τον κόσμο οι καλλιτέχνες, καθώς και να περάσει στις επόμενες γενιές την ευρύτερη δυνατή καταγραφή των ανθρώπινων πολιτισμών στην αρχή της τρίτης χιλιετίας.

Η συλλογή Imago Mundi ξεκίνησε με μία τυχαία αλληλεπίδραση με έναν Νοτιο-Αμερικανό καλλιτέχνη ο οποίος αντί να αφήσει μια επαγγελματική κάρτα του στον Benetton, του έδωσε δύο πολύ μικρούς πίνακες 10 x 12 εκ. Οι πρώτοι εκείνοι πίνακες πυροδότησαν το όλο πρόγραμμα. Από τότε, τη Συλλογή οργανώνουν και επιμελούνται ανά γεωγραφική περιοχή επιμελητές και κατά τόπους ειδικοί, που διαμορφώνουν τις συλλογές κάθε χώρας, με στόχο να δημιουργηθεί μια ενδιαφέρουσα ποικιλία έργων, διαθέσιμη στο ευρύτερο δυνατό κοινό.

Η πρώτη παρουσίαση της συλλογής Imago Mundi φιλοξενήθηκε στο Ίδρυμα Querini Stampalia ως επίσημη παράλληλη εκδήλωση της 55ης Biennale της Βενετίας, από τις 28 Αυγούστου ως τις 28 Οκτωβρίου 2013. Η συλλογή θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο μέσω εκθέσεων, καταλόγων, ενός ειδικά σχεδιασμένου portal στο διαδίκτυο, καθώς και μέσω συνεργασιών με γκαλερί και μουσεία.

Έκθεση και Κατάλογος

Η ιδέα για τον τρόπο έκθεσης των έργων και ο σχεδιασμός ανήκουν στον αρχιτέκτονα Tobia Scarpa: πρόκειται για έναν φιλόξενο χώρο που βοηθάει στην κατανόηση του πλούτου των εκθεμάτων. Η δομή εξασφαλίζει την ορατότητα των μικρών καμβάδων και, χάρη στο γεγονός ότι τα σταντ κλείνουν σαν φύλλα βιβλίου, διευκολύνεται η μεταφορά και η τοποθέτηση, προάγοντας τον περιοδεύοντα χαρακτήρα της συλλογής, που προορίζεται να ταξιδεύει πέρα από σύνορα.

Συνοδευτικοί κατάλογοι εκδίδονται για κάθε γεωγραφική συλλογή, με πληροφορίες και έγχρωμη εικονογράφηση για κάθε έργο (και από τις δύο πλευρές), βιογραφικά στοιχεία των καλλιτεχνών και κείμενα των επιμελητών και καταξιωμένων τεχνοκριτικών.

Luciano Benetton

Μεγάλος ταξιδιώτης και φιλότεχνος, ο Luciano Benetton έχει συνδυάσει αυτά τα δύο πάθη του στο project Imago Mundi, μια εξελισσόμενη συλλογή 2000 έργων, στην οποία αντιπροσωπεύονται καλλιτέχνες από διάφορες χώρες από ολόκληρο τον κόσμο.

Γεννημένος στο Treviso το 1935, ο Luciano Benetton δημιούργησε το Benetton Group το 1965, έχοντας στο πλευρό του την αδερφή του Giuliana και τους αδερφούς του Gilberto και Carlo. Είναι Πρόεδρος του Fondazione Benetton Studi Recerche, που ιδρύθηκε το 1987 και μαρτυρεί τον δεσμό της οικογένειας με τον τόπο, το Veneto και το Treviso, συνεισφέροντας ιδιαίτερα στην κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της κοινότητας και αναλαμβάνοντας πολλά προγράμματα αφιερωμένα στη φυσική, καλλιτεχνική και ιστορική κληρονομιά.

Χρήσιμοι σύνδεσμοι

http://www.artbabble.org/video/ultrafragola/imago-mundi-india
http://www.artbabble.org/video/ultrafragola/imago-mundi-usa
http://www.artbabble.org/video/ultrafragola/imago-mundi-australia
http://www.artbabble.org/video/ultrafragola/imago-mundi-japan
https://www.youtube.com/watch?v=RiXvDfJEbGY (Korea)
https://www.youtube.com/watch?v=crFHCsXVsN4 (ο Luciano Benetton μιλάει για το project)
http://www.querinistampalia.org/eng/imago_mundi.php

Αθήνα, 25 Φεβρουαρίου 2014

Πρόγραμμα Imago Mundi: «Ελληνική Συλλογή» για το Ίδρυμα Benetton

Εδώ και λίγο καιρό αναλάβαμε την επιμέλεια του πρότζεκτ για μια «Ελληνική Συλλογή» για το Ίδρυμα Benetton. Σε γενικές γραμμές η ιδέα είναι να δημιουργηθεί ένα σώμα έργων σύγχρονης τέχνης ελλήνων καλλιτεχνών πάνω σε καμβάδες 10×12, που θα αποτελέσει μέρος του προγράμματος Imago Mundi του Ιδρύματος.

Οι περιοχές που έχουν ήδη μια ολοκληρωμένη συλλογή είναι οι: Αμερική, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Κίνα, Ινδία, Αυστραλία, Μογγολία και Ρωσία, ενώ υπό διαμόρφωση είναι οι συλλογές των Αυστρία, Αφρική, Ιταλία, Κούβα, Ισπανία, Σουηδία, κ.ά. Ανάμεσα στους μέχρι σήμερα συνεργαζόμενους επιμελητές είναι οι Peter Noever, Luca Beatrice, Bita Fayyazi, Diego Cortez, Amanullah Mojadidi, Suneet Chapra.

Αναλάβαμε το συγκεκριμένο πρότζεκτ με ενθουσιασμό, κρίνοντας ότι η εκπροσώπηση της Ελλάδας σε μια τέτοια προσπάθεια θα πρέπει να αναδεικνύει, μέσα από προσεκτικά επιλεγμένα έργα, το βάθος των προβληματισμών αλλά και των πρακτικών που μελετούν και εφαρμόζουν οι έλληνες καλλιτέχνες. Να μην είναι δηλαδή μια απλή συγκέντρωση υλικού αλλά μια συλλογή που αναδεικνύει συνάφειες και αντιπαραθέσεις και προτείνει ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις και διαλόγους. Το βασικό μας μέλημα είναι αυτή η «συλλογή» να συμπεριλαμβάνει έργα υψηλής ποιότητας αλλά και αντιπροσωπευτικά όλων των μορφών της τέχνης στην Ελλάδα.

Εκτός από την πρόκληση της δημιουργίας μιας άρτιας παρουσίασης του σημερινού momentum της ελληνικής σύγχρονης τέχνης, στα συν του όλου προγράμματος είναι και το γεγονός ότι το Ίδρυμα Benetton παρουσιάζει τις συλλογές του οργανώνοντας εκθέσεις σε σημαντικά Μουσεία και εκθεσιακούς χώρους ανά τον κόσμο, καθώς και το ότι για κάθε συλλογή εκδίδεται ένα βιβλίο εξαιρετικά υψηλών προδιαγραφών.

Νατάσα Καραγγέλου
Επιμελήτρια, Μουσείο Μπενάκη

Πολύνα Κοσμαδάκη
Επιμελήτρια, Μουσείο Μπενάκη

Βανέσσα Μελισσουργάκη
Επιμελήτρια, Μουσείο Μπενάκη

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Pill-Imago Mundi, 2014, 10×12 εκ. Ακρυλικά χρώματα σε καμβά

 

μάθετε περισσότερα: https://www.yatzer.com/imago-mundi-greece

http://www.imagomundiart.com/exhibitions/map-new-art-0

Διάρκεια: 2-4 Απριλίου 2014

Χώρος: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο

Επιμέλεια: Ελισάβετ Πλέσσα

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Νίκος Καρανικόλας, Σοφία Κυριακοπούλου, Έλλη Κουτσουκέλη, Igor Siwanowicz, Θανάσης Τριανταφυλλόπουλος, Charles Krebs, Κωνσταντίνα Τσιάρα, Μαρία Μεθυμάκη, Kaisu Koski, Μαρίνα Καραευαγγέλου, Άννα Δημητρίου, Αντώνιος Χαλυβίδης, Κωνσταντίνος Δαλδάκης, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Μαρία Καλλινίκου, Κατερίνα Βακαλοπούλου, Ευαγγελία Βογιατζή, Dorit Hockman, Θαλής Παπακωνσταντίνου, Νίκος Μαρίνης, Δημήτρης Τράγκας, Γεώργιος Παλιάτσος, Ιάκωβος Ζανέττης, Σοφία Μπόμπολη, Thomas Deerinck, Δημήτρης Στέλλας, Ευάγγελος Ραφτογιάννης, Μάγδα Σιαμκούρη, Cordula Daus, Κέλλυ Βαρδάκα, Αλίκη Ρήγου, Ζωή Παππά, Γεράσιμος Κανάκης, Πέγκυ Κλιάφα, Παντελής Νικολάου, Χρήστος Ζέρβας, Βαγγέλης Θεοδωρίδης, Πάολα Παλαβίδη, Claudia Zuriado, Λευτέρης Κιουρτζόγλου, Θάλεια Γκατζούλη, Κατερίνα Τσαγκαράκη, Enrico Tealdi

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Bacteria I or Map, 2013, 140×140 εκ. Μέρη από τις συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου σε καμβά, σιλικόνη, ακρυλικά χρώματα

 

Ο διαγωνισμός και η έκθεση «Έρευνα και Τέχνη» ήταν μία πρωτοβουλία του Κέντρου Έρευνας και Καινοτομίας «Αθηνά» στο πλαίσιο του 2ου Διεθνούς Συνεδρίου για τις Ερευνητικές Υποδομές, που φιλοξενήθηκε στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στις 2-4 Απριλίου 2014. Υποβλήθηκαν 420 περίπου έργα, από τα οποία μία τριμελής επιτροπή επέλεξε 53 έργα ( 17 φωτογραφίες, 31 έργα ζωγραφικής/έργα σε χαρτί και 5 video) προκειμένου να παρουσιαστούν στο Μέγαρο, κατά τη διάρκεια του ICRI 2014. Από τις επιτυχείς υποψηφιότητες, η κριτική επιτροπή επέλεξε επίσης εννέα έργα που αξίζουν διάκριση και ένα που θα λάβει το πρώτο βραβείο της διοργάνωσης.

Έρευνα και Τέχνη: Ένα απρόσμενο σημείο συνάντησης

Γιατί το βλέμμα ενός καλλιτέχνη σταματά για να ατενίσει μία εικόνα που προέρχεται άμεσα από το πεδίο της επιστήμης; Τι είναι αυτό που κάνει έναν ερευνητή ξαφνικά να κοιτάζει τα ευρήματά του υπό το φως μίας εικαστικής αναζήτησης; Υπάρχει πραγματικά κοινή τομή ανάμεσα στον κόσμο της τέχνης και στον κόσμο της έρευνας; Τι νομιμοποιεί την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών;

Η τέχνη πάντα έδειχνε ενδιαφέρον προς την επιστήμη: από την Αναγέννηση και τον Leonardo da Vinci, με τις μελέτες του πάνω στη φυσική, τον 19ο αιώνα με την art nouveau και την επίδραση που δέχθηκε από σχήματα και χρώματα που προήλθαν από τη βιολογία και την ανακάλυψη του μικροσκοπίου, την τέχνη του 20ού αιώνα, με τους Σουρεαλιστές που γοητεύθηκαν από τον Φρόυντ και την ψυχιατρική, τον περίφημο James Turrell, που δούλευε με τις οφθαλμαπάτες του φωτός, ως τον νεαρό Κινέζο WU Juehui, που ασχολείται με τις εικαστικές πτυχές της νευροεπιστήμης. Καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο ανά τους αιώνες διακρίνουν στην έρευνα και στην επιστήμη μορφολογικά ερεθίσματα που προσφέρουν νέες προοπτικές στη δουλειά τους.

Ωστόσο, εν μέρει χάρη στην ταχύτατη ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας, η δημιουργική προσέγγιση της τέχνης από επιστήμονες αποδείχθηκε ιδιαίτερα καρποφόρα τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως δεν ισχύει όταν η προσέγγιση αυτή απομόνωσε μόνο ή αναπαρήγαγε εικόνες που συναντώνται στον επιστημονικό χώρο. Η επιστήμη επιτρέπεται να σταθεί στο πεδίο της τέχνης όταν επιτυγχάνει να προσδώσει αισθητική σημασία σε αυτό που το επιστημονικό μάτι συναντά, να προσφέρει μια φευγαλέα ματιά στα ίχνη δημιουργικότητας εκεί που δεν τα περιμένουμε, δανειζόμενη το καλλιτεχνικό ιδίωμα για να φανερώσει απροσδόκητες διαστάσεις της εξωτερικής πραγματικότητας που ερευνά.

Οι καλλιτέχνες δεν παριστάνουν τους επιστήμονες, ούτε οι επιστήμονες παίζουν τον ρόλο των καλλιτεχνών. Στην παρούσα συνύπαρξη καλλιτεχνών και ερευνητών, η τέχνη κλήθηκε να κοιτάξει μέσα στον κόσμο της επιστήμης και η επιστήμη να περπατήσει στα μονοπάτια της τέχνης. Εξετάζοντας τα έργα που εκτείθενται εδώ, είναι φανερό ότι, και στις δύο πλευρές, συγκεκριμένες εμμονές δημιούργησαν διαφορετικά σημεία εκκίνησης και στόχους, που οδήγησαν σε διαφορετικά αποτελέσματα. Ωστόσο, αυτό που επιζητείται από όλους είναι να προκύψει μια ποιητική μεταμόρφωση του απεικονιζόμενου αντικειμένου ή της εικόνας, μια αναζήτηση της αισθητικής συγκίνησης πέρα από το φαινομενικά αντιληπτό.

Όταν η επιστήμη αγγίζει τα υψηλότερα επίπεδά της, παύει να λειτουργεί σύμφωνα με τις προσταγές της λογικής και πλησιάζει στη σφαίρα του ενστίκτου. Όταν η τέχνη σκάβει βαθιά στην εσωτερική πειθαρχία που είναι υπεύθυνη για την ίδια την ύπαρξή της, συνορεύει με έναν πνευματικό διαλογισμό. Τότε επιστήμη και τέχνη συναντώνται, τόσο φυσικά και τόσο παράξενα όσο ένα σώμα φέρει την ίδια του την ψυχή.

Ελισάβετ Πλέσσα

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Επιτροπή Επιλογής: Ελισάβετ Πλέσσα, Πλάτων Ριβέλλης, Γιώργος Ρόρρης

Συντονισμός: Αναστάσιος Πατρίκαλος, Ελένη Σωτηροπούλου, (Κέντρο Έρευνας «Αθηνά»)

Σύμβουλος Αρχιτεκτονικής: Τζωρτζίνα Βόγλη / Access

Σύμβουλος Οπτικοακουστικών Μέσων: Παναγιώτης Καριώρης (Κέντρο Έρευνας «Αθηνά»)

Φωτισμός: Γιάννης Μαλατάντης

Σήμανση Έκθεσης: Ντόρα Πικιώνη

Ψηφιακή Εκτύπωση και Ανάρτηση των Φωτογραφιών: Δημήτρης Σδράλης, Νίκος Σδράλης

Μεταφορά και Τοποθέτηση Έργων: Move Art

Ασφάλιση Έργων: Lloyd’s – Karavias & Associated Ltd.

Διάρκεια: 29 Μαρτίου-3 Μαΐου 2014

Χώρος: Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου-Νέα Πτέρυγα Νεστορίδειου Μέλαθρου

Επιμέλεια: Λευτέρης Κρυσάλης, Μυρτώ Ιωαννίδη, Χαρά Σκλαβούνου, Γιάννης Καραδήμας, Άλκηστη Κουνελάκη

Συντονιστής: Κώστας Ιωαννίδης, Επίκουρος Καθηγητής ΑΣΚΤ

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αθανάσιος Αναστασόπουλος, Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Ελένη Δημητριάδου, Όλγα Ευαγγελίδου, Άννη Ζαβιτσάνου, Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Δημήτρης Καλόγερος, Νίκος Καρακωνσταντής, Όττα-Άρτεμις Κατσαμπάνη, Πέγκυ Κλιάφα, Παντελής Κωνσταντίνου, Ασημίνα Λανταβού, Ελένη Μαντζώρου, Νίκος Μαρίνης, Ευδοκία Μεθενίτη, Κατερίνα Μητσιάλη, Παρασκευή Μουστάκη, Στέλλα Μπορουτζή, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Νικόλοβα Πετιά, Αλεξάνδρα Σινοπούλου, Αντώνης Στοανζτίκης, Χριστίνα Στρατστιάνη, Χαρά Ταλιαδώρου, Μαρία Τσιράκογλου, Άντι Τσομάνι, Ηρακλής Φοβάκης, Μαρίλια Φωτοπούλου, Ζωή Χατζηγιάννη, Στέλλα Χριστοφή, Βασιλική Ψαρού 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Armory, 2011, 100×70 εκ. Συσκευασίες χαπιών (blister) αλουμινίου, σιλικόνη, πλέξι γλας-επιτοίχιο έργο

 

ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΤΗΣ ΑΣΚΤ 2010-1011

Η παρούσα έκθεση παρουσιάζει τα έργα, επισημαίνει τις τάσεις και τους εκφραστικούς χαρακτήρες, και καταγράφει τα τελικά αποτελέσματα της εικαστικής εκπαίδευσης και της καλλιτεχνικής έρευνας που ανέπτυξαν οι απόφοιτοι του Εικαστικού Τμήματος της ΑΣΚΤ κατά την ακαδημαϊκή χρονιά 2010-2011 στη διάρκεια των σπουδών τους. Από αυτή την άποψη, η έκθεση λειτουργεί ως συνοπτική εικόνα των διπλωματικών εργασιών και των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων του Εικαστικού Τμήματος.

Η ΑΣΚΤ αποτελούσε ανέκαθεν έναν καλλιτεχνικό εκπαιδευτικό θεσμό ο οποίος, πέραν του διακριτού εκπαιδευτικού του ρόλου, λειτουργεί ευρύτερα ως ένα ενεργό θερμοκήπιο καλλιέργειας, ανάπτυξης, και υποστήριξης των εικαστικών τεχνών στον τόπο μας. Δεδομένου ότι στην Ελλάδα έχουμε έλλειμα σταθερής και ολοκληρωμένης πολιτιστικής πολιτικής για τη στήριξη της καλλιτεχνικής έκφρασης, καθώς και πλήρως ανεπτυγμένων διαμορφωμένων σταθερών καλλιτεχνικών θεσμών, σε αυτό το πλαίσιο, η παρούσα συνεργασία της ΑΣΚΤ με το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου, αναπληρώνει έως ένα βαθμό ελλείψεις και προσλαμβάνει μία διευρυμένη και βαρύνουσα σημασία τόσο για τους νέους καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος σ’ αυτή την έκθεση, όσο και την καλλιτεχνική, αλλά και την ευρύτερη κοινότητα των κατοίκων της Ρόδου, καθώς και τον πολιτιστικό τουρισμό.

Η συνεργασία αυτή είναι μία εν τοις πράγμασι συνέργεια με πολλαπλά και ανταποδοτικά αποτελέσματα για τους συεργαζόμενους φορείς και εν γένει για την ίδια την κοινωνία της Ρόδου που είναι ο τελικός αποδέκτης. Ελπίζω να αποτελέσει μία αρχή που στο μέλλον να αποδώσει γόνιμους καρπούς και ανάπτυξη κοινών προγραμμάτων μεταξύ της ΑΣΚΤ, του μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου της Ρόδου, και της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.

Ευχαριστώ εκ μέρους της Σχολής όλους τους συμμετέχοντες αποφοίτους της, τους συντελεστές αυτής της Έκθεσης και ιδιαίτερα την υπεύθυνη της Πινακοθήκης της ΑΣΚΤ Μαρία Μαμαλίγκα που συντόνισε και υποστήριξε τη συνεργασία αυτή, τους φοιτητές του Θεωρητικού Τμήματος της ΑΣΚΤ που επιμελήθηκαν και έστησαν την Έκθεση, και ιδιαίτερα τον αγαπητό συνάδελφο Επίκουρο Καθηγητή του Θεωρητικού Τμήματος της ΑΣΚΤ Κώστα Ιωαννίδη που είχε την εποπτεία της επιμέλειας και της προετοιμασίας της. Τέλος ένα θερμό ευχαριστώ στον Πρόεδρο του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου της Ρόδου Νίκο Φρόνα που καλωσόρισε και στήριξε με κάθε τρόπο την πραγμάτωση της συνεργασίας αυτής, καθώς και την Περιφέρεις Νοτίου Αιγαίου Τμήμα Πολιτισμού χωρίς την οικονομική συνδρομή της οποίας δεν θα μπορούς να πραγματοποιηθεί.

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πρύτανης ΑΣΚΤ

 

Η έκθεση «Προσεχώς» συγκεντρώνει έργα αποφοίτων της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του 2010-1011. Επιχειρήσαμε μία επιλογή με κριτήριο την ανάδειξη της πληθώρας των τάσεων τις οποίες ακολούθησαν οι φοιτητές της εν λόγω περιόδου αλλά και των διαφορετικών πτυχών της εικαστικής παραγωγής του σήμερα. Ενδεικτικό ως προς αυτό είναι το πλήθος των καλλιτεχνικών μέσων (εγκαταστάσεις, ψηφιακά μέσα, ζωγραφική, γλυπτική) που αξιοποιούνται.

Ο ανοιχτός χαρακτήρας του τίτλου της έκθεσης δεν είναι τυχαίος, αφού θίγει το ζήτημα της αναμονής όσων πρόκειται να αναδειχθούν στο μέλλον από τις δημιουργικές δυνάμεις των χτεσινών αποφοίτων και νυν δημιουργών. Στον θεματικό πυρήνα της υπάρχουν, ανάμεσα σε άλλους, προβληματισμοί σχετικά με τη μνήμη, την ατομικότητα, τη συνύπαρξη της παράδοσης με το μέλλον, τη μεσολάβηση της ψηφιακής αναπαραγωγής στην όραση, όπως και ζητήματα μορφής και υλικών. Με αυτόν τον τρόπο, παρακολουθώντας την έκθεση ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει ευρύτερες πτυχές της σύγχρονης τέχνης, αλλά και τη δυναμική μεμονωμένων προσπαθειών ως προς μελλοντική εξέλιξη.

Η μεταφορά των έργων αυτών στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης της Ρόδου, δείχνει προς την κατεύθυνση καινούριων προοπτικών συνεργασίας. Με την κίνηση αυτή δίνεται νέος χώρος σε πρωτοεμφανιζόμενους εικαστικούς να παρουσιάσουν έργα τους. Παράλληλα όμως, ένα νέο κοινό έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με αυτά. Η διασπορά ιδεών μέσω της αξιοποίησης των καλλιτεχνικών θεσμών της περιφέρειας είναι στοιχείο που ελπίζουμε να καθορίσει και μελλοντικές προσπάθειες.

Η επιμελητική ομάδα: Μυρτώ Ιωαννίδη, Γιάννης Καραδήμας,

Άλκηστις Κουνελάκη, Λευτέρης Κρύσαλης, Χαρά Σκλαβούνου

 

Με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση, τα Μέλη του Δ.Σ. του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου και εγώ προσωπικά, χαιρετίζουμε την έναρξη της συνεργασίας με την ΑΣΚΤ, ξεκινώντας με την έκθεση των αποφοίτων του τμήματος Εικαστικών Τεχνών, της ακαδημαϊκής χρονιάς 2010-2011.

Η συνεργασία αυτή, μόνο θετικά πολλαπλά αποτελέσματα θα επιφέρει και στους δυο συνεργαζόμενους φορείς. Αποτελεί την απαρχή ενός προγράμματος, που στο μέλλον μέσω κοινών σχεδιασμών θα βοηθήσει την περεταίρω ανάπτυξη της Δημοτικής Πινακοθήκης από τη μια και από την άλλη θα δώσει την ευκαιρία και την δυνατότητα στην ΑΣΚΤ να ανοίξει τα φτερά της και έξω από την Πρωτεύουσα, στην περιφέρεια της χώρας μας, με τελικό κυρίως αποδέκτη την κοινωνία της Ρόδου και τους εκατοντάδες χιλιάδες ημεδαπούς και αλλοδαπούς επισκέπτες του τόπου μας.

Η παρουσιαζόμενη έκθεση που τιτλοφορείται «Προσεχώς απόφοιτοι 2010-2011» με τον εκπαιδευτικό της συναρτώμενο χαρακτήρα, δημιουργεί ελπίδες για το μέλλον των νέων καλλιτεχνών. Μέσα από τις δοκιμασίες της δουλειάς και της ζωής τους , τα επόμενα χρόνια θα επιδιώξουν μία γόνιμη εξέλιξη και καθιέρωση στο χώρο της τέχνης μέσα από το παραγόμενο έργο τους.

Εκ μέρους του Μουσείου, επιθυμώ ντα διατυπώσω τις ολόψυχες ευχαριστίες μου στον Πρύτανη της ΑΣΚΤ κ. Γιώργο Χαρβαλιά που προώθησε τη συνεργασία αυτή, την συμπατριώτισσά μας υπεύθυνη της Πινακοθήκης της ΑΣΚΤ κα Μαρία Μαμαλίγκα, η οποία με ενθουσιασμό υποστήριξε την έναρξη αυτής της συνεργασίας, τους φοιτητές του Θεωρητικού Τμήματος της ΑΣΚΤ και τον Καθηγητή τους κ. Κώστα Ιωαννίδη που επιμελήθηκαν και έστησαν την έκθεση.

Τέλος, τη συνδιοργανώτρια Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου τμήμα πολιτισμού, για την επιδεικνυόμενη ευαισθησία της στις εικαστικές εκδηλώσεις και τη σταθερή οικονομική της στήριξη.

Δρ. Νικόλαος Τσ. Φρόνας
Πρόεδρος Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου

Διάρκεια: 14 Φεβρουαρίου-8 Μαρτίου 2014

Χώρος: Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, Αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής» (Εργοστάσιο)

Η Πέγκυ Κλιάφα παρουσιάζει την εγκατάσταση:

Αναβράζον Γλυπτό και Βίντεο Γλυπτό: Άνθρωπος (από αναβράζοντα δισκία), 2011, αναβράζοντα δισκία, νερό, 50x17x10 εκ. Βίντεο: Διάλυση, 2011, σε δύο εκδοχές που διαρκούν 2,45′ και 3,05′ η καθεμιά

 

ΕΚΘΕΣΗ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΑΚΑΔΗΚΑΪΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 2010-2011

Εισαγωγικό κείμενο καταλόγου από τον Πρύτανη:

Η ετήσια έκθεση των αποφοίτων του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» παρουσιάζει τα έργα, επισημαίνει τις τάσεις και τους εκφραστικούς χαρακτήρες, και καταγράφει τα τελικά αποτελέσματα της εικαστικής εκπαίδευσης και της καλλιτεχνικής έρευνας που ανέπτυξαν οι απόφοιτοι στη διάρκεια των σπουδών τους.

Από την ίδια τη φύση της, τη λειτουργική της δομή αλλά και την ιστορία της, η σχολή παραμένει κατά κύριο λόγο εργαστηριακή. Στα έργα αυτά των αποφοίτων είναι έκδηλη η εκπαιδευτική συμβολή των Καθηγητών και του Διδακτικού Προσωπικού των καλλιτεχνικών εργαστηρίων. Παράλληλα, χάρη στο ενιαίο πρόγραμμα σπουδών, το σύνολο των διδασκόντων επενεργεί διαμορφωτικά στη συγκρότηση των φοιτητών, προσφέροντας μια ευρύτερη και ολοκληρωμένη εικαστική παιδεία.
Από αυτή την άποψη, η έκθεση λειτουργεί ως συνοπτική αλλά και συνεκτική εικόνα των διπλωματικών εργασιών και των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων του Τμήματος. Με δεδομένο τον θετικό και ελπιδοφόρο χαρακτήρα του, ο θεσμός της ετήσιας έκθεσης αποφοίτων αποτελεί πάντα σημείο και στιγμή απολογισμού, αποτίμησης και κριτικής του έργου που επιτελείται και των αλλαγών που συντελούνται σε μια περίοδο που «το αυτονόητο της τέχνης έχει χαθεί». 1
Η Α.Σ.Κ.Τ. αποτελούσε ανέκαθεν έναν καλλιτεχνικό εκπαιδευτικό θεσμό ο οποίος, πέραν του στενά εκπαιδευτικού του ρόλου, λειτουργεί ευρύτερα ως ένα ενεργό θερμοκήπιο καλλιέργειας και ανάπτυξης των εικαστικών τεχνών στον τόπο μας. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα η τέχνη, το έργο, ο καλλιτέχνης, υπάρχουν ερήμην των πάντων, χωρίς μια σταθερή και ολοκληρωμένη πολιτική στήριξης της καλλιτεχνικής έκφρασης, χωρίς διαμορφωμένους σταθερούς καλλιτεχνικούς θεσμούς. Σε αυτό πλαίσιο, η θέση της Α.Σ.Κ.Τ. αναπληρώνει έως ένα βαθμό ελλείψεις και προσλαμβάνει μια διευρυμένη και βαρύνουσα σημασία για τους νέους καλλιτέχνες, κάτι που διατηρείται και μετά την αποφοίτησή τους, σε βάθος χρόνου.

Με την ευκαιρία αυτή, να ευχαριστήσουμε εκ μέρους της Σχολής όλους τους αποφοίτους για τα χρόνια και τις κοινές εμπειρίες που ζήσαμε μαζί. Θέλουμε από καρδιάς να ευχηθούμε στους νέους καλλιτέχνες απόφοιτους της Σχολής δημιουργική συνέχεια, αντοχή στις νέες δοκιμασίες της δουλειάς και της ζωής, επιτυχία και γόνιμη εξέλιξη στο έργο τους.

Είναι ωστόσο δύσκολο να αγνοήσει κανείς στις παρούσες συνθήκες στις οποίες ζούμε και τις δυσκολίες που διαμορφώνονται, επηρεάζοντας ιδιαίτερα το ευαίσθητο πεδίο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της υποδοχής του έργου. («Ποιος νοιάζεται για την ελληνική τέχνη σήμερα;»2) Διανύουμε μια περίοδο μεγάλης αστάθειας και γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Σε αυτό το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, η Ελλάδα δυστυχώς δοκιμάζεται από μια εξελισσόμενη οικονομική κρίση, με βαθιά ύφεση που προδιαγράφει δυσκολίες, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον. Η οικονομική περιστολή μας οδηγεί σήμερα σε απώλειες, ταυτόχρονα όμως οι δυσκολίες αυτές προσδίδουν στο παρόν, ίσως για πρώτη φορά ξανά, μετά από χρόνια και βίωση ιστορίας. Γιατί «μια χώρα που έχει συγκλονιστεί από μεγάλα γεγονότα μπορεί και να αποκτήσει μια συνείδηση που θα της επιτρέπει να σκέπτεται με έναν καθολικότερο τρόπο».3 Ίσως αυτό να αποτελέσει για την νεότερη γενιά τον σημαντικότερο παράγοντα επαναπροσδιορισμού, αναστοχασμού και ανανέωσης της καλλιτεχνικής σκηνής. «Κάθε δυσκολία που καταφέρνουμε τελικά να ξεπεράσουμε, κατανοώντας τους όρους και τα όρια ενός συστήματος που μας οδήγησε εδώ, δεν μας κάνει απαραιτήτως πιο πλούσιους, μας κάνει όμως πιο δυνατους».

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πρύτανης της Α.Σ.Κ.Τ.

1. Theodor W. Adorno
2. Harald Szeemann
3. Umberto Eco

Εγκαίνια: 25 Μαΐου 2013

Διάρκεια: 25 Μαΐου-16 Ιουνίου 2013

Χώρος: Παλιό Νοσοκομείο Άμφισσας, Άμφισσα

Επιμέλεια: Αποστόλης Αρτινός

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αντουανέττα Αγγελίδη, Νίκος Αρτέμης, Λουκία Αλαβάνου, Ρέα Βαλντέν, Αθανασία Βιδάλη, Στηβ Γιανάκος, Γιώργος Γυπαράκης, Χρήστος Δεληδήμος, Ζωρζ Ζακοτέ, The Callas, Λίζη Καλλιγά, Νίκος Καναρέλης, Ειρήνη Καραγιαννοπούλου, Κωνσταντίνος Λαδιανός, Άννα Λάσκαρη, Μαρία Λιανού, Ελένη Λύρα, Καρολίνα Μέι, Ελένη Μπαγάκη, Ελένη Μυλωνά, Δημήτρης Ντοκατζής, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Φωτεινή Παπαχατζή, Σταυρούλα Παπαδάκη, Πέγκυ Κλιάφα-Σάκκουλα, Νάνα Σαχίνη, Χρύσανθος Σωτηρόπουλος, Άλκης Χατζηανδρέου, Jana Stojakovic, Joshua και Zachary Sandler 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με την εγκατάσταση:

Πορτραίτο Viagra σε Ρομαντική Ταπετσαρία τοίχου, 2013. Πορτραίτο του Viagra, 2013, 75,5×63,5 εκ. Ακρυλικά χρώματα σε καμβά, ξύλινη κορνίζα. Ταπετσαρία υφασμάτινη, 2013, 268×232 εκ.

 

Η ΔΙ-ΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΞ (symptom project 4)

The Symptom Projects

Στην εγκατάσταση της Πέγκυς Κλιάφα, ένα ζωγραφικό πορτρέτο του Βιάγκρα κρέμεται με τη βαρύτιμη κορνίζα του μπροστά από μια ταπετσαρία με ρομαντικά θέματα. Από τη μια η ρομαντική αποθέωση της σεξουαλικής επιθυμίας και την άλλη η χημική της απομάγευση. Και τα δύο όμως συνθήκες απώλειας. Ανάμεσα στην επιδείνωση και στην εξασθένηση μεσολαβεί πλέον ένας νέος μετρητής που καταγράφει αδιαφορώντας τις διαφορές τους.

Αποστόλης Αρτινός

Επιμελητής Έκθεσης

 

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες Symptom project 4:

Το The Symptom Projects είναι μια πλατφόρμα που στοχεύει στη διερεύνηση του «συμπτώματος» στην τέχνη. Το «σύμπτωμα», αυτή η σκοτεινή εμπειρία της λακανικής ψυχανάλυσης, το γλωσσικό συμβάν, που αναδύει το αδιάθετο ίχνος του πραγματικού, το αφανέρωτο ίχνος του πράγματος.
Συνεργαζόμενο με καλλιτέχνες, επιμελητές, θεωρητικούς και λογοτέχνες το The Symptom Projects γίνεται έτσι ένας τόπος σκέψης αλλά μαζί και ένα πειραματικό φόρουμ που με εκθεσιακές δραστηριότητες, στρογγυλές τράπεζες και κειμενικές παραγωγές επιχειρεί να διερευνήσει αυτό το αχαρτογράφητο απόθεμα που είναι όμως και η καταγωγική αναφορά του οποιουδήποτε έργου.
Η εκθεσιακή δραστηριότητα του The Symptom Projects εξελίσσεται σε δύο εκθεσιακούς κύκλους. Τον κύκλο του the symptom που είναι κυρίως ετήσιες ομαδικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης και το κύκλο του es-optron που είναι μια σειρά ετήσιων πάλι φωτογραφικών εκθέσεων.
Οι εκθέσεις πλαισιώνονται κάθε φορά από συναντήσεις συγγραφέων και από παραστάσεις πειραματικής μουσικής.

Αποστόλης Αρτινός – Κώστας Χριστόπουλος

 

Symptom Project 4: Η Δι-αφάνεια του Σεξ

«Υπάρχει εδώ μια τρύπα, και αυτή η τρύπα ονομάζεται Άλλος».
Jacques Lacan

Του Αποστόλη Αρτινού

Το ερωτικό υποκείμενο είναι ένα «λεξιακό» υποκείμενο, ένα υποκείμενο που υπό-μένει στον απορημένο τόπο των απευθύνσεών του. Ένα ομιλιακό συμβάν που συγκροτεί την αναφορική του υπόσταση στη συχνότητα της ψυχικής του εκπομπής. Ο Άλλος, αναγνωρίζεται έτσι στην ανάδυση αυτού του γλωσσικού διαστήματος, που συγκροτεί και τον ορίζοντα της μοναδικής του επιθυμίας. Ένα γλωσσικό περιβάλλον που εκπέμπει διαρκώς τα σινιάλα του, τις υποκείμενες του θέσεις. Η σεξουαλική σχέση οργανώνεται έτσι μέσα σ’ αυτό το δυνατό καθεστώς της γλώσσας, κάτω απ’ αυτή την κυριαρχία των σημαινόντων της: του φύλου του άντρα και του φύλου της γυναίκας. Θα είναι μάλιστα κι αυτή η έμφυλη θέση του υποκειμένου που θα προδιαγράψει και το κύριο σημαίνον του Άλλου και την (αδύνατη) μαζί ενότητα του. Επιθυμούμε, και θα επιθυμούμε πάντα, το σημαίνον άντρας ή το σημαίνον γυναίκα, θα πει ο Lacan, σημαίνοντα, που αναδύθηκαν μαζί με την ανάδυση της γλώσσας: «Ο Άλλος στη δική μου γλώσσα, δεν γίνεται παρά να είναι το Άλλο φύλλο». Η αναφορικότητα του υποκειμένου αναγνωρίζεται έτσι στο γλωσσικό ορίζοντα αυτής της μοναχικής και επικεντρωμένης εγγραφής πάνω στο σώμα του Άλλου. Ένα σημείο όμως που δεν μπορεί να κατακτηθεί σεξουαλικά όπως δεν μπορεί και να ανακτηθεί γλωσσικά. Η γνώση του Άλλου θα ναι μια γνώση πάντα πέραν της συνείδησης, μια ασυνείδητη γνώση, που θα εναποθέτει στα υποκείμενά της και τα αδιάβρωτα ίχνη της, στην πραγματικότητα, αυτά μόνο, τα ίχνη του Άλλου. Ο ομόκλινος Άλλος δεν βιώνεται έτσι στην πραγματικότητα της σεξουαλικής του απόλαυσης αλλά στην οδύνη της μοναδικής του ξ-ενότητας. Μια τοπική που δεν διατίθεται στη γνωστική της συνάρθρωση αλλά στην αμορφία και αφασία του Πραγματικού της μεγέθους, σ’ αυτή την συνθωματική της από-κάλυψη. Τα ερωτικά υποκείμενα είναι νοήματα που εγγράφονται σ’ αυτό το α-δύνατο, που εκτρέπονται στο σημείο του αφανισμού τους, στο όριο της ολικής τους εξαπάτησης. Σ’ αυτό το όριο που ο Lacan θα εγγράψει και το μη εγγράψιμο της σεξουαλικής σχέσης. Το σημαίνον άντρας και το σημαίνον γυναίκα έρχονται με τους δικούς τους μοναδικούς και χαρακτηριστικούς όρους για να εγγράψουν το αδύναμο νόημα τους στην ανεγγράψιμη και φαντασιακή ύλη του σεξουαλικού. Οι αναφορές, που υπερισσεύουν του Lacan, πάνω στη μαθηματική θεωρία των συνόλων, σ’ αυτή τη κομβική θέση του γράμματος, όπως και στην από-καλυπτική των συναθροίσεών του, μαρτυρούν τη μοναδική, αναπληρωματική θέση της γλώσσας σ’ αυτές τις υπαρκτικές ανεπάρκειες του Πραγματικού. Δεν θα υπάρξει ποτέ για τον άνθρωπο η δυνατότητα μιας προγλωσσικής απόλαυσης. Ο τόπος και ο χρόνος προ της αναδύσεως της γλώσσας, θα είναι πάντα για αυτόν και η μαύρη τρύπα της προϊστορίας του. Η γλώσσα θα ‘ναι η θέση του, η μοναδική του θέση, που δεν θα ναι όμως ποτέ και η θέση της απόλαυσης του. Η απόλαυση έτσι του Άλλου θα δοκιμάζεται πάντα στο πεδίο της αποτυχίας της, στην αντικειμενικότητα της έ(κ)λλειψής της. Ο Lacan το τονίζει αυτό, φθάνει μάλιστα στο σημείο να μιλάει μ’ έναν κυριολεκτικό τρόπο για αυτό το αντικείμενο της αποτυχίας. Μια αποτυχία που οφείλεται στο ανεπίδοτο Πραγματικό του άφθαστου σώματος. Αν το αίσθημα κοινωνείται στην ταυτό-ποιητική των σημαινόντων του, το σώμα του Άλλου, «η απόλαυση του σώματος του Άλλου», υπομένει τη μοναδική και ακοινώνητη θέση της, τη μοναδική της εν-οντότητα, αυτό το encore της μη διάθεσής της. Εδραιώνεται στο αδύνατο της πρόσληψης ενός υπολειμματικού, αντιναρκισσιστικού Πραγματικού. Ένα αινιγματικό, άφυλο πεδίο, μιας και τα ίχνη του που ανιχνεύονται στις απολαυσιακές, εκλειπτικές τους οπές, είναι ίχνη απισχνημένα. Ο Lacan είναι σαφής, το ίχνος του Άλλου είναι ένα άφυλο ίχνος, η ενότητα της διάφυλης σχέσης του είναι μια αδύνατη ενότητα, αυτό το αδύνατο Ένα της σεξουαλικής ένωσης.
Η σκηνή της γοητείας θα είναι έτσι πάντα για τον άνθρωπο και η σκηνή της αποπλάνησης του, της γλωσσικής του εκτροπής στη σαγήνη του Άλλου. Μια εκτροπή που αντιστρέφει τις μορφές και διασαλεύει όλα τα δυνατά τους σημεία. Είναι αυτός ο εκθυλησμός του παιγνιδιού. Η θηλυκότητα ως «η αρχή της αβεβαιότητας», που είναι και η αποπλάνηση του αρσενικού, η αποπλάνηση όλων των δυνατών ταυτοτήτων. Αυτή είναι άλλωστε και η συνθήκη της θηλυκής σεξουαλικότητας, το ότι δεν αναγνωρίζεται σε καμιά αλήθεια, σε καμιά δομική ταυτότητα αλλά σ’ αυτή μόνο την «κυριαρχία της αποπλάνησης», εδώ κι αυτό το υπερβολικό νόημα του τραβεστί. Αν το θηλυκό έχει κάποια αλήθεια αυτή δεν βρίσκεται στην καθαρότητα της γραφής του, όπως επιζητούσε ο φεμινιστικός λόγος, αλλά σ’ αυτή την διαφυγή του. «Η σαγήνη», λέει ο Baudrillard. «αντιπροσωπεύει τον έλεγχο του συμβολικού σύμπαντος τη στιγμή που η εξουσία δεν αντιπροσωπεύει παρά τον έλεγχο του πραγματικού σύμπαντος». Η θηλυκότητα έτσι γίνεται η αποπλάνηση και αυτής της ίδιας της αλήθειας, η εκτροπή της από το σύμπαν του νοήματος σ’ αυτό το σύμπαν των φαινομένων, στους ιριδισμούς της πάνω σ’ αυτό το «βάθος της επιφάνειας» (Μούζιλ). Γοητευμένο έτσι το ερωτικό υποκείμενο υπονομεύει τη στατικότητα του, αποξηλώνεται σταδιακά απ’ όλες τις μορφικές του καθηλώσεις και τις ταυτολογικές του αναπαραστάσεις, και διατίθεται εξ ολοκλήρου στη σκηνή του άλλου, στο σύμπαν των δικών του σημείων, παίζει στη σκηνή έτσι τού εαυτού του θανάτου. «Το αρχικό έγκλημα θα’ ναι πάντα η γοητεία».
Στην Εκλειπτική του σεξ ο Baudrillard σκέφτεται πάνω σ’ αυτό το φαινομενικά παράδοξο σχήμα της απόσυρσης του πόθου μέσα στο περιβάλλον της απελευθέρωσης του. Ενώ εδώ και δεκαετίες πολλαπλασιάζεται ο σεξουαλικός λόγος και επιδεινώνονται οι εκδηλώσεις του, στην πραγματικότητα αυτό που εκλείπει είναι η ίδια η σεξουαλική ηδονή. Ο Baudrillard μάλιστα φθάνει στο σημείο να την αναγνωρίζει στα όρια αυτής τής ολικής της απώλειας. Με την σεξουαλική απελευθέρωση η ηδονή επιδεινώθηκε τόσο που ξέφυγε από τις διαστάσεις του σαρκικού πόθου. Έγινε περισσότερο η δυνητικότητα της ηδονής παρά η δυνατότητά της. Μια δυνητικότητα που θα πάρει τη μορφή κι αυτής της θηλυκοποίησης του κόσμου. «Τα πάντα σ’ αυτήν την κοινωνία θα θηλυκοποιήθουν», λέει ο Baudrillard, «θα σεξουαλοποιηθούν με τον θηλυκό τρόπο μαλακής σαγήνευσης, τα αντικείμενα, τα αγαθά, οι υπηρεσίες, οι κάθε είδους σχέσεις, το κόλπο δεν είναι τόσο το να προσθέσουμε σεξ σε ένα πλυντήριο όσο το να δώσουμε στο αντικείμενο αυτή τη φαντασιακή ιδιότητα του θηλυκού, του να είναι διαθέσιμο όποτε να ναι, ουδέποτε συσταλτικό, ουδέποτε αμφίβολο». Είναι αυτή θηλυκοποίηση που θα πορνογραφήσει τον κόσμο στον ορίζοντα της ολικής του διαθεσιμότητας, της εμβληματικής του έκχυσης. Η πορνογραφία είναι γένους θηλυκού γι αυτό και η καταφυγή σ’ αυτή του αρσενικού. Είναι η ακραία αρσενική φαντασίωση της διάνοιξης του κόσμου. Η ψυχαναγκαστική διάρρηξη αυτού του ίδιου του πραγματικού, η εκτεχνίκευση του. Στο πορνό δεν υπάρχει ο ορίζοντας του πόθου. Υπάρχει μόνο η θεαματικότητα των σωμάτων, η εκπραγμάτιση τους. Το ερωτικό βλέμμα όμως δεν ανήκει στην κατηγορία του ορατού, αλλά στην κατηγορία της κρυπτωνυμίας, στο σύμπαν των αποκρύψεων. Ο άλλος είναι το μυστικό του, ένα αδιάθετο σύμπαν που διασαλεύει το σύμπαν των δικών μου νοημάτων. Ο άλλος δεν είναι ποτέ εξ ολοκλήρου ορατός, είναι ορατό το μυστικό του, αυτή η απόκοσμη λάμψη του. Ο πόθος έτσι δεν εγγράφεται στην προσέγγιση αλλά στον ηλεκτρισμό της απόστασης, στα διασταυρούμενα μηνύματα, σ’ αυτό το ταχυδρομείο του βλέμματος. Στην πορνογραφία, όπου και οι αποστάσεις καταλύονται, τα υποκείμενα δεν είναι διαθέσιμα, δεν εκκινούν, δεν συνευρίσκονται, συγχρωτίζονται μόνο. Μια ολική εκδραμάτιση που θα γίνει αυτή η «απομάγευση του κόσμου» (P. Virilio). Η μηντιακή καταγραφή, η πολιτική γεγονοτολογία, ο ψευδονατουραλισμός της σύγχρονης τέχνης, η γενικευμένη εμπορευματοποίηση, όλα μαζί πλέον υπερθεματίζουν πάνω σ’ αυτή την αντικειμενοποίηση των σχέσεων, στην ειρωνική αποκάλυψη ενός εκπραγματισμένου ορίζοντα, εν τέλει σ’ αυτό το game over του παιγνιδιού.
Η πορνογραφία, εγγράφεται έτσι για τον Baudrillard, σ’ αυτή την πεπρωμένη ανατομία του Φρόυντ, επικεντρωμένη στο αντρικό σώμα, στο φαλλό, και διαθλασμένη στο γυναικείο διαφυγών ίχνος. Που να ναι άραγε αυτό το σημείο G; Το πορνογραφικό σώμα είναι το σώμα που έχει αναθέσει έτσι την πυρετική του έξαψη στη διαμεσολάβηση του τεχνικού του εξιμπισιονισμού. Στον ορίζοντα αυτής της τεχνικότητας, το παιγνίδι δεν γίνεται μεταξύ των ταυτοτήτων, στο πεδίο δηλαδή της διαφοράς, αλλά στην υπερβολή των σημείων. Ο άλλος εκθέτει πάνω του όλα τα κουμπιά των ερεθισμών μου. Μια φουσκωτή ύπαρξη, όπως οι κούκλες των sex shops, που αναλαμβάνουν αδιάφορα κάθε φορά το ρόλο τους. Το ζητούμενο εδώ είναι η άμεση, καθαρή απόλαυση πέρα από κάθε εμπόδιο «διαφωράς». Γίνομαι ότι κάθε φορά θέλεις! Τα υποκείμενα έτσι της πορνογραφίας είναι καθαρές μεταλλάξεις, «σαρκικά εκτοπλάσματα», διαθέσιμα ενός λόγου, του πορνογραφικού λόγου, που διαρκώς αρέσκεται στη διαστροφή, αλλά όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Baudrillard, πότε στην εκτροπή. Μια ακαριαία, «διασεξουαλική», τεχνική απόλαυση που αντικειμενοποιεί αυτή την αύρα του πόθου, όπως μια άλλη τεχνικότητα ακύρωσε κάποτε αντικειμενοποιώντας την αύρα του έργου τέχνης. Η φυσικοποιημένη έκφραση μιας καθαρής ηδονής αποχωρισμένης όμως από τον ψυχικό της ορίζοντα. Μια εκτεχνίκευση που ανήκει εξ ολοκλήρου στην «οικονομία» του Καπιταλισμού. Η εικονοποιία αυτή δεν μοιράζεται και πολλά με το φαντασιακό, γιατί το φαντασιακό καταναλώνει γρήγορα τις εικόνες του, ανήκει περισσότερο στη σφαίρα της τεχνικοποίησης, αυτού του τεχνοφαντασιακού που εδραιώνει και τη μαζική κουλτούρα της κατανάλωσης. Η πορνογραφία έτσι έχοντας χάσει τη διεγερτική της ικανότητα γίνεται σήμερα ένα ακόμη υπο-προϊόν της καταναλωτικής κοινωνίας, μια φενάκη που εκτρέπει τη συμπεριφορική της δράση σεξουαλικοποιώντας, όχι την επιθυμία, αλλά αυτό το ίδιο το καταναλωτικό όργιο. Η ηδονή πρέπει να ρέει και να κατακλύζει τα πάντα όπως το κεφάλαιο. Το πορνογραφικό έτσι σώμα γίνεται ο τόπος ενός λιβιδινικού κεφαλαίου προσηλωμένου στην αναπαραγωγή και διασπορά του, στην αλήθεια ενός λόγου, του σεξουαλικού λόγου, που, όπως κάθε λόγος, θέλει να πει κι αυτός «την τελευταία λέξη της ιστορίας». Η ακραία έτσι σεξουαλική φαντασίωση είναι αυτή του διασεξουαλικού τραβεστί, μια μορφική διαθεσιμότητα που ονοματίζει τη σεξουαλική, πορνογραφική, διάχυση. Ο τραβεστί είναι κάτι παραπάνω από μια ανδρόγυνη μορφή, από μια γυναικωτή παρένδυση, είναι η διαθεσιμότητα όλων των πρακτικών. Μια αμφισημία που εγκαταλείπει το σώμα και τον πόθο του σ’ αυτή την τεχνουργία των σημείων, στην εικονική τους διαθεσιμότητα. Το υποκείμενο έτσι δεν εκτρέπεται στη γοητεία του άλλου, αλλά ανταποκρίνεται μηχανικά στο look που τον ερεθίζει, σε μια εμπορική ταυτότητα, στο ελάχιστο αλλά ικανό ίχνος μια σεξουαλικής εν τέλει «αδιαφορίας». Ο Τραβεστί με όλη αυτή την υπερβολή του στο σεξουαλικό παιγνίδι, γίνεται η απόλυτη ενσάρκωση αυτής της σκηνής, η παντοκρατορία των σημείων της, ο τόπος μιας αληθινής σαγήνης, πέραν κάθε φύλλου, πέραν κι αυτού του ίδιου ακόμη του σεξουαλικού. Είναι αυτό το κατεξοχήν σώμα της αποπλάνησης, η τελειότητα του παιγνιδιού, η υπερβολή και η διαθεσιμότητα όλων των σημείων. Η σύγχυση μεταξύ ερωτικής και σεξουαλικής χειρονομίας είναι κι αυτή που επέβαλε και τη πορνογραφική σκέψη. Το ερωτικό συμβάν είναι το αδιανόητο ενός οργασμικού «Εμείς». Ένα «Εμείς», αδύνατο για τον Lacan, που εγγράφει όμως το ερωτικό υποκείμενο στον ορίζοντα του «Εσύ», στη σκηνή της επιθυμίας και απεύθυνσης του, στην «αλήθεια του Δύο», (Badiou). Μια χειρονομία όμως «που συντίθεται από πολυάριθμα μη-σεξουαλικά στοιχεία» (Flusser). Ο έρωτας όμως δεν είναι η μηχανικότητα μιας σωματικής κίνησης όσο αυτή η ολική απώλεια του συνειδητού. Ο Άλλος αποδομεί το «Εγώ» μου, τον πυρήνα όλων μου των δυνατοτήτων, γίνεται το σύμπτωμα της κατάδικής μου μοναξιάς, το ίχνος της μοναδικής μου εξορίας.. Υπάρχει λοιπόν αυτή η σκηνή του άλλου, ο «τόπος του Άλλου», η απόσταση του, το πλησίασμα και η απομάκρυνση του. Το πρόβλημα του Άλλου, με αυτό το κεφαλαίο Α της ετερότητας του, είναι κι αυτό το πραγματικό που μου εγείρει, η ίδια η ερωτική μου πραγματικότητα, η ουδέποτε επαληθεύσιμη και μηδέποτε αντικειμενοποιήσιμη. Μια χειρονομία που θα ανθίσταται πάντοτε στην ταυτοποίηση της, στο θετικισμό της κάθε διαλεκτικής. Ο Flusser το λέει πολύ όμορφα: «Η ερωτική χειρονομία δεν είναι ένα «κάνω» αλλά ένα «αφήνομαι». Δεν κάνουμε έρωτα όπως κάνουμε σεξ: αφήνουμε τον εαυτό μας να κάνει έρωτα. Η αγγλική γλώσσα το εκφράζει καλύτερα από την γαλλική: πέφτουμε στον έρωτα, fall in love. Αφήνουμε τον εαυτό μας να πέσει. Δεν γίνεται να θέλουμε να κάνουμε έρωτα, αλλά πρέπει να θέλουμε να μην θέλουμε προκειμένου να μπορέσουμε να το κάνουμε». Η γλώσσα γίνεται και πάλι εδώ το όχημα της έλξης και της έξης του Άλλου, ο μοναδικός τόπος και τρόπος της απόλαυσης του. Οι ψυχικές του εγγραφές γίνονται και οι τόποι της μυστικής του μετουσίωσης, της αδιάλειπτης ανάκλησής του. Ενώ το σεξουαλικό θα ναι πάντα το γλωσσικό ατύχημα που θα εκτρέπει την απόλαυση στο πειρασμό της πραγμοποιημένης της εμπειρίας. Η σεξουαλικοποίηση έτσι δεν είναι παρά αυτή η ατυχής αντικειμενοποίηση του έρωτα, η εκπραγμάτιση του, αυτό το ανίσχυρο, μηδενικό του ίχνος. Ένα ίχνος απόλυτα παραδομένο στην αναπαράσταση του, στη φαντασματική του μορφή. Και είναι γι αυτόν ακριβώς το λόγο που στερεί κι απ’ το ερωτικό υποκείμενο την ύπαρξη του, που τ’ αφήνει εκτεθειμένο στην έλξη του Άλλου. Μια ανεκπλήρωτη ύπαρξη, εγκαταλελειμμένη στη συνείδηση της, στην αυτοαναπαράσταση της, όταν η γλώσσα θα ναι πάντα για τον άνθρωπο αυτό και μόνο: η γλώσσα του Άλλου.

Εγκαίνια: Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Διάρκεια: 1-31 Μαΐου 2013

Χώρος: Γήπεδο TaeKwonDo, Φάληρο

Επιμέλεια: Άρτεμις Ποταμιάνου

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αγγελική Σβορώνου Titanium Art Gallery | Αγγελος Πλέσσας  Ρεβέκκα Καμχή | Αθανασία, Βιδάλη – Σούλα Alma Gallery | Αντώνης Παπαδόπουλος Artis Causa Gallery | Βασίλης Αβραμίδης Tsatsis Projects / Artforum | Βασιλική Πίκου Gallery Papatzikou | Bonnie Lane Anna Pappas Gallery | Γρηγόρης Γκρόζος Elika Gallery | Δήμητρα Βάμιαλη Vamiali’s gallery | Dan Dubowitz Mirko Mayer | Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη Cheapart | Ευαγγελία Σπηλιοπούλου Καπλανών 5 | Ευτύχης Πατσουράκης Ελένη Κορωναίου | Έφη Παπαϊωάννου Αστρολάβος | Hλίας Τσακμάκης ArtZone 42 Gallery | Κατερίνα Καλόγρη Τεχνοχώρος Art Gallery | Κωνσταντίνος Κυρτής Alpha Art Gallery | Λίνα  Θεοδώρου Ζήνα Αθανασιάδου | Marc Bijl The Breeder | Μαρία Οικονομοπούλου Mulier Mulier Gallery | Maria Aristotelous Penindaplinena Gallery | Μάριος Φούρναρης Περιτεχνών | Mπάμπης Παπαγιάννης Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου | Μίλτος Μιχαηλίδης Μέδουσα | Νίκος Παπαδημητρίου AD Gallery | Νίκος Αρβανίτης a.antonopoulou.art | Ντίνα Κουμπούλη Αγκάθι-Καρτάλος | Ορέστης Συμβουλίδης Γκαλερί της Έρσης | Παγκράτης Παγκρατίδης Γκαλερί Σκουφά | Παναγιώτης Παλόγλου Γκαλερί Αργώ | Πάνος Τσαγκάρης Kalfayan Galleries | Πέγκυ Κλιάφα Αίθουσας Τέχνης Καππάτος | Pasquale De Sensi ARTcore Gallery | Roderik Henderson Donopoulos IFA Gallery | Roi Alter Joey Ramone Gallery | Sabine Rosenberger Francoise Heitsch | Τούλα Πλουμή CAN Christina Androulidaki Gallery | Χριστίνα Μήτρεντσε Λόλα Νικολάου

 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Paradise Window, 2011, 150x150x5 εκ. MDF, μεταλλική βαφή, ζελατίνα, άδειες συσκευασίες χαπιών

 

PARADISE LOST-Παράλληλη έκθεση στα πλαίσια της Art Athina 2013

“the mind is its own place, and in itself can make a heaven of hell, a hell of heaven…”

John Milton

Η έκθεση Paradise Lost δανείστηκε τον τίτλο της από το ομώνυμο έπος του John Milton που εικονογραφήθηκε με έργα του William Blake.

Βασική θεματική έμπνευση για την έκθεση Art-Athina Contemporaries Paradise Lost αποτελεί το βιβλίο του Αλιγκέρι Δάντη, Θεία Κωμωδία.

Η Θεία Κωμωδία χαρακτηρίζεται ως μία αλληγορία που μπορεί να ερμηνευτεί και ως ένα υπαρξιακό ταξίδι, μια επίπονη πορεία του ανθρώπου να υποτάξει τα πάθη του στο δρόμο της τελειοποιήσεώς του. Ταυτόχρονα μέσα στη Θεία Κωμωδία, ο Δάντης κάνει σαφή αναφορά στη πολιτική κατάσταση της τότε διαφραρμένης Ιταλίας, αναμένοντας λύση από έναν δίκαιο πολιτικο-πολιτειακό θεσμό που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στην επίγεια ευτυχία (Παράδεισος). Ένα παράδεισο που στη Γκονταρική μεταφορά του βιβλίου στο φιλμ «Η Μουσική μας» αποτελεί μόνο μια ψευδαίσθηση- ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η πορεία-ταξίδι του ανθρώπου από την κόλαση στον παράδεισο – ό,τι και αν θεωρεί κανένας παράδεισο – είναι ένα αρχέτυπο που συναντάμε σε πολλά λογοτεχνικά έργα. Σε ανάλογο μοτίβο στην Οδύσσεια του Ομήρου, ο ήρωας πρέπει να περάσει από πολλές διαδρομές, εμπειρίες, δοκιμασίες, ώσπου πιο σοφός και εξαγνισμένος πια, να ανακαλύψει την δική του «Ιθάκη».

Αντλώντας αναφορές από τα παραπάνω, στην έκθεση Paradise Lost δημιουργήθηκε ένας λαβύρινθος φτιαγμένος από φτηνά υλικά αστικού τοπίου, ταυτισμένα με την «μετάβαση-μετακόμιση» αλλά και με όλο το βάρος αρνητικών συνειρμών οικονομικής κατάπτωσης όπου ο θεατής καλείται να βιώσει ένα ταξίδι εμπειρίας, διανύοντας την υποτιθέμενη μετάβαση από την κόλαση, στο καθαρτήριο και τον παράδεισο. Στην διαδρομή αυτή το ένα έργο οδηγεί και αλληλοσυμπληρώνει το άλλο.

Η έκθεση φιλοδοξεί να παρουσιάσει κάτι περισσότερο από μια στιγμιαία εικόνα στη τρέχουσας ελληνικής και διεθνούς εικαστικής παραγωγής. Στόχος της έκθεσης είναι η δημιουργία κι έναρξη ενός γόνιμου διαλόγου μεταξύ των καλλιτεχνών, της πρακτικής τους και των έργων τους που να αντανακλά τη σύγχρονη κατάσταση-πραγματικότητα, τις ανησυχίες των εικαστικών και την ποικιλία των εικαστικών μέσων.

Το Paradise Lost αποτελεί μια δράση-έκθεση που θέλει να αναδείξει την εικαστική δραστηριότητα όπως αυτή παράγεται, παρουσιάζεται και διαμορφώνεται σε ενεστώτα χρόνο.

Άρτεμις Ποταμιάνου

Επιμελήτρια του Art-Athina Contemporaries: Paradise Lost

Εγκαίνια: Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Διάρκεια: 15 Μαρτίου-10 Απριλίου 2013

Χώρος: Contemporary Athens Meeting Point, CAMP

Επιμέλεια: Λίνα Τσίκουτα

Ιδέα και αρχική διαμόρφωση: Γιώργος Διβάρης, Κώστας Χριστόπουλος

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Ανδρέας Βούσουρας, Γιώργος Γυπαράκης, Δανιήλ, Βαγγέλης Δημητρέας, Γιώργος Διβάρης, Διοχάντη, Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Στέφανος Καμάρης, Βλάσης Κανιάρης, Άντζυ Καρατζά, Μιχάλης Κατζουράκης, Νίκος Κεσσανλής, Πέγκυ Κλιάφα, Νίκος Μακαρούνας, Σταύρος Μπονάτσος, Γιάννης Μπουτέας, Κρίτων Παπαδόπουλος, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Ρένα Παπασπύρου, Ευτύχης Πατσουράκης, Ανδρέας Σάββα, Χριστίνα Σγουρομύτη, Άγγελος Σκούρτης, Μάριος Σπηλιόπουλος, Άσπα Στασινοπούλου, Γιώργος Τσακίρης, Παντελής Χανδρής, Πάνος Χαραλάμπους, Γιώργος Χαρβαλιάς, Πυθαγόρας Χατζηανδρέου, Έρση Χατζηαργυρού, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Θάλεια Χιώτη, Κώστας Χριστόπουλος, Αλέξανδρος Ψυχούλης. 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:

Βιτρώ-REMEDY, 2011, 247x126x5 εκ. MDF, μεταλλική βαφή, ζελατίνα, άδειες συσκυεασίες χαπιών

 

Αφετηρία της έκθεσης στάθηκε η ιδέα πως η ίδια η ύλη, από την οποία είναι φτιαγμένα τα εικαστικά έργα, αποτελεί μέρος της αφήγησής τους. Μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες του μοντερνισμού, εκτός από τις ποικίλες αισθητικές και στυλιστικές «ανακαλύψεις» του, αποτελεί η σταδιακή μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τις μεγάλες συνθέσεις, ιστορικής και θρησκευτικής συχνά θεματολογίας, στην ποιητική των μικρών και καθημερινών πραγμάτων, στην αισθητική του κοινού και – φαινομενικά τουλάχιστον – τετριμμένου. Καθοριστική εξέλιξη μιας τέτοιας στροφής υπήρξε η πορεία από τη ζωγραφική στις τρεις διαστάσεις, στο ανάγλυφο και την ενσωμάτωση υλικών και αντικειμένων, καθώς και η αναδιάταξη της σχέσης μορφής και περιεχομένου.

Σ’ αυτό το πλαίσιο παρουσιάστηκαν, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, μια σειρά από έργα στα οποία ο πειραματισμός με τα υλικά οδήγησε σε νέα αφηγηματικά πεδία, σε νέες πλαστικές αναζητήσεις. Μπορεί κανείς να θυμηθεί εδώ τις Συναρμογές του Pablo Picasso, τις ντανταϊστικές προτάσεις αντιτέχνης, τα Ready-mades του Marcel Duchamp, καθώς και τις δημιουργίες των καλλιτεχνών του γαλλικού κινήματος του Nouveau Réalisme. Γεγονός παραμένει πως σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία της τέχνης του 20ου αιώνα, η επιλογή των υλικών εκ μέρους των καλλιτεχνών έχει γίνει με τέτοιον τρόπο, ώστε να αναδεικνύονται κάποιες πτυχές του υλικού κόσμου και της δυνατότητας ποιητικής μετουσίωσής του, ανασημασιοδοτώντας και επεκτείνοντας την ιδέα της εικαστικής δημιουργίας ή χρήζοντας το υλικό σε κυρίαρχο συστατικό της ή ακόμη ανακηρύσσοντας το ίδιο το αντικείμενο σε έργο τέχνης.

Θέμα της έκθεσης αποτελεί ένα ιδιαίτερο στοιχείο των εικαστικών έργων, αυτό του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένα και του αφηγηματικού πλαισίου που το ίδιο προκρίνει. Η αφετηριακή στιγμή εμφάνισης του όλου προβληματισμού στα ελληνικά εικαστικά πράγματα τοποθετείται στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Πρόκειται για την περίοδο κατά την οποία αρκετοί καλλιτέχνες ενέταξαν στο έργο τους το ζήτημα της υλικότητας και του αντικειμένου, προσθέτοντας μια καίριας σημασίας συνισταμένη στον τοπικό καλλιτεχνικό ορίζοντα. Διατρέχοντάς τον νοητά, εξελικτικά και κατά γενιές, η έκθεση αναδεικνύει ενδεικτικές μέχρι σήμερα περιπτώσεις αλληλεξάρτησης ύλης, αντικειμένου και αφήγησης. Η έκθεση, με δεδομένες τις ποικίλες δεσμεύσεις, χωρίς να εξαντλεί την δράση συνολικά των καλλιτεχνών που άπτονται του θέματος, παρουσιάζει ωστόσο μία, εξελικτικά και κατά γενιές, αντιπροσωπευτική εκδοχή της.

Διάρκεια: 24-26.01.2013

Χώρος: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κεντρικό Κτίριο & Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Επιμέλεια: Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα

Συν-διοργανωτές: Τμήμα Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Παραγωγή: http://www.outoftheboxintermedia.org

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Πέγκυ Κλιάφα και Γεωργία Σαγρή 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τις εγκαταστάσεις:

Remedy or Poison, 2011, 2,47 εκ. x μεταβλητές διαστάσεις περ. 5,5 μ. 3 βιτρώ από MDF, μεταλλική βαφή, ζελατίνα, άδειες συσκευασίες χαπιών (blister)

Pill Toys, 2011, 50x50x50 εκ. Xάπια: ύφασμα, αφρολέξ. Κύβος: πλέξι γκλας. Μέγεθος κύβου πλέξι γκλας: 50x50x50 εκ.

Παράθυρο (από την εγκατάσταση in situ στο Νοσοκομείο Σωτηρία), 2010, 251x124x5 εκ. MDF, βαφή, ζελατίνα, άδειες συσκευασίες χαπιών

 

Η εγκατάσταση της Πέγκυς Κλιάφα με τίτλο Remedy or Poison αντανακλά την αμφισημία του φαρμάκου παρουσιάζοντας τις δύο όψεις του ως ίαμα και ως δηλητήριο. Η ελληνική λέξη φάρμακον (φαρμάκι – φάρμακο) επισημαίνει αυτή την αμφισημία. Οντολογικά είναι δεμένο με την ιδέα μίας υπόσχεσης, ταυτίζεται με την εμπειρία της υπόσχεσης της ίασης ή της θεραπείας. Η ατελείωτη δύναμη μίας υπόσχεσης υπαινίσσεται την αντίληψη του Derrida για κάτι που δεν έχει έρθει ακόμα σε ένα μέλλον που δεν έχει έρθει ακόμα. Η καλλιτέχνις εξυψώνει τη σημασία του φαρμάκου δημιουργώντας έργα τέχνης από ένα καλειδοσκόπιο χαπιών. Τα έργα τέχνης είναι αναπαραστάσεις Βιτρώ Καθεδρικών Ναών, στους θρησκευτικούς τους υπαινιγμούς, μαρτυρούν ένα βαθύ ενδιαφέρον για τις διαφορετικές αντιλήψεις της θεραπείας. Η σύγχρονη ψυχαναγκαστική επιθυμία για κατανάλωση χαπιών έχει στόχο να θεραπεύσει τη διανοητική, ψυχολογική και σωματική μας αδυναμία. Το έργο προκαλεί αυτή την θεραπευτική ή placebo επίδραση.

Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα
Επιμελήτρια

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Το συνέδριο Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ JACQUES DERRIDA 24-26.01.2013 στο ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ και στο ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΛΛΑΔΟΣ πλαισιώνεται από παράλληλη έκθεση με τίτλο METAPHOR OF THE BLIND (Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ) με τη συμμετοχή των εικαστικών Πέγκυς Κλιάφα και Γεωργίας Σαγρή σε επιμέλεια Σωζήτας Γκουντούνα, παραγωγή http://outoftheboxintermedia.org

Ο Τομέας Φιλοσοφίας του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, διοργανώνει συνέδριο με αντικείμενο την ηθική και πολιτική σκέψη του Ζακ Ντεριντά, από Πέμπτη 24 Ιανουαρίου έως Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013 στο Αμφιθέατρο «Αργυριάδη» (Νέο Αμφιθέατρο) του Κεντρικού κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30) και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Το Συνέδριο, στο οποίο συμμετέχουν 40 ομιλητές από διαφορετικά επιστημονικά πεδία (φιλοσοφία, πολιτική θεωρία, ψυχανάλυση, αρχιτεκτονική, λογοτεχνία, κ.λπ.), καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεματικών που άπτονται της ηθικής και πολιτικής φιλοσοφίας του Ζακ Ντεριντά όπως, δημοκρατία, δίκαιο, φιλοξενία, δώρο, συγχώρεση, δικαιοσύνη, απόφαση, ευθύνη, ηθική και ζώα κ.λπ.

Την Παρασκευή 25/1, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, 19.00-22.00, οργανώνονται δύο στρογγυλές τράπεζες με θέμα «Σκεπτόμενοι την κρίση μέσω του Ζακ Ντεριντά», στις οποίες θα συμμετέχουν τέσσερις επιφανείς γάλλοι φιλόσοφοι, ο Michel Deguy, ποιητής, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris 8, o Mark Crepon, δ/ντής του Τμήματος Φιλοσοφίας της Ecole Normale Superieure, o Charles Ramond, καθηγητής φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Paris 8 και ο Pierre-Yves Quiviger, καθηγητής φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Νίκαιας. Οι παρεμβάσεις των γάλλων προσκεκλημένων θα σχολιαστούν από δύο έλληνες φιλοσόφους. Οι καθηγητές Michel Deguy, Marc Crepon και Charles Ramond θα μιλήσουν επίσης το πρωί του Σαββάτου στο Κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και στις δύο εκδηλώσεις θα υπάρχει παράλληλη μετάφραση.

Το συνέδριο θα πλαισιωθεί από προβολή του ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Τα μονοπάτια της σκέψης: Jacques Derrida»

Η είσοδος είναι ελεύθερη ενώ το πρόγραμμα του συνεδρίου είναι αναρτημένο στη δ/ση: http://www.ppp.uoa.gr/

Διάρκεια: 26 Ιανουαρίου-12 Φεβρουαρίου 2012

Χώρος: Ξενοδοχείο St George Lycabettus, Αθήνα

Επιμέλεια: Χριστίνα Ανδρουλιδάκη, Βασιλική Βαγενού, Χριστιάνα Γαλανοπούλου, Μαρία Γοργία, Γκέλυ Γριντάκη, Γιώργος Δάβος, Δηώ Καγγελάρη, Χάρις Κανελοπούλου, Μαργαρίτα Καταγά, Τάσος Κουτσουρής, Γιώτα Κωνσταντάτου, Αρετή Λεοπούλου, Μαρία Μαραγκού, Νίκος Μυκωνιάτης, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Κωνσταντίνος Πατέστος, Ειρήνη Σαββανή, Χάρης Σαββόπουλος, Κωστής Σταφυλάκης, Εφη Στρούζα, Φαίη Τζανετουλάκου, Γιάννης Τουμαζής, Λίνα Τσίκουτα.

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Ιάνθη Αγγελίογλου, Λίζα Αλεξανδροπούλου, Ομάδα Αμάλγαμα, Νικολέττα Αντωνάκου, DASHNDEM (Demitrios Kargotis και Dash MacDonald), Στέλλα Δρυγιαννάκη, Αλέξανδορς Κακλαμάνος, Χριστίνα Καμμά, Ιωάννα Κασίκη, Πέγκυ Κλιάφα, Ματίνα Κουσίδη, Θάνος Κυριακίδης, Χρήστος Κωτσούλας, Βιργινία Μαστοργιαννάκη, Ναταλία Μηλιώκα, Γιάννης Μουράβας, Γιάννης Μπελημπασάκης, Παναγιώτης Μπρέντας, Θεοφάνης Νούσκας, Δημήτρης Παπουτσάκης, Νίκος Ποδιάς, Πάνος Σκλαβενίτης, Έφη Σπύρου, Γιάννης Σταματίου, Θεόδωρος Σταματογιάννης, Αναστάσης Στρατάκης, Ξένιος Συμεωνίδης, Νίκη Τσάχρα, Αγάθη Τσορώνη. 

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει στην έκθεση ROOMS με τα έργα:

Βιτρώ II Remedy, 2011, Άδειες διαφανείς συσκευασίες χαπιών (blister) σε πλαστικές επιφάνειες και MDF με μεταλλική βαφή, 247 x 126 x 5 εκ.

Κείμενο καταλόγου

….

Η Πέγκυ Κλιάφα επιλέγει ως βάση, ως συστατικό στοιχείο των έργων της, το χάπι ή το περιτύλιγμα, την ίδια την συσκευασία του φαρμάκου. Με μονάδα το χάπι ή το περιτύλιγμα, το blister συνθέτει εικόνες από μεταλλικούς τοίχους, βιτρό γνωστών δυτικών καθεδρικών ναών, ταπετσαρίες, δαντέλες, ψηφιδωτά. Τα χάπια σε διάφορα χρώματα και σχήματα και τα περιτυλίγματά τους, άλλοτε ανέπαφα κι άλλοτε χρησιμοποιημένα, ανοιγμένα, τσαλακωμένα, αναπτύσσονται σε γεωμετρικούς, επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς. Το νέο αυτό υλικό παίρνει τη θέση της πινελιάς, του χρώματος, του μολυβιού, του μετάλλου, του γυαλιού, της ψηφίδας, του νήματος. Η αυστηρή δομή, η απόλυτη συμμετρία, η άψογη εκτέλεση συντελούν στη δημιουργία μιας ψευδαισθησιακής εικόνας με πολλές προεκτάσεις και συνειρμούς.

Το Silver, ένας τοίχος από χρησιμοποιημένες και ανέπαφες ταμπλέτες χαπιών, αναπαράγει ένα ασημένιο επιτοίχιο, ενώ η θέασή του φέρνει στο νου τον Σιδερένιο Διάδρομο, του 1990, του Ιάσονα Μολφέση, από πολυεστέρα και σίδερο. Τα vitraux ξεγελούν με την ομορφιά τους και την άψογη εκτέλεσή τους. Οι ταπετσαρίες φαντάζουν αληθινές. Ένα γλυπτό ανθρώπου από αναβράζοντα δισκία, παρουσιάζεται σε βίντεο, κατά την διαδικασία διάλυσής του στο νερό.

Το χάπι παραπέμπει αναγκαστικά στον Damien Hirst. Η Κλιάφα όμως καταφέρνει να εκφραστεί με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και να καταλήξει σε καθαρά προσωπικές και άρτια ολοκληρωμένες διατυπώσεις, με έμφαση στο αισθητικό κομμάτι.

Ο συνδυασμός και η παράθεση των διαφορετικών έργων από χάπια –παυσίπονα, αντιβιοτικά, ψυχοφάρμακα- αποκαλύπτει τις υπαινικτικές νύξεις της καλλιτέχνιδας, ως προς το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα της χρήσης. Το χάπι είναι βάλσαμο ή δηλητήριο, σωτηρία ή καταδίκη. Ακόμη τα έργα της θέτουν ζητήματα όπως το εφήμερο, τη σχέση υψηλής και ταπεινής τέχνης, το simulacrum. Τελικά, το έντονο εννοιολογικό υπόβαθρο, σε συνδυασμό με το ταπεινό, φθαρτό και ευτελές του υλικού και την εμπνευσμένη εκτέλεση καταλήγουν στην αισθητική απόλαυση.

…

Δρ. Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη
Ιστορικός Τέχνης
Επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης

ROOMS 2012 – Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης – Δελτίο Τύπου

Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου μέχρι 12 Φεβρουαρίου 2012, για δωδέκατη φορά από το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2012” στο Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι.

Σε μια από τις πλέον δημοφιλείς και ιστορικές εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης, 23 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί Τέχνης, Αρχιτέκτονες, Θεατρολόγοι, Χορογράφοι, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών ο καθένας, που θα παρουσιασθούν στα δωμάτια ενός ορόφου του Ξενοδοχείου. Συμμετέχουν 30 καλλιτέχνες που θα παρουσιάσουν ζωγραφικά έργα, γλυπτικά, εικαστικές – ηχητικές, φωτογραφικές και σκηνογραφικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονικά projects, design, performances, προβολές, ταινίες, και άλλα έργα.

Κάθε καλλιτέχνης παρουσιάζεται ατομικά σε κάθε ένα δωμάτιο σε έναν όροφο του ξενοδοχείου, όπου το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να παρουσιασθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.

Η επιλογή ενός διαφορετικού χώρου, ενός ξενοδοχείου, για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης, ήταν συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα.

Ο χώρος του Ξενοδοχείου είναι ένας χαρακτηριστικός μαζικός χώρος με συγκεκριμένη δομή, λειτουργία και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης, χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Στον γνώριμο τρόπο λειτουργίας του, όπου φιλοξενούνται για κάποιο διάστημα κυρίως “ξένοι” σε μια πόλη, αλλά και άνθρωποι της πόλης που περνούν κάποιες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους, θα προστεθεί και μια άλλη διάσταση, αυτή της φιλοξενίας καλλιτεχνικών έργων. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του Ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά ένα πολιτισμικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα και γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό που θα επισκεφθεί και θα βρεθεί στον ίδιο χώρο τις ίδιες μέρες και θα “συζήσει” με τα έργα.

Για πολλούς από τους καλλιτέχνες, ο θαυμάσιος και φιλόξενος χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για αυτή την έκθεση, έργα που συσχετίζονται με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες και τον ρόλο του “φιλόξενου χώρου”.

Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να φιλοξενεί και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες και συμμετέχοντας για πολλοστή φορά σε αυτή τη διοργάνωση στηρίζει και ανοίγεται στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.

 

ROOMS2012 plus+

Για πρώτη χρονιά φέτος, παράλληλα με την έκθεση ROOMS2012, διοργανώνεται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος η έκθεση ROOMS2012 plus (+) με έργα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην Έκθεση ROOMS2012.

Διάρκεια: 17 Δεκεμβρίου 2011-7 Ιανουαρίου 2012

Χώρος: Άδεια Καταστήματα του Κέντρου της Αθήνας

Επιμέλεια: Μάριος Σπηλιόπουλος

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες & Διευθύνσεις καταστημάτων:

Σταδίου 48 – Ρεβέκκα Μουστάκη Ζέη
Σταδίου 44Γ – Αμαλία Αντωνιάδου, Όλγα Ευαγγελίδου
Σταδίου 10 – Βασίλης Παπαγεωργίου, Χρήστος Τσάμης, Σωτήρης Φωκέας / Νίκος Οικονόμου, Βασίλης Τσάκαλος
Περικλέους 7 – Ηλιάνα Νάτσου, Νίκος Χατζηκωσταντής
Νίκης 4 – Γιάννης Μουράβας, Χρήστος Τσάμης, Σπύρος Χαραλαμπόπουλος
Αμερικής 16 – Γιώργος Γύζης, Βαγγέλης Λιουδάκης, Φανή Μπήτου
Αμερικής 16 – Σπύρος Χαραλαμπόπουλος
Ακαδημίας 33 – Μανώλης Δασκαλάκης Λεμός, Έφη Παπαιωάννου, Ελένη Φουντουλάκη
Σόλωνος 31 – Βασίλης Κ. Παπαγεωργίου, Αιμιλία Λιόντου, Νάσος Φρατζεσκάκης
Βουκουρεστίου 25Α Νίκος Οικονόμου, Ελένη Σουμή
Βουκουρεστίου 50 – Πέγκυ Κλιάφα, Νίκος Τοπαλίδης, Νίκος Οικονόμου, Ελένη Φουντουλάκη, Νάσος Φραντζεσκάκης
Πινδάρου 23 – Νατάσα Ευσταθιάδη, ΜΜΙΝΕ group, Αρασέλη Λαιμού
Πατριάρχου Ιωακείμ 11 – Βασιλική Δημητρίου
Πατριάρχου Ιωακείμ 19 – Βαλίνια Σβορώνου, Παντελής Γιαννάκης
Πατριάρχου Ιωακείμ 39 – Βαγγέλης Λιουδάκης

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με τις εγκαταστάσεις in situ:

Πορτραίτα Χαπιών πάνω σε “Παιδική Ταπετσαρία” στη βιτρίνα άδειου καταστήματος. Ταπετσαρία τοίχου: “Science is Innocent”, Πορτραίτο Prozac, Πορτραίτο Amoxil

Φωτισμένο Παιδικό Σπιτάκι και “Παιχνίδια-Χάπια”, 2011. “Σπιτάκι”, 2011, 130x90x90 εκ. Ξύλο, μεταλλικές συνδέσεις, ύφασμα με τύπωμα, φωτιστικό νέον εσωτερικά. “Παιχνίδια-Χάπια”, 2011, περ. 25xΦ10 εκ. Ύφασμα, κλωστή, αφρολέξ

 

«Τέχνη στις Βιτρίνες»-Νέοι εικαστικοί ζωντανεύουν με έργα τους άδεια καταστήματα της πόλης

Φοιτητές και απόφοιτοι της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, αναλαμβάνουν να ζωντανέψουν εικαστικά δρόμους του κέντρου και να μετατρέψουν τη θλιμμένη πρόσοψη των άδειων και κλειστών καταστημάτων σε «Παράθυρα Τέχνης». Με διπλό στόχο: να τονωθεί το ενδιαφέρον των Αθηναίων για το εμπορικό κέντρο της πόλης και να δοθεί η ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να δείξουν τη δουλειά του. Η εικαστική δράση «Τέχνη στις Βιτρίνες» θα βρίσκεται σε εξέλιξη από τις 17 Δεκεμβρίου που ξεκινάει το εορταστικό ωράριο των καταστημάτων, έως τις 7 Ιανουαρίου.
Την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει αναλάβει ο καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών κ. Μάριος Σπηλιόπουλος, ενώ υπεύθυνη του προγράμματος είναι κ. Όλγα Πατούνη.

Τέχνη σε αβέβαιους καιρούς…

Καθώς τα Χριστούγεννα πλησίαζαν, ο Δήμος Αθηναίων προβάλλοντας αντίσταση στην ερημοποίηση του κέντρου της πρωτεύουσας και στο γενικευμένο κλίμα κατήφειας, απότοκο της καλπάζουσας οικονομικής κρίσης, ετοίμασε ένα εορταστικό πρόγραμμα που για πρώτη φορά θέλησε να στηριχτεί στη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή συμμετοχή του καλλιτεχνικού κόσμου. Το εγχείρημα αυτό, κατά τη γνώμη μου, πέτυχε πλήρως και αποτελεί πια παράδειγμα, σημεία αναφοράς για το μέλλον.

…

Η εικαστική έκθεση «τέχνη στις βιτρίνες» είχε στόχο να ενεργοποιήσει τους άδειους χώρους των ανοίκιαστων καταστημάτων του κέντρου της Αθήνας, μετατρέποντάς τους σε δημόσιο βήμα έκφρασης νέων καλλιτεχνών. Η κοινωνική συγκυρία βοήθησε, ώστε η παρουσία των έργων που εκτέθηκαν να γίνει εντονότερη, δίνοντας ένα διαφορετικό στίγμα θέασης στον καθένα από εμάς απέναντι στη γενικευμένη κρίση αξιών που ζούμε. Δεν επρόκειτο για «χριστουγεννιάτικο στολισμό» βιτρινών, ούτε για αντιπερισπασμό – όπως ισχυρίστηκαν μερικοί – αλλά για μία πρόταση πνευματικού προσανατολισμού και δράσης, μία έμπρακτη αντίσταση στα θλιβερά συμβάντα των καιρών. Ήταν περισσότερο μία θέση, παρά μία θέαση, που στηρίχτηκε στο ομαδικό πνεύμα, στο δημιουργικό πάθος και τη θέληση για δράση και έκφραση των 30 νέων καλλιτεχνών που συμμετείχαν.

Τα έργα που θα δείτε σε αυτόν τον κατάλογο – τα οποία σαφώς δεν μπορούν να περιγράψουν την αίσθηση που είχαν οι αυτόπτες θεατές – είναι διαφορετικών εκφραστικών μέσων, αλλά η συνύπαρξή τους στα ίδια άδεια καταστήματα – εναλλακτικοί εκθεσιακοί χώροι – επαναπροσδιορίζει τη συμβατική σχέση θεατή και καλλιτεχνικού έργου.

Η τέχνη σε αβέβαιους καιρούς… θεωρώ ότι αποτελεί ανάχωμα στο κλίμα κατάθλιψης και απόσυρσης που δημιουργεί η κρίση. Η «κατάσταση των πραγμάτων» αντιμάχεται τη δημιουργικότητά μας και εμείς αντιστεκόμαστε με την καλλιτεχνική πράξη.

Πιστεύω ακόμα πως η τέχνη, ειδικά σε τέτοιες εποχές που περνάμε, πρέπει να αφορά και να απευθύνεται άμεσα στο κοινωνικό σύνολο και όχι μόνο στον «κόσμο της τέχνης» (γκαλερί, εμπόρους, σχολές τέχνης κ.λπ.).

Στη δεδομένη «καλλιτεχνική πράξη» λοιπόν, οι φοιτητές της Α.Σ.Κ.Τ. δεν εκθέτουν απλώς τα έργα τους, αλλά τα τοποθετούν στο κέντρο ενός ανοιχτού διαλόγου με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και όχι με την ελιτίστικη μειοψηφία των «υποψιασμένων» της επίσημης τέχνης. Αυτό νομίζω πως ήταν το πολύτιμο μάθημα για όλους συμμετείχαμε σ’ αυτήν τη διαδικασία.

…

Ελπίζω πως αυτή η ιδέα θα επαναληφθεί, γιατί αξίζει να γίνει θεσμός.

Μάριος Σπηλιόπουλος
Ζωγράφος
Διευθυντής Γ’ εργαστηρίου ζωγραφικής Α.Σ.Κ.Τ.

 

Κείμενο Καταλόγου:

Πέγκυ Κλιάφα

Συμμετείχα στη δράση «Τέχνη στις βιτρίνες» με δύο εγκαταστάσεις, που θέμα τους είχαν «το φάρμακο».

Στο πρώτο έργο επάνω σε ένα φύλλο παιδικής ροζ ταπετσαρίας με ζωγραφιές από φάρμακα που καταναλώνονται και από παιδιά, τοποθετήθηκαν δύο «πορτρέτα» χαπιών. Στο δεύτερο έργο η ίδια ροζ ταπετσαρία, με τα παιδικά φάρμακα σαν καραμέλες γίνεται ύφασμα που ντύνει ένα σπιτάκι-παιχνίδι (στο μέγεθος που χωράνε ίσως δύο παιδιά) με εσωτερικό φως. Στο πάτωμα πέφτει πάλι το ροζ και επάνω του καθώς και γύρω γύρω διάσπαρτα χάπια-παιχνίδια από ύφασμα, όπως θα έμεναν εγκαταλελειμμένα και για λίγο ξεχασμένα μετά από το παιχνίδι των παιδιών. Χάπια – κάψουλες μαλακές, υπερμεγέθεις σε διάφορες έντονες διχρωμίες, όπως και τα αληθινά χάπια.

Φάρμακο, αμφισημία, ίαμα-δηλητήριο. Το φάρμακο μέσα από τις πολλές του ιδιότητες και δυνατότητες έγινε για μένα το μέσο να μιλήσω για το καλό και το κακό, τη ζωή και τον θάνατο, το εφήμερο, τη θρησκεία, το διττό χαρακτήρα των πραγμάτων.

Αμφισημία και των έργων. Ροζ ταπετσαρία, ροζ σπιτάκι, έντονα πολύχρωμα χάπια σαν καραμέλες. Είναι τόσο ροζ και το περιβάλλον που στήνουμε για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;

Πέγκυ Κλιάφα
Δεκέμβριος 2011

Διάρκεια: 1 Ιουνίου-31 Οκτωβρίου 2010

Χώρος: Νοσοκομείο Σωτηρία, Αθήνα

Επιμέλεια: Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος

Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Αγαθοπούλου Άρτεμις, Αγοργιανίτη Αθηνά, Αδάμης Μιχάλης, Αητινίδης Γιάννης, Αθανασίου Κατερίνα, Αλεξανδρίδου Σοφία, Αλιγιζάκη Μαριλένα, Αναστασιάδου Ράνια, Ανδρέου Κώστας, Αντωνόπουλος Άγγελος, Αρβανίτης Zαχαρίας, Αριστοτέλους Μαρία, Αργυρού Μιχάλης, Αυγητίδου Αγγελική, Βαλαβανίδης Γιάννης, Βαλσαμάκη Χρύσα, Βαρβέρη Έρση, Βικεντίου Τέλλος, Βλασταράς Βασίλης, Βλασταράς Φάνης, Βλατή Πολυάννα, Βούτος Χαράλαμπος, Βρεττός Καίσαρας, Γαβριήλ Παρασκευή, Γαΐτης Γιάννης, Γιαννακοπούλου Εύα, Γκουτζιούλη Κατερίνα, Γλύκα Μαρία, Γούλα Ευαγγελία, Γρηγοριάδου Σοφία, Δασκαλάκης-Λαιμός Εμμανουήλ, Δημακοπούλου Τζίνα, Δημοπούλου Κρήνη, Δημοπούλου Δήμητρα, Δημητρέας Βαγγέλης, Δίγκα Kλεοπάτρα, Δουργουνάκη Χρύσα, Ευαγγελίδου Όλγα, Ευσταθιάδη Αναστασία, Ευθυμίου Τζίμμης, Hλίας Χρήστος, Θεοδωρακάτου Μικαέλα, Θεοφίλης Χρήστος, Θεοδωρόπουλος Άγγελος, Iglesias Barrios Noemi, Ιγγλέση Μάριον, Ιωάννου Σταύρος, Καββαδία Μαριάννα, Κακλαμάνος Αλέξανδρος, Καλλέργη Φωτεινή, Καραθάνου Μαρία, Κατζουράκης Κυριάκος, Κατσιβελάκης Βασίλης, Καραμπελά Αθανασία, Καρβούνη Βικτωρία, Κάτκόβα Γιελένα Ανατολίεβνα, Kόγκα Ανθούλα-Κελαϊδής Βασίλης, Κεσσανλής Νίκος, Κιουπκιολής Αλέξανδρος, Kιουρτσόγλου Λευτέρης, Κλιάφα – Σάκκουλα Πέγκυ, Κονδύλη Μίνα, Κονταρίνη Κατερίνα, Κοταλακίδου Δέσποινα, Κοτσώνη Ελσα, Κουνέλης Γιάννης, Κράλλης Άγγελος, Κροντήρη Αφροδίτη, Κύρκου Ευδοκία, Κωστής (Τριανταφύλλου), Λιουδάκης Βαγγέλης, Λαλές Κώστας, Λουκίδης Λουκάς, Μάνθου Βερινία, Μark Rilène, Μήλιος Γιώργος, Μιχαλακοπούλου Αντιγόνη , Μπερούτσος Θανάσης, Μπορουτζή Στέλλα, Μπότσογλου Χρόνης, Μπουρίτη Αιμιλία, Μυλωνάκης Γιάννης, Νεοφύτου Γιάννα, Νησιρίου Δέσποινα, Νικολαΐδης Ανδρέας, Νικηφορακη Μαρια, Ξανθοπούλου Μυρτώ, Ομάδα Δημιουργικής Κίνησης, Παπαζήση Κατερίνα, Παπαγεωργίου Βασίλης, Πασχαλίδου Κατερίνα, Παπαδημητρίου Μαρία, Πατερίμου Νότα, Παπαϊωάννου Έφη, Παπανικολάου Ελένη, Πέτροβα Μαργαρίτα, Πλαχούρηs Απόστολος, Πολίτη Δήμητρα, Πολυχρονιάδης Ηλίας, Πράσινος Μάριος, Πρίφτη Ελένη, Ρενιέρη Ευη, Ρεντούμης Δημήτρης, Σαραντοπούλου Αλέξια, Σαρματζή Μαρίνα, Σεβαστάκης Δημήτρης, Σιάμκουρη Μάγδα, Σινιόρογλου Ιωάννης, Sitorengo Andreas, Σκαλκώτος Δημήτριος, Σκανδάλη Δήμητρα, Σουμή Ελένη, Σπανού Χριστίνα, Σπηλιώπουλος Μάριος, Σταθά Αγγελική, Σταθόπουλος Νίκος, Στρατηγού Μαργαρίτα, Τζελεπάκη Μαρία-Τερέζα, Τηλιγάδης Κων/νος, Τσαλαματά Βασιλική, Τσακουμάκου Χριστίνα-Νίκη, Τσεριώνης Γεώργιος, Τσιαντζής Δημήτρης, Χακίμ Ντόρις, Χαραλαμπόπουλος Σπύρος Κλείτορας, Χαραλάμπους Πάνος, Χαρονίτου Αριστέα, Χατζηκωσταντής Νίκος, Χατζησάββα Ερατώ, Χειμωνίδης Στέλιος, Christoforou John.

Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με την εγκατάσταση:

Παράθυρο (Νοσοκομείο Σωτηρία), 2010, 126×5 εκ. MDF, βαφή, ζελατίνα, συσκευασίες χαπιών (blister)

 

ΣΧΕΔΙΟ ΣΩΤΗΡΙΑ

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ

«Το Εικαστικό Σχέδιο Σωτηρία: Μνήμη και Ασθένεια στον Εικαστικό Λόγο» ήταν μια πρωτοβουλία του Νοσοκομείου Σωτηρία για ν’ αποτελέσει τόπο συνάντησης των ασθενών με την τέχνη και των καλλιτεχνών με τη ζωή σε όλες της τις πτυχές. Το εικαστικό σχέδιο πραγματοποιήθηκε μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου του 2010.

Επιμελητής της έκθεσης ήταν ο Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος και τη διοργάνωση ανέλαβε ο Σύλλογος Φίλων Περιθαλπομένων Νοσοκομείου Σωτηρία, η Α.Σ.Κ.Τ., η διοίκηση του νοσοκομείου και οι σύλλογοι εργαζομένων και περιθαλπομένων της Σωτηρίας.

Η τέχνη μέσα στο νοσοκομείο αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα προγράμματα εφαρμογής των εικαστικών τεχνών σε δημόσιους χώρους. Όμως η έκθεση στο νοσοκομείο «Η ΣΩΤΗΡΙΑ» δεν είναι απλώς μια εικαστική παρουσίαση στους ευαίσθητους χώρους ενός νοσοκομείου. Ο χώρος του νοσοκομείου Σωτηρία αποτελεί ένα φορτισμένο ιστορικά χώρο στον οποίο ξετυλίχθηκαν πολλές ιστορίες. Αποτελεί το πρώτο ελληνικό λαϊκό σανατόριο (1903), που δημιουργείται ως αποτέλεσμα της φιλανθρωπικής αντίληψης του 19ου αιώνα. Θα λειτουργήσει, για μισό αιώνα, ως ένας χώρος εγκλεισμού – ακούσιου ή εκούσιου – για τους ασθενείς της φυματίωσης. Υπήρξε μια χαρακτηριστική περίπτωση ενός ετερότοπου, δηλαδή ενός χώρου στον οποίο η κοινωνία απομόνωνε κάποια ειδική κατηγορία ατόμων που βρισκόταν, κατ’ αυτήν, σε μια κατάσταση κρίσης. Την περίοδο της κατοχής η Σωτηρία συνδέεται, για άλλη μια φορά, με την ιστορία του τόπου μέσα από τις εκτελέσεις αγωνιστών και αποδράσεις κρατουμένων.

 

Κείμενο Πέγκυς Κλιάφα από παρουσίαση του έργου της:

Η ανακάλυψη κάποιων φαρμάκων άλλαξε τη ροή της ιστορίας!

Αυτό συνέβη και στην ιστορία του Νοσοκομείου Σωτηρία, υποθέτω, κάπου στη δεκαετία του ’50 και μετά την ανακάλυψη των αντιβιοτικών. Η στρεπτομυκίνη αρχικά και κάποια άλλα φάρμακα στη συνέχεια, με την προϋπόθεση της συστηματικής λήψης τους έδωσαν όχι μόνο ελπίδα για ίαση, αλλά ίαση, ζωή στους πάσχοντες από φυματίωση.

Το τοπίο αλλάζει! Ο πάσχων δεν πηγαίνει σε έναν χώρο σαν το Σωτηρία για να πεθάνει, αλλά για να γιατρευτεί: υπάρχει παράθυρο! Ένα παράθυρο μέσα από το φάρμακο. Αυτό είναι το έργο μου στο Σχέδιο Σωτηρία:

Ένα «Παράθυρο» στον κόσμο, στη ζωή διαμέσου των φαρμάκων. Ένα παράθυρο είναι ένα όριο: χωρίζει και ενώνει το μέσα με το έξω. Πρόκειται για μια «κατασκευή» και σε συνδυασμό με τα μόνιμα στοιχεία του κτιρίου για μια «εγκατάσταση».

Διατηρώντας τις εξωτερικές διαστάσεις και τους άξονες των ξύλινων στοιχείων του υπάρχοντος παραθύρου του Σπηλιοπούλειου κτιρίου, σχεδίασα ένα πλαίσιο, που θα μπορούσε να παραπέμπει και σε βιτρώ εκκλησίας. Είναι ένα σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο, ξύλινο πλαίσιο με μία καμάρα στο επάνω μέρος και έναν έντονο σταυρό στη μέση. Στη θέση των τζαμιών ή των πιθανών θρησκευτικών παραστάσεων δημιούργησα μοτίβα με τη χρήση άδειων συσκευασιών φαρμάκων (blister).

Η εσωτερική οργάνωση του έργου αποπνέει μια ισορροπία, μια ηρεμία, χάρη στους οριζόντιους / κάθετους άξονες και στη συμμετρία των διαχωριστικών και των εσωτερικών μοτίβων. Το μοτίβο που σχηματίστηκε βασίζεται στην ομοιομορφία και εξαρτήθηκε υποχρεωτικά από τα δεδομένα blister -περίπου 600- που είχε την καλοσύνη να μου εξασφαλίσει το φαρμακείο του Νοσοκομείου Σωτηρία.

Βασικό χαρακτηριστικό του έργου είναι η διαφάνεια και επομένως η εξάρτησή του από το φως, που το ενεργοποιεί δημιουργώντας προεκτάσεις και το κάνει να λειτουργεί καλύτερα την ημέρα κατά τη γνώμη μου.

Το φάρμακο είναι «ένα παράθυρο στον κόσμο» από μόνο του, τόσο με την έννοια της διεξόδου από την αρρώστια και τον πόνο, όσο και με την έννοια μιας κοσμοθεωρίας. Η λήψη ή η αποφυγή λήψης κάποιων φαρμάκων και το είδος των φαρμάκων που παίρνει ο καθένας μας δηλώνουν ξεκάθαρα τη στάση μας απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες ο Μάγος της φυλής ήταν ο εκπρόσωπος της θρησκείας, αλλά και ο θεραπευτής με τη χρήση βοτάνων και τελετών. Με την εξέλιξη των κοινωνιών, οι δύο αυτές ιδιότητες αποχωρίστηκαν πλήρως ως προς το πρακτικό – υλικό περιεχόμενο, αλλά η μεν θρησκεία κράτησε το αφηρημένο – ψυχικό μέρος της ίασης (αυθυποβολή), το δε φάρμακο κράτησε τη «μαγεία» του σε κάποιο βαθμό. Το συγκεκριμένο παράθυρο θα μπορούσε να παραπέμπει και σε βιτρώ εκκλησίας όχι μόνο λόγω της αντικατάστασης των θρησκευτικών θεμάτων με τα μοτίβα των blister, αλλά και ως αίσθηση. Τα βιτρώ, όπως και τα blister επιτρέπουν στο φως να διεισδύει στο χώρο, αλλά με «μέτρο». Δημιουργούν έτσι αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα που ευνοεί την προσευχή και την ενδοσκόπηση.

Επίσης, ο Σταυρός είναι χαρακτηριστικό θρησκευτικό σύμβολο, εξυπηρετεί μορφικά διότι πατάει στο σχέδιο του παραθύρου που επικαλύπτει, το διαφοροποιεί δε από ένα κοινό παράθυρο, αλλά και εμπεριέχει την αντίθεση: οριζόντιο – κάθετο, ζωή – θάνατος, όπως και το φάρμακο: ίαμα – δηλητήριο.

Πέγκυ Κλιάφα
2010