Τοποθεσία: Παξοί
Εγκαίνια: 2 Ιουνίου 2024
Διάρκεια: 2 Ιουνίου – 6 Οκτωβρίου 2024
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Marina Tomacelli Filomarino
Επιμέλεια: THE KRANK
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: περισσότεροι από 100 καλλιτέχνες από την Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αυστραλία και Αφρική
Διαβάστε περισσότερα για την Μπιενάλε των Παξών εδώ
Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο “OLIVE TREE – PHARMAKON”, το οποίο εκτίθεται στο Φαρμακείο της Μαρίας Κάγκα στα Μαγαζιά των Παξών, με την ευγενική παραχώρηση της ίδιας και της Γκαλερί Ζουμπουλάκη.
OLIVE TREE – PHARMAKON
2024, Assemblage με κομμάτια αλουμινόχαρτου από τις καρτέλες χαπιών πάνω σε καμβά, ακρυλικά χρώματα και μολύβι, 40 x 30 εκ.
Πρόκειται για ένα έργο assemblage που αναπαριστά ένα κλαδί ελιάς με επικολλημένα αλουμινόχαρτα απο καρτέλες χαπιών. Mε αυτό η Πέγκυ Κλιάφα εξυμνεί την ελιά ως φαρμακευτικό φυτό με πολλά οφέλη για την ανθρώπινη υγεία, ενώ ταυτόχρονα θίγει την παρούσα συγκυρία με την έξαρση ενός παθογόνου βακτηρίου που απειλεί τα ελαιόδεντρα με αφανισμό. Προκειμένου να επιβιώσουν, οι ελιές χρειάζεται να προστατευθούν με φάρμακα. Η ελιά ως φάρμακο αλλά και σε επείγουσα ανάγκη φαρμάκου. Η διττή φύση του φαρμάκου που διαχρονικά απασχολεί την εικαστικό τονίζεται για άλλη μια φορά μέσα από αυτό το έργο.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ
Η Μπιενάλε των Παξών, με θέμα MANIFESTO OF MEMORY, παρουσιάζει έργα τέχνης πέρα από τα αποστειρωμένα όρια των παραδοσιακών γκαλερί, αντ’ αυτού τα έργα φιλοξενούνται σε παλιά και παραδοσιακά καταστήματα που είναι διάσπαρτα στο νησί. Πλέκοντας την τέχνη με το πλούσιο μωσαϊκό της κληρονομιάς των Παξών, κάθε ιδιοκτήτης καταστήματος γίνεται θεματοφύλακας μοναδικών έργων τέχνης, σε ζεστούς και ζωντανούς χώρους όπου η ανθρωπιά βρίσκεται στο επίκεντρο.
Αυτή η προσέγγιση όχι μόνο γιορτάζει τη μνήμη και την πολιτιστική κληρονομιά των Παξών, αλλά υπογραμμίζει επίσης τον ζωτικό ρόλο των κατοίκων του νησιού στην ύφανση του ιστού της ζωής. Είναι οι άνθρωποι των Παξών, με τις ιστορίες και τις παραδόσεις τους, που δίνουν ζωή σε αυτά τα έργα τέχνης, δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη εμπειρία που ξεπερνά τα όρια των συμβατικών εκθέσεων.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ, THE KRANK
Στον ελληνικό πολιτιστικό λόγο, η ελιά αναδεικνύεται σε σύμβολο με βαθιά σημασία. Η εισαγωγή της στους Παξούς από τους αρχαίους Έλληνες και στη συνέχεια από τους Βενετούς πριν από περίπου τέσσερις αιώνες σηματοδότησε μια σημαντική καμπή στην πολιτιστική αφήγηση και εικόνα του νησιού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εικόνα των ελαιόδεντρων στους Παξούς αποκλίνει σημαντικά από την εικόνα του δέντρου που έχουμε στην μνήμη μας, η οποία χαρακτηρίζεται από πανύψηλο ανάστημα που φτάνει τα πέντε μέτρα, τραχιά μορφολογία και ανεμπόδιστη ανάπτυξη χωρίς ανθρωπογενή παρέμβαση. Λειτουργώντας ως έμβλημα σθένους και ανθεκτικότητας, το ελαιόδεντρο ενσαρκώνει την αντοχή σε αντίξοες περιβαλλοντικές συνθήκες, επιδεικνύοντας μια αξιοσημείωτη ικανότητα αναγέννησης μετά από περιόδους αντιξοότητας.
Στα παραδοσιακά πλαίσια, χρησιμεύει συχνά ως μεταφορά για την πνευματική ανάπτυξη, τη διανοητική διαφώτιση και τη φιλοσοφική οξυδέρκεια, υπογραμμίζοντας έτσι την εγγενή αξία που αποδίδεται στη διαρκή εξέλιξη και την ενδοσκοπική εξερεύνηση.
Σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές της Μεσογείου, μια πρόσφατη έξαρση της Xylella, ενός βακτηρίου παθογόνου για τα ελαιόδεντρα, προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές, οδηγώντας στην καταστροφή εκατομυρίων δέντρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετά από αυτά τα σεβάσμια ελαιόδεντρα, που έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, αντιμετωπίζουν τώρα τον κίνδυνο αφανισμού, διαφωτίζοντας έτσι την επισφαλή φύση του οικοσυστήματος και την επικίνδυνη πιθανότητα διάδοσης του παθογόνου βακτηρίου σε όλες τις περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Ένα τέτοιο σενάριο υπογραμμίζει τόσο την ευπάθεια που ενυπάρχει στα οικολογικά συστήματα όσο και τον απτό κίνδυνο που συνδέεται με τη διάβρωση αυτής της εμβληματικής εικόνας της ειρήνης και της ευημερίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η τρέχουσα Μπιενάλε των Παξών διερευνά την περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του ελαιόδεντρου και των εννοιολογικών εμπλοκών του με τις έννοιες της φθοράς και της εξαφάνισης. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να φωτίσει την επιτακτική ανάγκη διαφύλαξης της συλλογικής μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς, λειτουργώντας ως μια υπενθύμιση ότι κανένα στοιχείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόσβλητο από τη φθορά του χρόνου και των περιστάσεων.