Πρώτο Θέμα
Ένα εικαστικό Pharmakon στην γκαλερί «Καππάτος»
Υψηλή τέχνη από ευτελή υλικά σε ένα ευφάνταστο εικαστικό παιχνίδι από μια καλλιτέχνη που ακροβατεί στα όρια της Φύσης, της Αισθητικής και της Χημείας
ΤΗΣ ΤΙΝΑΣ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Από τα χειροτεχνήματα του Γουίλιαμ Μόρρις και του Τζον Ράσκιν μέχρι τα σημερινά δαντελένια ανάγλυφα του μεταμοντέρνου μπαρόκ, η έννοια του crafrivism ήταν κυρίαρχη στη μοντέρνα –και ειδικά τη μεταμοντέρνα- τέχνη. Το χειροποίητο ήταν ο άλλος τρόπος να εκφραστούν προσωπικές καλλιτεχνικές φωνές μακριά από τις υψηλές αισθητικές κατηγορίες είτε ως κατηγορίες είτε ως διαμαρτυρία είτε ως προσωπική ταυτότητα. Σχολιάζοντας αυτόν τον διαφορετικό τρόπο καλλιτεχνικής αυτενέργειας, η Πέγκυ Κλιάφα εισάγει την τέχνη του craftivism στην εικαστική διατύπωση και μαζί με αυτή ένα διαφορετικό τρόπο άρθρωσης προσωπικής καλλιτεχνικής ταυτότητας. Με έντονο χιούμορ σχολιάζει το καλλιτεχνικό έργο χρησιμοποιώντας πρωτογενή υλικά όπως το χάπι ή τις συσκευασίες χαπιού, το περιτύλιγμα, το blister και άλλα. Και πάνω σε αυτή την πρώτη ύλη συνθέτει εντυπωσιακά έργα και εικόνες γεμάτες ομορφιά –σε εμφανή αντίστιξη με την ταπεινή προέλευση της πρώτης της ύλης που προβάλλονται στην ατομική έκθεση με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Pharmakon”. Άλλοτε τα έργα της μοιάζουν με υψηλά κομψοτεχνήματα –όπως περίτεχνα βιτρό- και άλλοτε με εικαστικές προτάσεις που παραπέμπουν σε επιφάνειες γεμάτες κρυμμένα μυστικά και κώδικες. Τις περισσότερες φορές, πάντως, τα έργα φαντάζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι: πλησιάζοντας τα πανέμορφα κομψοτεχνήματα από κοντά διαπιστώνεις ότι είναι φτιαγμένα από φάρμακα ή από άλλα ευτελή υλικά. Για παράδειγμα ένα έργο που είναι διαρθρωμένο σε δύο «μακρές» ταπετσαρίες, οι οποίες θυμίζουν αυτές που στολίζουν ένα παιδικό δωμάτιο, ρομαντικό και ανάλαφρο, ειδυλλιακό και αθώο, σε μια πιο κοντινή προσέγγιση αποκαλύπτει ότι η διακόσμηση της ταπετσαρίας είναι απλώς διαρθρωμένη σε πολύχρωμα χαπάκια και μπουκάλια με παιδικά σιρόπια. Πρόκειται για μια περίπτωση παιχνιδιού ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι, στον αποτελεσματικό σκοπό της τέχνης και στο παιχνιδιάρικο ιδίωμά της. Αντίστοιχα πάλι ένα ανθρώπινο γλυπτό βασίζεται σε αναβράζοντα δισκία και παρουσιάζεται σε βίντεο κατά τη διάλυσή του στο νερό. Το έργο παραπέμπει προφανώς σε φιλοσοφικό παιχνίδι, αλλά και σε μια νεορομαντική θεώρηση που δεν αρκείται στα ρεαλιστικά δεδομένα και ξεπερνάει τα οφθαλμοφανή συμπεράσματα. Τα έργα εντάσσονται σε τρεις εννοιολογικές ενότητες: «Θρησκεία-Μεταφυσική», «Φύση» και «Επιστήμη-Χημεία». Παρότι πρόκειται για έργα που δούλευε η καλλιτέχνης από το 2008, τα τελευταία της του 2013 «αντλώντας το εικονογραφικό τους στίγμα όσο και το μορφοπλαστικό ιδίωμα από τη βιολογία και συγκεκριμένα από τις μεγεθυσμένες αναπτύξεις των βακτηρίων στο μικροσκόπιο, καταλήγουν σε νέα σχήματα και μορφές, νέες εικαστικές προτάσεις», όπως αναγράφεται στο χαρακτηριστικό σημείωμα που συνοδεύει την έκθεση. Η καλλιτέχνις θεωρεί πως οι τρεις ενότητες των έργων της έκθεσής της «αποτυπώνουν την ιστορία της θεραπευτικής ως ένα παλίμψηστο μεταφυσικής, φύσης και επιστήμης».
