Εγκαίνια: Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2022
Διάρκεια: 8/9 – 30/9/2022
Χώρος: Γκαλερί Λόλα Νικολάου – Θεσσαλονίκη (σε συνεργασία με την Alma Gallery – Αθήνα)
Επιμέλεια: Στέφανος Τσιτσόπουλος
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Διαμαντής Αϊδίνης, Αντρέας Βούσουρας, Μελίνα Γεωργούδα, Θάλεια Γκατζούλη, Κωστής Δαμουλάκης, Θανάσης Δάπης, Σταμάτης Θεοχάρης, Γιάννης Καλύβης, Χρήστος Κάλφας, Capten, Νίκος Κάσκουρας, Μιχάλης Κιούσης, Πέγκυ Κλιάφα, Δημήτρης Κόκορης, Μαρίνα Κροντηρά, Νίκος Κρυωνίδης, Δήμητρα Λαζαρίδου, Σταμάτης Λάσκος, Κυριακή Μαυρογιώργη, Κατερίνα Μερτζάνη, Φώτιος Μπάλας, Μανώλης Μπιτσάκης, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Ράνια Ράγκου, Νίκος Σταματιάδης, Βάνα Φερτάκη
Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με δύο έργα:
“LOVE – POWER”, 2022, Light box από plexiglass, άδεια φαρμακευτικά φυαλίδια καρνιτίνης, φωτισμός led, καλώδιο, 50 x 100 x 10 εκ.
“LOVE”, 2022, Assemblage από μικρά στρογγυλά κομματάκια αλουμινόχαρτου τυπωμένου από την πίσω όψη των καρτελών χαπιών πάνω σε καμβά, ακρυλικό spray, κορνίζα και μουσειακό τζάμι, 50 x 100 x 7 εκ.
Μια ομαδική έκθεση για την επιθυμία, την ταυτότητα και την αποδοχή βασισμένη σε μια σπουδαία ωδή στην αγάπη και την τρυφερότητα.
1977, σαράντα πέντε καλοκαίρια πριν: Elvis has left the building. Παγκόσμιος θρήνος, ο βασιλιάς του rock ‘n’ roll είναι νεκρός. Τα νέα ταξιδεύουν αστραπιαία σε όλο τον κόσμο, έναν κόσμο μαθημένο να επικοινωνεί μέσω ραδιοφώνου -που μετέδιδε τη μουσική του αδιάκοπα για μέρες – τηλεόρασης – που έδειχνε συνεχώς αποσπάσματα από τις πολυάριθμες ταινίες του- και εφημερίδων. Οι πάντες θρηνούσαν το θάνατό του.
Κοινό και κριτικοί παραδέχονται ομόφωνα πως η μουσική του Πρίσλεϊ, ενός χωριατόπαιδου από το Mέμφις που κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο, έφερε κοντά τα μαύρα γκόσπελ και τα μπλουζ με τη λευκή κάντρι. Η εξίσου «μαύρες» σε καταγωγή τζαζ και σουίνγκ συνδυάστηκαν με την κατά κύριο λόγο «λευκή» ροκαμπίλι δίνοντας ένα διαφυλετικό, ανθρωπιστικό και πολυδιάστατο ήχο. Το ρεπερτόριο του Έλβις και η πολυτάλαντη περσόνα του έσπασαν τα δεσμά της ταυτότητας και η φωνή του έγινε πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό σύμβολο που ένωσε τους ανθρώπους. Πέρα από την ηθική και σεξουαλική απελευθέρωση και μια γενικότερη επαναστατική συμπεριφορά που εκφράστηκε μέσω της άσεμνης γλώσσας και των εκκεντρικών ρούχων και χτενισμάτων, η μουσική του Έλβις ένωσε με διάφορους τρόπους τη διχασμένη Αμερική, λειτουργώντας ως προάγγελος του κινήματος για τα δικαιώματα του ανθρώπου, του φεμινισμού και πολλών άλλων αγώνων και ριζοσπαστικών ρευμάτων που μερικά χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’60, μεταμόρφωσαν το βαθιά συντηρητικό και σκοτεινό πρόσωπο των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου.
Love me tender: Σαράντα πέντε καλοκαίρια από αυτό το μοιραίο καλοκαίρι του 1977, ο Έλβις επιστρέφει. Όχι φυσικά στο πλαίσιο κάποιας θεωρίας συνωμοσίας, όπως εκείνης που τον θέλει ζωντανό κάπου μεταξύ Σείριου και Χαβάης, αλλά μέσω μιας έκθεσης που αποτίει φόρο τιμής στις ιδέες του και στο ριζοσπαστισμό. Love me tender: Η Γκαλερί Άλμα της Αθήνας, σε συνεργασία με τη Γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη, κάλεσαν 30 καλλιτέχνες να στοχαστούν και να δημιουργήσουν πάνω στη ρηξικέλευθη προσωπικότητα του Έλβις και ειδικότερα στο μήνυμα του Love me Tender, ενός τραγουδιού που φέρει ένα πολύ σημαντικό μάθημα ιστορίας.
Το Love me Tender γράφτηκε το 1861, μέσα στο διχαστικό αμερικάνικο εμφύλιο. Ωστόσο, είχε καταφέρει να τραγουδιέται από τις δυνάμεις τόσο του Βορρά όσο και του Νότου. Η πρωτότυπη σύνθεση ονομαζόταν Aura Lee και μπόρεσε να υπερβεί το χάσμα ανάμεσα στους οπαδούς της δουλείας και τους μαχητές της εξάλειψής της, ενώ τραγουδιόνταν γύρω από τις φωτιές που άναβαν τόσο τα βόρεια όσο και τα νότια στρατεύματα. Όταν ο Έλβις διασκεύασε το Aura Lee το 1956 γράφοντας νέους στίχους, το έκανε εντελώς συνειδητά. Στόχος του ήταν να καταργήσει τα σύνορα. Η τρυφερότητα είναι το μήνυμα και η αγάπη είναι συγχρόνως το σημαίνον και το σημαινόμενο. Στη διασκευή του Aura Lee, η γλυκύτητα της ερμηνείας του Έλβις σε συνδυασμό με τους νέους στίχους μετατρέπουν την ανάμνηση του αιματηρού εμφύλιου πολέμου σε ύμνο αγάπης και στοργής.
Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, επιμελητής της έκθεσης, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αρκεί το t να αντικατασταθεί από το g και το Love me Tender γίνεται Love me Gender. Μισό αιώνα μετά την πρώτη ερμηνεία του από τον Έλβις, το τραγούδι είναι και πάλι επίκαιρο. Love me tender: επιθυμία, τρυφερότητα, ένταξη, σεβασμός και ίσα δικαιώματα. Ο αγώνας όλων των καταπιεσμένων φύλων, γκέι, λεσβίες, μπαϊσέξουαλ, τρανς, νον μπάιναρι, κουίρ, πανσέξουαλ, ασέξουαλ, ίντερσεξ και σις τζέντερ, απαιτεί να σπάσουν τα ταμπού που επέβαλε κυριαρχικά αιώνες τώρα το ετεροκανονικό κατεστημένο. Το δικαίωμα στην ορατότητα, το σεβασμό, την αγάπη και τον αυτοπροσδιορισμό δίχως κανενός είδους χλευασμό ή περιορισμό. Αυτήν την ιδέα ο κάθε καλλιτέχνης την ερμηνεύει με τα δικά του μέσα υπό τους ήχους του Love me tender». Περισσότερες εικόνες, περισσότερη αγάπη, στοργή και ελευθερία στην Γκαλερί Άλμα που για την τελευταία έκθεση της σεζόν επιλέγει να παρουσιάσει ένα μοναδικό τραγούδι σε πολλαπλές ερμηνείες, μεταφράσεις και «συνθέσεις».
Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Athens Voice, συγγραφέας μυθιστορημάτων και ραδιοφωνικός παραγωγός.