Εγκαίνια: Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
Διάρκεια: 15 Μαρτίου-10 Απριλίου 2013
Χώρος: Contemporary Athens Meeting Point, CAMP
Επιμέλεια: Λίνα Τσίκουτα
Ιδέα και αρχική διαμόρφωση: Γιώργος Διβάρης, Κώστας Χριστόπουλος
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Ανδρέας Βούσουρας, Γιώργος Γυπαράκης, Δανιήλ, Βαγγέλης Δημητρέας, Γιώργος Διβάρης, Διοχάντη, Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Στέφανος Καμάρης, Βλάσης Κανιάρης, Άντζυ Καρατζά, Μιχάλης Κατζουράκης, Νίκος Κεσσανλής, Πέγκυ Κλιάφα, Νίκος Μακαρούνας, Σταύρος Μπονάτσος, Γιάννης Μπουτέας, Κρίτων Παπαδόπουλος, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Ρένα Παπασπύρου, Ευτύχης Πατσουράκης, Ανδρέας Σάββα, Χριστίνα Σγουρομύτη, Άγγελος Σκούρτης, Μάριος Σπηλιόπουλος, Άσπα Στασινοπούλου, Γιώργος Τσακίρης, Παντελής Χανδρής, Πάνος Χαραλάμπους, Γιώργος Χαρβαλιάς, Πυθαγόρας Χατζηανδρέου, Έρση Χατζηαργυρού, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Θάλεια Χιώτη, Κώστας Χριστόπουλος, Αλέξανδρος Ψυχούλης.
Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:
Βιτρώ-REMEDY, 2011, 247x126x5 εκ. MDF, μεταλλική βαφή, ζελατίνα, άδειες συσκυεασίες χαπιών
Αφετηρία της έκθεσης στάθηκε η ιδέα πως η ίδια η ύλη, από την οποία είναι φτιαγμένα τα εικαστικά έργα, αποτελεί μέρος της αφήγησής τους. Μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες του μοντερνισμού, εκτός από τις ποικίλες αισθητικές και στυλιστικές «ανακαλύψεις» του, αποτελεί η σταδιακή μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τις μεγάλες συνθέσεις, ιστορικής και θρησκευτικής συχνά θεματολογίας, στην ποιητική των μικρών και καθημερινών πραγμάτων, στην αισθητική του κοινού και – φαινομενικά τουλάχιστον – τετριμμένου. Καθοριστική εξέλιξη μιας τέτοιας στροφής υπήρξε η πορεία από τη ζωγραφική στις τρεις διαστάσεις, στο ανάγλυφο και την ενσωμάτωση υλικών και αντικειμένων, καθώς και η αναδιάταξη της σχέσης μορφής και περιεχομένου.
Σ’ αυτό το πλαίσιο παρουσιάστηκαν, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, μια σειρά από έργα στα οποία ο πειραματισμός με τα υλικά οδήγησε σε νέα αφηγηματικά πεδία, σε νέες πλαστικές αναζητήσεις. Μπορεί κανείς να θυμηθεί εδώ τις Συναρμογές του Pablo Picasso, τις ντανταϊστικές προτάσεις αντιτέχνης, τα Ready-mades του Marcel Duchamp, καθώς και τις δημιουργίες των καλλιτεχνών του γαλλικού κινήματος του Nouveau Réalisme. Γεγονός παραμένει πως σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία της τέχνης του 20ου αιώνα, η επιλογή των υλικών εκ μέρους των καλλιτεχνών έχει γίνει με τέτοιον τρόπο, ώστε να αναδεικνύονται κάποιες πτυχές του υλικού κόσμου και της δυνατότητας ποιητικής μετουσίωσής του, ανασημασιοδοτώντας και επεκτείνοντας την ιδέα της εικαστικής δημιουργίας ή χρήζοντας το υλικό σε κυρίαρχο συστατικό της ή ακόμη ανακηρύσσοντας το ίδιο το αντικείμενο σε έργο τέχνης.
Θέμα της έκθεσης αποτελεί ένα ιδιαίτερο στοιχείο των εικαστικών έργων, αυτό του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένα και του αφηγηματικού πλαισίου που το ίδιο προκρίνει. Η αφετηριακή στιγμή εμφάνισης του όλου προβληματισμού στα ελληνικά εικαστικά πράγματα τοποθετείται στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Πρόκειται για την περίοδο κατά την οποία αρκετοί καλλιτέχνες ενέταξαν στο έργο τους το ζήτημα της υλικότητας και του αντικειμένου, προσθέτοντας μια καίριας σημασίας συνισταμένη στον τοπικό καλλιτεχνικό ορίζοντα. Διατρέχοντάς τον νοητά, εξελικτικά και κατά γενιές, η έκθεση αναδεικνύει ενδεικτικές μέχρι σήμερα περιπτώσεις αλληλεξάρτησης ύλης, αντικειμένου και αφήγησης. Η έκθεση, με δεδομένες τις ποικίλες δεσμεύσεις, χωρίς να εξαντλεί την δράση συνολικά των καλλιτεχνών που άπτονται του θέματος, παρουσιάζει ωστόσο μία, εξελικτικά και κατά γενιές, αντιπροσωπευτική εκδοχή της.