Εγκαίνια: 30 Δεκεμβρίου 2020
Διάρκεια: 30 Δεκεμβρίου 2020 – 31 Ιουλίου 2021
Χώρος: John Jay College of Criminal Justice, CUNY, City University of New York και σε άλλους πολιτιστικούς χώρους
Επιμέλεια: Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα
Οργάνωση: μη κερδοσκοπική πλατφόρμα GREECE IN USA, που τελεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού
Συμμετέχοντες Καλλιτέχνες: Μαρία Άντελμαν, Στήβεν Αντωνάκος, Κλίτσα Αντωνίου, Μαργαρίτα Αθανασίου, Λυδία Βενιέρη, Βαγγέλης Βλάχος, Αντώνης Βολανάκης, Αλέξανδρος Γεωργίου, Εύα Γιαννακοπούλου, Κλειώ Γκιζέλη, Χριστίνα Δημητριάδη, Γιώργος Δρίβας, Μαίρη Ζυγούρη, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Πέγκυ Κλίαφα, Πάνος Κοκκινιάς, Γεωργία Κοτρέτσος, Λάππας Αριστείδης, Μανώλης Λεμός-Δασκαλάκης, Ειρήνη Λιναρδάκη, Αριστείδης Λογοθέτης, Μάριον Ιγγλέση, Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά & Δέσποινα Δαμάσκου for SPAGHETTO, Μπίλ Μπαλάσκας, Μαργαρίτα Μποφίλιου, Γιώργος Παπαφίγκος, Χαρά Πιπερίδου, Βασίλης Σαλπιστής, Πάνος Σκλαβενίτης, Έφη Σπύρου, Μαρίλια Σταγουράκη, Γιώργος Σταματάκης, Χρυσάν Σταθάκος, Πάνος Τσαγκάρης, Στέφανος Τσιβόπουλος, Νάγια Φραγκούλη, Νίκος Χαραλαμπίδης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου & Ανθή Μουριάδου, Νάγια Φραγκούλη, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Κλεοπάτρα Χαρίτου, Veronique Bourgoin, Tim D’Agostino, Karen Finley, Geyer Andrea & Sharon Hayes, Steve C Harvey., Ashley Hunt, Richard Kamler, Renee Magnati, Ilan Manouach, Daina Mattis, Juli Susin, Mischa Twitchin.
Η Πέγκυ Κλιάφα συμμετέχει με το έργο:
Silent “Cells”, 2020, 210 x 85 x 10,5 εκ. Συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο (blister), φύλλα αλουμινίου, plexiglass, σιλικόνη, ακρυλικοί διαφανείς σωλήνες γεμισμένοι με μικρά αλουμινόχαρτα (απορρίμματα της συσκευασίας των φαρμάκων), φωτιστικά led, καλώδια
Το ‘GREECE IN USA’ επιπλέον προσκάλεσε την καθηγήτρια και επιμελήτρια Thalia Vrachopoulos να ανταποκριθεί στο θέμα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της κυρίως σε καλλιτέχνες από την Ασία, και την επιμελήτρια Tressa Berman να προτείνει έναν ιστορικό Αμερικανό καλλιτέχνη.
Σχετικά με το έργο της Πέγκυς Κλιάφα:
Φαίνεται πως στις φυλακές και σε άλλες μορφές εγκλεισμού υπάρχουν φανερές μπάρες, κλειδωμένες πόρτες, φύλακες παντού, υπάρχουν όμως επίσης και αόρατα δεσμά. Η συστηματική προμήθεια ψυχοτρόπων κυρίως αλλά και άλλων φαρμάκων, επηρεάζει τα κύτταρα (body cells) και επιτυγχάνει την απαραίτητη ησυχία και ηρεμία στα κελιά (prison cells), ορθώνοντας ακόμα πιο ισχυρά εμπόδια για τους φυλακισμένους. Τα φάρμακα μπορούν να είναι φυλακή ακόμα και για τους «ελεύθερους» ανθρώπους μερικές φορές. Είτε επιβάλλονται για διάφορους λόγους είτε ζητούνται από τους φυλακισμένους ως ένα είδος «απόδρασης», μπορεί να γίνουν εθισμός και οι εθισμοί μπορούν να είναι μια φυλακή επίσης. Ειδικά αυτό το συγκεκριμένο είδος εθισμού, που είναι νόμιμο και απενοχοποιημένο.
Το έργο της Πέγκυ Κλιάφα με τίτλο SILENT “CELLS” για την έκθεση “The Right to Silence?” είναι ένα γλυπτό που αναπαριστά μια κλειστή πόρτα φυλακής σε φυσικό μέγεθος, καλυμμένη με συσκευασίες χαπιών από αλουμίνιο (blister), με ένα μικρό φωτεινό παράθυρο πίσω από διαφανείς «μπάρες» γεμισμένες με τα απορρίμματα αυτών των συσκευασιών χαπιών (blister). Το φως του παραθύρου μοιάζει σαν να έρχεται από το εσωτερικό του κελιού. Ο τίτλος του έργου αναφέρεται τόσο στα κελιά των φυλακών (jail cells) όσο και στα κύτταρα (body cells).
Μια πόρτα είναι ένα όριο και ένα σύμβολο διττότητας όπως τα φάρμακα μπορούν να είναι ιάματα και δηλητήρια ταυτόχρονα. Μια κλειστή πόρτα, βαριά οχυρωμένη με τις μεταλλικές συσκευασίες των χαπιών (blister) στην εποχή της πανδημίας του covid 19 μπορεί να έχει ένα πλήθος άλλων αναφορών επίσης. Την «απεικόνιση» των διαδοχικών lockdown σε όλο τον κόσμο, του να ζούμε και να εργαζόμαστε μέσα στα σπίτια μας, της αύξησης κατανάλωσης φαρμάκων/ναρκωτικών σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που εντείνονται από τον εγκλεισμό.
Σχετικά με την έκθεση “The Right to Silence”:
Η έκθεση “The Right to Silence?” θίγει ζητήματα ποινικής δικαιοσύνης και στηρίζεται σε έρευνα και σε δύο παράλληλες ροές οι οποίες ασχολούνται με τα διαφορετικά πολιτικά γεωγραφικά και πολιτικά πλαίσια, εστιάζοντας στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Κείμενο της επιμελήτριας:
Πολλές σύγχρονες συνθέσεις φαίνεται να αρνούνται την παρουσία του παρατηρητή στην διάταξή τους παρόλο που αυτό που έχει κυρίως σημασία για τον κανόνα της τέχνης σήμερα είναι ο διάλογος με τον παρατηρητή. Αναγνωρίζοντας την παρουσία του παρατηρητή και τον προορισμό των έργων να ιδωθούν υπήρξε επίσης η αποφασιστική συμβολή στην συνεχιζόμενη εικαστική συζήτηση για τον μοντερνισμό. Αλλά πως μπορούν τα όρια αυτού του κανόνα να εξεταστούν σε σχέση με την ευρύτερη κοινωνία. Τι γίνεται στην περίπτωση που ο παρατηρητής παραμένει κρυμμένος από τον κόσμο ανίκανος να μπει σε οποιονδήποτε διάλογο με το έργο τέχνης. Αντικρίζοντας τον τοίχο, σε ένα τσιμεντένιο κελί χωρίς παράθυρα ή καθισμένος με δεμένα μάτια σε έναν μικροσκοπικό τσιμεντένιο κύβο σε απόλυτη ησυχία, περιμένοντας τον ανακριτή. Ένα ουσιώδες στοιχείο της φυλακής είναι η επιβολή της ησυχίας – η επιβολή της ησυχίας της ζωής, συχνά της δικαιοσύνης, του πόνου και της πολιτικής έκφρασης.
Η μαζική φυλάκιση έχει συζητηθεί με όρους βαθμών α/ορατότητας αλλά όχι τόσο με όρους εύρους διαδικασιών που αποκαλύπτουν το ενδιάμεσο των παραστατικών γλωσσών που θα μπορούσαν να ονομαστούν με ακουστικούς όρους ησυχία και με οπτικούς όρους αορατότητα. Συνδέεται η ησυχία και η αορατότητα με σχέση αιτίας και αιτιατού; Η κατάσταση/στάτους ως ένας ήσυχος και αόρατος χώρος δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται ακόμα σήμερα κυρίως από φυλακισμένους καλλιτέχνες που δουλεύουν με κοινότητες που επηρεάζονται περισσότερο από φυλακές και αστυνόμευση έτσι ώστε να εξετάσουν την ιδιωτικοποίηση των φυλακών και την πολιτική και τα οικονομικά της μαζικής αύξησης του πληθυσμού των φυλακισμένων στις Η.Π.Α. από τη δεκαετία του 1970. Φυλακισμένοι, πρώην φυλακισμένοι, οι οικογένειές τους, κοινωνικοί ακτιβιστές, ακαδημαϊκοί και επαγγελματίες ίδρυσαν στη δεκαετία του ’70 μία voice-magnifying επίθεση στα ίδια τα θεμέλια των φυλακών που ονομάστηκε GIP (ή Prisons Information Group/Ομάδα Πληροφόρησης Φυλακών) και που αποσκοπούσε στο να μεταφέρει πληροφορίες σχετικά με τις φυλακές ανάμεσα στους ίδιους τους φυλακισμένους, αλλά και στους φυλακισμένους και τον έξω κόσμο. Σήκωσαν το πέπλο που έκρυβε τις εμπειρίες τους από την κοινή θέα.
Παρουσιάζοντας έργα εικαστικών καλλιτεχνών και performing artists η ομαδική έκθεση επιχειρεί να αποκαλύψει την βαθιά και σύνθετη αίσθηση της ησυχίας που χαρακτηρίζει το βιομηχανικό σύμπλεγμα της φυλακής ώστε να εξετάσει αν η τέχνη και η αισθητική μπορούν να σπάσουν τη σιωπή πάνω σε κρίσιμα πολιτικά θέματα όπως η μαζική φυλάκιση και η μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης, καθώς επίσης και η διαφθορά/κακοποίηση, τα δικαιώματα των διεμφυλικών-ανήλικων και η απομόνωση στις φυλακές. Η έκθεση επίσης θέτει τα θέματα της σχέσης αλλά και της ασυμφωνίας ανάμεσα στις τρέχουσες συνθήκες αυτο-περιορισμού και αυτό-απομόνωσης και της πραγματικής φυλάκισης εξετάζοντας τις ψυχικές, φυσικές, συναισθηματικές και πνευματικές πιέσεις που οι άνθρωποι πρέπει να υπομείνουν κατά τη διάρκεια της απομόνωσης. Όπως σημειώνει ο Mischa Twitchin «ποια μπορεί να είναι η “ηχώ” της σιωπής, πως μπορεί ο κοινωνικός χώρος ή οι τοποθεσίες να είναι ακριβείς (ή, πως μπορεί κανείς να αντισταθεί στο προνόμιο της “ιδιωτικότητας”,)… και τι μπορεί κανείς να καταλάβει με τον όρο “απομακρυσμένος” σε αυτές τις συνθήκες, τελικά;». Αναγνωρίζοντας την επίπτωση των πρακτικών που ενθαρρύνουν το ευρύτερο κοινό να έχει ενσυναίσθηση με τους φυλακισμένους διαμέσου της τέχνης ή του τρόπου που η τέχνη μπορεί να θεραπεύσει φυλακισμένους η έκθεση θα αντλήσει από μορφές αναπαράστασης που έχουν τη δυνατότητα να δουν πέρα από τον εαυτό τους αυτό που δεν μπορεί ούτε να ιδωθεί ούτε να ειπωθεί.
Σχετικά με την πλατφόρμα GREEECE IN USA:
Το ‘GREECE IN USA’ είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός παγκόσμιας εμβέλειας, ο οποίος προάγει τη γνώση του σύγχρονου και αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό και προωθεί τη διεθνή πολιτιστική συνεργασία και τη συμμετοχή της κοινωνίας. Η πλατφόρμα είναι αφιερωμένη στη διάδοση καινοτόμων και μοναδικών προγραμμάτων στον χώρο της τέχνης και της εκπαίδευσης, εξερευνώντας την εξελισσόμενη ποικιλομορφία και τον πλούτο του ελληνικού πολιτισμού επιδιώκει να δημιουργήσει και προκαλέσει νέα (πρωτότυπη) σκέψη για τις τέχνες και να προωθήσει τον διαπολιτισμικό διάλογο μέσα από συνεργασίες και “νέες” πλατφόρμες έκφρασης. Εστιάζει σε μια σειρά πολιτιστικών δραστηριοτήτων, μεταξύ των οποίων η ανάπτυξη και η υποστήριξη της δημιουργικής, ακαδημαϊκής έρευνας με έμφαση στην πολιτιστική πολιτική και την εξωστρέφεια του ελληνικού πολιτισμού. Καθώς επίσης στην παραγωγή πολιτιστικών έργων και φεστιβάλ σε συνεργασία με εξέχοντες πολιτιστικούς εταίρους των ΗΠΑ, καθώς και τη διοργάνωση συνεδρίων, σεμιναρίων, εργαστηρίων και πολιτιστικών ανταλλαγών μέσω προγραμμάτων φιλοξενίας καλλιτεχνών ‘art residencies.’